-

Algemeen

Georgina Verbaan haalt uit naar Simon Keizer: ´Hij is een echte viezerik!´

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Simon Keizer, bekend van zijn muzikale carrière met Nick Schilder, heeft een opmerkelijke bekentenis gedaan. Hij vreest dat actrice Georgina Verbaan hem als een ‘vieze vent’ beschouwt nadat hij een onhandige opmerking maakte over een poster uit zijn jeugd. Hoewel het allemaal onschuldig bedoeld was, kwam zijn uitspraak misschien niet helemaal goed over bij de actrice.

Jeugdliefde op de muur

Simon Keizer groeide op in de tijd dat Georgina Verbaan razend populair was als Goede Tijden, Slechte Tijden-ster. Net als veel jongens van zijn generatie had ook hij een poster van haar boven zijn bed hangen. Toen hij later zelf bekend werd en haar ontmoette, kon hij het niet laten om dat te benoemen.

“Zij zat destijds in GTST en ik had een poster uit Hitkrant. Toen ik zelf bekend werd, kwam ik haar tegen,” vertelde Simon in Beau Monde.

Met een knipoog zei hij toen tegen Georgina: “Jij hing vroeger boven mijn bed.” Maar in plaats van een lach of een luchtige reactie, kreeg hij een ongemakkelijke blik terug.

De Playboy-misvatting

Achteraf realiseerde Simon zich waarom Georgina misschien zo reageerde. “Later realiseerde ik me: misschien dacht ze dat ik de centerfold bedoelde uit Playboy, waar ze ook ooit in heeft gestaan.”

Voor de jongere lezers: Georgina Verbaan poseerde ooit naakt in het iconische mannenblad, een shoot die destijds veel stof deed opwaaien. Hoewel Simon doelde op een onschuldige Hitkrant-poster, zou Georgina wellicht gedacht kunnen hebben dat hij naar haar pikante Playboy-foto’s verwees.

‘Ik ben echt geen vieze vent!’

Die gedachte laat Simon sindsdien niet los. “Nu vreest hij dat Georgina hem een vieze vent vindt,” schrijft het blad. Maar hij benadrukt dat dat absoluut niet het geval is.

Wel geeft hij toe dat hij zich in de loop der jaren op een ander vlak steeds meer zorgen is gaan maken: zijn uiterlijk. “Ik word met de jaren steeds ijdeler. Dat had ik niet van mezelf verwacht, want ik was nooit echt met m’n uiterlijk bezig.”

Haartransplantatie en ijdelheid

Hoewel Simon zichzelf niet als oppervlakkig beschouwt, is hij niet vies van een beetje zelfverbetering. Zo onderging hij zes jaar geleden een haartransplantatie op zijn kruin, nog voordat zijn haar echt begon uit te dunnen. “Dat was voordat het echte verval intrad,” grapt hij.

Toch houdt hij er een nuchtere kijk op na. “Verder zie ik mezelf niet snel iets doen, want dat staat haaks op mijn filosofie dat je dingen niet belangrijker moet maken dan ze zijn.”

Een ongemakkelijk moment om van te leren

Of Georgina Simon daadwerkelijk als een ‘vieze vent’ ziet, is natuurlijk de vraag. Maar één ding is zeker: de volgende keer dat Simon een jeugdheldin ontmoet, zal hij wellicht twee keer nadenken voordat hij een opmerking maakt over posters uit het verleden.

Algemeen

Mijn ouders zeggen dat ze “te groot” voor me is – maar ze weten niet wat ik nu ga doen

Avatar foto

Gepubliceerd

op

De eerste ontmoeting met mijn ouders: over liefde, verwachtingen en het kiezen voor jezelf

Afgelopen zondag markeerde een mijlpaal die voor velen herkenbaar is: de eerste ontmoeting tussen mijn verloofde en mijn ouders. Een moment vol symboliek, vol hoop – en eerlijk is eerlijk, ook een tikje zenuwen. Niet omdat ik twijfelde aan mijn relatie, integendeel. Maar omdat ik wist hoe krachtig de onuitgesproken verwachtingen van mijn ouders konden zijn.

Een ontmoeting waar alles op zijn plek zou moeten vallen

Ik wilde mijn ouders laten zien wie Mallory écht is. Hoe ze me aan het lachen maakt, me kalmeert wanneer het stormt in mijn hoofd, en hoe ze me stimuleert om een betere versie van mezelf te zijn. Zij is mijn partner, mijn steun en mijn toekomst. Maar diep vanbinnen voelde ik al dat het geen zorgeloze middag zou worden.

Mijn ouders hebben een duidelijke kijk op wat ‘past’. Op relaties, uiterlijk, balans in een koppel. En Mallory — in al haar kracht en eigenheid — valt buiten dat plaatje. Niet omdat ze moeilijk is, maar juist omdat ze voluit zichzelf is.

Ze komt binnen met licht

Mallory is iemand die een ruimte binnenkomt en mensen onbewust even stil laat vallen. Lang, krachtig, met een blik vol zachtheid en een stijl die eigenzinnig is zonder op zoek te zijn naar aandacht. Haar platina blonde haar vangt het zonlicht alsof het ervoor gemaakt is. Ze draagt kleding waarin ze zich vrij voelt, niet om een modeboek te volgen, maar om zichzelf te zijn.

Wat me in haar raakt, zit niet aan de buitenkant. Het zit in de manier waarop ze aanvoelt wanneer ik ruimte nodig heb. Hoe ze in stilte mijn hand vasthoudt als woorden tekortschieten. Hoe ze anderen ziet, écht ziet — voorbij uiterlijk, voorbij gedrag.

Een tafel vol stilte tussen beleefde woorden

De eerste kennismaking verliep… correct. Mijn moeder glimlachte beleefd, mijn vader knikte formeel. Het eten stond klaar, de gesprekken kwamen op gang. Mallory vertelde over haar werk als ontwerper, over haar liefde voor schilderen, en over hoe we samen plannen maken voor onze tuin. Ze was vriendelijk, kalm, en oprecht.

Maar het gesprek bleef aan de oppervlakte. Er was geen echte nieuwsgierigheid, geen warme uitwisseling. Alles voelde gecontroleerd, alsof ieder woord werd gewogen. Alsof we deelnamen aan een toneelstuk waarin iedereen zijn rol speelde, maar niemand zich durfde over te geven aan het moment.

Fluisteringen van twijfel

Toen Mallory even naar buiten stapte voor een kort telefoontje, boog mijn moeder zich naar me toe. “Ben je zeker van je keuze?” fluisterde ze. “Ze is wel erg… groot voor jou. Jij bent zo’n tenger mannetje. Past dat wel?”

Mijn vader knikte. Hij begon over evenwicht in een relatie, over levensstijl en toekomstvisie. Het werd met zachte stemmen gebracht, zonder beschuldiging. Maar de boodschap was helder: ze vonden haar niet ‘passend’. Niet omdat ze haar niet aardig vonden, maar omdat ze haar niet begrepen.

Wat ze niet zagen

Ik zei niets. Niet omdat ik geen woorden had, maar omdat ik overspoeld werd door herinneringen. Aan Mallory die briefjes in mijn jas stopt met bemoedigende woorden. Aan haar hand op mijn rug wanneer ik onzeker ben. Aan haar geduld, haar humor, haar vermogen om schoonheid te zien in details die anderen ontgaan.

Ze is het licht in mijn dagen, het evenwicht in mijn storm. Zij heeft geen goedkeuring nodig om waardevol te zijn. Maar ik realiseerde me: onze liefde verdient het om erkend te worden, niet omdat het moet, maar omdat het mag.

Terug naar rust

’s Avonds, thuis op de bank, lag ze naast me met gesloten ogen. Haar gezicht ontspannen, haar ademhaling gelijkmatig. Ik hoorde de stemmen van mijn ouders nog nagalmen. Maar daaronder klonk iets veel krachtigers: mijn eigen stem. Die zei dat ik geen toestemming nodig heb om te houden van wie ik hou.

Mallory is mijn keuze. Mijn geluk. En die keuze verdient geen verdediging, maar bescherming. Niet tegen mijn ouders, maar tegen het zwijgen dat twijfel in de hand werkt.

Kleine gebaren, diepe betekenis

De volgende ochtend werd ik wakker van de geur van pannenkoeken. Mallory stond in de keuken, in haar grijze joggingbroek vol verfvlekken — overblijfselen van onze pas geschilderde woonkamer. “Trek je warme sokken aan,” zei ze. “Het is fris vandaag.”

Het was een klein zinnetje. Maar het raakte me. In die onopvallende zorg schuilt wie zij is: warm, oplettend, liefdevol. Ze hoeft niet perfect te zijn, want ze is precies goed zoals ze is — voor mij.

Mijn stem, mijn keuze

Binnenkort wil ik opnieuw met mijn ouders praten. Niet om hen te overtuigen, maar om helder te maken waar ik sta. Dat ik voor mezelf kies. Voor liefde gebaseerd op wederzijds respect en vrijheid. Voor een relatie die niet moet passen in hun kader, maar die past in mijn leven.

Ik wil dat gesprek voeren niet uit boosheid, maar uit helderheid. Zodat zij weten dat hun mening mag bestaan, maar mijn leven niet hoeft te volgen wat zij zich hadden voorgesteld.

Wat ik geleerd heb

Deze ervaring liet me zien dat liefde soms moed vraagt. Moed om zacht te blijven wanneer je wordt beoordeeld. Moed om te spreken wanneer je wil zwijgen. En bovenal: moed om je eigen keuzes te dragen.

Want ware liefde is niet wat anderen erin zien. Het is wat jij voelt in de kleine gebaren, in de stiltes die gevuld zijn met verbondenheid. In de zekerheid dat je thuiskomt bij iemand die je niet alleen begrijpt, maar je helemaal accepteert.


Samenvattend: kiezen voor liefde, kiezen voor jezelf

Mallory en ik zijn anders dan wat mijn ouders zich misschien hadden voorgesteld. Maar we zijn echt. En in dat echte zit alles wat ik nodig heb: rust, vreugde, groei en verbinding.

Ik ben geen kind meer. Ik ben een man met zijn eigen keuzes. En de mooiste keuze die ik ooit maakte, is haar.

Lees verder