-

Algemeen

Asielzoeker wil niet dat dame haar lunch eet: “Het is ramadan en ik ben aan het vasten“

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Een video die zich razendsnel verspreidt op sociale media heeft veel ophef veroorzaakt. In de beelden, opgenomen in een bus in het Verenigd Koninkrijk, is te zien hoe een jongen een vrouw aanspreekt omdat zij haar lunch eet terwijl hij aan het vasten is. De jongen, die tijdens de ramadan vast, vraagt of ze ergens anders wil eten vanwege de geur van het eten, die hij niet kan verdragen. De video heeft inmiddels meer dan tien miljoen keer bekeken en heeft geleid tot felle reacties van mensen aan beide kanten.

Ramadan en persoonlijke grenzen

De jongen in de video is moslim en volgt de regels van de ramadan, een heilige maand waarin hij tussen zonsopgang en zonsondergang niet eet of drinkt. Voor veel moslims is de ramadan een periode van bezinning, zelfdiscipline en saamhorigheid. Het wordt vaak gewaardeerd als anderen rekening houden met het vasten, maar in dit geval ontstaat er een conflict. De vraag is of het redelijk is om van een ander te verwachten dat zij hun gedrag aanpassen aan de religieuze overtuigingen van iemand anders.

De confrontatie in de bus

In de video is duidelijk te zien hoe de jongen zijn ongenoegen uitspreekt: “Ik kan het ruiken, kun je misschien ergens anders eten? Ik ben aan het vasten.” De vrouw reageert nuchter en zegt: “Dat is niet mijn zorg.” Het gesprek loopt al snel uit de hand, waarbij de vrouw haar lunch blijft eten. Ze vraagt de jongen waarom hij dan niet thuis blijft als het hem zo lastig valt. “Vasten moet je binnen doen,” zegt ze. De jongen, verontwaardigd, vraagt zich af wat ze daarmee bedoelt. De vrouw blijft bij haar standpunt: “Ik eet gewoon mijn lunch. Ga je mij lastigvallen? Waarom?” De jongen herhaalt dat hij de geur niet kan verdragen.

De spanning stijgt wanneer de jongen suggereert dat ze kan wachten tot ze uit de bus is, omdat ze bijna naast hem zit. Het moment dat de vrouw haar geduld verliest, is wanneer ze zegt: “Ga dan ergens anders zitten en laat me met rust. Het is mijn lunch. Ga binnenzitten met je bijbel en laat me met rust.”

Online discussie

De video heeft geleid tot hevige discussies op sociale media. Sommige mensen vinden dat de vrouw respectloos is en geen moeite doet om rekening te houden met de gevoelens van de jongen, terwijl anderen juist vinden dat de jongen te ver gaat door van een onbekende in een openbare ruimte te eisen dat zij haar gedrag aanpast. Zij beschouwen haar handeling van simpelweg haar lunch eten als niet opzettelijk respectloos.

De kracht van sociale media ligt in de mogelijkheid voor iedereen om zijn of haar mening te delen. Dit leidt echter ook tot verhitte discussies, waarbij gevoelige onderwerpen zoals vrijheid, religie, de publieke ruimte en onderlinge tolerantie aan bod komen. Wat voor de één een redelijke vraag lijkt, kan voor de ander een ongepaste eis zijn.

Respectvol omgaan met verschillen

Het feit dat deze video viral is gegaan, is niet verrassend. Het raakt aan universele thema’s zoals vrijheid van handelen, respect voor religieuze praktijken en de omgang met andere mensen in een gedeelde ruimte. De discussie die voortkomt uit deze beelden is belangrijk, maar het is cruciaal dat deze op een respectvolle manier wordt gevoerd. In een diverse samenleving is het een van de grootste uitdagingen om elkaar de ruimte te geven om verschillend te zijn en elkaar te respecteren, zelfs als men het niet altijd met elkaar eens is.

Algemeen

Zangeres Sieneke doet walgelijke uitspraken over Suzan & Freek

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Verdriet bij opa Wim: “Ik mis mijn kleindochter Sieneke in deze laatste fase van mijn leven”

Voor veel mensen is de band met een kleindochter iets om te koesteren, zeker in kwetsbare tijden. Zo ook voor Wim, de opa van zangeres Sieneke Peeters. Hij kampt met ernstige gezondheidsproblemen en leeft met de wetenschap dat zijn tijd beperkt is. In alle openheid vertelt hij over zijn verdriet in deze laatste levensfase: het gemis van contact met zijn dierbare kleindochter, met wie hij ooit zo’n hechte band had.

Een moeilijke diagnose, een moeilijke periode

Wim lijdt aan uitgezaaide slokdarmk*nker, en de prognose is weinig hoopgevend. De behandelingen bieden mogelijk geen uitkomst meer, en hij voelt zijn krachten afnemen. “De afgelopen twee maanden ben ik voor mijn gevoel met vijftig procent achteruit gegaan,” vertelt hij in een interview met het weekblad Story.

In deze periode van onzekerheid en fysieke achteruitgang snakt Wim naar nabijheid van zijn dierbaren. Zijn grootste wens? Tijd doorbrengen met zijn familie, en in het bijzonder met Sieneke, zijn oudste kleindochter.

Een stille afstand

Wat Wim het meest raakt, is het uitblijven van contact. “Ik heb tot op heden niets van Sieneke of haar ouders vernomen,” vertelt hij. “Ze zijn niet langs geweest. Dat doet ontzettend veel pijn. Sieneke is mijn eerste kleinkind, en ik heb haar altijd gesteund. Ik ben zo trots op haar carrière geweest, op hoe ze zich als zangeres heeft ontwikkeld.”

De pijn in zijn stem is voelbaar. Wim zoekt niet naar schuldigen, maar spreekt uit wat hem raakt: het gevoel dat hij er op dit kwetsbare moment alleen voor staat, zonder een simpel berichtje of bezoekje van een van de mensen die hem het meest dierbaar zijn.

Een breuk in de familieband?

In het interview geeft Wim aan dat er in het verleden spanningen zijn geweest binnen de familie, met name tussen hem en Sienekes vader. “Kijk, ik snap dat kinderen vaak de kant van hun ouders kiezen. Dat is menselijk. Maar nu ik in deze situatie zit… dan hoop je toch dat er iets van menselijk contact overblijft.”

Hij spreekt zijn verdriet uit zonder harde woorden, maar wel met duidelijk gemis. “Het gaat me niet om het verleden. Het gaat me om nu. Om het moment. Om de verbinding.”

Steun aan anderen, gemis dichtbij

Wat het voor Wim extra verwarrend maakt, is het feit dat hij ziet hoe Sieneke zich wel betrokken toont bij anderen in soortgelijke situaties. Zo liet ze onlangs via Instagram weten mee te leven met het nieuws over Freek Rikkerink van het muzikale duo Suzan & Freek, bij wie uitgezaaide longk*nker is vastgesteld.

“Ze schreef onder een post van Freek hoe erg ze het vond, en wenste hen kracht en sterkte toe. En dat siert haar,” zegt Wim. “Het is mooi dat ze zo meevoelt. Maar ik begrijp dan niet waarom ze mij niet even een berichtje stuurt. Ik ben toch haar opa?”

Zijn woorden zijn niet bedoeld als verwijt, maar als verwondering. Een zacht uitgesproken vraag die blijft hangen: hoe kan je wél meeleven met mensen die je van een afstand kent, maar zwijgen tegenover iemand uit je eigen familie?

De kracht van een knuffel

Wim benadrukt dat hij niet veel verlangt. Geen grote gebaren, geen eindeloze gesprekken. Alleen het gevoel dat hij er niet helemaal alleen voor staat. “Een bezoekje. Een knuffel. Een hand op mijn schouder. Dat is toch waar familie voor is?”

Hij hoopt dat er alsnog contact komt. Dat er een kans is op een moment van erkenning. “Ik zou het geweldig vinden als Sieneke gewoon even langs zou komen. Even zou laten weten dat ze aan me denkt.”

Geen dreiging, maar een grens

Op de vraag of hij er vrede mee zou hebben als het contact uitblijft tot het allerlaatste moment, klinkt hij verdrietig. “Ik weet hoe mijn vrouw en andere zoon erin staan. Als het stil blijft tot het moment dat ik écht stervende ben, dan zullen zij het moeilijk vinden als er dan ineens contact gezocht wordt.”

Het is geen dreigement, maar eerder een weergave van de kwetsbaarheid die zich opstapelt als relaties te lang onbeantwoord blijven. Als stilte te luid wordt.

Een verhaal dat verder reikt

Het verhaal van Wim is niet uniek. In veel families speelt er onuitgesproken spanning, zijn er oude wonden die het contact bemoeilijken. En toch, juist in tijden van z!ekte of afscheid, wordt de wens om verbinding vaak groter. Niet alleen bij de z!eke, maar ook bij familieleden die mogelijk met twijfels of ongemak zitten.

Sieneke heeft zich tot nu toe niet publiekelijk uitgelaten over de situatie met haar opa. Wat er aan haar kant speelt, weten we niet. Misschien is het verdriet, misschien is het complexer. Zoals dat in families vaak het geval is. Maar het is goed om ook het perspectief van iemand als Wim te horen: een man die weet dat zijn tijd beperkt is, en die vooral verlangt naar een paar momenten van nabijheid.

Liefde hoeft geen perfect verleden

Het verhaal van Wim herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om in het nu verbinding te zoeken. Ook als het verleden hobbelig was. Ook als het contact verwaterd is. Want de behoefte aan liefde, erkenning en aanwezigheid blijft bestaan — tot het allerlaatste moment.

Misschien leest Sieneke dit ooit. Misschien niet. Maar wat Wim in zijn woorden laat zien, is universeel: de wens om gehoord en gezien te worden door de mensen van wie je houdt.

Hoop op een brug

Of het contact nog hersteld wordt, is onzeker. Maar de deur lijkt van Wims kant nog altijd op een kier te staan. Niet voor een gesprek over het verleden, maar voor een knuffel in het nu. Voor het uitspreken van liefde, zonder voorwaarden.

Zijn verhaal roept op tot reflectie. Niet alleen voor Sieneke, maar voor iedereen die worstelt met familiebanden. Want soms zijn het juist de kleine gebaren die in de laatste hoofdstukken van iemands leven de meeste betekenis dragen.


Conclusie: kwetsbaarheid verdient nabijheid

In een periode waarin Wim afscheid moet nemen van zijn gezondheid en mogelijk van het leven zelf, is zijn grootste wens verrassend eenvoudig: verbinding met zijn kleindochter. Niet vanuit verwijt, maar vanuit liefde.

Zijn woorden zijn een zachte oproep aan ieder van ons: laat trots, verleden en misverstanden niet in de weg staan van menselijkheid. Want als de tijd schaars is, worden de momenten samen onbetaalbaar.

Lees verder