Algemeen
Slecht nieuws voor Rico Verhoeven: ‘Breekt arm’ 😨
Na tweeënhalf jaar afwezigheid keerde Jamal Ben Saddik terug in de Glory-ring, een moment waar veel kickboksfans reikhalzend naar uitkeken. Zijn terugkeer beloofde spektakel en actie, maar het gevecht tegen Uku Jürjendal bleek in eerste instantie een strategisch steekspel. Pas in de allerlaatste seconde van de wedstrijd wist Ben Saddik met een vernietigende knock-out toe te slaan.
Strategie boven snelheid: een gecontroleerde strijd
Drie ronden lang oogde de wedstrijd meer als een tactische schermutseling dan een explosief gevecht. Ben Saddik koos ervoor om geduldig te wachten op het juiste moment. Hoewel het publiek in Ahoy ongeduldig werd en zelfs een toeschouwer riep om zijn geld terug, bleef de Belgische kickbokser kalm. Zijn moment kwam uiteindelijk in de laatste seconden, toen hij Jürjendal met een snoeiharde trap uitschakelde.
“Ik had het beloofd,” zei Ben Saddik na afloop met een grijns. “Dat het even duurde? Maar een wedstrijd duurt ook drie ronden. Ik hoef niet als een gek erin te gaan in de eerste paar seconden. Ik weet dat het moment zal komen.”
Zijn plan was duidelijk: Jürjendal’s arm systematisch verzwakken. “Als ik op een arm trap, is het niet om hem te aaien, maar om die arm kapot te maken,” verklaarde hij. Hij zag al in de tweede ronde dat de impact zichtbaar werd. “Zijn arm zag eruit als een spuitzak met slagroom,” grapte hij. Toch koos hij ervoor om zijn aanval niet direct door te zetten. “Een gewond dier is gevaarlijk. Vroeger zou ik dat risico misschien hebben genomen.”
Genieten van de ring, ondanks gemengde gevoelens
Hoewel de wedstrijd niet spectaculair verliep tot de knock-out, genoot Ben Saddik zichtbaar van zijn terugkeer in de ring. “Ik miste het gevoel van naar de ring lopen, het gevecht zelf,” zei hij. Zijn terugkeer was niet alleen belangrijk voor hem persoonlijk, maar ook als voorbereiding op het Last Heavyweight Standing-toernooi op 5 april, waar hij het opneemt tegen Christian Ristea.
Ben Saddik maakte het publiek duidelijk wat ze kunnen verwachten: “Dan mag je hetzelfde verwachten.” Hij benadrukte dat zijn stijl draait om winnen, niet om show. “Ik heb niet op punten gewonnen, ik heb het niet aan de jury overgelaten. Ik heb gedaan wat ik heb beloofd.”
Een boodschap aan zijn rivalen
Naast zijn overwinning leek Ben Saddik ook een signaal af te willen geven richting zijn concurrenten, waaronder Rico Verhoeven. “Ja, vandaag was een duidelijk signaal,” zei hij zelfverzekerd. “Als je de video terugkijkt en ziet hoe hard die trap was, dan is dat meer dan voldoende als boodschap.”
Zijn overwinning zet de toon voor de toekomst. Met een geplande deelname aan het toernooi in april zal hij opnieuw moeten bewijzen dat hij nog altijd een van de topvechters is in de zwaargewichtklasse.
Andere hoogtepunten van de avond
Naast de comeback van Ben Saddik waren er meerdere indrukwekkende gevechten te zien in de RTM-Stage van Ahoy.
Chico Kwasi domineert
Weltergewichtkampioen Chico Kwasi verdedigde zijn titel overtuigend tegen de Bulgaar Teodor Hristov. Ondanks de taaiheid van zijn tegenstander bleek Hristov geen serieuze bedreiging. Kwasi won unaniem op punten en blikte alvast vooruit op een mogelijke rematch tegen Tyjani Beztati.
Michael Boapeah imponeert in lichtzwaargewicht
Michael Boapeah maakte de overstap naar de lichtzwaargewichtklasse en bewees direct zijn waarde. Hij versloeg Ibrahim El Bouni met een technische knock-out en positioneerde zich als een gevaarlijke uitdager binnen de divisie.
Cem Caceres vs. Mory Kromah: Split decision thriller
In de lichtzwaargewichtklasse leverden Cem Caceres en Mory Kromah een spectaculaire strijd. Beide vechters gaven alles en het gevecht werd beslist met een nipte split decision in het voordeel van Caceres.
Explosief middengewichtgevecht tussen Hammouche en Selimovic
Een van de meest spectaculaire gevechten van de avond was de clash tussen Iliass Hammouche en Mesud Selimovic. Wat begon als een rustige partij, transformeerde al snel in een knallend gevecht. Hammouche sloeg Selimovic in no-time knock-out en vierde zijn overwinning met een uitzinnig sprongetje, waarna hij zijn bitje in het publiek gooide.
Conclusie: Ben Saddik is terug, maar is hij klaar voor de top?
Jamal Ben Saddik heeft met zijn terugkeer in Glory laten zien dat hij nog steeds een geduchte tegenstander is. Hoewel zijn wedstrijd tegen Jürjendal niet de explosieve show opleverde die velen hadden verwacht, bewees hij met zijn knock-out dat zijn strategie effectief was.
Dit bericht op Instagram bekijken
De vraag blijft of hij in april dezelfde tactiek kan hanteren tegen Christian Ristea of dat hij een agressievere aanpak moet kiezen. Zijn comeback heeft in ieder geval één ding duidelijk gemaakt: Ben Saddik is nog lang niet klaar en is vastberaden om zijn stempel op de zwaargewichtdivisie te blijven drukken.
Heel Vlaanderen is opnieuw geraakt door een emotioneel bericht van Jean-Marie Pfaff. De voormalige topkeeper en geliefde tv-persoonlijkheid liet met hoorbare emotie weten dat hij afscheid moet nemen van een plek die decennialang het kloppende hart van zijn leven vormde. Geen afscheid van een mens, maar van een thuis dat voor hem symbool staat voor familie, herinneringen en een tijdperk dat onlosmakelijk met zijn naam verbonden is.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij,” zei Jean-Marie, zichtbaar aangeslagen. Het zijn woorden die bij veel Vlamingen meteen iets losmaakten. Want wie opgroeide met de realityreeks De Pfaffs, weet dat het iconische familiehuis veel meer was dan een decor. Het was een plek waar gelachen werd, waar ruzies werden bijgelegd, waar kinderen opgroeiden en kleinkinderen hun eerste stappen zetten. Dat juist dát huis nu verkocht wordt, voelt voor velen als het sluiten van een hoofdstuk.
Een huis vol geschiedenis en emoties
Na jaren van twijfelen, uitstellen en wikken en wegen heeft de familie uiteindelijk de moeilijke knoop doorgehakt: het bekende familiehuis gaat in de verkoop. Voor Jean-Marie is dat geen rationele beslissing, maar een emotionele breuk. “Ik heb hier mijn kinderen zien opgroeien,” liet hij weten. “Dit huis is meer dan bakstenen en muren. Het is mijn leven.”
Die woorden raken een gevoelige snaar. Het huis was jarenlang een vaste waarde, niet alleen voor de familie zelf, maar ook voor het publiek. De camera’s volgden het dagelijkse leven, met al zijn kleine en grote momenten. Voor kijkers voelde het alsof ze een stukje mee mochten leven in het gezin Pfaff. Dat maakt het afscheid voor velen bijna persoonlijk.
Waarom nu, na al die jaren?
Volgens mensen uit de omgeving van de familie speelde er niet één duidelijke reden, maar een combinatie van factoren. Het onderhoud van het grote huis werd steeds zwaarder. De kinderen wonen inmiddels allemaal elders en het huis staat vaker leeg dan vol leven. Daarbovenop komen de stijgende kosten en de praktische realiteit dat het leven verandert.
Toch blijft het voor Jean-Marie een verscheurende beslissing. “Hij wilde nog jaren blijven,” vertelt een naaste. “Maar op een bepaald moment moet je erkennen dat het niet meer haalbaar is.” Dat besef kwam niet plots, maar groeide langzaam. En toch doet het pijn, juist omdat het afscheid voelt alsof het te vroeg komt.
Een laatste rondgang vol herinneringen
Volgens ingewijden maakte Jean-Marie onlangs nog een laatste, bewuste wandeling door het huis. Van de keuken, waar Carmen jarenlang de maaltijden bereidde, tot de tuin waar de kleinkinderen speelden: elke ruimte bracht herinneringen terug. Het was geen vluchtige rondgang, maar een afscheid met aandacht.
Toen hij de oude trofeeënkamer betrad, zou het hem te veel zijn geworden. “Hier begon het allemaal voor mij,” fluisterde hij. “Hoe laat je zoiets los?” Het is een vraag die veel mensen herkennen. Want wie afscheid neemt van een huis dat zo’n groot deel van zijn leven omvat, neemt ook afscheid van een stuk identiteit.
De familie achter de beslissing
Binnen de familie heerst vooral steun, maar ook schuldgevoel. Kelly Pfaff liet weten hoe moeilijk haar vader het ermee heeft. “Papa wil sterk blijven, maar dit raakt hem diep,” zei ze. “We proberen hem gerust te stellen, maar we zien hoe zwaar dit voor hem is.” Ook Dorien gaf aan dat het moment liever was uitgesteld. “We hadden dit graag nog even laten duren, maar dat kon niet meer.”
Die openheid maakt duidelijk dat deze beslissing niet lichtvaardig is genomen. Het is geen zakelijke transactie, maar een emotioneel proces waarin iedereen zijn eigen tempo heeft.
Vlaanderen leeft massaal mee
Op sociale media stroomden de reacties binnen. Veel mensen spreken van “het einde van een tijdperk” en delen herinneringen aan De Pfaffs. Anderen steken Jean-Marie een hart onder de riem en bedanken hem voor de jaren van plezier en herkenbaarheid die hij Vlaanderen gaf.
Tegelijkertijd is er ook discussie. Sommigen vragen zich af of het huis niet behouden had moeten blijven als een soort cultureel erfgoed. Anderen begrijpen juist dat het leven verdergaat en dat herinneringen niet vastzitten aan stenen. Die verdeeldheid is tekenend voor de impact die de familie Pfaff altijd heeft gehad: ze roept emoties op, meningen, betrokkenheid.
Wat betekent dit voor Jean-Marie?
Voor Jean-Marie zelf betekent dit afscheid vooral tijd nemen om te verwerken. Vrienden beschrijven hem als een vechter, iemand die veel heeft meegemaakt en altijd recht bleef staan. Maar dit raakt hem op een andere manier. “Dit komt recht in het hart,” zei een oude ploegmaat.
Jean-Marie zelf verwoordde het eenvoudig, maar veelzeggend: “Ik had nog niet willen vertrekken… maar soms beslist het leven voor jou.” Het is een zin die blijft hangen, omdat ze zo herkenbaar is. Iedereen kent momenten waarop je liever nog even blijft, maar moet loslaten.
Een hoofdstuk dat sluit, maar niet verdwijnt
Met de verkoop van het familiehuis verdwijnt geen geschiedenis. Die leeft voort in herinneringen, beelden en verhalen. Voor Jean-Marie, voor zijn familie en voor de vele kijkers die zich verbonden voelen met dat stukje televisiegeschiedenis.
Het voelt alsof Vlaanderen afscheid neemt van meer dan een huis. Het is het loslaten van een periode die voor velen vertrouwd was. En misschien is dat precies waarom de woorden van Jean-Marie zo hard binnenkomen.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij.”
Het zijn woorden die blijven nazinderen. En heel Vlaanderen lijkt ze te voelen.