-

Algemeen

Slecht nieuws uit het ziekenhuis: zo gaat het nu met prinses Margriet

Avatar foto

Gepubliceerd

3 maanden geleden

op

Prinses Margriet hard ten val tijdens schaatsevenement: armbreuk en z!ekenhuisopname

Op 82-jarige leeftijd is prinses Margriet vanmiddag met spoed naar het z!ekenhuis gebracht na een ongelukkige val op het ijs. Tijdens het sportevenement de Hollandse 100 kwam ze hard ten val tijdens haar schaatsrondes in Thialf. Haar zoon, prins Bernhard, bevestigt dat zijn moeder een armbreuk heeft opgelopen en hevige pijn ervaart.

Val tijdens sportieve uitdaging

De prinses was vanochtend aanwezig bij het schaatsevenement in Thialf, waar ze zelf meedeed aan een sportieve prestatie: tien kilometer schaatsen in het kader van de Hollandse 100. Dit evenement combineert een schaatstocht met een fietstocht en wordt georganiseerd door de stichting Lymph&Co. Margriet wist vrijwel de volledige afstand af te leggen, maar tijdens de laatste ronde ging het mis.

Ze verloor haar balans en kwam met flinke snelheid ten val op het gladde ijs. Ooggetuigen en opnamen van het incident tonen hoe prins Bernhard en enkele aanwezigen direct toesnelden om hulp te bieden. Margriet bleef op het ijs liggen en leek direct veel pijn te hebben. Niet lang daarna arriveerde een amb*lance, die haar naar het z!ekenhuis vervoerde voor nader onderzoek.

Medische diagnose: armbreuk

Uit eerste medische onderzoeken is gebleken dat prinses Margriet haar arm heeft gebroken. Volgens haar zoon is de pijn aanzienlijk. De breuk vereist naar verwachting een langere periode van rust en revalidatie. Hoewel de prinses bekend staat om haar vitaliteit en sportiviteit, zal ze het voorlopig rustig aan moeten doen.

Prins Bernhard deelde het nieuws met verslaggevers van Shownieuws en gaf aan dat zijn moeder erg is geschrokken, maar wordt omringd door goede zorg. “Ze heeft veel pijn, maar is in goede handen,” liet hij weten.

De Hollandse 100 en stichting Lymph&Co

De Hollandse 100 is een jaarlijks sportevenement dat zich inzet voor onderzoek naar lymfeklierk*nker. Deelnemers schaatsen en fietsen om geld in te zamelen voor onderzoek en bewustwording. Het evenement is opgericht door prins Bernhard, nadat hij in 2013 zelf werd getroffen door lymfeklierk*nker. Inmiddels is hij volledig hersteld.

Door het organiseren van dit sportevenement wil hij anderen helpen en bijdragen aan betere behandelmogelijkheden. Jaarlijks krijgen ongeveer 4.000 mensen in Nederland de diagnose lymfeklierk*nker. Ongeveer 1.000 mensen overlijden aan deze z!ekte. Met de opbrengst van de Hollandse 100 wordt wetenschappelijk onderzoek gefinancierd.

Dat prinses Margriet aan dit evenement meedeed, onderstreept haar betrokkenheid bij het goede doel en haar steun voor haar zoon. De valpartij maakt het moment des te schrijnender.

Een leven in dienst van het koningshuis

Prinses Margriet werd geboren op 19 januari 1943 in Ottawa, Canada, tijdens de Tweede Wereldoorlog. Haar ouders, koningin Juliana en prins Bernhard, verbleven daar vanwege de oorlogssituatie in Nederland. Haar volledige naam is Margriet Francisca.

Margriets geboorte in Canada had een bijzonder karakter: het z!ekenhuis waarin zij werd geboren werd tijdelijk tot extraterritoriaal gebied verklaard, zodat het kind de Nederlandse nationaliteit kon verkrijgen. Hoewel ze dus in Canada ter wereld kwam, behield Margriet altijd haar Nederlandse nationaliteit. Ze heeft wel een sterke band met Canada gehouden en keerde later meerdere keren terug voor officiële bezoeken.

Als derde dochter van Juliana en Bernhard groeide Margriet op in een prominente koninklijke familie. Ze is de jongere zus van de voormalige koningin Beatrix en tante van de huidige koning Willem-Alexander. In 1967 trouwde ze met Pieter van Vollenhoven, met wie ze vier zonen kreeg: Maurits, Bernhard, Pieter-Christiaan en Floris.

Bekend om haar maatschappelijke betrokkenheid

Gedurende haar leven heeft prinses Margriet zich toegewijd aan tal van maatschappelijke en humanitaire doelen. Ze was jarenlang actief binnen het Nederlandse Rode Kruis, zette zich in voor de gezondheidszorg en vervulde talloze officiële verplichtingen. Haar betrokkenheid bij goede doelen is altijd groot geweest, en ook op gevorderde leeftijd blijft ze haar steentje bijdragen.

Sport is altijd een belangrijk onderdeel van haar leven geweest. Ze schaatst al van jongs af aan en heeft zich vaak laten zien bij sportieve evenementen, niet alleen als eregast maar ook als deelnemer. Haar inzet bij de Hollandse 100 past dan ook volledig bij haar karakter: betrokken, sportief en altijd bereid om bij te dragen.

Reacties vanuit het publiek en de media

Het nieuws over Margriets val werd snel opgepikt door binnenlandse media. Op sociale media stromen de beterschapswensen inmiddels binnen. Veel mensen prijzen haar sportieve instelling en wensen haar een spoedig herstel toe. “Wat een sterke vrouw,” schrijft iemand op X. “Zelfs op 82-jarige leeftijd schaatsen voor het goede doel. Heel veel respect.”

Ook binnen het Koninklijk Huis is er geschokt gereageerd. Het hof heeft nog geen officiële verklaring uitgegeven, maar insiders melden dat koning Willem-Alexander en koningin Máxima op de hoogte zijn gesteld en nauw betrokken zijn bij de situatie.

Een periode van herstel

Voor prinses Margriet breekt nu een periode van herstel aan. Een armbreuk op hogere leeftijd is een serieuze blessure en vereist zorgvuldige revalidatie. Naar verwachting zal ze de komende weken haar publieke agenda moeten aanpassen. Of ze binnenkort weer zichtbaar zal zijn bij evenementen, is nog onzeker.

Toch is het niet ondenkbaar dat ze – zodra haar gezondheid het toelaat – opnieuw van zich zal laten horen. Haar vastberadenheid en doorzettingsvermogen zijn immers kenmerkend voor haar publieke leven.

Tot slot

De val van prinses Margriet tijdens het sportevenement Hollandse 100 is een pijnlijke herinnering dat ook de meest actieve en toegewijde leden van het Koninklijk Huis kwetsbaar zijn. Toch laat haar deelname aan het evenement op indrukwekkende wijze zien hoezeer zij zich nog altijd inzet voor maatschappelijke doelen – zelfs op 82-jarige leeftijd.

Het Nederlandse volk leeft met haar mee en hoopt op een voorspoedig en volledig herstel. Haar sportieve geest en betrokkenheid zijn inspirerend voor velen, en het is te hopen dat we haar binnenkort weer gezond en wel mogen zien bij toekomstige gelegenheden.

Voor nu rest er vooral bewondering voor haar moed, inzet en kracht. Beterschap, prinses Margriet!

Gerelateerd:

Algemeen

Zangeres Sieneke doet walgelijke uitspraken over Suzan & Freek

Avatar foto

Gepubliceerd

17 minuten geleden

op

8 juni 2025

Door

Verdriet bij opa Wim: “Ik mis mijn kleindochter Sieneke in deze laatste fase van mijn leven”

Voor veel mensen is de band met een kleindochter iets om te koesteren, zeker in kwetsbare tijden. Zo ook voor Wim, de opa van zangeres Sieneke Peeters. Hij kampt met ernstige gezondheidsproblemen en leeft met de wetenschap dat zijn tijd beperkt is. In alle openheid vertelt hij over zijn verdriet in deze laatste levensfase: het gemis van contact met zijn dierbare kleindochter, met wie hij ooit zo’n hechte band had.

Een moeilijke diagnose, een moeilijke periode

Wim lijdt aan uitgezaaide slokdarmk*nker, en de prognose is weinig hoopgevend. De behandelingen bieden mogelijk geen uitkomst meer, en hij voelt zijn krachten afnemen. “De afgelopen twee maanden ben ik voor mijn gevoel met vijftig procent achteruit gegaan,” vertelt hij in een interview met het weekblad Story.

In deze periode van onzekerheid en fysieke achteruitgang snakt Wim naar nabijheid van zijn dierbaren. Zijn grootste wens? Tijd doorbrengen met zijn familie, en in het bijzonder met Sieneke, zijn oudste kleindochter.

Een stille afstand

Wat Wim het meest raakt, is het uitblijven van contact. “Ik heb tot op heden niets van Sieneke of haar ouders vernomen,” vertelt hij. “Ze zijn niet langs geweest. Dat doet ontzettend veel pijn. Sieneke is mijn eerste kleinkind, en ik heb haar altijd gesteund. Ik ben zo trots op haar carrière geweest, op hoe ze zich als zangeres heeft ontwikkeld.”

De pijn in zijn stem is voelbaar. Wim zoekt niet naar schuldigen, maar spreekt uit wat hem raakt: het gevoel dat hij er op dit kwetsbare moment alleen voor staat, zonder een simpel berichtje of bezoekje van een van de mensen die hem het meest dierbaar zijn.

Een breuk in de familieband?

In het interview geeft Wim aan dat er in het verleden spanningen zijn geweest binnen de familie, met name tussen hem en Sienekes vader. “Kijk, ik snap dat kinderen vaak de kant van hun ouders kiezen. Dat is menselijk. Maar nu ik in deze situatie zit… dan hoop je toch dat er iets van menselijk contact overblijft.”

Hij spreekt zijn verdriet uit zonder harde woorden, maar wel met duidelijk gemis. “Het gaat me niet om het verleden. Het gaat me om nu. Om het moment. Om de verbinding.”

Steun aan anderen, gemis dichtbij

Wat het voor Wim extra verwarrend maakt, is het feit dat hij ziet hoe Sieneke zich wel betrokken toont bij anderen in soortgelijke situaties. Zo liet ze onlangs via Instagram weten mee te leven met het nieuws over Freek Rikkerink van het muzikale duo Suzan & Freek, bij wie uitgezaaide longk*nker is vastgesteld.

“Ze schreef onder een post van Freek hoe erg ze het vond, en wenste hen kracht en sterkte toe. En dat siert haar,” zegt Wim. “Het is mooi dat ze zo meevoelt. Maar ik begrijp dan niet waarom ze mij niet even een berichtje stuurt. Ik ben toch haar opa?”

Zijn woorden zijn niet bedoeld als verwijt, maar als verwondering. Een zacht uitgesproken vraag die blijft hangen: hoe kan je wél meeleven met mensen die je van een afstand kent, maar zwijgen tegenover iemand uit je eigen familie?

De kracht van een knuffel

Wim benadrukt dat hij niet veel verlangt. Geen grote gebaren, geen eindeloze gesprekken. Alleen het gevoel dat hij er niet helemaal alleen voor staat. “Een bezoekje. Een knuffel. Een hand op mijn schouder. Dat is toch waar familie voor is?”

Hij hoopt dat er alsnog contact komt. Dat er een kans is op een moment van erkenning. “Ik zou het geweldig vinden als Sieneke gewoon even langs zou komen. Even zou laten weten dat ze aan me denkt.”

Geen dreiging, maar een grens

Op de vraag of hij er vrede mee zou hebben als het contact uitblijft tot het allerlaatste moment, klinkt hij verdrietig. “Ik weet hoe mijn vrouw en andere zoon erin staan. Als het stil blijft tot het moment dat ik écht stervende ben, dan zullen zij het moeilijk vinden als er dan ineens contact gezocht wordt.”

Het is geen dreigement, maar eerder een weergave van de kwetsbaarheid die zich opstapelt als relaties te lang onbeantwoord blijven. Als stilte te luid wordt.

Een verhaal dat verder reikt

Het verhaal van Wim is niet uniek. In veel families speelt er onuitgesproken spanning, zijn er oude wonden die het contact bemoeilijken. En toch, juist in tijden van z!ekte of afscheid, wordt de wens om verbinding vaak groter. Niet alleen bij de z!eke, maar ook bij familieleden die mogelijk met twijfels of ongemak zitten.

Sieneke heeft zich tot nu toe niet publiekelijk uitgelaten over de situatie met haar opa. Wat er aan haar kant speelt, weten we niet. Misschien is het verdriet, misschien is het complexer. Zoals dat in families vaak het geval is. Maar het is goed om ook het perspectief van iemand als Wim te horen: een man die weet dat zijn tijd beperkt is, en die vooral verlangt naar een paar momenten van nabijheid.

Liefde hoeft geen perfect verleden

Het verhaal van Wim herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om in het nu verbinding te zoeken. Ook als het verleden hobbelig was. Ook als het contact verwaterd is. Want de behoefte aan liefde, erkenning en aanwezigheid blijft bestaan — tot het allerlaatste moment.

Misschien leest Sieneke dit ooit. Misschien niet. Maar wat Wim in zijn woorden laat zien, is universeel: de wens om gehoord en gezien te worden door de mensen van wie je houdt.

Hoop op een brug

Of het contact nog hersteld wordt, is onzeker. Maar de deur lijkt van Wims kant nog altijd op een kier te staan. Niet voor een gesprek over het verleden, maar voor een knuffel in het nu. Voor het uitspreken van liefde, zonder voorwaarden.

Zijn verhaal roept op tot reflectie. Niet alleen voor Sieneke, maar voor iedereen die worstelt met familiebanden. Want soms zijn het juist de kleine gebaren die in de laatste hoofdstukken van iemands leven de meeste betekenis dragen.

Conclusie: kwetsbaarheid verdient nabijheid

In een periode waarin Wim afscheid moet nemen van zijn gezondheid en mogelijk van het leven zelf, is zijn grootste wens verrassend eenvoudig: verbinding met zijn kleindochter. Niet vanuit verwijt, maar vanuit liefde.

Zijn woorden zijn een zachte oproep aan ieder van ons: laat trots, verleden en misverstanden niet in de weg staan van menselijkheid. Want als de tijd schaars is, worden de momenten samen onbetaalbaar.

Lees verder