Algemeen
Renze Klamer haalt uit naar Max Verstappen: ´Zijn loon is belachelijk!´
Het salaris van Max Verstappen is voor velen een droom, maar voor Renze Klamer eerder een nachtmerrie. De RTL-presentator vindt het bedrag dat de Formule 1-kampioen jaarlijks verdient “belachelijk” en zou er zelf absoluut niet mee willen ruilen. In zijn talkshow op RTL 4 uitte hij zijn verbazing over de enorme bedragen die topsporters binnenhalen.
Miljoeneninkomen voor topsporters
De Amerikaanse sportwebsite Sportico heeft een lijst gepubliceerd van de honderd best betaalde sporters ter wereld. Op nummer één staat Cristiano Ronaldo, die jaarlijks 260 miljoen dollar verdient. Ook sporters als Stephen Curry (153 miljoen) en Tyson Fury (147 miljoen) verdienen gigantische bedragen. Max Verstappen is de enige Nederlander op de lijst en staat op plek achttien met een salaris van 76 miljoen dollar per jaar.
‘Wat moet je met al dat geld?’
Voor Renze Klamer is het onbegrijpelijk dat iemand zoveel geld kan verdienen. “Dat vind ik altijd zo frustrerend,” begon hij in zijn talkshow. “Wat moeten die mensen met al dat geld? Je koopt drie huizen en dan?” Zijn collega Luuk Ikink probeerde hem nog te plagen door te zeggen dat je dan gewoon nóg een boot kunt kopen, maar Renze bleef bij zijn standpunt.
Verstappen betaalt weinig belasting
Wat Renze nog het meest dwarszit, is dat Verstappen niet alleen enorm veel verdient, maar ook relatief weinig belasting betaalt. De autocoureur woont in Monaco, waar de belastingtarieven voor topsporters veel lager liggen dan in Nederland. “Dat is toch bizar?” riep Renze uit. “Wij moeten hier gewoon belasting betalen, maar hij kan zijn miljoenen houden.”
Geen jaloezie, maar onbegrip
Hoewel het lijkt alsof Renze jaloers is op het inkomen van Verstappen, ontkent hij dat zelf. “Het lijkt me helemaal niet leuk om zóveel te hebben,” beweerde hij. Toch vond Luuk Ikink het opvallend hoe gepassioneerd Renze over het onderwerp sprak. “Het zit wel onder je huid, heb ik het idee,” zei hij met een knipoog.
Max Verstappen in vergelijking met anderen
Met zijn 76 miljoen dollar per jaar verdient Max Verstappen meer dan grote namen als Tiger Woods (62 miljoen), Lewis Hamilton (60 miljoen) en zelfs Jake Paul (48 miljoen). De enorme bedragen in de sportwereld blijven voor veel mensen moeilijk te bevatten, en Renze is niet de enige die zich erover verbaast.
Grote verschillen in inkomens
In Nederland wordt regelmatig gediscussieerd over de hoge salarissen van topsporters, zeker in vergelijking met andere beroepen. Terwijl zorgmedewerkers en leraren vaak strijden voor betere salarissen, verdienen topsporters astronomische bedragen. Voor fans van Verstappen is zijn salaris misschien logisch gezien zijn prestaties, maar critici zoals Renze Klamer blijven zich afvragen of het allemaal nog in verhouding is.
Is zo’n salaris te rechtvaardigen?
De discussie over topsalarissen zal voorlopig niet verdwijnen. Sommige mensen vinden dat sporters zoals Verstappen hun geld verdienen door hun talent en inzet, terwijl anderen het belachelijk vinden dat één persoon zoveel verdient. Wat vinden jullie? Is een salaris van 76 miljoen per jaar nog redelijk, of heeft Renze Klamer een punt?
Heel Vlaanderen is opnieuw geraakt door een emotioneel bericht van Jean-Marie Pfaff. De voormalige topkeeper en geliefde tv-persoonlijkheid liet met hoorbare emotie weten dat hij afscheid moet nemen van een plek die decennialang het kloppende hart van zijn leven vormde. Geen afscheid van een mens, maar van een thuis dat voor hem symbool staat voor familie, herinneringen en een tijdperk dat onlosmakelijk met zijn naam verbonden is.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij,” zei Jean-Marie, zichtbaar aangeslagen. Het zijn woorden die bij veel Vlamingen meteen iets losmaakten. Want wie opgroeide met de realityreeks De Pfaffs, weet dat het iconische familiehuis veel meer was dan een decor. Het was een plek waar gelachen werd, waar ruzies werden bijgelegd, waar kinderen opgroeiden en kleinkinderen hun eerste stappen zetten. Dat juist dát huis nu verkocht wordt, voelt voor velen als het sluiten van een hoofdstuk.
Een huis vol geschiedenis en emoties
Na jaren van twijfelen, uitstellen en wikken en wegen heeft de familie uiteindelijk de moeilijke knoop doorgehakt: het bekende familiehuis gaat in de verkoop. Voor Jean-Marie is dat geen rationele beslissing, maar een emotionele breuk. “Ik heb hier mijn kinderen zien opgroeien,” liet hij weten. “Dit huis is meer dan bakstenen en muren. Het is mijn leven.”
Die woorden raken een gevoelige snaar. Het huis was jarenlang een vaste waarde, niet alleen voor de familie zelf, maar ook voor het publiek. De camera’s volgden het dagelijkse leven, met al zijn kleine en grote momenten. Voor kijkers voelde het alsof ze een stukje mee mochten leven in het gezin Pfaff. Dat maakt het afscheid voor velen bijna persoonlijk.
Waarom nu, na al die jaren?
Volgens mensen uit de omgeving van de familie speelde er niet één duidelijke reden, maar een combinatie van factoren. Het onderhoud van het grote huis werd steeds zwaarder. De kinderen wonen inmiddels allemaal elders en het huis staat vaker leeg dan vol leven. Daarbovenop komen de stijgende kosten en de praktische realiteit dat het leven verandert.
Toch blijft het voor Jean-Marie een verscheurende beslissing. “Hij wilde nog jaren blijven,” vertelt een naaste. “Maar op een bepaald moment moet je erkennen dat het niet meer haalbaar is.” Dat besef kwam niet plots, maar groeide langzaam. En toch doet het pijn, juist omdat het afscheid voelt alsof het te vroeg komt.
Een laatste rondgang vol herinneringen
Volgens ingewijden maakte Jean-Marie onlangs nog een laatste, bewuste wandeling door het huis. Van de keuken, waar Carmen jarenlang de maaltijden bereidde, tot de tuin waar de kleinkinderen speelden: elke ruimte bracht herinneringen terug. Het was geen vluchtige rondgang, maar een afscheid met aandacht.
Toen hij de oude trofeeënkamer betrad, zou het hem te veel zijn geworden. “Hier begon het allemaal voor mij,” fluisterde hij. “Hoe laat je zoiets los?” Het is een vraag die veel mensen herkennen. Want wie afscheid neemt van een huis dat zo’n groot deel van zijn leven omvat, neemt ook afscheid van een stuk identiteit.
De familie achter de beslissing
Binnen de familie heerst vooral steun, maar ook schuldgevoel. Kelly Pfaff liet weten hoe moeilijk haar vader het ermee heeft. “Papa wil sterk blijven, maar dit raakt hem diep,” zei ze. “We proberen hem gerust te stellen, maar we zien hoe zwaar dit voor hem is.” Ook Dorien gaf aan dat het moment liever was uitgesteld. “We hadden dit graag nog even laten duren, maar dat kon niet meer.”
Die openheid maakt duidelijk dat deze beslissing niet lichtvaardig is genomen. Het is geen zakelijke transactie, maar een emotioneel proces waarin iedereen zijn eigen tempo heeft.
Vlaanderen leeft massaal mee
Op sociale media stroomden de reacties binnen. Veel mensen spreken van “het einde van een tijdperk” en delen herinneringen aan De Pfaffs. Anderen steken Jean-Marie een hart onder de riem en bedanken hem voor de jaren van plezier en herkenbaarheid die hij Vlaanderen gaf.
Tegelijkertijd is er ook discussie. Sommigen vragen zich af of het huis niet behouden had moeten blijven als een soort cultureel erfgoed. Anderen begrijpen juist dat het leven verdergaat en dat herinneringen niet vastzitten aan stenen. Die verdeeldheid is tekenend voor de impact die de familie Pfaff altijd heeft gehad: ze roept emoties op, meningen, betrokkenheid.
Wat betekent dit voor Jean-Marie?
Voor Jean-Marie zelf betekent dit afscheid vooral tijd nemen om te verwerken. Vrienden beschrijven hem als een vechter, iemand die veel heeft meegemaakt en altijd recht bleef staan. Maar dit raakt hem op een andere manier. “Dit komt recht in het hart,” zei een oude ploegmaat.
Jean-Marie zelf verwoordde het eenvoudig, maar veelzeggend: “Ik had nog niet willen vertrekken… maar soms beslist het leven voor jou.” Het is een zin die blijft hangen, omdat ze zo herkenbaar is. Iedereen kent momenten waarop je liever nog even blijft, maar moet loslaten.
Een hoofdstuk dat sluit, maar niet verdwijnt
Met de verkoop van het familiehuis verdwijnt geen geschiedenis. Die leeft voort in herinneringen, beelden en verhalen. Voor Jean-Marie, voor zijn familie en voor de vele kijkers die zich verbonden voelen met dat stukje televisiegeschiedenis.
Het voelt alsof Vlaanderen afscheid neemt van meer dan een huis. Het is het loslaten van een periode die voor velen vertrouwd was. En misschien is dat precies waarom de woorden van Jean-Marie zo hard binnenkomen.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij.”
Het zijn woorden die blijven nazinderen. En heel Vlaanderen lijkt ze te voelen.