Algemeen
Birgit Schuurman deelt vreselijk verdriet: ”Hier kan ik me niet tegen wapenen”
Birgit Schuurman (47), de zangeres en actrice die vaak in de schaduw van haar bekende zus Katja Schuurman staat, gaat door een emotioneel zware periode. Hoewel haar carrière momenteel succesvol is, met rollen in de bioscoopfilm De Break-Up Club en een theaterstuk genaamd Struikelen, kampt Birgit op persoonlijk vlak met verdriet. Vooral het co-ouderschap met haar ex-man Arne Toonen valt haar bijzonder zwaar. In een openhartig interview vertelt Birgit hoe moeilijk ze het vindt om haar zoon Chico nog maar de helft van de tijd te zien, wat haar diep raakt.
Een scheiding met emotionele gevolgen
Birgit Schuurman gaf in 2008 haar jawoord aan filmregisseur Arne Toonen. De twee vormden jarenlang een gelukkig koppel en verwelkomden in 2009 hun zoon Chico. Birgit hoopte op een toekomst vol liefde en stabiliteit voor haar gezin, maar helaas liep het anders. Na ruim tien jaar huwelijk kondigde Birgit in februari 2019 aan dat zij en Arne gingen scheiden. Volgens haar was het een moeilijke beslissing, maar het was onvermijdelijk omdat ze uit elkaar waren gegroeid.
In interviews gaf Birgit aan dat het besluit om te scheiden zwaar op haar drukte, vooral met het oog op hun zoon Chico. Ze worstelde met schuldgevoelens en voelde zich naar eigen zeggen de slechtste moeder op aarde. “Ik vond het verschrikkelijk dat ik ervoor koos om het gezin op te breken. Ik dacht dat ik Chico hiermee te kort zou doen,” vertelt Birgit openhartig in een interview met Libelle.
De impact op haar moederschap
De scheiding had een grote impact op Birgits leven, niet alleen als vrouw maar vooral als moeder. Na de breuk besloot het voormalige stel om de zorg voor Chico te verdelen en co-ouderschap in te voeren. Dit betekent dat Chico de ene week bij zijn vader woont en de andere week bij zijn moeder. Voor veel gescheiden ouders lijkt dit een eerlijke oplossing, maar voor Birgit blijkt het in de praktijk ontzettend moeilijk te zijn.
“Het feit dat ik mijn kind nog maar de helft van zijn leven zie, is mijn allergrootste verdriet,” vertelt Birgit. Ze legt uit dat het niet uitmaakt hoe goed het co-ouderschap geregeld is; het gevoel van gemis is er altijd. “Er is niets wat je kan voorbereiden op het moment dat je je kind moet missen. Je kunt je er gewoon niet tegen wapenen,” vervolgt ze. Birgit deelt hoe het gemis aan Chico tijdens de weken dat hij bij zijn vader is, haar diep raakt. Ondanks dat ze goed contact heeft met haar ex-man Arne en de verdeling in theorie goed werkt, blijft het emotioneel zwaar.
Nieuwe liefde, nieuwe gezinssituatie
Slechts een maand na de scheiding ontmoette Birgit een nieuwe liefde, personal trainer Sander van Haarlem. Sander had nog een grote wens: hij wilde graag vader worden. Hoewel Birgit al een zoon had uit haar huwelijk met Arne, stond ze open voor deze nieuwe fase in haar leven. Eind 2021 verwelkomden Birgit en Sander hun zoon Jimi, wat haar opnieuw moeder maakte.
Hoewel de geboorte van Jimi een vreugdevolle gebeurtenis was, bracht het ook nieuwe uitdagingen met zich mee. Birgit heeft nu twee kinderen van verschillende vaders, en dat betekent ook dat er twee verschillende gezinsstructuren zijn waarmee ze moet jongleren. De zorg voor Jimi is constant, terwijl ze Chico slechts de helft van de tijd ziet. Deze situatie maakt het voor Birgit moeilijk om een balans te vinden tussen haar rollen als moeder van beide kinderen en haar carrière.
In haar interviews geeft Birgit aan dat ze enorm geniet van het moederschap en dat de komst van Jimi haar veel vreugde heeft gebracht. Toch kan ze de pijn van het gemis aan Chico niet negeren. “Ik zou het liefst elke dag met beide kinderen zijn,” zegt ze, maar de realiteit van het co-ouderschap laat dat niet toe.
De veerkracht van Birgit Schuurman
Ondanks het verdriet en de uitdagingen waar Birgit mee worstelt, laat ze zien dat ze een sterke vrouw is die vecht voor haar geluk. Ze blijft een succesvolle carrière najagen, ondanks de moeilijke persoonlijke omstandigheden. Haar rol in de film De Break-Up Club lijkt ironisch genoeg te resoneren met haar eigen leven. In de film speelt ze een vrouw die ook te maken krijgt met relatieproblemen en afscheid nemen. Deze rol biedt haar wellicht een uitlaatklep voor de gevoelens waar ze zelf mee te maken heeft.
Naast haar filmrollen staat Birgit ook in het theater met de voorstelling Struikelen, wat symbolisch lijkt voor haar eigen ervaringen. Ze struikelt soms, zoals ze zelf zegt, maar weet steeds weer op te staan. “Het leven zit vol met ups en downs, en soms moet je struikelen om weer verder te kunnen gaan,” aldus Birgit. Ze benadrukt dat haar carrière haar helpt om te blijven focussen en door te gaan, ook al is het op persoonlijk vlak niet altijd makkelijk.
De kracht van co-ouderschap en verbondenheid
Hoewel co-ouderschap voor Birgit een bron van verdriet is, erkent ze dat het in het belang van Chico is dat hij beide ouders regelmatig ziet. Ze heeft bewust gekozen om een goede relatie met haar ex-man Arne te onderhouden, juist omwille van hun zoon. “Ik ben dankbaar dat Arne en ik nog steeds goed met elkaar kunnen omgaan,” vertelt ze. Deze samenwerking tussen beide ouders zorgt ervoor dat Chico zich gesteund voelt, ondanks de scheiding.
Toch maakt Birgit duidelijk dat het emotioneel moeilijk blijft. Vooral het besef dat ze bepaalde momenten in het leven van haar zoon mist, zoals spontane gesprekken of onverwachte gebeurtenissen die hij meemaakt wanneer hij bij zijn vader is. “Soms mis ik het om gewoon bij hem te zijn en de kleine dingen mee te maken. Dat is pijnlijk,” zegt ze.
Birgit gelooft dat het belangrijk is om open te blijven communiceren met haar kinderen, zodat ze begrijpen waarom de gezinsstructuur is zoals die is. Voor haar is het essentieel dat Chico weet dat hij onvoorwaardelijk geliefd is, ook al woont hij niet altijd bij haar.
Conclusie: Een zoektocht naar balans en geluk
Birgit Schuurman heeft het op professioneel vlak voor elkaar, met rollen in films en theaterproducties. Maar achter het succes schuilt een vrouw die worstelt met verdriet over het gemis van haar zoon door het co-ouderschap. Hoewel ze blij is met haar nieuwe liefde en het moederschap van haar jongste zoon Jimi, blijft het feit dat ze Chico maar de helft van de tijd ziet haar grootste pijnpunt.
Haar verhaal is een herinnering dat zelfs mensen die ogenschijnlijk alles op orde hebben, worstelen met persoonlijke uitdagingen. Birgit laat zien dat co-ouderschap, ondanks de voordelen, gepaard kan gaan met gevoelens van verlies en gemis. Toch blijft ze veerkrachtig en werkt ze hard om een evenwicht te vinden tussen haar carrière, haar nieuwe gezin en haar rol als moeder van twee zonen.
Birgits verhaal benadrukt hoe belangrijk het is om open te blijven over de uitdagingen van co-ouderschap en de emoties die daarbij komen kijken. Het laat ook zien dat, ondanks de moeilijkheden, liefde en verbondenheid de kracht kunnen bieden om door te gaan, zelfs in de meest complexe situaties.
Jesse Klaver onder vuur na uitspraken over coalitievorming: “Verbinding werkt maar één kant op”
Nog geen week nadat Jesse Klaver officieel werd benoemd tot nieuwe politiek leider van GroenLinks-PvdA, ligt hij al onder een vergrootglas. De politicus, die na de verkiezingen het stokje overnam van Frans Timmermans, riep in meerdere interviews op tot “een politiek die verbindt” — maar zijn eigen uitspraken over samenwerking met andere partijen roepen vragen op.
De aanleiding: Klaver vindt het onbegrijpelijk dat de VVD zijn partij uitsluit van een mogelijke regeringscoalitie. Tegelijkertijd bevestigt hij zelf dat de PVV en Forum voor Democratie (FvD) voor hem onbespreekbare partners blijven. Die houding levert hem nu stevige kritiek op, zowel vanuit de media als op sociale platforms.
Klaver wil meeregeren, maar VVD houdt de deur dicht
Tijdens de campagne werd al duidelijk dat de VVD weinig ziet in een samenwerking met GroenLinks-PvdA. Toenmalig partijleider Dilan Yeşilgöz gaf aan dat een coalitie met de linkse fusiepartij “onrealistisch” zou zijn, gezien de grote ideologische verschillen over belastingen, klimaat en migratie.
Ook na de verkiezingen, waarbij GroenLinks-PvdA vijf zetels verloor, lijkt de situatie niet veranderd. Klaver liet deze week weten het “teleurstellend en ouderwets” te vinden dat de VVD zijn partij niet aan tafel wil hebben.
“Het uitsluiten van partijen lost niets op,” aldus Klaver in een interview. “Nederland verdient een kabinet dat verbindt, niet dat verdeelt.”
Volgens de kersverse partijleider is de tijd rijp voor een “nieuwe bestuurscultuur” waarin samenwerking boven partijpolitiek staat. Toch klinkt zijn oproep niet bij iedereen overtuigend.
“Verbinding” met grenzen
Hoewel Klaver pleit voor openheid, heeft hij zelf duidelijke grenzen gesteld aan met wie hij wíl samenwerken. In een verklaring herhaalde hij dat de PVV en Forum voor Democratie volgens hem “niet binnen de rechtsstatelijke kaders opereren”. Daarom sluit hij beide partijen uit van coalitieonderhandelingen.
Die uitspraak is niet nieuw: al sinds 2017 herhaalt Klaver dat hij niet wil regeren met partijen die volgens hem “bevolkingsgroepen uitsluiten of fundamentele rechten ter discussie stellen”. Destijds richtte zijn kritiek zich vooral op de retoriek van Geert Wilders over de islam en migratie.
Ook in 2020, toen Forum voor Democratie in opspraak kwam na interne controverses, verklaarde Klaver dat de partij “zich buiten de democratische bandbreedte had geplaatst”.
Toch wringt dat standpunt nu, vinden critici. Want terwijl Klaver zichzelf profileert als de politicus die muren wil afbreken, lijkt hij tegelijkertijd twee grote oppositiepartijen buitenspel te zetten — samen goed voor miljoenen stemmen.
Kritiek op dubbele standaarden
Op sociale media kreeg Klaver de afgelopen dagen veel kritiek. Onder de hashtag #dubbelestandaard delen gebruikers fragmenten van interviews waarin Klaver enerzijds pleit voor “inclusieve politiek” en anderzijds anderen uitsluit.
Een gebruiker schreef op X (voorheen Twitter):
“Niet willen samenwerken met rechtse partijen is volgens Klaver democratisch. Maar als rechts niet met links wil, is dat volgens hem ouderwets. Waar ligt dan de grens van zijn eigen verbinding?”
Ook journalisten en commentatoren plaatsen kanttekeningen. Roelof Bouwman, adjunct-hoofdredacteur van Wynia’s Week, schreef scherp:
“Niet willen regeren met een rechtse partij is volgens Klaver democratisch, grondwettelijk en rechtsstatelijk. Maar niet willen regeren met een linkse partij is dan ineens uitsluiten en tegenwerken. Dat is meten met twee maten.”
De kritiek richt zich vooral op de inconsistentie tussen Klavers boodschap van verzoening en zijn politieke praktijk.
Politieke realiteit: beperkte coalitiekansen
De kansen dat GroenLinks-PvdA deelneemt aan een nieuw kabinet worden volgens analisten beperkt geacht. De partij verloor bij de recente verkiezingen vijf zetels en heeft met 22 zetels minder invloed dan verwacht.
De VVD heeft uitgesproken geen samenwerking te willen met de linkse fusiepartij, en ook Nieuw Sociaal Contract (NSC) van Pieter Omtzigt gaf aan moeite te hebben met GroenLinks-PvdA als coalitiepartner. De PVV en BBB liggen inhoudelijk te ver af van de linkse koers die Klaver verdedigt.
Alleen D66-voorman Rob Jetten heeft zich voorzichtig positief uitgelaten over mogelijke samenwerking, maar benadrukte dat de verschillen “groot” blijven.
“Het wordt een enorme puzzel,” zei politiek analist Julia Wouters in het programma Beau. “GroenLinks-PvdA heeft idealen die bij sommige partijen sympathie oproepen, maar het leiderschap van Klaver roept ook weerstand op. Zijn stijl is uitgesproken en dat werkt niet in elk kamp verbindend.”
Terug naar het verleden
De situatie doet denken aan de formatie van 2017, toen Klaver als leider van GroenLinks al eens wegliep van de onderhandelingstafel. Toenmalig premier Mark Rutte noemde dat destijds “jammer, maar begrijpelijk gezien de ideologische kloof”.
Klaver kreeg toen lof van zijn achterban voor zijn principiële houding, maar verloor in bredere zin politieke speelruimte. Ook nu lijkt hij te balanceren tussen ideologische zuiverheid en praktische invloed.
“Als je echt wilt regeren, moet je soms met mensen samenwerken die niet op jou lijken,” zegt politiek commentator Kees Boonman. “Klaver zegt dat hij wil verbinden, maar verbinding vraagt soms om ongemak. Dáár wringt het bij hem.”
Politieke boodschap of imago-strijd?
De vraag is of Klaver met zijn huidige koers vooral een moreel statement maakt, of dat hij echt gelooft in een haalbare coalitie. Sommige politicologen denken dat zijn uitspraken eerder gericht zijn op het versterken van zijn profiel dan op daadwerkelijke regeringsdeelname.
“Het is strategisch slim om jezelf als moreel kompas te positioneren,” zegt universitair docent politiek gedrag Sarah de Wit. “Klaver weet dat regeren met rechts voorlopig onwaarschijnlijk is. Door het initiatief tot verbinding te claimen, kan hij zich profileren als het redelijke alternatief binnen de oppositie.”
Anderen vrezen dat de aanpak averechts werkt. “Als je verbinding predikt maar tegelijk muren optrekt, raak je het vertrouwen kwijt van de zwevende kiezer,” stelt politiek verslaggever Nynke de Jong. “Mensen willen samenwerking zien, niet alleen woorden daarover.”
De balans tussen idealen en realiteit
De discussie rond Klaver raakt aan een breder politiek vraagstuk: hoe ver kun je gaan in het handhaven van principes zonder de deur naar samenwerking te sluiten? In de huidige gefragmenteerde Tweede Kamer telt bijna elke zetel mee, en partijen die zichzelf isoleren lopen het risico buitenspel te staan.
“Klaver vertegenwoordigt een partij met duidelijke waarden,” zegt De Jong. “Maar de uitdaging is om die waarden om te zetten in invloed. Alleen vanaf de zijlijn roepen over verbinding overtuigt niet.”
Tegelijkertijd zijn er ook mensen die Klaver juist prijzen voor zijn consistentie. Zij vinden het moedig dat hij vasthoudt aan democratische principes, ook als dat politiek nadelig is. “Er is een verschil tussen verbinden en verloochenen,” schrijft een supporter op X. “Sommige grenzen zijn er met een reden.”
Goed onthouden:
-Niet willen regeren met een rechtse partij = democratisch, grondwettelijk en rechtsstatelijk
-Niet willen regeren met een linkse partij = uitsluiten, blokkeren en tegenwerken pic.twitter.com/3xciGpzVLo— Roelof Bouwman (@RoelofBouwman) November 5, 2025
Een lastige start voor een nieuwe leider
Wat er ook van zij, de eerste week van Jesse Klaver als politiek leider van GroenLinks-PvdA verloopt allesbehalve rustig. Zijn oproep tot samenwerking heeft geleid tot een fel politiek debat — niet alleen over coalitievorming, maar ook over geloofwaardigheid en leiderschap.
“Hij heeft zichzelf meteen op de kaart gezet,” zegt analist Julia Wouters. “Maar niet op de manier die hij misschien had gehoopt. Zijn boodschap van verbinding komt pas geloofwaardig over als hij laat zien dat hij die ook in praktijk brengt.”
Voorlopig blijft het politieke schaakspel complex. De komende weken zal blijken of Klaver zijn woorden kan omzetten in daden — of dat hij, ondanks zijn oproep tot samenwerking, vooral aan de zijlijn blijft staan.