Algemeen
Familie Ahmed niet blij met bijstandsuitkering: ”Veel te weinig”
De familie Ahmed leeft dagelijks met de uitdagingen van een bestaan op bijstandsniveau. Het gezin worstelt om rond te komen en om hun driejarige zoontje een gelukkige en zorgeloze jeugd te bieden. Maar zelfs eenvoudige vreugdes, zoals een uitstapje naar de dierentuin of een ijsje in het park, zijn financieel buiten bereik. “Ik wil werken,” zegt de vader met nadruk. “Maar het is niet zo eenvoudig als mensen denken.”
Leven met beperkingen
Voor het gezin is elke euro belangrijk. Ze wonen in een klein appartement waar alles functioneel is ingericht. Prioriteiten bepalen de uitgaven: eerst wordt de huur betaald, daarna de boodschappen en vervolgens de energierekening. Wat daarna overblijft, is niet genoeg om iets extra’s te doen. “Hoe leg je een kind uit dat een dagje naar de dierentuin niet mogelijk is? Of dat zelfs een ijsje te duur is?” vraagt de moeder zich hardop af.
Ze wil haar zoon een normale jeugd bieden, maar steeds weer ‘nee’ moeten zeggen, doet haar pijn. Vooral tijdens de feestdagen is het contrast pijnlijk. “Op sociale media zie je blije gezichten en feestelijke momenten. Voor ons zijn dat dagen zoals alle anderen. We kunnen niet meedoen, en dat breekt je hart.”
De wil om te werken
De vader, die sterk de behoefte voelt om voor zijn gezin te zorgen, vertelt over zijn frustratie. “Ik wil werken, echt waar. Maar het is moeilijker dan mensen zich voorstellen,” legt hij uit. “Werkgevers zien mijn gebrekkige Nederlands en het feit dat ik weinig werkervaring heb, en dan houdt het op.” Toch geeft hij niet op. Hij volgt een cursus in de hoop zijn kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. “Ik wil mijn zoon laten zien dat hard werken belangrijk is en dat het loont. Maar hoe kan ik dat doen als ik vastzit in dit systeem?”
Zijn vrouw knikt instemmend. Ook zij voelt de pijn van hun situatie. “Hij doet echt zijn best, maar het voelt alsof we gevangen zitten in een systeem dat ons niet laat ontsnappen. Mensen denken dat de bijstand makkelijk is, maar dat is echt niet waar. Het is overleven.”
Relatie onder druk
Naast de financiële zorgen brengt de situatie ook emotionele spanning met zich mee. “We hebben vaak woorden over geld,” zegt de moeder. “Niet omdat we elkaar de schuld geven, maar omdat de druk zo groot is. Het voelt alsof je altijd in overlevingsmodus zit. Dat is slopend.”
Toch proberen ze elkaar te steunen. “We willen het beste voor onze zoon. Hij verdient een betere toekomst, en wij doen alles wat we kunnen om dat mogelijk te maken. Het is soms moeilijk om hoop te houden, maar we moeten wel,” zegt ze.
Het gevoel van onrecht
Voor de vader is het niet alleen de financiële krapte die hem frustreert, maar ook de manier waarop hij wordt beoordeeld. “Mensen kijken naar je alsof je lui bent, alsof je niets doet om vooruit te komen. Maar dat klopt niet. Ik wil bewijzen dat ik mijn best doe, niet alleen voor mezelf, maar vooral voor mijn gezin. Het voelt alsof het systeem ons tegenwerkt.”
Hij noemt voorbeelden van regels en bureaucratie die het moeilijk maken om de stap naar werk te zetten. “Als je in de bijstand zit en werk vindt, kun je ineens veel geld verliezen door het terugbetalen van toeslagen. Het voelt alsof je wordt gestraft voor je inspanningen. Dat ontmoedigt enorm.”
Dromen van betere tijden
Ondanks alles blijven ze dromen van een betere toekomst. “Ik hoop dat mijn man zijn cursus afmaakt en een goede baan vindt. Dan kunnen we eindelijk vooruitkijken,” zegt de moeder. Ze fantaseert over simpele dingen, zoals samen een dagje uit of een taart bakken met hun zoon.
De vader deelt die hoop. “Ik wil dat mijn zoon trots kan zijn op ons. Dat hij later kan zeggen: mijn ouders hebben gevochten en het uiteindelijk gered. We willen laten zien dat we nooit hebben opgegeven.”
Toch blijft het een uitdaging om hoopvol te blijven in een systeem dat weinig ruimte biedt voor groei. “We houden vol,” zegt de moeder vastberaden. “Voor onze zoon. Voor ons gezin. We moeten doorgaan, hoe zwaar het ook is.”
De behoefte aan verandering
De situatie van de familie Ahmed laat zien hoe kwetsbaar gezinnen in de bijstand zijn en hoe moeilijk het is om te ontsnappen aan de vicieuze cirkel van armoede. Het verhaal benadrukt de noodzaak van een eerlijker systeem, dat mensen niet ontmoedigt om stappen te zetten richting werk, maar hen juist ondersteunt.
Voor gezinnen zoals de Ahmeds is hoop niet genoeg. Ze hebben concrete veranderingen nodig: betere begeleiding naar werk, meer mogelijkheden om bij te verdienen zonder meteen toeslagen kwijt te raken en ondersteuning om een betere toekomst op te bouwen.
Een boodschap van kracht
Ondanks de dagelijkse strijd blijft de familie Ahmed vechten. Ze dromen van betere tijden, van stabiliteit en kansen. Hun verhaal is er een van doorzettingsvermogen en hoop, zelfs in de moeilijkste omstandigheden. Het herinnert ons eraan dat achter de cijfers en statistieken over armoede echte mensen schuilen met dromen, verlangens en de wil om te verbeteren.
“Het is zwaar, maar we geven niet op,” besluit de vader. “We willen een betere toekomst voor ons gezin. En op een dag, dat weet ik zeker, zal het ons lukken.”
Algemeen
Verbijstering om PostNL-bezorger die tijdens hitte waterfles niet mag bijvullen: ´Zijn mensen écht zo?´
Op een dag waarop het kwik ruim boven de dertig graden uitstijgt, verwachten de meeste mensen wat extra medeleven voor degenen die buiten moeten werken. PostNL-bezorger Bran is zo iemand: hij fietst of rijdt van deur tot deur, met alleen zijn bezwete uniform en een lege waterfles als metgezel. Maar in plaats van een helpende hand of wat sympathie, kreeg hij iets heel anders toen hij één simpel verzoek deed: “Mag ik mijn fles even bijvullen?” Het antwoord? Een hard ‘nee’ en een dichtslaande deur.
Onbegrip in een tijd van extreem weer
Het voorval vond plaats tijdens een snikhete zomerdag, waarin de temperaturen het asfalt deden smelten en mensen massaal de schaduw opzochten. Bran, die als bezorger van PostNL meerdere uren per dag onderweg is, besloot tijdens zijn ronde aan te bellen bij een huis in de hoop even zijn waterfles te mogen bijvullen. Hij kreeg echter geen glimlach of vriendelijk gebaar, maar een ijzige afwijzing. “Geen water hier,” en klik, de deur ging dicht.
Sociale media reageren massaal op het incident
Toen het verhaal van Bran werd gedeeld op sociale media, barstte er een storm van reacties los. Velen spraken hun verontwaardiging uit. “Wat is er mis met mensen?” en “Je laat toch niemand uitdrogen in deze hitte?” waren veelgehoorde reacties. Vooral het feit dat het ging om een elementair verzoek – schoon drinkwater – stak veel mensen. Bran kreeg in elk geval online de steun die hij aan de deur had moeten krijgen.
Mensen delen eigen ervaringen en tips
Onder de reacties bevonden zich ook verhalen van andere Nederlanders die het wél goed voor hebben met bezorgers. “Ik zet standaard een koelbox buiten met flesjes water voor de bezorgers van PostNL, DHL en andere diensten,” schreef iemand. Een ander vertelde dat zij altijd even vraagt of de bezorger iets nodig heeft. “Een beetje vriendelijkheid kost niets, maar kan voor iemand anders een wereld van verschil maken.”
Een glas water als teken van menselijkheid
De discussie reikt verder dan alleen dit incident. Het roept bredere vragen op over hoe we omgaan met mensen die dagelijks hard werken voor onze diensten. Bezorgers, vuilnismannen, straatvegers en anderen die niet vanuit een gekoeld kantoor werken, verdienen extra aandacht tijdens extreme weersomstandigheden. Een flesje water aanbieden of een vriendelijk woord geven, kan hun dag maken.
Humor als copingmechanisme, maar soms ongepast
Hoewel het merendeel van de reacties ondersteunend was, doken er ook grapjes op. Eén persoon stelde voor om in plaats van water een ijsje aan te bieden. “Wil je me soms vergiftigen?” luidde de grap als reactie daarop. Het is humor met een knipoog, maar het illustreert ook hoe sommige mensen de ernst van de situatie bagatelliseren. In een tijd waarin hittegolven steeds frequenter voorkomen, is er weinig plaats voor ongepaste humor als het om basale hulp gaat.
PostNL reageert: ‘Medewerkers verdienen steun’
In een korte reactie liet PostNL weten dat het belangrijk is dat bezorgers zich ondersteund voelen. “Onze medewerkers werken hard, ook onder zware omstandigheden. Wij hopen dat klanten begrip tonen en waar mogelijk kleine hulp bieden,” aldus de woordvoerder. Hoewel het bedrijf zijn personeel voorziet van middelen, kan een beetje extra hulp van bewoners het verschil maken op een warme dag.
Kleine moeite, groot gebaar
Het verhaal van Bran is geen op zichzelf staand incident, maar een spiegel van hoe we omgaan met elkaar in een steeds hardere maatschappij. Terwijl we allemaal puffen onder de hitte, vergeten we soms dat de persoon aan de deur ook iemand is met dorst, vermoeidheid en menselijke behoeften. Een simpel gebaar zoals het bijvullen van een fles water kost niets, maar betekent alles. Laten we dat de volgende keer niet vergeten.
@brantijssen Rude…. #postnl #fyp #voorjou #rude ♬ Hit Me – Megan Hilty & Christopher Sieber & Jennifer Simard