-

Algemeen

Prinses Amalia zwaar aangevallen: ‘Dit is gewoon om te k0tsen!’

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Prinses Amalia ligt zwaar onder vuur nadat ze besloot zich aan te sluiten bij het Amsterdamsch Studenten Corps (ASC), een studentenvereniging die de afgelopen jaren herhaaldelijk negatief in het nieuws is geweest. Het besluit van de beoogde troonopvolgster stuit op flinke kritiek, vooral in een recente column in het Algemeen Dagblad (AD), waarin columniste Debby Gerritsen geen blad voor de mond neemt.

De kroonprinses maakte onlangs bekend dat ze lid is geworden van het ASC, een vereniging die bekend staat om haar elitaire karakter, maar ook om incidenten zoals mishandelingen, vernederingen en vrouwonvriendelijke uitspraken. Ondanks deze reputatie koos Amalia ervoor zich aan te sluiten, een keuze die haar nu op felle kritiek komt te staan.

Debby Gerritsen uit in haar column haar diepe teleurstelling over de beslissing van de prinses. Ze vindt het onbegrijpelijk dat Amalia, met haar publieke voorbeeldfunctie, zich heeft verbonden aan een vereniging die volgens haar een broeinest is van seksisme en vrouwonvriendelijkheid. Gerritsen stelt dat de prinses een krachtig statement had kunnen maken door af te wijken van de koninklijke traditie en het lidmaatschap van het corps te weigeren. “Ze had ‘nee’ kunnen zeggen tegen deze seksistische cultuur,” schrijft Gerritsen.

Wat Gerritsen vooral stoort, is dat het lidmaatschap van het ASC vaak als een eer wordt gezien, terwijl binnen de vereniging schokkende uitspraken worden gedaan en ongepaste gedragspatronen worden getolereerd. Ze merkt op dat oud-leden zelden openlijk kritiek uiten op de misstanden binnen het corps, wat volgens haar wijst op een diepgewortelde zwijgcultuur. Dit maakt de keuze van Amalia voor het lidmaatschap des te teleurstellender.

De columniste is niet alleen kritisch over de vereniging zelf, maar vooral over het feit dat Amalia, als toekomstige koningin en publieke figuur, zich hierbij heeft aangesloten. Ze had verwacht dat de prinses, gezien haar status en verantwoordelijkheid, een duidelijker standpunt zou innemen tegen dergelijke misstanden. In plaats daarvan, betoogt Gerritsen, heeft Amalia ervoor gekozen om deel uit te maken van een club waar vrouwen volgens haar vernederend worden behandeld.

In de column haalt Gerritsen fel uit naar de prinses, waarbij ze haar gevoelens niet onder stoelen of banken steekt. Ze spreekt over haar walging en zegt zelfs: “Mag ik een emmertje? Om in te kotsen welteverstaan.” Met deze woorden onderstreept ze haar afkeer van Amalia’s keuze.

De keuze van Prinses Amalia om zich bij het ASC aan te sluiten heeft duidelijk veel stof doen opwaaien, en de kritiek van Debby Gerritsen weerspiegelt een bredere maatschappelijke discussie over de rol van dergelijke studentenverenigingen en de verantwoordelijkheid van publieke figuren zoals Amalia. Het is afwachten hoe dit besluit de publieke perceptie van de kroonprinses zal beïnvloeden en of het verdere gevolgen zal hebben voor haar imago.

Algemeen

Steenrijk, Straatarm-kijkers gaan los over arm gezin: ”Dit is niet te bevatten”

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Kijkers in tranen na emotionele aflevering van Steenrijk, Straatarm: alleenstaande moeder Laura raakt harten met haar verhaal

De nieuwste aflevering van het programma Steenrijk, Straatarm heeft woensdagavond diepe indruk gemaakt op kijkers. In de aflevering was te zien hoe het welgestelde stel Reza en Sahar voor een week van leven en woning ruilde met Laura, een alleenstaande moeder van vier kinderen. Haar situatie, getekend door verlies, ziekte en financiële zorgen, liet bij velen een onuitwisbare indruk achter.

Van overvloed naar overleven

Reza en Sahar zijn gewend aan luxe: een ruim huis, een royaal weekbudget en volop comfort. Laura daarentegen moet met haar gezin rondkomen van slechts 150 euro per week. Ze woont in een bescheiden woning en doet alles om haar kinderen een zo normaal mogelijk leven te geven, ondanks de enorme uitdagingen waarmee ze wordt geconfronteerd.

Wat Laura onderscheidt, is haar veerkracht. Ondanks alles blijft ze positief en strijdvaardig, met haar kinderen altijd op de eerste plaats. Tijdens de aflevering deelt ze haar persoonlijke verhaal – een verhaal dat menigeen met een brok in de keel achterliet.

Een dubbele klap: verlies en ziekte

Laura verloor haar echtgenoot Bart op jonge leeftijd. Alleen achterblijven met vier kinderen is voor iedere ouder zwaar, maar voor Laura kwam daar al snel nog een schokkende diagnose bovenop. Kort na het overlijden van haar man kreeg ze te horen dat ze leed aan schildklierkanker. De ziekte bleek al uitgezaaid naar haar lymfeklieren.

In tranen vertelt Laura over de angst die haar op dat moment overviel: “Mijn grootste zorg was niet eens mijn eigen gezondheid, maar het idee dat mijn kinderen straks helemaal alleen zouden zijn. Wat zou er met hen gebeuren als ik er niet meer was?”

Behandelingen en financiële gevolgen

Laura onderging meerdere behandelingen, waaronder operaties, chemotherapie en bestralingen. Inmiddels is de kanker onder controle, maar de nasleep van haar ziekte is nog altijd voelbaar. Ze is fysiek niet in staat om te werken en het vinden van de juiste medicatie is een langdurig proces.

Haar financiële situatie verslechterde snel nadat zij van instantie naar instantie werd gestuurd. “Het UWV verwees me naar de bijstand, en de bijstand stuurde me terug naar het UWV. Ondertussen kreeg ik maandenlang helemaal niets,” legt Laura uit. “Als je dan zonder inkomen zit, stapelen de schulden zich razendsnel op.”

Vrijwillig onder bewind: kiezen voor rust

Om weer grip te krijgen op haar financiën, besloot Laura zichzelf onder bewindvoering te laten plaatsen. “Ik wilde rust creëren voor mezelf en mijn kinderen,” zegt ze. “Bewindvoering gaf me een klein beetje ademruimte, hoe vreemd dat misschien ook klinkt. Ik wil dat mijn kinderen zich kunnen focussen op kind zijn, niet op geldzorgen.”

Kinderen die meedenken en meeleven

Wat veel kijkers raakte, was de manier waarop Laura’s kinderen omgaan met de situatie. Ondanks hun jonge leeftijd zijn ze enorm betrokken. Ze verzamelen lege flessen en blikjes om statiegeld op te halen, met als doel hun moeder te helpen.

“We willen mama helpen geld te verdienen,” klinkt het enthousiast in de aflevering. Hun veerkracht en positiviteit zijn hartverwarmend. Maar het besef dat deze kinderen zulke verantwoordelijkheden voelen, zorgt bij veel kijkers ook voor verdriet en frustratie over hoe hard het leven kan zijn.

Onvervulde verlangens en schuldgevoel

Laura doet er alles aan om haar kinderen gelukkig te maken, maar het knaagt aan haar dat ze niet altijd kan bieden wat andere gezinnen wél kunnen. “Als ik zie wat voor traktaties er op school worden uitgedeeld, of naar welke feestjes andere kinderen gaan, dan voel ik me tekortschieten,” vertelt ze geëmotioneerd. “Niet omdat ik mijn best niet doe, maar omdat ik het gewoon niet kán geven. En dat doet soms pijn.”

Ze vervolgt: “Soms word ik boos. Niet op iemand in het bijzonder, maar gewoon op het systeem, op de ongelijkheid. Waarom is het zo moeilijk om gewoon je hoofd boven water te houden als je het al zwaar hebt?”

Een contrast dat raakt

De aflevering laat ook zien hoe Reza en Sahar de week met weinig middelen ervaren. De ruil zet hen aan het denken over wat écht belangrijk is in het leven. Ze zijn zichtbaar geraakt door Laura’s verhaal en tonen oprechte bewondering voor haar kracht.

Na de week keren ze terug naar hun eigen leven, maar niet zonder eerst iets terug te doen. Ze laten Laura en haar gezin niet met lege handen achter — een gebaar dat veel kijkers ontroerde.

Kijkers massaal geraakt: “Tranen in de ogen”

Op sociale media wordt massaal gereageerd op de uitzending. De woorden “respect”, “krachtig” en “hartverscheurend” komen veelvuldig voorbij. Velen uiten hun bewondering voor Laura en haar gezin, en vragen zich hardop af hoe het mogelijk is dat iemand in zo’n situatie nauwelijks geholpen wordt door instanties.

“Ik heb met tranen in mijn ogen gekeken,” schrijft een kijker op X (voorheen Twitter). “Wat een ongelooflijk sterke vrouw, en wat een liefdevol gezin.”

Een ander zegt: “Deze aflevering zou iedereen moeten zien. Niet om medelijden te hebben, maar om te beseffen dat armoede vaak onzichtbaar is, en dat er zoveel veerkracht achter schuilt.”

Hoop op een betere toekomst

Ondanks alles blijft Laura hoopvol. “Ik wil niet bij de pakken neerzitten. Mijn kinderen verdienen een toekomst. En ik ga er alles aan doen om die hen te geven.”

De aflevering laat zien dat armoede en ziekte mensen kunnen treffen die alles op orde hadden, maar door omstandigheden ineens in een neerwaartse spiraal belanden. Het is een krachtige herinnering aan hoe kwetsbaar een mens kan zijn — en hoe belangrijk steun, begrip en een luisterend oor kunnen zijn.

Een vrouw met een missie

Laura’s verhaal is er één van pijn, maar ook van liefde en veerkracht. Haar wens is simpel, maar krachtig: “Ik wil er gewoon zijn voor mijn kinderen. Dat is mijn enige doel.”

Met de uitzending van Steenrijk, Straatarm heeft ze niet alleen haar verhaal gedeeld, maar ook duizenden mensen geraakt. En dat, op zichzelf, is al een vorm van winst.

Lees verder