Algemeen
Mijn verloofde beledigde mij in zijn trouwgeloften – krijgt later enorm veel spijt
Op mijn trouwdag voelde ik me eindelijk alsof ik mijn droom beleefde 👰✨. De jurk was perfect, net als de locatie, de muziek en mijn bruidegom 🤵❤️. Maar toen het tijd was voor de geloftes, vernederde Jason me compleet voor iedereen. Later kreeg hij een koekje van eigen deeg.
Het was de dag waar ik al zo lang naar had uitgekeken. Na maanden van bruiloftsplannen en diëten om in mijn droomjurk te passen, was dit het moment. “Kom op, lieverd,” zei mijn vader, terwijl hij zijn hand uitstak om me naar Jason te begeleiden. “Hoe voel je je?” vroeg mijn vader, terwijl hij mijn voorhoofd kuste.
“Blij,” zei ik simpelweg. “Ik droom al jaren van dit moment, pap.” We liepen het gangpad af op zachte muziek die ik maanden geleden had gekozen. De gitarist zat op een houten krukje. “Je ziet er prachtig uit, Emily,” zei Jason, terwijl hij mijn hand van mijn vader overnam. De ceremonie begon met de priester die sprak over liefde en toewijding, precies zoals hij ons had verteld.
“Het is tijd voor de geloftes,” zei de priester glimlachend naar ons beiden. “Jason, je bent mijn beste vriend en ik heb altijd al willen trouwen met mijn beste vriend. Ik beloof je te steunen, altijd met je te lachen en met je te groeien. Ik beloof trouw te zijn en elk moment dat we samen hebben te koesteren. In dit leven en het volgende.” Mijn zus zuchtte naast me, terwijl ze haar tranen wegveegde.
“Jason,” zei de priester. “Het is nu jouw beurt.” Jason keek me aan en glimlachte, en toen draaide hij zich naar zijn getuigen, wat hen deed grinniken. “Emily, mijn liefde,” zei hij. “Ik beloof er altijd voor je te zijn, zelfs als je zeurt dat ik de vuilnis buiten moet zetten omdat je denkt dat het huis stinkt.”
Jason’s getuigen lachten. “En ik zal altijd je hand vasthouden, vooral als we door spinnengebieden lopen, omdat we allemaal weten hoeveel je van die achtpotige beestjes houdt.” De getuigen lachten harder. Sommige van onze gasten deden mee. En Jason ging nog steeds door.
“Ik beloof je eraan te herinneren je slepende voeten op te tillen als je loopt, zodat we een bezoek aan de eerste hulp kunnen vermijden zoals die keer dat je over helemaal niets struikelde. En ik zal alle verbrande lasagne proeven, omdat dat jouw specialiteit is.” Hoe meer Jason sprak, hoe meer ik me schaamde. Ik fronste naar hem, hopend dat hij zou begrijpen dat er niets moois of romantisch was aan zijn woorden. Maar hij negeerde me en ging door.
“Ook zal ik je zingen onder de douche verdragen. Het klinkt misschien als een kat in nood, maar het laat me in ieder geval goede muziek waarderen! En het allerbelangrijkste, Emily,” zei hij. “Ik beloof je te vergeven voor het feit dat je me praktisch gedwongen hebt om je ten huwelijk te vragen nadat je die trouwtijdschriften overal in het appartement had achtergelaten.”
Mijn mond viel open. Ik wist niet hoe ik moest reageren. Jason’s getuigen lagen bijna over elkaar van het lachen. “Echt?” fluisterde ik naar hem. Jason knipoogde. “Nu is het tijd om de ringen uit te wisselen,” zei de priester. Jason’s nichtje kwam naar het altaar met de trouwringen op een klein kussentje dat ze stevig vasthield.
“Hier, tante Emily,” zei ze nerveus. “Dank je, lieverd,” zei ik, terwijl ik de ringen van haar aannam. Met de ringen in mijn hand, realiseerde ik me dat ik Jason’s ring niet aan zijn vinger wilde schuiven. We waren nu getrouwd, behalve het ondertekenen van het register. Maar na het horen van Jason’s geloftes wist ik niet of ik bij deze man wilde zijn.
“Geef me je hand,” zei Jason, terwijl hij mijn hand pakte. Hij schoof de ring aan mijn vinger en hield zijn hand uit zodat ik hetzelfde kon doen. Mijn maag draaide om. Plotseling was mijn droom uit elkaar gespat. Niets voelde zoals het momenten eerder deed. “Jason, je mag de bruid nu kussen!” riep de priester uit.
Jason greep mijn middel en trok me naar zich toe, zijn andere hand stevig om mijn nek. Hij kuste me zonder passie of gevoel. “Wat was dat in vredesnaam?” vroeg ik Jason toen we onze foto’s maakten voor de receptie. “Wat bedoel je?” vroeg hij fronsend. “Je geloftes,” zei ik. “Ze waren ongevoelig en beschamend.”
“Nee! Ze waren schattig!” zei hij. “Ik hield ze trouw aan ons.” “Je vertelde iedereen in feite dat ik een zeurpiet en onhandig ben. En dat ik je dwong om met me te trouwen.” Ik sloeg mijn armen over elkaar en wachtte op een verklaring. “Ach, kom op, Emily,” zei hij. “Iedereen lachte. Het is niet zo diepgaand als jij het maakt. Laten we gewoon deze fotoshoot doen en teruggaan naar het feest. Ik heb honger.”
Ik beet op mijn tong. Ik had geen energie om te vechten. Op de receptie ging Jason echt los. Hij dronk te veel en at genoeg biefstuk en aardappelen om iedereen misselijk te maken. “Mam,” zei ik, terwijl ik naast mijn moeder knielde voordat de formaliteiten begonnen. “Ik voel me niet goed.”
“Wat bedoel je, lieverd?” vroeg mijn moeder. “Jason…” zei ik, terwijl mijn stem wegstierf door het gewicht van mijn ongemak. “Die geloftes waren niets anders dan een vernedering.” “Misschien was het gewoon zenuwen, Emily,” zei mijn moeder. “Je weet hoe Jason soms kan zijn.”
“Ik weet het niet, mam,” zei ik. “Ik heb gewoon het gevoel dat de magie is verdwenen.” Kort daarna stond de presentator op en begon de formaliteiten. Jason’s broer stond op en sprak over hoe we elkaar hadden ontmoet en zijn eerste indrukken van mij. “Ik dacht niet dat Emily zou blijven!” lachte Jackson, met een bierfles in zijn hand. “Maar ik denk dat ze weet hoe ze met mijn broer om moet gaan.”
Het ging maar door, en mijn man genoot van de woorden van zijn broer, luid lachend. Toen was het tijd voor de speech van mijn schoonvader. “Dames en heren, ik heb een paar woorden te zeggen tegen mijn zoon en zijn nieuwe bruid, de lieve Emily,” zei hij. Ik hield mijn adem in. Ik had altijd goed kunnen opschieten met Robert, en hij had me altijd goed behandeld. Maar ik had hetzelfde gedacht van Jason totdat hij zijn geloftes uitsprak.
Ik wist niet of ik me moest voorbereiden op iets van Robert ook. Als ik eerlijk moest zijn, wilde ik gewoon weglopen. Ik voelde me geen bruid. Ik voelde me niet echt iets. Ik voelde me niet eens mezelf. Ik wilde mijn trouwjurk uittrekken en mijn meest comfortabele joggingbroek aantrekken. Ik wilde huilen. “Jason, weet je wat een huwelijk laat werken, zoon?” vroeg Robert.
“Euh, liefde? Aantrekking? Chemie?” zei Jason aarzelend. Wie is deze man? vroeg ik mezelf af. “Het is respect,” zei Robert, terwijl hij zijn hoofd schudde. “Het gaat erom je partner te koesteren en ze nooit klein of beschaamd te laten voelen. Vandaag heb je je geloftes veranderd in een reeks grappen ten koste van Emily. Dat was niet alleen ongepast, maar ook diep kwetsend.” Ik keek om me heen en zag dat sommige gasten hun hoofd schudden.
“Om je een lesje te leren, Jason,” vervolgde Robert. “Ga ik iets over jou delen dat je misschien even beschamend vindt.” “Wat? Pap! Stop!” zei Jason, terwijl hij opstond. “Jason slaapt nog steeds met een nachtlampje. Hij zegt dat het is omdat hij graag in bed leest, maar we weten allemaal dat het is omdat hij bang is in het donker.” Lachen barstte los door de zaal.
“En laten we niet vergeten de keer dat Jason probeerde te koken voor Emily en het brandalarm afging omdat hij niet wist dat normale mensen geen metaal in de magnetron stoppen.” “Pap, stop ermee,” siste Jason. “Of de keer dat hij dronken werd na een feestje en erop stond dat hij op de vloer in mijn slaapkamer moest slapen.” Het publiek lachte harder. “Ik heb deze verhalen gedeeld, niet om je te beschamen, Jason. Maar om je te laten zien hoe het voelt. Humor ten koste van iemand anders is niet grappig, het is wreed. Je moet de gevolgen van je daden begrijpen.”
Ik glimlachte naar Robert, eindelijk voelde ik me gezien. “Emily, namens mijn zoon, bied ik mijn excuses aan. Jason heeft nog veel te leren over het zijn van een liefdevolle en respectvolle partner. Maar ik weet dat hij het beter kan doen, en ik hoop dat je hem de kans geeft om dat te bewijzen.” “Het spijt me zo, Emily,” zei Jason naast me. “Ik dacht dat ik grappig was, maar ik zie nu hoe belachelijk ik was. Geef me nog een kans.” “Goed,” zei ik. “Maar het gaat meer kosten dan alleen loze woorden om dit te herstellen.” Ik wil ons een nieuwe kans geven, maar er voelt nog steeds iets heel verkeerd.
Jesse Klaver onder vuur na uitspraken over coalitievorming: “Verbinding werkt maar één kant op”
Nog geen week nadat Jesse Klaver officieel werd benoemd tot nieuwe politiek leider van GroenLinks-PvdA, ligt hij al onder een vergrootglas. De politicus, die na de verkiezingen het stokje overnam van Frans Timmermans, riep in meerdere interviews op tot “een politiek die verbindt” — maar zijn eigen uitspraken over samenwerking met andere partijen roepen vragen op.
De aanleiding: Klaver vindt het onbegrijpelijk dat de VVD zijn partij uitsluit van een mogelijke regeringscoalitie. Tegelijkertijd bevestigt hij zelf dat de PVV en Forum voor Democratie (FvD) voor hem onbespreekbare partners blijven. Die houding levert hem nu stevige kritiek op, zowel vanuit de media als op sociale platforms.
Klaver wil meeregeren, maar VVD houdt de deur dicht
Tijdens de campagne werd al duidelijk dat de VVD weinig ziet in een samenwerking met GroenLinks-PvdA. Toenmalig partijleider Dilan Yeşilgöz gaf aan dat een coalitie met de linkse fusiepartij “onrealistisch” zou zijn, gezien de grote ideologische verschillen over belastingen, klimaat en migratie.
Ook na de verkiezingen, waarbij GroenLinks-PvdA vijf zetels verloor, lijkt de situatie niet veranderd. Klaver liet deze week weten het “teleurstellend en ouderwets” te vinden dat de VVD zijn partij niet aan tafel wil hebben.
“Het uitsluiten van partijen lost niets op,” aldus Klaver in een interview. “Nederland verdient een kabinet dat verbindt, niet dat verdeelt.”
Volgens de kersverse partijleider is de tijd rijp voor een “nieuwe bestuurscultuur” waarin samenwerking boven partijpolitiek staat. Toch klinkt zijn oproep niet bij iedereen overtuigend.
“Verbinding” met grenzen
Hoewel Klaver pleit voor openheid, heeft hij zelf duidelijke grenzen gesteld aan met wie hij wíl samenwerken. In een verklaring herhaalde hij dat de PVV en Forum voor Democratie volgens hem “niet binnen de rechtsstatelijke kaders opereren”. Daarom sluit hij beide partijen uit van coalitieonderhandelingen.
Die uitspraak is niet nieuw: al sinds 2017 herhaalt Klaver dat hij niet wil regeren met partijen die volgens hem “bevolkingsgroepen uitsluiten of fundamentele rechten ter discussie stellen”. Destijds richtte zijn kritiek zich vooral op de retoriek van Geert Wilders over de islam en migratie.
Ook in 2020, toen Forum voor Democratie in opspraak kwam na interne controverses, verklaarde Klaver dat de partij “zich buiten de democratische bandbreedte had geplaatst”.
Toch wringt dat standpunt nu, vinden critici. Want terwijl Klaver zichzelf profileert als de politicus die muren wil afbreken, lijkt hij tegelijkertijd twee grote oppositiepartijen buitenspel te zetten — samen goed voor miljoenen stemmen.
Kritiek op dubbele standaarden
Op sociale media kreeg Klaver de afgelopen dagen veel kritiek. Onder de hashtag #dubbelestandaard delen gebruikers fragmenten van interviews waarin Klaver enerzijds pleit voor “inclusieve politiek” en anderzijds anderen uitsluit.
Een gebruiker schreef op X (voorheen Twitter):
“Niet willen samenwerken met rechtse partijen is volgens Klaver democratisch. Maar als rechts niet met links wil, is dat volgens hem ouderwets. Waar ligt dan de grens van zijn eigen verbinding?”
Ook journalisten en commentatoren plaatsen kanttekeningen. Roelof Bouwman, adjunct-hoofdredacteur van Wynia’s Week, schreef scherp:
“Niet willen regeren met een rechtse partij is volgens Klaver democratisch, grondwettelijk en rechtsstatelijk. Maar niet willen regeren met een linkse partij is dan ineens uitsluiten en tegenwerken. Dat is meten met twee maten.”
De kritiek richt zich vooral op de inconsistentie tussen Klavers boodschap van verzoening en zijn politieke praktijk.
Politieke realiteit: beperkte coalitiekansen
De kansen dat GroenLinks-PvdA deelneemt aan een nieuw kabinet worden volgens analisten beperkt geacht. De partij verloor bij de recente verkiezingen vijf zetels en heeft met 22 zetels minder invloed dan verwacht.
De VVD heeft uitgesproken geen samenwerking te willen met de linkse fusiepartij, en ook Nieuw Sociaal Contract (NSC) van Pieter Omtzigt gaf aan moeite te hebben met GroenLinks-PvdA als coalitiepartner. De PVV en BBB liggen inhoudelijk te ver af van de linkse koers die Klaver verdedigt.
Alleen D66-voorman Rob Jetten heeft zich voorzichtig positief uitgelaten over mogelijke samenwerking, maar benadrukte dat de verschillen “groot” blijven.
“Het wordt een enorme puzzel,” zei politiek analist Julia Wouters in het programma Beau. “GroenLinks-PvdA heeft idealen die bij sommige partijen sympathie oproepen, maar het leiderschap van Klaver roept ook weerstand op. Zijn stijl is uitgesproken en dat werkt niet in elk kamp verbindend.”
Terug naar het verleden
De situatie doet denken aan de formatie van 2017, toen Klaver als leider van GroenLinks al eens wegliep van de onderhandelingstafel. Toenmalig premier Mark Rutte noemde dat destijds “jammer, maar begrijpelijk gezien de ideologische kloof”.
Klaver kreeg toen lof van zijn achterban voor zijn principiële houding, maar verloor in bredere zin politieke speelruimte. Ook nu lijkt hij te balanceren tussen ideologische zuiverheid en praktische invloed.
“Als je echt wilt regeren, moet je soms met mensen samenwerken die niet op jou lijken,” zegt politiek commentator Kees Boonman. “Klaver zegt dat hij wil verbinden, maar verbinding vraagt soms om ongemak. Dáár wringt het bij hem.”
Politieke boodschap of imago-strijd?
De vraag is of Klaver met zijn huidige koers vooral een moreel statement maakt, of dat hij echt gelooft in een haalbare coalitie. Sommige politicologen denken dat zijn uitspraken eerder gericht zijn op het versterken van zijn profiel dan op daadwerkelijke regeringsdeelname.
“Het is strategisch slim om jezelf als moreel kompas te positioneren,” zegt universitair docent politiek gedrag Sarah de Wit. “Klaver weet dat regeren met rechts voorlopig onwaarschijnlijk is. Door het initiatief tot verbinding te claimen, kan hij zich profileren als het redelijke alternatief binnen de oppositie.”
Anderen vrezen dat de aanpak averechts werkt. “Als je verbinding predikt maar tegelijk muren optrekt, raak je het vertrouwen kwijt van de zwevende kiezer,” stelt politiek verslaggever Nynke de Jong. “Mensen willen samenwerking zien, niet alleen woorden daarover.”
De balans tussen idealen en realiteit
De discussie rond Klaver raakt aan een breder politiek vraagstuk: hoe ver kun je gaan in het handhaven van principes zonder de deur naar samenwerking te sluiten? In de huidige gefragmenteerde Tweede Kamer telt bijna elke zetel mee, en partijen die zichzelf isoleren lopen het risico buitenspel te staan.
“Klaver vertegenwoordigt een partij met duidelijke waarden,” zegt De Jong. “Maar de uitdaging is om die waarden om te zetten in invloed. Alleen vanaf de zijlijn roepen over verbinding overtuigt niet.”
Tegelijkertijd zijn er ook mensen die Klaver juist prijzen voor zijn consistentie. Zij vinden het moedig dat hij vasthoudt aan democratische principes, ook als dat politiek nadelig is. “Er is een verschil tussen verbinden en verloochenen,” schrijft een supporter op X. “Sommige grenzen zijn er met een reden.”
Goed onthouden:
-Niet willen regeren met een rechtse partij = democratisch, grondwettelijk en rechtsstatelijk
-Niet willen regeren met een linkse partij = uitsluiten, blokkeren en tegenwerken pic.twitter.com/3xciGpzVLo— Roelof Bouwman (@RoelofBouwman) November 5, 2025
Een lastige start voor een nieuwe leider
Wat er ook van zij, de eerste week van Jesse Klaver als politiek leider van GroenLinks-PvdA verloopt allesbehalve rustig. Zijn oproep tot samenwerking heeft geleid tot een fel politiek debat — niet alleen over coalitievorming, maar ook over geloofwaardigheid en leiderschap.
“Hij heeft zichzelf meteen op de kaart gezet,” zegt analist Julia Wouters. “Maar niet op de manier die hij misschien had gehoopt. Zijn boodschap van verbinding komt pas geloofwaardig over als hij laat zien dat hij die ook in praktijk brengt.”
Voorlopig blijft het politieke schaakspel complex. De komende weken zal blijken of Klaver zijn woorden kan omzetten in daden — of dat hij, ondanks zijn oproep tot samenwerking, vooral aan de zijlijn blijft staan.