Algemeen
Rachel Hazes gebruikt camera´s om haar personeel te straffen: ´Krijgt de wind van voren!´
Rachel Hazes ligt opnieuw onder vuur, dit keer vanwege haar gedrag tegenover het personeel van haar brasserie Casa Hazes in Torremolinos, Spanje. De brasserie, die eind vorig jaar werd geopend als eerbetoon aan haar overleden man André Hazes, lijkt volgens berichten niet bepaald een paradijs voor de werknemers. Verschillende bronnen melden dat het personeel onder extreme druk staat door de constante controle van Rachel.
Camera’s als controle-instrument
Volgens berichten van Juicechannel hangt het restaurant vol met camera’s om het personeel nauwlettend in de gaten te houden. Als er iets misgaat of Rachel iets ziet dat haar niet zint, krijgt het personeel naar verluidt de volle laag. Deze strenge controle en het voortdurend op de vingers kijken, zorgt voor een gespannen werksfeer. Het gebruik van camera’s om fouten te bestraffen lijkt dan ook een vast onderdeel van haar manier van leidinggeven.
Onjuiste voorstelling op sociale media
Op Instagram laat Rachel Hazes graag zien dat ze betrokken is bij het werk in haar brasserie, alsof ze meehelpt met bedienen en andere taken. Maar volgens Juicechannel is dit beeld misleidend. Rachel zou zelf niets uitvoeren in het restaurant en enkel toezicht houden, zelfs op afstand via de camera’s wanneer ze niet fysiek aanwezig is in de zaak.
Medewerkers verlaten huilend de zaak
De druk die Rachel uitoefent op haar personeel is volgens berichten zo groot dat verschillende werknemers het werk niet meer aankonden en huilend vertrokken. De controle, het constant moeten presteren en de angst om fouten te maken, hebben bij diverse personeelsleden hun tol geëist. Rachel, die zichzelf vaak als slachtoffer portretteert in de media, blijkt volgens deze verhalen zelf de bron van veel problemen te zijn.
Klachten van klanten bevestigen problemen
Ook klanten bevestigen de verhalen over de controle in Casa Hazes. Een bezoeker meldde op Juicechannel dat de brasserie inderdaad volhangt met camera’s. Bovendien bleek dat de kassa volledig automatisch werkt, waardoor het personeel geen controle heeft over het geld. Wanneer er iets misgaat met een rekening, moeten ze het bedrag zelfs uit de fooienpot halen om het op te lossen, een extra last op de schouders van de medewerkers.
Werken zonder toegang tot de kassa
Het feit dat medewerkers geen toegang hebben tot de kassa, maar afhankelijk zijn van automatische processen, voegt nog meer druk toe. Fouten die worden gemaakt door het systeem, moeten worden opgevangen door het personeel zelf. Dit betekent dat zij soms hun eigen fooi moeten gebruiken om problemen op te lossen, wat hun werksituatie nog zwaarder maakt.
Kritiek op Rachels leidinggevende stijl
De manier waarop Rachel Hazes haar brasserie runt, roept veel kritiek op. Ze lijkt geen rekening te houden met de behoeften en gevoelens van haar personeel, wat heeft geleid tot een gespannen sfeer binnen het team. Hoewel ze naar buiten toe probeert een beeld te schetsen van een succesvolle en betrokken ondernemer, blijkt de realiteit voor haar medewerkers een stuk minder rooskleurig.
Gebrek aan respect voor medewerkers
Het feit dat personeelsleden hun eigen fooi moeten opgeven bij fouten en constant onder toezicht staan, laat zien dat er weinig ruimte is voor een gezonde werksfeer. De controle en het gebrek aan vertrouwen zorgen voor een onhoudbare situatie, waardoor er steeds meer kritiek komt op de manier waarop Rachel haar zaken runt.
Martijn Krabbé leeft met de realiteit van een 0ngeneeslijke z1ekte, maar weigert zich volledig door zijn diagnose te laten definiëren. Afgelopen weekend bracht hij samen met zijn vrouw Deborah een betekenisvolle avond door in het gezelschap van goede vrienden. In het huis van RTL-collega Miljuschka Witzenhausen draaide het niet om ziekte, maar om warmte, verbondenheid en het vieren van het leven in zijn meest pure vorm.
Een tafel vol verhalen en herinneringen
Miljuschka had voor deze gelegenheid chef-kok Pépé Topper ingeschakeld. Ze wilde alle ruimte geven aan gesprekken, verbondenheid en de mensen om haar heen. Het koken liet ze daarom los, om zich volledig op haar gasten te kunnen richten. Naast Martijn en zijn vrouw waren ook visagiste Mettina Jager en haar dochter aanwezig. Mettina is zelf ook getroffen door een 0ngeneeslijke t*mor, waardoor het gezelschap werd gevormd door mensen die elkaars strijd en kracht als geen ander begrijpen.
Samen lachen, samen stil zijn
De gesprekken aan tafel gingen niet alleen over ziekte of afscheid, maar juist over het leven, herinneringen en gedeelde momenten. Er werd gelachen, stilgestaan bij geluksmomenten en geproost op het nu. Op Instagram deelde Miljuschka enkele foto’s van de avond en benadrukte ze hoe waardevol zulke ontmoetingen zijn. “De gesprekken, champagne, wijn, eten en liefde waren belangrijker dan foto’s,” schreef ze erbij. De beelden die ze wél plaatste spraken boekdelen: warme blikken, open harten en mensen die elkaar écht zagen.
Pinguïns als levensdoel
Martijn deelde eerder al dat een van zijn persoonlijke wensen onlangs in vervulling ging: een ontmoeting met pinguïns. Het lijkt klein, maar voor hem betekende het alles. In een tijd waarin zoveel zekerheden wegvallen, blijft hij zoeken naar lichtpuntjes — momenten die het leven kleur geven. Zo’n ervaring laat zien hoe belangrijk het is om doelen en dromen te blijven hebben, hoe bescheiden ook.
Meer dan zomaar een diner
Het diner bij Miljuschka was geen gewone avond. Het was een stil statement over de kracht van vriendschap, gedeeld verdriet en onvoorwaardelijke liefde. Lotgenoten, vrienden, collega’s — hoe je het ook noemt — kwamen samen zonder poespas. Gewoon om te zijn, samen te zijn, en elkaar vast te houden op de momenten dat het leven vraagt om zachtheid.
Martijns stille kracht
Door openlijk te delen over zijn gezondheid, maar ook over momenten van geluk, geeft Martijn een gezicht aan hoe je ook met een zware diagnose nog betekenis en verbinding kunt ervaren. Hij laat zien dat er zelfs in het donker nog ruimte is voor licht. En dat liefde, vriendschap en een goede maaltijd soms de beste medicatie zijn die er is.
Voor Martijn zijn het deze momenten die tellen — momenten waarin het leven, ondanks alles, weer even volop gevoeld mag worden.