-

Algemeen

Daphne Dekker doet opnieuw bizarre uitspraak: ´Zat in greppel met Richards trui als wc-papier´

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Menig hoofdredacteur krijgt wel eens een verrassing in de mailbox, maar voor wie Daphne Deckers als columnist heeft, is het vaak een roulette van verrassingen. De voormalige glamourvrouw blijkt namelijk een obsessie te hebben voor haar achterwerk en deelt sindsdien structureel meer intieme details over haar darmen dan menige huisarts te verwerken krijgt.

De nieuwste column: een toiletpapieravontuur

In haar laatste bijdrage aan de Vrouw legt Daphne de lat weer hoger. Nadat ze eerder al luchtig had opgemerkt dat ze geen pyjama draagt wegens een gebrek aan “zwetende billen”, duikt ze deze keer vol overgave in het onderwerp dat haar duidelijk bezighoudt. Diarree, een greppel, een trui als wc-papier – het klinkt als het script voor een slechte sitcom, maar het is allemaal Daphne Deckers’ werkelijkheid.

De diarree-escapade in Spanje

Het avontuur begon op een ogenschijnlijk alledaagse dag in Spanje. Daphne was aan het struinen bij de IKEA en ontdekte een nieuw lunchtentje. Maar toen begon haar buik te rommelen. “Terug in de auto zei ik tegen Richard: ‘Goh, ik krijg een beetje pijn in mijn buik.’ Daarna ging het heel hard.” Wat volgde, was een escalatie die niet alleen haar ingewanden maar ook haar gevoel voor gêne volledig overnam.

Evacuatie in een greppel

De situatie escaleerde op de Spaanse snelweg, waar Daphne zich niet veel afslagen meer kon herinneren. “Wanneer je eenmaal op de Spaanse betaalweg zit, heb je niet veel afslagen,” zegt ze. En plotseling was daar de noodzaak tot een… evacuatie. Niet in een tankstation of een andere sanitaire voorziening, maar in een greppel naast een padelclub. Daphne beschrijft het zonder gêne: “Hup, broek uitgesjord, op mijn hurken in die greppel met de distels tegen mijn benen – ik was helemaal de weg kwijt. Ik heb daar vreselijk de diarree gehad.”

De trui als schoonmaakoplossing

Maar het avontuur houdt niet op bij de greppel. Daphne gaat verder met het verhaal over haar schoonmaakoplossing. In plaats van bladeren, servetten of wc-papier, besloot Richard zijn trui uit te trekken en deze als tijdelijke oplossing te gebruiken. Idyllisch, zou je zeggen. Je man die zijn kleding offert voor je darmramp in het wild. Of zoals de meeste lezers zullen denken: gadverdamme.

De trui en de geur

Het is onduidelijk of de trui na dit incident nog bestaat. Stel je voor dat Richard deze per ongeluk weer in de kast hing bij thuiskomst, zonder zich te realiseren wat er in de greppel mee is gebeurd. De geur. De herinnering. Het trauma.

Wat staat er nog meer op het programma voor Daphne?

Wat we zeker weten, is dat Daphne Deckers in haar volgende column waarschijnlijk weer een nieuw avontuur met haar onderlijf zal beschrijven. En wij, arme lezers, kunnen alleen maar hopen dat de hoofdredactie van de Vrouw ooit de grens trekt. Al was het maar uit hygiënisch oogpunt.

Algemeen

Zangeres Sieneke doet walgelijke uitspraken over Suzan & Freek

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Verdriet bij opa Wim: “Ik mis mijn kleindochter Sieneke in deze laatste fase van mijn leven”

Voor veel mensen is de band met een kleindochter iets om te koesteren, zeker in kwetsbare tijden. Zo ook voor Wim, de opa van zangeres Sieneke Peeters. Hij kampt met ernstige gezondheidsproblemen en leeft met de wetenschap dat zijn tijd beperkt is. In alle openheid vertelt hij over zijn verdriet in deze laatste levensfase: het gemis van contact met zijn dierbare kleindochter, met wie hij ooit zo’n hechte band had.

Een moeilijke diagnose, een moeilijke periode

Wim lijdt aan uitgezaaide slokdarmk*nker, en de prognose is weinig hoopgevend. De behandelingen bieden mogelijk geen uitkomst meer, en hij voelt zijn krachten afnemen. “De afgelopen twee maanden ben ik voor mijn gevoel met vijftig procent achteruit gegaan,” vertelt hij in een interview met het weekblad Story.

In deze periode van onzekerheid en fysieke achteruitgang snakt Wim naar nabijheid van zijn dierbaren. Zijn grootste wens? Tijd doorbrengen met zijn familie, en in het bijzonder met Sieneke, zijn oudste kleindochter.

Een stille afstand

Wat Wim het meest raakt, is het uitblijven van contact. “Ik heb tot op heden niets van Sieneke of haar ouders vernomen,” vertelt hij. “Ze zijn niet langs geweest. Dat doet ontzettend veel pijn. Sieneke is mijn eerste kleinkind, en ik heb haar altijd gesteund. Ik ben zo trots op haar carrière geweest, op hoe ze zich als zangeres heeft ontwikkeld.”

De pijn in zijn stem is voelbaar. Wim zoekt niet naar schuldigen, maar spreekt uit wat hem raakt: het gevoel dat hij er op dit kwetsbare moment alleen voor staat, zonder een simpel berichtje of bezoekje van een van de mensen die hem het meest dierbaar zijn.

Een breuk in de familieband?

In het interview geeft Wim aan dat er in het verleden spanningen zijn geweest binnen de familie, met name tussen hem en Sienekes vader. “Kijk, ik snap dat kinderen vaak de kant van hun ouders kiezen. Dat is menselijk. Maar nu ik in deze situatie zit… dan hoop je toch dat er iets van menselijk contact overblijft.”

Hij spreekt zijn verdriet uit zonder harde woorden, maar wel met duidelijk gemis. “Het gaat me niet om het verleden. Het gaat me om nu. Om het moment. Om de verbinding.”

Steun aan anderen, gemis dichtbij

Wat het voor Wim extra verwarrend maakt, is het feit dat hij ziet hoe Sieneke zich wel betrokken toont bij anderen in soortgelijke situaties. Zo liet ze onlangs via Instagram weten mee te leven met het nieuws over Freek Rikkerink van het muzikale duo Suzan & Freek, bij wie uitgezaaide longk*nker is vastgesteld.

“Ze schreef onder een post van Freek hoe erg ze het vond, en wenste hen kracht en sterkte toe. En dat siert haar,” zegt Wim. “Het is mooi dat ze zo meevoelt. Maar ik begrijp dan niet waarom ze mij niet even een berichtje stuurt. Ik ben toch haar opa?”

Zijn woorden zijn niet bedoeld als verwijt, maar als verwondering. Een zacht uitgesproken vraag die blijft hangen: hoe kan je wél meeleven met mensen die je van een afstand kent, maar zwijgen tegenover iemand uit je eigen familie?

De kracht van een knuffel

Wim benadrukt dat hij niet veel verlangt. Geen grote gebaren, geen eindeloze gesprekken. Alleen het gevoel dat hij er niet helemaal alleen voor staat. “Een bezoekje. Een knuffel. Een hand op mijn schouder. Dat is toch waar familie voor is?”

Hij hoopt dat er alsnog contact komt. Dat er een kans is op een moment van erkenning. “Ik zou het geweldig vinden als Sieneke gewoon even langs zou komen. Even zou laten weten dat ze aan me denkt.”

Geen dreiging, maar een grens

Op de vraag of hij er vrede mee zou hebben als het contact uitblijft tot het allerlaatste moment, klinkt hij verdrietig. “Ik weet hoe mijn vrouw en andere zoon erin staan. Als het stil blijft tot het moment dat ik écht stervende ben, dan zullen zij het moeilijk vinden als er dan ineens contact gezocht wordt.”

Het is geen dreigement, maar eerder een weergave van de kwetsbaarheid die zich opstapelt als relaties te lang onbeantwoord blijven. Als stilte te luid wordt.

Een verhaal dat verder reikt

Het verhaal van Wim is niet uniek. In veel families speelt er onuitgesproken spanning, zijn er oude wonden die het contact bemoeilijken. En toch, juist in tijden van z!ekte of afscheid, wordt de wens om verbinding vaak groter. Niet alleen bij de z!eke, maar ook bij familieleden die mogelijk met twijfels of ongemak zitten.

Sieneke heeft zich tot nu toe niet publiekelijk uitgelaten over de situatie met haar opa. Wat er aan haar kant speelt, weten we niet. Misschien is het verdriet, misschien is het complexer. Zoals dat in families vaak het geval is. Maar het is goed om ook het perspectief van iemand als Wim te horen: een man die weet dat zijn tijd beperkt is, en die vooral verlangt naar een paar momenten van nabijheid.

Liefde hoeft geen perfect verleden

Het verhaal van Wim herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om in het nu verbinding te zoeken. Ook als het verleden hobbelig was. Ook als het contact verwaterd is. Want de behoefte aan liefde, erkenning en aanwezigheid blijft bestaan — tot het allerlaatste moment.

Misschien leest Sieneke dit ooit. Misschien niet. Maar wat Wim in zijn woorden laat zien, is universeel: de wens om gehoord en gezien te worden door de mensen van wie je houdt.

Hoop op een brug

Of het contact nog hersteld wordt, is onzeker. Maar de deur lijkt van Wims kant nog altijd op een kier te staan. Niet voor een gesprek over het verleden, maar voor een knuffel in het nu. Voor het uitspreken van liefde, zonder voorwaarden.

Zijn verhaal roept op tot reflectie. Niet alleen voor Sieneke, maar voor iedereen die worstelt met familiebanden. Want soms zijn het juist de kleine gebaren die in de laatste hoofdstukken van iemands leven de meeste betekenis dragen.


Conclusie: kwetsbaarheid verdient nabijheid

In een periode waarin Wim afscheid moet nemen van zijn gezondheid en mogelijk van het leven zelf, is zijn grootste wens verrassend eenvoudig: verbinding met zijn kleindochter. Niet vanuit verwijt, maar vanuit liefde.

Zijn woorden zijn een zachte oproep aan ieder van ons: laat trots, verleden en misverstanden niet in de weg staan van menselijkheid. Want als de tijd schaars is, worden de momenten samen onbetaalbaar.

Lees verder