Algemeen
Vrouw gevonden in vriezer: Verdachte beweerde dat ze op bezoek was bij haar broer!
Het is een bizarre zaak die het oosten van de Las Vegas Valley heeft opgeschud: het lichaam van de 68-jarige Monique Gilbertson werd op 6 november gevonden in een vriezer in haar eigen stacaravan. De hoofdverdachte in deze zaak is de 38-jarige Daniel Roush, die ook bekendstaat onder de naam Jazlynn Roush. Roush, die transgender is, wordt beschuldigd van moord, mishandeling, inbraak en drugsbezit. Ook zijn vrouw, Gina Lopez, is aangeklaagd wegens inbraak en drugsbezit.
Een vreemde ontmoeting met de politie
Toen agenten van de Metropolitan Police Department op de veranda van Gilbertsons woning stonden, ging de deur na enige tijd open. Roush verklaarde dat hij op het huis paste en de woning huurde. Toen de politie vroeg waar Gilbertson was, antwoordde Roush dat ze “weg was naar haar broer aan de oostkust vanwege een noodgeval.”
De politie vertrouwde het verhaal niet. Een van de agenten antwoordde: “Nee, dat is niet waar.”
Roush hield echter vol dat Gilbertson de dag ervoor nog had gebeld. Dit bleek niet te kloppen. Gilbertsons halfbroer, Fred Carstens, verklaarde dat hij zijn zus voor het laatst in 1982 had gezien. De politie besloot een welzijnscontrole in de woning uit te voeren.
De verdachte houding van Roush
In bodycambeelden is te zien hoe Roush zich steeds verdachter begon te gedragen. “Het is vreemd dat je zo defensief bent,” merkte een agent op. Terwijl de politie door de donkere, rommelige woning liep, kwamen ze urine en uitwerpselen tegen verspreid door het huis. Na een paar minuten stuitten ze op een witte vrieskist die afgesloten was met een slot. Toen agenten het slot verwijderden en de vriezer openden, vonden ze een wit zeil. Onder het zeil lag een lichaam.
Een agent bevestigde: “Er ligt een persoon in. Haal hem meteen in de boeien.”
Wat er gebeurde met Monique Gilbertson
Volgens getuigenverklaringen en de aanklacht had Gina Lopez, de vrouw van Roush, de politie verteld dat Gilbertson drugs van Roush had gekregen. Ze beweerde dat Gilbertson een overdosis had gehad, waarna Roush haar zou hebben gesmoord met een kussen en haar lichaam in de vriezer stopte. Toxicologisch onderzoek toonde aan dat Gilbertson fentanyl in haar systeem had op het moment van overlijden.
Roush ontkende aanvankelijk dat hij drugs aan Gilbertson had gegeven, maar gaf later toe dat hij regelmatig verdovende middelen voor haar kocht. Lopez gaf eveneens toe dat ze Roush had geholpen met het verplaatsen van Gilbertsons lichaam naar de vriezer.
De achtergrond van Monique Gilbertson
Monique Gilbertson, door haar vrienden omschreven als een eenzame vrouw, leek voortdurend op zoek naar gezelschap. Haar goede vriend Gilbert Brown gaf aan dat haar verslaving haar leven moeilijk maakte. “Ze had een verslaving aan zowel legale als illegale drugs, vooral cocaïne,” zei hij. “Dat was haar ondergang.”
Een zaak vol vragen
De zaak tegen Roush en Lopez roept veel vragen op. Wat begon als een eenvoudige welzijnscontrole leidde tot een gruwelijke ontdekking. De aanklachten tegen Roush omvatten moord, mishandeling van een lichaam, inbraak en drugsbezit. Gina Lopez is aangeklaagd voor inbraak en het bezit van drugs. Beide verdachten blijven voorlopig in hechtenis terwijl het onderzoek voortduurt.
De politie onderzoekt nog steeds de precieze omstandigheden rondom Gilbertsons dood. Het is duidelijk dat er drugs in het spel waren, maar de exacte toedracht van wat er die nacht gebeurde, moet nog worden vastgesteld. De getuigenissen van Roush en Lopez zijn tegenstrijdig, wat het onderzoek bemoeilijkt.
Conclusie
De zaak rondom de dood van Monique Gilbertson is niet alleen tragisch, maar ook complex. Het roept vragen op over verslaving, vertrouwen en de sociale omstandigheden waarin Gilbertson leefde. Terwijl de rechtszaak zich ontvouwt, blijft het publiek geschokt over de gruwelijke ontdekking in de vriezer en de omstandigheden die tot haar dood hebben geleid.
Wat deze zaak zo opmerkelijk maakt, is de mix van tragische persoonlijke verhalen, een onverwachte wending tijdens de politie-inval en de verschrikkelijke details van de gebeurtenis. Het onderzoek gaat verder, en de verdachten zullen zich in de rechtbank moeten verantwoorden. Eén ding is zeker: de gemeenschap in Las Vegas Valley zal deze zaak niet snel vergeten.
Dit bericht op Instagram bekijken
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.