Algemeen
Katja Schuurman logeert in asielcentrum en beleeft nachtmerrie: ´Dit nooit meer!´
Katja Schuurman heeft recentelijk een nacht doorgebracht in een zogenaamd ‘Hotel AZC’, een nagebouwd asielzoekerscentrum in Amsterdam. Deze bijzondere actie had als doel aandacht te vragen voor de situatie van vluchtelingen in Nederland. Schuurman, die zich al langer inzet voor vluchtelingen, was niet van plan om gewoon in een bed te liggen. De actrice had weliswaar een ongemakkelijke ervaring, maar benadrukt hiermee de moeilijke omstandigheden waar veel asielzoekers dagelijks mee te maken hebben.
VluchtelingenWerk en het ‘Hotel AZC’
Het nagebouwde asielzoekerscentrum was een initiatief van VluchtelingenWerk Nederland, een organisatie die zich inzet voor de rechten van vluchtelingen. Schuurman werd uitgenodigd om te overnachten om de onvrede rondom de asielinstroom te adresseren. Veel Nederlanders denken, zo stelt Schuurman, dat vluchtelingen worden verwelkomd in luxe vijfsterrenhotels, wat een misverstand is. “Dit gebouw is gemaakt om te laten zien dat vluchtelingen allesbehalve in luxe verblijven,” zegt ze.
De harde realiteit voor vluchtelingen
De omstandigheden in Nederlandse azc’s zijn voor veel vluchtelingen verre van ideaal. Schuurman kreeg tijdens haar verblijf een goed gevoel van wat deze realiteit inhoudt. “De asielzoekers in Nederland worden vaak behandeld als criminelen, terwijl ze hier komen om te ontsnappen aan oorlog en vervolging,” zegt ze. De situatie in de opvangcentra is vaak verre van menswaardig, en Schuurman pleit dan ook voor betere voorzieningen en een hartelijke ontvangst van deze mensen.
Vluchtelingen en menselijke empathie
Schuurman uit haar zorgen over de manier waarop vluchtelingen in Nederland worden behandeld. “Ik wil dat we weer handelen vanuit ons menselijke empathisch vermogen,” zegt ze. Ze gelooft dat vluchtelingen, ondanks hun verschillende achtergronden, net als ieder ander recht hebben op respect en een veilige opvang. “We zijn allemaal hetzelfde, we zijn gewoon op een andere plek geboren,” voegt ze eraan toe. Deze uitspraak benadrukt haar pleidooi voor een inclusievere en gastvrijere samenleving.
Een nacht vol onrust
Na haar overnachting in het Hotel AZC reflecteert Schuurman op haar ervaring. Ze had gehoopt dat het verblijf haar meer inzicht zou geven in de leefomstandigheden van vluchtelingen, maar de nacht was allesbehalve comfortabel. “Het was een onrustige nacht. Het lawaai was ongelooflijk,” vertelt ze. Ze was geconfronteerd met huilende baby’s, telefoons die afgingen en mensen die door de gangen kletsten. Dit was voor haar een enorme uitdaging. “Je kunt niet ontsnappen aan het geluid, je kunt de knop niet uitzetten,” zegt ze.
Gevoel van claustrofobie
Het lawaai en de constante afleiding maakten de ervaring erg intens voor Schuurman. “Ik kan eigenlijk overal slapen als ik moe ben, maar dit was anders. Het geluid was zo overweldigend dat het echt claustrofobisch aanvoelde,” legt ze uit. Dit gevoel van opgesloten zitten geeft haar een beter begrip van wat vluchtelingen ervaren in de opvangcentra, waar de omstandigheden vaak verre van ideaal zijn.
Impact van de ervaring
Schuurman geeft aan dat de ervaring haar meer heeft geholpen om de situatie van vluchtelingen te begrijpen. Ondanks de onrustige nacht, is het haar duidelijk geworden hoe belangrijk het is om empathie en begrip te tonen voor de mensen die in Nederland asiel zoeken. Haar doel is niet om medelijden op te wekken, maar om bewustzijn te creëren en verandering te bewerkstelligen.
Aandacht voor betere opvang
Schuurman blijft pleiten voor een betere opvang van vluchtelingen in Nederland. Ze hoopt dat haar ervaring en haar publieke pleidooi zullen bijdragen aan een positievere kijk op de vluchtelingenproblematiek. “Laten we vluchtelingen niet behandelen als criminelen, maar als mensen die in de meest extreme situaties hebben moeten vluchten,” zegt ze met klem. Schuurman blijft zich inzetten voor een wereld waarin vluchtelingen welkom zijn en hun mensenrechten worden gerespecteerd.
Algemeen
Heb ik ongelijk dat ik boos ben omdat mijn 71-jarige moeder haar geld aan reizen uitgeeft in plaats van mij met mijn reizen te helpen?
Een onverwacht gesprek met mijn moeder veranderde mijn kijk op geld, groei en verbinding
Wat begon als een kort WhatsApp-bericht groeide onverwacht uit tot een van de meest betekenisvolle gesprekken die ik ooit met mijn moeder heb gevoerd. We zaten samen aan de keukentafel, elk met een kop dampende thee, toen ik de woorden uitsprak die al dagen in mijn hoofd rondspookten. Het ging financieel niet goed met me, en ik begreep niet waarom mijn moeder — die het duidelijk beter voor elkaar had — haar spaargeld gebruikte voor reizen, in plaats van mij te helpen.
“Waarom geef je je geld uit aan vakanties, terwijl ik moeite heb om mijn rekeningen te betalen?” vroeg ik, met meer emotie in mijn stem dan ik van tevoren had gepland.
Mijn moeder, Helen, inmiddels 71, keek me rustig aan, glimlachte zacht en zei:
“Lieve schat, ik begrijp dat je het moeilijk hebt. Maar waarom denk je dat ik dat voor je moet oplossen?”
Haar woorden kwamen binnen. Niet omdat ze hard waren, maar omdat ze eerlijk waren — en ze zetten me aan het denken.
Verschillende paden, andere prioriteiten
Als kind geloof je vaak dat je ouders er altijd voor je zullen zijn. Niet alleen emotioneel, maar ook praktisch. Zelfs als je volwassen bent, blijft dat gevoel soms hangen. In mijn hoofd had ik het plaatje al ingevuld: mijn moeder had financiële ruimte, dus waarom zou ze me niet ondersteunen in deze lastige fase?
Maar mijn moeder had andere plannen. Ze had jarenlang gespaard voor iets waar ze haar hart aan had verpand: de wereld ontdekken. Ze vertelde over de geur van versgebakken brood in een klein Italiaans dorp, de zonsondergangen die ze vanaf een balkon in Spanje had bekeken, en de gesprekken die ze voerde met locals in Griekenland. Voor haar betekenden die reizen vrijheid, rust en levensvreugde.
Voor mij voelde het echter als afstand. Waarom koos ze voor zichzelf, terwijl ik haar zo hard nodig had?
Sparen om te leven, niet om alleen maar opzij te zetten
Helen vertelde dat haar reizen allesbehalve impulsief waren. Ze had jarenlang kleine bedragen opzijgezet, hier en daar iets gelaten, om haar droom waar te maken zodra ze met pensioen zou gaan.
“Ik wil niet blijven sparen tot ik oud ben en het niet meer kan,” zei ze. “Ik wil nú leven, nú ontdekken, terwijl mijn lichaam en geest het nog toelaten.”
Haar woorden verrasten me. Ik had sparen altijd gezien als iets waarmee je toekomstige problemen voorkomt. Maar zij liet me zien dat sparen óók bedoeld kan zijn om op het juiste moment van het leven te genieten.
Volgens het Nibud is structureel sparen belangrijk voor financiële rust, maar ook voor persoonlijke voldoening. Het geeft ruimte om dromen waar te maken — op je eigen voorwaarden.
Trots, schaamte en wat eronder ligt
Nadat de eerste emoties waren gezakt, begon ik mezelf af te vragen: was ik echt boos op haar, of op mezelf? Ik voelde me tekortschieten, beschaamd zelfs. Mijn frustratie kwam voort uit onmacht. En ergens had ik gehoopt dat haar hulp alles kon oplossen — of in elk geval verzachten.
Maar zoals Wijzer in geldzaken stelt: financiële groei begint bij het erkennen van je situatie. Dat had ik tot dan toe vermeden. Mijn moeder wees me daar op haar manier op, niet met verwijten, maar door me te wijzen op mijn eigen kracht. En misschien was dat wel veel waardevoller dan een geldbedrag.
Tijd voor reflectie
Na het gesprek besloot ik even afstand te nemen. Niet uit boosheid, maar om alles op een rijtje te zetten. In de dagen die volgden dacht ik veel na over onze uitwisseling. En langzaamaan begon ik haar standpunt te begrijpen.
Ze had me niet afgewezen — ze had me juist het vertrouwen gegeven dat ik dit zelf aankon. Ze liet zien dat ik het waard was om in mezelf te geloven, ook al voelde ik me kwetsbaar.
Tijdens mijn zoektocht naar helderheid stuitte ik op platforms als Geldfit en Nibud, waar ik leerde dat financiële problemen vaker voorkomen dan je denkt, en dat hulp vragen geen zwaktebod is — het is een stap vooruit.
Een nieuw begin met een oud vertrouwd iemand
Een week later belde ik haar op.
“Mam, het spijt me. Ik had beter moeten luisteren.”
Haar reactie was precies zoals ik hoopte.
“Ik weet het, lieverd. Je hebt het zwaar. Maar ik geloof echt dat jij dit kunt. Je bent sterker dan je denkt.”
In plaats van geld kwamen er andere vormen van hulp: suggesties om overzicht te creëren, het aanmoedigen om kleine stappen te zetten en bovenal haar onvoorwaardelijke vertrouwen.
Kleine stappen, grote effecten
“Echt voor jezelf zorgen betekent ook dat je jezelf serieus neemt,” zei ze tijdens een van onze gesprekken. Die zin bleef hangen. Want het ging uiteindelijk niet over geld, maar over eigenwaarde.
Ik begon met het opstellen van een maandbudget, keek kritisch naar mijn uitgaven en nam contact op met instanties zoals Schuldhulpmaatje. En wat bleek? Het probleem dat eerst als een onneembare berg voelde, werd stap voor stap overzichtelijker. Ik kreeg ademruimte. Niet alleen financieel, maar ook mentaal.
Elke keer dat ik iets afvinkte op mijn lijstje, groeide mijn vertrouwen. Niet omdat ik alles al opgelost had, maar omdat ik voelde: ik ben in beweging. Ik neem verantwoordelijkheid.
De relatie met mijn moeder veranderde mee
Sinds dat gesprek zijn onze gesprekken veranderd. We praten meer, dieper, eerlijker. Niet over wat we missen, maar over wat we wél hebben: vertrouwen, liefde en toekomstplannen.
Laatst zei ze:
“Als jij straks ruimte hebt, zou ik het heerlijk vinden als je eens met me mee gaat op reis. Niet omdat je iets moet, maar omdat het leuk is.”
Die uitnodiging raakte me. Niet omdat ik meteen mijn koffers wil pakken, maar omdat het een symbool werd. Van een gedeelde toekomst, waarin we allebei ons pad mogen volgen, en elkaar daarin vinden.
Inzichten voor het leven
Wat dit gesprek me vooral leerde, is dat hulp er in veel vormen is. En dat verschil in verwachtingen geen breuk hoeft te betekenen, maar juist kan leiden tot verdieping.
Hier zijn de belangrijkste lessen die ik meeneem:
-
Verwachtingen tussen generaties mogen verschillen — dat biedt juist ruimte voor dialoog.
-
Sparen mag ook een doel hebben dat plezier brengt, niet alleen veiligheid.
-
Boosheid is soms vermomde schaamte. Door die te herkennen, kun je eerlijker zijn naar jezelf.
-
Steun kan emotioneel zijn, niet altijd financieel. En dat is minstens zo waardevol.
-
Kleine stappen brengen grote rust. Overzicht creëert vertrouwen.
-
Een open gesprek, hoe ongemakkelijk ook, kan de basis zijn voor een sterkere band.
Vooruitkijken met vertrouwen
Vandaag de dag weet ik nog steeds niet precies waar ik uitkom. Maar ik weet wél dat ik niet langer afhankelijk hoef te zijn van de keuzes van anderen. Ik maak mijn eigen pad. En mijn moeder, die reist verder — letterlijk en figuurlijk. En ik? Ik ben onderweg. Misschien niet in het vliegtuig, maar wel in groei.
Wil jij ook sterker omgaan met geld, verwachtingen en relaties? Laat je inspireren door verhalen zoals deze. Want groei begint met een goed gesprek — met jezelf of met iemand die je liefhebt.