Algemeen
Man in de boeien geslagen na p3sten van vrouw met D0wn in Disney World
Toen ik een kind was, werd ik geleerd anderen te behandelen met het respect dat ze verdienden, ongeacht kleur, geloof, of iets anders dat hen van mij zou kunnen onderscheiden.
Nu wil ik geloven dat de meerderheid van de mensen waarmee ik deze planeet deel, dezelfde basisopvoeding krijgt op het gebied van moraliteit. Helaas lijkt het echter dat er nog genoeg mensen zijn die nog steeds in het stenen tijdperk leven wat betreft eenvoudige vriendelijkheid en acceptatie. Een 61-jarige man werd eerder dit jaar gearresteerd in Disney World na een schokkend incident dat de werkelijk verwerpelijke diepten blootlegt waar sommige mensen toe bereid zijn te zinken.
Volgens rapporten werd de 61-jarige Brent George gearresteerd in Disney World op 25 januari, na een gevecht dat plaatsvond in Belle Vue Lounge, een bar in Boardwalk Inn. Politieagenten zouden ter plaatse zijn gekomen om Brent met blauwe plekken en wonden in zijn gezicht aan te treffen. Brent beweerde met een nabijgelegen familie te hebben gedronken voordat ze hem “a@nvielen”.
Volgens het Daily Beast las zijn @rrestatiebevel: “Hij verklaarde dat hij een ‘goede tijd’ had met de individuen en toen werd hij door hen aangevallen.” Een van Brent’s metgezellen, Ward Weber, voegde eraan toe dat Brent was benaderd door de familie “omdat ze ‘plezier’ hadden”.
Toch vonden de onderzoekende @genten al snel gaten in het verhaal van het duo, en toen ze met de familie spraken, kregen ze een heel ander verhaal te horen. Wesley Goldberg, een lid van de betreffende familie, vertelde aan de p0litie dat een dr0nken Brent naar hen toe was gekomen en zijn zus, die het D0wn-syndroom heeft, had @angevallen.
“Wesley verklaarde mondeling en in een schriftelijke verklaring onder ede dat Brent bij hun tafel in de buurt kwam en begon zijn geh@ndicapte zus belachelijk te maken door de geluiden na te doen die ze af en toe maakte,” aldus het bevel tot @rrestatie. De moeder van het meisje, Candace Goldberg, nam het op voor haar dochter, waarop Brent haar duwde. Toen Wesley Golberg’s vrouw Maria vervolgens probeerde tussenbeide te komen, sloeg Brent haar, wat leidde tot een fysieke worsteling tussen Wesley en de man.
“Nadat hij Maria had geslagen, raakte haar man Wesley betrokken,” aldus het bevel tot arrestatie. “Wesley werd in zijn nek aan de linkerkant geslagen en ging over tot het slaan van Brent aan de zijkant van zijn hoofd, wat resulteerde in de verwonding die Brent opliep.”
Het incident zou zijn geëindigd toen een onbekende voorbijganger Brent in een houdgreep nam en hem wegdroeg. Na beide kanten van het verhaal te hebben afgewogen, besloot de politie Brent te arresteren, hem naar de lokale gevangenis te brengen en hem te belasten met vier aanklachten van zware mishandeling in de eerste graad. De verdachte zou niet schuldig hebben gepleit aan de tegen hem ingebrachte @anklachten.
Het zal niemand verbazen dat het internet woedend was over het gedrag van Brent toen het nieuws van het incident het web bereikte. “Nou, hij heeft het verdiend, dat is zeker. Goed gedaan aan wie hem een lesje heeft geleerd,” schreef iemand. “Als vader en echtgenoot zou het vreselijk zijn om je kind belachelijk gemaakt te zien worden en je vrouw aangevallen te zien,” voegde een ander toe. “Als man met een beetje reserve-@gressie, zou het geweldig zijn om iemand zo’n reden te geven om op ze los te gaan.”
“Het lijkt erop dat hij heeft gekregen waar hij op uit was, welverdiend,” zei een derde. “Als je ervoor kiest om mensen belachelijk te maken, krijg je wat er met je gebeurt,” zei een vierde. Wat was jouw eerste reactie bij het lezen van dit verhaal? Laat het ons weten in de reacties.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.