Algemeen
Hilarische grap: ´Meisje heeft geweldige reactie als vader na jacht thuiskomt met hert voor het avondeten´
Familie-eten kan altijd verrassend zijn, vooral wanneer je vader met een bijzonder hoofdgerecht thuiskomt. Neem bijvoorbeeld de familie die hun kinderen een onverwachte eetervaring bezorgde. De grap begint met een vader die op jacht ging, en in plaats van met een bos bloemen of een mandje paddenstoelen thuis te komen, had hij een hert gevangen. Dit was geen gewoon hert; dit was het hoofdgerecht van de avond. Wat begon als een mooie dag in de natuur, eindigde met een culinaire verrassing die de kinderen nooit zouden vergeten.
De vader, met een glunderende glimlach, besloot dat het een goed idee zou zijn om de kinderen een hint te geven over het vlees dat op tafel lag. “Ik geef ze een raadselachtige aanwijzing, misschien komen ze er zelf achter!” dacht hij. Hij legde hen uit dat het een dier was dat in het bos leefde. Terwijl de kinderen met nieuwsgierige ogen naar hun bord keken, konden ze niet helpen maar zich afvragen wat ze nu precies aan het eten waren. Het was een spannende manier om hen aan de echte wereld van het voedsel te introduceren, maar het was ook een beetje riskant.
‘Noemt Mam Mij Zo?’
Terwijl de geurige maaltijd geserveerd werd, zaten de kinderen aan tafel, met hun ogen vol spanning en nieuwsgierigheid. Na een korte stilte, waarbij de kinderen hun bord inspecteerden, vroeg een van hen zich luidop af: “Noemt mam mij zo?” De kinderen keken elkaar met grote ogen aan, en de gezichten van de ouders begonnen te veranderen. De vader, die de situatie zo spannend mogelijk had willen maken, zag nu dat zijn poging om hen te laten raden wel heel anders uitpakte.
De kinderen dachten misschien dat ze een geheim of een bijnaam ontdekten die ze nog niet eerder hadden gehoord. De ouders probeerden hun lach in te houden, maar het werd steeds moeilijker. Het lijkt wel alsof de hint die papa had gegeven, hen in een situatie had gebracht waar ze niet zo snel uitkwamen. De opwinding en de spanning aan tafel waren om te snijden, terwijl de kinderen verder speculeerden over wat het vlees zou kunnen zijn.
Het Moment Van Waarheid
In veel gezinnen is het vaak de jongste die als eerste de waarheid ontdekt. Terwijl de spanning aan tafel toenam, schreeuwde de jongste dochter plotseling naar haar oudere broer: “Eet het niet, het is een eikel!” De verbazing van de ouders was groot. Blijkbaar was de hint van hun vader toch net iets te onduidelijk, of misschien was het voor het kleine meisje gewoon te duidelijk. De verwarring leidde tot hilariteit aan tafel. De pure kinderlijke logica en onschuld zorgden ervoor dat iedereen in lachen uitbarstte.
Het verhaal eindigde niet met het hert als een geheim dat verborgen bleef, maar met een hilarisch moment dat de hele familie zich nog lang zou herinneren. De ouders hadden misschien wel een deel van de waarheid achterhouden, maar de kinderen waren slim genoeg om de situatie te doorzien. De glimlach op de gezichten van de kinderen en de ouders was het bewijs dat de avond niet alleen om het eten draaide, maar om de verbondenheid en het plezier dat ze samen deelden.
Een Onvergetelijke Maaltijd
Wat begon als een normale avondmaaltijd, veranderde in een gebeurtenis die de familie nog lang zou bijblijven. De onverwachte wending en de reacties van de kinderen zorgden voor een sprankje vreugde en een gevoel van saamhorigheid dat moeilijk te evenaren was. In plaats van een serieuze discussie over wat wel en niet op hun bord lag, hadden ze samen gelachen om de bizarre situatie.
Familie-eten is meer dan alleen een gelegenheid om te dineren; het is een kans om herinneringen te creëren die je voor altijd bijblijven. Zelfs als de maaltijd misschien ongewoon was, zorgde de humor ervoor dat het een succes werd. Het hert was misschien geen typische culinaire keuze voor een gezin, maar het bood hen de gelegenheid om te lachen en te genieten van elkaars gezelschap.
Uiteindelijk werd deze avond een prachtig voorbeeld van hoe een beetje humor en creativiteit een maaltijd kunnen omtoveren tot een onvergetelijke ervaring. Het ging niet alleen om het hert op hun bord, maar om de liefde en het plezier dat ze deelden. Dit is het soort herinnering dat families samenbrengt, en wat hen helpt om door de moeilijke momenten heen te komen. Een eenvoudig diner kan snel veranderen in een verhaal dat met een glimlach wordt doorgegeven aan de volgende generatie.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”