Algemeen
Vreselijke gebeurtenis bij afscheid Rob de Nijs
Emotioneel afscheid van Rob de Nijs: ‘Alsof je een familielid bent verloren’
De ochtend van woensdag 26 maart 2025 zal bij veel mensen in het geheugen gegrift blijven staan. In alle vroegte vormde zich voor het DeLaMar Theater in Amsterdam een lange rij van mensen – fans, bewonderaars, en betrokkenen – die allemaal één ding gemeen hadden: hun liefde en bewondering voor zanger Rob de Nijs. Voor velen voelde het afscheid alsof ze een dierbare verloren, een gevoel dat die dag breed gedeeld werd.
De laatste groet aan een icoon
Rob de Nijs overleed op 16 maart op 82-jarige leeftijd na een jarenlang gevecht met de ziekte van Parkinson. Zijn overlijden liet een diepe leegte achter in de Nederlandse muziekwereld. Al decennialang wist hij mensen te raken met zijn stem, zijn teksten en zijn warme persoonlijkheid. Tijdens het publieke afscheid woensdag werd dat nogmaals overduidelijk.
Vanaf 09.30 uur konden fans naar het DeLaMar Theater komen om de zanger een laatste eer te bewijzen. Het theater, normaal gesproken een plek van culturele viering, stond deze dag volledig in het teken van rouw, dankbaarheid en herinnering.
Een kist omringd door bloemen en liefde
Binnen in het theater lag Rob opgebaard in een stijlvolle, witte kist, omringd door een zee aan bloemen. De keuze voor een witte kist werd door velen geïnterpreteerd als een symbool van rust, puurheid en een vredig afscheid. Op de achtergrond klonken zacht zijn bekendste liedjes – van “Het werd zomer” tot “Banger hart” – waardoor het leek alsof hij toch nog even bij iedereen was.
De sfeer was ingetogen maar warm. Mensen liepen in stilte langs de kist, sommigen met tranen in de ogen, anderen fluisterend een gebed of een paar laatste woorden. Opvallend was dat er niet alleen oudere fans aanwezig waren. Ook jonge mensen stonden in de rij, sommigen met een bloem in de hand, anderen met een oude LP onder de arm. Rob de Nijs had generaties weten te verbinden – een zeldzaam talent.
‘Zijn muziek was alles voor me’
Buiten het theater stonden honderden mensen te wachten. In interviews met aanwezige media, waaronder de NOS en Hart van Nederland, vertelden velen over hun persoonlijke band met Robs muziek. Een vrouw uit Haarlem zei: “Zijn muziek was de soundtrack van mijn leven. Mijn eerste kus, mijn trouwdag, en ook het afscheid van mijn moeder – Rob zong erbij.” Een andere man voegde toe: “Alsof ik een familielid verlies. Hij was er altijd, op de radio, op tv, op cassettebandjes in de auto. Het is nu echt stil.”
De rij buiten het theater groeide snel, waardoor de deuren eerder dan gepland opengingen. De organisatie had gerekend op veel belangstelling, maar de massale opkomst overtrof alle verwachtingen.
Een persoonlijke keuze: afwezigheid van Belinda en Yoshi
Opvallend was de afwezigheid van Belinda Meuldijk, Robs ex-vrouw en jarenlang zijn vaste tekstschrijver, én van hun zoon Yoshi. Hoewel ze uitgenodigd waren om deel te nemen aan de herdenking, kozen zij ervoor om Rob op hun eigen manier te gedenken.
Hun advocaat liet weten: “Belinda en Yoshi verkiezen een klein, persoonlijk afscheid. Ze hopen op een mooie en respectvolle herdenking in het theater, maar willen dit moment graag privé beleven.” Daarbij deed Meuldijk ook een oproep aan de media en het publiek om hun keuze te respecteren.
Een muzikale afscheidsgroet
Een paar dagen voor het afscheid deelde Belinda een bijzonder bericht via Facebook, waarin ze voor het eerst reageerde op het overlijden van haar ex-man. Ze schreef onder andere over de liefde en bewondering die zij en Yoshi voelden, maar ook over het verdriet dat nu alles overheerst. In datzelfde bericht deelde ze een lied dat zij speciaal voor Rob schreef: “Ooit Zal Ik Een Herinnering Zijn”.
Hoewel het oorspronkelijk de bedoeling was dat Rob het zelf zou opnemen, bleek hij fysiek niet meer in staat om het in te zingen. In zijn plaats nam Han Kooreneef de zang voor zijn rekening. De demo raakte vele mensen diep en werd binnen enkele uren honderden keren gedeeld op sociale media. “Kippenvel”, schreef iemand. “Ik heb het drie keer geluisterd en elke keer gehuild.”
Genodigden nemen afscheid in besloten ceremonie
In de middag vond er in het DeLaMar Theater een besloten ceremonie plaats, bedoeld voor familie, vrienden, collega’s en genodigden uit de muziekwereld. Volgens aanwezigen was het een intieme, waardige en emotionele bijeenkomst waarin Robs leven werd gevierd met muziek, anekdotes en herinneringen.
Enkele collega’s van Rob spraken liefdevolle woorden, onder wie zangeres Ruth Jacott en presentator Ivo Niehe. Ook werd er muziek gespeeld, live gezongen door artiesten die Rob bewonderden en met wie hij in het verleden samenwerkte.
Een leven in het teken van muziek
Rob de Nijs begon zijn muzikale carrière in de jaren zestig met de band The Lords. Zijn grote doorbraak kwam in 1963 met het nummer “Ritme van de Regen”. Later brak hij definitief door als soloartiest met hits als “Jan Klaassen de Trompetter”, “Zondag” en “Malle Babbe”. Zijn samenwerking met Belinda Meuldijk als tekstschrijver leverde hem een reeks van zijn grootste successen op in de jaren tachtig en negentig.
Met zijn kenmerkende stemgeluid, melancholische teksten en charme wist Rob een unieke plek in de Nederlandse muziekgeschiedenis te veroveren. Tot op hoge leeftijd stond hij op het podium, tot zijn ziekte hem daartoe dwong te stoppen.
Een voorbeeld van waardigheid en volharding
Rob was niet alleen geliefd om zijn muziek, maar ook om de manier waarop hij met zijn ziekte omging. In interviews sprak hij openhartig over zijn strijd met Parkinson en de impact daarvan op zijn leven en carrière. Zijn afscheidstournee “Het Einde van een Liedje” raakte duizenden mensen en werd gezien als een voorbeeld van moed en waardigheid.
Wat blijft, is de herinnering
De rij voor het DeLaMar Theater, de bloemen, de tranen, het lied van Belinda – het zijn allemaal uitingen van één grote waarheid: Rob de Nijs heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten. Zijn stem zal voor altijd doorklinken in de harten van velen.
Zoals een fan het verwoordde: “Rob de Nijs was niet alleen een zanger, hij was een vriend, een broer, een stuk van ons leven. En hoewel hij er nu niet meer is, zal zijn muziek altijd blijven bestaan.”
Rust zacht, Rob. Jij bent nu de herinnering geworden die je zelf ooit bezong.
De familie Meiland blijft het publiek boeien met hun avonturen in de populaire televisieserie. Tijdens de recente afleveringen van Château Meiland: La Dolce Vita werd duidelijk hoe intens het leven van de familie soms kan zijn. Terwijl Martien Meiland samen met zijn gezin op zoek is naar een tweede woning in Italië, liet dochter Maxime Meiland zien hoe groot de rol van haar gezin in haar leven is.
De zoektocht naar een vakantiewoning in Italië
Martien Meiland en Erica Renkema besloten dat de tijd rijp was om een nieuw onderkomen te vinden. Ze wilden graag een plek in Zuid-Europa waar Martien zich in de toekomst kan terugtrekken. Italië werd daarbij al snel de belangrijkste bestemming. Samen met dochter Maxime maakten ze meerdere reizen om mogelijke huizen te bekijken.
De zoektocht door Europa was geen gemakkelijke opgave. Er werd in eerdere seizoenen al rondgekeken in verschillende landen, maar vaak zonder resultaat. Het verblijf in Italië leek nieuwe kansen te bieden, maar de vele reizen begonnen voor Maxime zwaar te worden.
Maxime Meiland en haar gezin
Maxime vormt samen met haar partner Leroy en hun twee dochters een hecht gezin. Terwijl zij in Italië op pad ging met haar ouders, bleven Leroy en de kinderen in Nederland. Dit zorgde ervoor dat Maxime hen regelmatig moest missen. In de serie werd zichtbaar hoe sterk dat gemis kon zijn.
Haar dochters, onder wie kleine Vivé, spelen een centrale rol in haar leven. Het contact met het thuisfront bleef belangrijk tijdens de Italiaanse reis. Leroy liet via een telefoongesprek weten dat de kinderen hun moeder misten, vooral Vivé sprak duidelijk uit dat ze haar mama graag weer bij zich wilde hebben.
Het gemis van haar dochters
In de uitzending werd een emotioneel moment getoond waarin Maxime openhartig vertelde hoe sterk zij haar gezin miste. Ze gaf aan dat het voor haar soms lastig was om de balans te vinden tussen haar verantwoordelijkheden binnen de familie Meiland en haar eigen gezinsleven in Nederland.
“Het gemis is groot,” vertelde Maxime in de aflevering. “Ik denk de hele dag aan mijn dochters. Wanneer ik ze via beeldscherm zie en ze laten merken dat ze mij missen, raakt dat mij diep.”
Het toont aan hoe belangrijk familiebanden zijn binnen de Meiland-familie, en hoe moeilijk het kan zijn om die band tijdelijk op afstand te onderhouden.
Televisieprogramma blijft populair
Château Meiland: La Dolce Vita laat niet alleen de zoektocht naar een woning zien, maar ook de persoonlijke verhalen van de familieleden. Het zijn juist deze momenten – waarin emoties en dagelijks gezinsleven samenkomen – die het programma zo herkenbaar maken voor het grote publiek.
De kijkers krijgen niet alleen een inkijkje in prachtige Italiaanse landschappen en indrukwekkende huizen, maar ook in de uitdagingen die bij zo’n zoektocht horen. Voor veel gezinnen die de serie volgen, zijn de gevoelens van gemis, verbondenheid en keuzes maken tussen werk en privé zeer herkenbaar.
De kracht van familiewaarden
Wat de situatie van Maxime duidelijk maakt, is dat familiewaarden binnen de Meiland-familie altijd centraal blijven staan. Hoewel reizen en televisieopnames een groot deel van hun bestaan vormen, blijft het welzijn van hun kinderen en kleinkinderen de belangrijkste factor.
Maxime benadrukte meermaals hoe sterk zij zich verbonden voelt met haar dochtertjes. Ze gaf aan dat zelfs tijdens drukke periodes, de gedachte aan haar kinderen altijd op de eerste plaats staat. Dit maakt haar verhaal herkenbaar voor veel ouders die een druk bestaan combineren met gezinsleven.
Het belang van balans
Het verhaal van Maxime in
Italië laat zien hoe belangrijk balans is. Aan de ene kant wilde ze
haar ouders ondersteunen in hun zoektocht naar een nieuw huis, aan
de andere kant voelde ze het verlangen om dicht bij haar kinderen
te zijn.
Veel ouders herkennen dit gevoel: het combineren van verplichtingen en werk met het verlangen naar quality time met het gezin. Dat maakt dit fragment niet alleen interessant voor de fans van de Meiland-familie, maar ook herkenbaar voor een breed publiek.
De rol van Martien en Erica
Martien en Erica begrepen dat Maxime het zwaar had. Terwijl zij enthousiast verder zochten naar geschikte locaties in Italië, probeerden ze haar zoveel mogelijk te steunen. Voor Martien is het idee van een huis in Italië een droom voor de toekomst, een plek waar hij in alle rust wil genieten. Voor Erica is het eveneens belangrijk om een fijne omgeving te hebben waar ze samen tijd kunnen doorbrengen.
De serie laat zien dat iedere generatie binnen de familie zijn eigen prioriteiten heeft, maar dat ze elkaar ondanks alles blijven steunen.
De kracht van televisie en media-aandacht
Het moment van Maxime werd breed besproken op sociale media. Veel kijkers lieten weten dat ze haar gevoel begrepen. Voor velen benadrukte dit fragment hoe echt en oprecht de serie blijft, ondanks de glamour van buitenlandse reizen en prachtige huizen.
Door dit soort momenten weet Château Meiland steeds weer kijkers aan zich te binden. Het zijn niet alleen de huizen en het avontuur die aanspreken, maar vooral de menselijke verhalen en emoties die daarbij horen.
Toekomstige plannen van de familie Meiland
De zoektocht naar een vakantiewoning in Italië is nog niet afgerond. Het publiek blijft nieuwsgierig naar de uiteindelijke keuze van Martien en Erica. Zal er een droomhuis worden gevonden dat voldoet aan al hun wensen? En hoe blijft Maxime omgaan met de balans tussen haar eigen gezin en de familieprojecten?
De komende afleveringen zullen daar ongetwijfeld meer duidelijkheid over geven. Voor de fans is dat een belangrijke reden om te blijven kijken.