Algemeen
Experts slaan alarm: Luistert jouw airfryer mee naar je gesprekken? Pas op met wat je in huis haalt, dit wil je niet!
Airfryers zijn tegenwoordig niet meer weg te denken uit onze keukens. Ze zijn handig, snel en ideaal om snacks minder vet te bereiden. Maar recent onderzoek wijst op een mogelijk verontrustende kant van deze geliefde apparaten. Er zijn aanwijzingen dat sommige airfryers veel meer doen dan alleen je eten bakken. Ze lijken ook informatie over gebruikers te verzamelen en zelfs toegang te vragen tot audio-opnames. Dit nieuws heeft tot flinke ophef geleid onder consumenten.
Airfryers die meer willen dan bakken
Wanneer we denken aan apparaten die meeluisteren, denken we al snel aan slimme speakers zoals Amazon Alexa of Google Home. Het idee dat een airfryer dit ook zou kunnen, klinkt in eerste instantie absurd. Toch blijkt uit een studie van de Britse consumentenorganisatie Which? dat sommige modellen van Chinese merken zoals Xiaomi, Tencent en Aigostar opvallend veel persoonlijke gegevens van gebruikers proberen te verzamelen. Dit roept de vraag op: waarom zou een keukenapparaat deze informatie überhaupt nodig hebben?
Tijdens het onderzoek ontdekten onderzoekers dat de bijbehorende apps van deze apparaten toestemming vroegen om audio op te nemen, evenals toegang tot locatiegegevens, geboortedata en zelfs het geslacht van de gebruiker. Hoewel fabrikanten benadrukken dat deze gegevens alleen met toestemming worden verzameld, roept dit nog steeds zorgen op. Want waarom heeft een airfryer toegang nodig tot zulke gevoelige informatie?
Het verband met data en advertenties
Een van de meest opvallende bevindingen uit de studie was dat de app van Xiaomi’s airfryer verbonden was met trackers van Facebook en Pangle, een advertentienetwerk dat wordt gebruikt door TikTok. Dit betekent dat gegevens zoals je gebruik van het apparaat of persoonlijke voorkeuren mogelijk worden gedeeld en gebruikt voor gerichte advertenties. Ook Tencent, een groot Chinees technologiebedrijf, bleek betrokken te zijn bij de gegevensverwerking van sommige apparaten. Dit vergroot de complexiteit van het verhaal en versterkt de zorgen over privacy.
De vraag waarom een airfryer dergelijke gegevens zou verzamelen, blijft onbeantwoord. Maar het feit dat de informatie naar servers in landen zoals China wordt gestuurd, maakt consumenten begrijpelijkerwijs argwanend. Niemand verwacht dat een apparaat, bedoeld om frietjes te bakken, een rol speelt in dataverzameling en gerichte marketing.
Reacties van fabrikanten
De betrokken merken hebben gereageerd op de bevindingen van Which? en proberen de zorgen weg te nemen. Zo verklaarde Aigostar dat hun apparaten helemaal geen mogelijkheid hebben om audio op te nemen en dat locatiegegevens uitsluitend worden gebruikt voor wifi-instellingen. Xiaomi benadrukte dat veel van de gevraagde gegevens optioneel zijn en dat gebruikers zelf controle hebben over wat ze delen. Toch blijven veel consumenten sceptisch. Want waarom worden deze gegevens überhaupt gevraagd als ze niet essentieel zijn?
De zorgen van consumenten gaan verder dan alleen privacy. Het draait ook om transparantie en vertrouwen. Als gebruikers niet duidelijk geïnformeerd worden over hoe en waarom gegevens worden verzameld, leidt dat tot wantrouwen in deze producten.
Privacy versus gebruiksgemak
Zoals Harry Rose, redacteur bij Which?, benadrukt, lijken fabrikanten van slimme technologie op dit moment vaak gegevens te verzamelen zonder duidelijke uitleg of toestemming van de gebruiker. Dit roept niet alleen ethische vragen op, maar ondermijnt ook het vertrouwen in slimme technologie. Stephen Almond, directeur van risicoregulering bij de Britse privacywaakhond ICO, voegt toe dat consumenten in feite twee keer betalen voor hun apparaten: eerst met hun portemonnee en vervolgens met hun gegevens.
Dit probleem laat zien hoe belangrijk het is dat bedrijven transparant zijn over dataverzameling. Zonder duidelijke richtlijnen en regelgeving kan het probleem alleen maar groter worden. Fabrikanten moeten niet alleen de privacy van gebruikers respecteren, maar ook open communiceren over wat er met verzamelde gegevens gebeurt.
Een wake-upcall voor consumenten
Het nieuws over deze airfryers dient als een wake-upcall voor consumenten. Het benadrukt dat zelfs de meest onschuldige apparaten in huis een onderdeel kunnen worden van een veel groter netwerk van dataverzameling en marketing. Terwijl technologie steeds slimmer wordt, is het belangrijk dat gebruikers zich bewust zijn van wat ze delen en waarom.
Dit betekent niet dat je je geliefde airfryer meteen de deur uit moet doen. Airfryers blijven een geweldige toevoeging aan de keuken. Maar het is verstandig om privacy-instellingen goed te bekijken voordat je het apparaat gebruikt. Controleer welke gegevens je daadwerkelijk wilt delen en vermijd het gebruik van overbodige functies die om toegang tot gevoelige informatie vragen.
Terug naar eenvoud?
Voor wie zich ongemakkelijk voelt bij het idee van een slimme airfryer, kan een ouderwetse frituurpan een geruststellend alternatief zijn. Een frituurpan bakt je snacks zonder enige digitale verbinding en zonder het risico dat je persoonlijke gegevens worden verzameld. Het is een eenvoudige, veilige optie voor wie liever geen deel uitmaakt van de dataverzamelingscultuur.
Conclusie
De zorgen over slimme airfryers laten zien dat zelfs de meest alledaagse apparaten niet immuun zijn voor de uitdagingen van de moderne technologie. Het is essentieel dat fabrikanten meer transparantie bieden en gebruikers beter beschermen tegen onnodige dataverzameling. Voor consumenten is het belangrijk om kritisch te blijven en bewust te kiezen welke apparaten ze in huis halen.
Ondanks deze ontwikkelingen blijven airfryers een handige uitvinding, maar het is duidelijk dat we een nieuwe realiteit betreden waarin zelfs de keuken niet meer helemaal privé is. Door bewust te blijven van je privacy kun je blijven genieten van je favoriete snacks, zonder zorgen over wie er misschien stiekem meeluistert.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.