Algemeen
Glennis Grace doet heftige onthulling: ´Ze zei: ach, jij bent toch gewoon een vieze zwarte!´
Glennis Grace heeft recentelijk in een interview met het Algemeen Dagblad openhartig gesproken over haar jeugd en de ervaringen die haar hebben gevormd. Ondanks dat ze in haar jeugd weinig met racisme te maken kreeg, herinnert ze zich één bizarre opmerking die haar toen niet volledig raakte.
“Ik had altijd heel veel vriendjes en vriendinnetjes in de Jordaan,” vertelt Glennis. Ze groeide op met haar zussen en broer in een warme omgeving. Maar er was één moment dat haar bijbleef. “Er was een meisje, en als we ruzie hadden, zei ze weleens: ‘Ach, jij bent toch gewoon een vieze zwarte.’ Nu, jaren later, denk ik: wauw. Toen besefte ik nog niet hoe erg die woorden waren.”
De Invloed van Haar Vader en Familieverhoudingen
Glennis Grace’s vader kwam oorspronkelijk uit Curaçao. Over de relatie tussen haar ouders vertelt ze: “Mijn moeder en vader leerden elkaar kennen in een dancing.
Hij was twintig jaar ouder, maar daar kwam mijn moeder pas achter op hun huwelijksdag. Hij had gelogen over zijn leeftijd, en bleek geen 28 maar 38 te zijn.” Deze ontdekking veroorzaakte een schok, maar uiteindelijk ontstonden goede verhoudingen binnen de familie. Haar oma kon goed opschieten met haar vader, maar bij haar opa speelde racisme een rol in de moeizamere relatie.
Taakstraf Ervaring: ‘Zen en Dankbaar Werk’
Een ander opmerkelijk deel uit het leven van Glennis Grace is haar taakstraf, opgelegd na een incident bij een Jumbo-filiaal. Haar zoon werd op vijftienjarige leeftijd uit de winkel gestuurd vanwege een overtreding van het rookverbod, waarna Glennis verhaal ging halen. Dit mondde uit in een escalatie, waarvoor ze door de rechter werd veroordeeld tot tweehonderd uur taakstraf.
Deze taakstraf bracht haar naar een begraafplaats, waar ze graven moest schoonmaken. “Het was zen en heel dankbaar werk,” vertelt Glennis. “Sommige graven waren al jaren niet meer verzorgd, en het gaf me rust om die schoon te maken.”
Ondanks dat ze vaak alleen werkte, heeft ze een blijvende vriendschap opgebouwd met iemand die ook zijn taakstraf uitvoerde. “Met één van hen heb ik nog steeds contact,” aldus Glennis.
Haar reflecties laten een vrouw zien die ondanks haar ups en downs altijd op zoek is naar betekenis en persoonlijke groei, zelfs in de moeilijkste situaties
Martijn Krabbé leeft met de realiteit van een 0ngeneeslijke z1ekte, maar weigert zich volledig door zijn diagnose te laten definiëren. Afgelopen weekend bracht hij samen met zijn vrouw Deborah een betekenisvolle avond door in het gezelschap van goede vrienden. In het huis van RTL-collega Miljuschka Witzenhausen draaide het niet om ziekte, maar om warmte, verbondenheid en het vieren van het leven in zijn meest pure vorm.
Een tafel vol verhalen en herinneringen
Miljuschka had voor deze gelegenheid chef-kok Pépé Topper ingeschakeld. Ze wilde alle ruimte geven aan gesprekken, verbondenheid en de mensen om haar heen. Het koken liet ze daarom los, om zich volledig op haar gasten te kunnen richten. Naast Martijn en zijn vrouw waren ook visagiste Mettina Jager en haar dochter aanwezig. Mettina is zelf ook getroffen door een 0ngeneeslijke t*mor, waardoor het gezelschap werd gevormd door mensen die elkaars strijd en kracht als geen ander begrijpen.
Samen lachen, samen stil zijn
De gesprekken aan tafel gingen niet alleen over ziekte of afscheid, maar juist over het leven, herinneringen en gedeelde momenten. Er werd gelachen, stilgestaan bij geluksmomenten en geproost op het nu. Op Instagram deelde Miljuschka enkele foto’s van de avond en benadrukte ze hoe waardevol zulke ontmoetingen zijn. “De gesprekken, champagne, wijn, eten en liefde waren belangrijker dan foto’s,” schreef ze erbij. De beelden die ze wél plaatste spraken boekdelen: warme blikken, open harten en mensen die elkaar écht zagen.
Pinguïns als levensdoel
Martijn deelde eerder al dat een van zijn persoonlijke wensen onlangs in vervulling ging: een ontmoeting met pinguïns. Het lijkt klein, maar voor hem betekende het alles. In een tijd waarin zoveel zekerheden wegvallen, blijft hij zoeken naar lichtpuntjes — momenten die het leven kleur geven. Zo’n ervaring laat zien hoe belangrijk het is om doelen en dromen te blijven hebben, hoe bescheiden ook.
Meer dan zomaar een diner
Het diner bij Miljuschka was geen gewone avond. Het was een stil statement over de kracht van vriendschap, gedeeld verdriet en onvoorwaardelijke liefde. Lotgenoten, vrienden, collega’s — hoe je het ook noemt — kwamen samen zonder poespas. Gewoon om te zijn, samen te zijn, en elkaar vast te houden op de momenten dat het leven vraagt om zachtheid.
Martijns stille kracht
Door openlijk te delen over zijn gezondheid, maar ook over momenten van geluk, geeft Martijn een gezicht aan hoe je ook met een zware diagnose nog betekenis en verbinding kunt ervaren. Hij laat zien dat er zelfs in het donker nog ruimte is voor licht. En dat liefde, vriendschap en een goede maaltijd soms de beste medicatie zijn die er is.
Voor Martijn zijn het deze momenten die tellen — momenten waarin het leven, ondanks alles, weer even volop gevoeld mag worden.