Algemeen
Ellen ten Damme onthult: ‘Boerderij Van Dorst is nep, alles in scène gezet’
Ellen ten Damme teleurgesteld in Boerderij Van Dorst: ‘Alles is in scène gezet’
Ellen ten Damme heeft haar teleurstelling uitgesproken over haar ervaring tijdens de opnames van het populaire televisieprogramma Boerderij Van Dorst. De zangeres en actrice onthulde in een recent interview dat ze het lastig vond om te navigeren in wat zij als een “gekunsteld” proces ervoer. “Ik vergeet altijd dat alles nep is op tv,” zei ze openhartig.
Een seizoen vol hoogtepunten
Het nieuwste seizoen van Boerderij Van Dorst, de BN’er-talkshow van Raven van Dorst, heeft ook dit jaar weer veel kijkers weten te boeien. De seizoensfinale, waarin Ellen ten Damme en Kaj Gorgels te gast waren, trok bijna 1,1 miljoen kijkers. In deze aflevering ging Ellen dieper in op haar carrière, de affaire rondom Ali B en haar relatie met een ruim dertig jaar jongere partner.
‘Niets is wat het lijkt’
Hoewel het programma bekendstaat om zijn ogenschijnlijk spontane en oprechte momenten, merkte Ellen dat er achter de schermen een andere realiteit schuilging. “Op zich was het leuk,” vertelde ze aan het AD, “maar ik vergeet altijd dat het om tv gaat en dat alles nep is.”
Volgens Ellen lijkt het alsof ze authentieke momenten beleefde, zoals koken en het samenstellen van een maaltijd. In werkelijkheid bleek dit anders. “Ik sneed wat groenten in beeld en vervolgens kwam er iets op tafel van de catering. Het idee dat ik een zorgvuldig uitgedacht menu had samengesteld, was dus puur voor de camera. En dan moet je vervolgens doen alsof je dat allemaal zelf hebt gedaan.”
‘Authenticiteit voelt gespeeld’
Ellen vond het lastig om zichzelf neer te zetten in deze geregisseerde setting. “Ik moet dan een soort versie van mezelf spelen, en zeggen: ‘Graag gedaan, vinden jullie het lekker?’ Dat voelt gewoon niet natuurlijk,” legde ze uit. “Ik raak dan helemaal in de war. Gek genoeg heb ik daar minder moeite mee als ik een rol speel of in de huid van een ander kruip. Dat acteren gaat me makkelijker af.”
Spijt van openheid over haar relatie
Tijdens de uitzending sprak Ellen ook openlijk over haar relatie met een veel jongere partner, wat veel aandacht trok in de media. Nu heeft ze daar spijt van. “Ik realiseer me achteraf dat ik beter niets had kunnen zeggen,” zei ze. “Voor je het weet, sta je weer in alle roddelrubrieken, en daar heb ik echt geen zin in.”
Ellen benadrukte dat ze niet graag haar persoonlijke leven breed uitgemeten ziet worden. “Ik wil mijn privéleven zoveel mogelijk beschermen. Daar hoort mijn relatie ook bij.”
Financiële onafhankelijkheid
Ondanks haar frustraties met het programma en de media-aandacht blijft Ellen actief in de entertainmentwereld, hoewel ze aangeeft dat ze dat puur uit passie doet. Financieel hoeft ze het niet meer te doen. “Ik heb woonboten in Amsterdam, een loods in Wormerveer, schuren en een huis in Frankrijk,” onthulde ze. “Als ik zou willen, zou ik met pensioen kunnen gaan. Maar dat wil ik niet; ik houd van mijn werk.”
Geen ambities voor het Songfestival
Ellen werd in het interview ook gevraagd of ze interesse heeft om Nederland ooit te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival. Haar antwoord was resoluut: “Nee, nee, helemaal niet. Ik hoor dat heel vaak, maar ik ben niet speciaal fan. Het lijkt me een groot mediacircus, en ik wil geen marionet zijn die op afroep komt opdraven.”
Een les in verwachtingen
Ellen’s ervaring bij Boerderij Van Dorst is een herinnering aan hoe de werkelijkheid soms afwijkt van wat we op televisie zien. “Het is een goede les voor mezelf,” gaf ze toe. “Ik moet niet vergeten dat televisie altijd een geregisseerde versie van de werkelijkheid is.” Toch waardeert ze de ervaring en heeft ze bewondering voor Raven van Dorst en diens unieke stijl.
Met haar uitgesproken mening en levenservaring blijft Ellen ten Damme een opvallende verschijning in de Nederlandse entertainmentwereld, ongeacht de context waarin ze verschijnt.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.