Algemeen
Ouders ontroostbaar nadat vaak voorkomend virus leven neemt van 4-jarige
Slechts enkele dagen nadat artsen zeiden dat hun vierjarige dochter een “gewone verkoudheid” had, is een stel uit Ohio nu bezig met het plannen van de begrafenis van het kleine meisje, dat alleen maar wilde dat “iedereen van haar hield, net zoals zij van iedereen houdt”.
Maisie Schmidt – die een veelvoorkomend virus had dat dodelijk werd toen het zijn strakke greep niet wilde loslaten – werd in een kunstmatige coma gebracht terwijl artsen tegen de klok werkten om haar leven te redden. Maar toen kreeg de kleuter een zware beroerte en overleed op 26 maart.
“Er was simpelweg niets meer dat kon worden gedaan,” zeiden haar ouders over hun hartverscheurende beslissing om hun dochter te laten gaan. Blijf lezen om meer te weten te komen over het tragische einde van dit mooie meisje.
Eind maart haastten Maisie’s ouders – Christin Brigadier en Patric Schmidt – zich naar de dokter toen ze begon te sniffen en te hoesten.
Haar vader Patric, uit Strongsville, Ohio, vertelde aan Cleveland 19: “We kregen te horen dat het gewoon een gewone verkoudheid was, neem haar gewoon mee naar huis, veel vocht en dat soort dingen.”
Omdat ze geloofden in de medische deskundigen die adviseerden dat haar ziekte niet ernstig was, namen de ouders haar mee naar huis. Maar tegen 23 maart was Maisie lusteloos, haar gezondheid dramatisch achteruitgaand, wat haar bezorgde moeder en vader ertoe aanzette haar naar de spoedeisende hulp te brengen.
” Maisie maakte een reis naar het ziekenhuis waarvan iedereen dacht dat het een snelle bezoek zou zijn,” schrijft haar oom Michael Brigadier in een GoFundMe, opgericht om Maisie, haar grote broer en haar ouders te ondersteunen.
‘Het heeft Maisie in zijn greep’
Maar dingen namen al snel een slechte wending en het kleine meisje was “aan het vechten voor haar leven” op “meerdere vormen van levensondersteuning om haar lichaam een vechtkans te geven om terug te komen van het humane metapneumovirus [hMPV].”
De Cleveland Clinic beschrijft hMPV als een virus, vergelijkbaar met het respiratoir syncytieel virus (RSV) en de griep, “dat meestal symptomen veroorzaakt die lijken op de gewone verkoudheid.”
Gemeenlijk treedt de infectie op tegen de leeftijd van vijf jaar en vermoedelijk herstellen patiënten volledig, wat helaas niet het geval was voor de kleine Maisie. “Het heeft Maisie in zijn greep en laat niet los,” schrijft Brigadier.
‘Verscheurd’
Maisie werd vervolgens naar het Rainbow Babies and Children’s Hospital gebracht waar ze in een kunstmatige coma werd gebracht.
“Het is niet wat je verwacht,” zei haar vader. “We dachten gewoon dat het een gewone verkoudheid was en dat we haar dezelfde dag nog naar huis zouden brengen, nooit gedacht dat we hier zouden zijn.”
Tegen 24 maart was Maisie geïntubeerd en artsen gingen door met levensreddende maatregelen om haar te helpen “de oorlog” te winnen die “in haar lichaam begon.”
“[Ouders] zijn verscheurd,” schrijft Tammy McConnaughy op Facebook. Smekend om steun van de gemeenschap, gaat McConnaughy – die haar kleindochter “Pocket” noemt – verder: “Alsjeblieft iedereen gebeden gebeden gebeden Voor onze Maisie om stabiel te blijven en we goede resultaten krijgen voor alle tests en haar lichaam heeft gewoon meer tijd nodig om te genezen en terug te komen naar ons.”
‘Een van de meest liefdevolle mensen’
En toen op 25 maart ontdekten artsen dat de kleuter een beroerte had gehad. “Ze ging voor een CT-scan en ze zeiden dat er wat bloeding was in de hersenen, dus ze wilden een scan van dat maken en tijdens dat proces ontdekten ze dat ze eigenlijk een zeer grote beroerte aan de rechterkant van haar hersenen had,” zei haar vader.
Het kleintje werd toen geopereerd aan de hersenen en volgens Patric was een deel van haar hersenen zo opgezwollen dat het moest worden verwijderd om hopelijk het leven van Maisie te redden.
Haar ouders kregen destijds te horen dat Maisie aangesloten zou blijven op levensondersteunende machines en in een medisch geïnduceerde coma zou blijven voor “verschillende maanden”, wat een gewenste uitkomst was.
“Ze is een van de meest liefdevolle mensen die je ooit zult ontmoeten,” deelde Patric, hopend haar binnenkort mee naar huis te nemen. “Ze is zo slim en zo bereid om iedereen te helpen en ze wil dat iedereen van haar houdt, net zoals zij van iedereen houdt.”
‘Maisie is 0verleden’
Op 26 maart leverde haar familie een verklaring af aan Cleveland 19, waarin staat “Er was simpelweg niets meer dat kon worden gedaan.” Maisie werd van de levensondersteuning gehaald. Ondertussen bood Brigadier een update van het kleine meisje dat hij beschrijft als “zorgzaam, slim, leuk en liefdevol.”
Hij schrijft op de GoFundMe-pagina, dat vanaf 27 maart meer dan $ 26.500 van zijn doel van $ 15.000 is opgehaald: “Ik wou dat ik een gelukkig einde aan dit verhaal kon brengen. Ik wou dat ik de juiste woorden wist te zeggen om het verdriet van mijn dierbaren en al diegenen die door Maisie zijn geraakt, te verzachten.” Hij vervolgt: “Rond 11 uur vanochtend is Maisie overleden. Het typen van deze woorden uren later is nog steeds zo surrealistisch. Ik kan niet geloven dat dit met zo’n lieve familie kon gebeuren.”
Brigadier voegt eraan toe: “Ik ben zo trots om je oom Maisie te zijn en ik zal nooit vergeten wat ik van je heb geleerd.” Rust in vrede, kleine Maisie. We wensen familie en geliefden het allerbeste in hun tijd van genezing na dit tragische verlies.
De afgelopen dagen kreeg Jutta Leerdam te maken met een storm aan reacties. Niet alleen vanwege haar pijnlijke val op het ijs in Thialf, maar vooral door wat er daarna gebeurde. Waar de focus aanvankelijk lag op het sportieve drama, verschoof die al snel naar een randzaak: vermeend taalgebruik direct na haar crash. En juist dat zorgde voor felle discussies, verontwaardiging en uiteindelijk ook voor een reactie van Leerdam zelf.
Een dramatisch moment op het verkeerde moment
Tweede Kerstdag moest voor Jutta Leerdam een sportief hoogtepunt worden. In Thialf stond ze aan de start van haar favoriete afstand, met alles op alles gezet om zich rechtstreeks te plaatsen voor de Olympische Winterspelen in Milaan. De verwachtingen waren hoog, de druk was voelbaar, en de tribunes zaten vol.
Maar in de tweede bocht ging het mis. Leerdam verloor de controle, gleed weg en kwam hard in de kussens terecht. De klap was zichtbaar en de teleurstelling minstens zo groot. In één klap leek haar directe Olympische kwalificatie uit beeld te verdwijnen.
Na afloop verscheen ze zichtbaar aangeslagen voor de camera. Met tranen in haar ogen probeerde ze onder woorden te brengen wat er was gebeurd. Ze sprak over een gevoel alsof ze ergens op stond, alsof er iets op het ijs lag of alsof haar schaats een botte plek had. “Dit wil je gewoon niet,” zei ze. “Ik baal hier zó van.”
Het waren woorden die pasten bij een topsporter die weet wat er op het spel staat en die voelt dat een cruciaal moment haar door de vingers glipt.
Sportieve teleurstelling raakt op de achtergrond
Opvallend genoeg ging het publieke debat al snel nauwelijks meer over de sportieve gevolgen van de val. Terwijl het voor Leerdam zelf draait om training, kwalificatie en de hoop op een aanwijsplek voor de Spelen, verlegde een deel van het publiek de aandacht naar iets heel anders.
Onder videofragmenten van de NOS ontstonden discussies over wat Leerdam direct na haar val zou hebben geroepen. Meerdere kijkers meenden een woord te herkennen dat als kwetsend wordt ervaren. Dat leidde tot beschuldigingen en stevige reacties, waarbij sommigen vonden dat haar taalgebruik “niet kon”, zeker gezien haar voorbeeldfunctie.
Binnen korte tijd ging het niet meer over ijs, schaatsen of Olympische dromen, maar over interpretaties van lipbewegingen en flarden audio in een emotioneel moment.
Sociale media als vergrootglas
De situatie illustreert opnieuw hoe sportmomenten in het huidige medialandschap worden uitvergroot. Een valpartij duurt enkele seconden, maar de nasleep kan dagenlang voortduren. Op sociale media wordt elk beeld vertraagd, elk frame geanalyseerd en elke emotionele reactie onder een vergrootglas gelegd.
In het geval van Leerdam gebeurde dat op een moment van pure frustratie. Topsporters weten dat ze in beeld zijn, maar niemand kan garanderen dat elk woord in zo’n moment zorgvuldig wordt afgewogen. Juist die spanning tussen emotie en publieke beoordeling zorgt regelmatig voor discussie.
Toch vonden veel mensen het nodig dat Leerdam zich zou verantwoorden. En opmerkelijk genoeg deed ze dat ook.
Jutta Leerdam reageert zelf
Onder de bewuste video liet Leerdam zelf een reactie achter. Kort, duidelijk en zonder omhaal. Ze schreef dat ze niet het woord had gebruikt waarover werd gespeculeerd, maar iets anders had gezegd: “kak zooi”.
Met die uitleg wilde ze duidelijkheid scheppen en het misverstand uit de wereld helpen. Of die uitleg voor iedereen voldoende was, is een andere vraag. Maar feit is dat Leerdam zich genoodzaakt voelde om zich publiekelijk te verantwoorden voor iets wat zich afspeelde in een fractie van een seconde, vlak na een harde val.
Voor sommigen was dat al te veel aandacht voor een detail. Anderen vonden het juist goed dat ze reageerde en helderheid gaf. De meningen bleven verdeeld.
De menselijke kant van topsport
Wat in de discussie soms onderbelicht bleef, is de menselijke kant van het verhaal. Topsport draait om milliseconden, om perfectie, om jarenlange voorbereiding. Een fout, een glijder of een onzichtbaar detail op het ijs kan alles veranderen.
Leerdam wist op dat moment dat haar directe Olympische route op losse schroeven stond. De frustratie, het verdriet en de boosheid die daarbij komen kijken, zijn menselijk. Dat die emoties zich soms uiten in woorden die niet vooraf zijn gefilterd, is niet uitzonderlijk.
Toch lijkt de tolerantie daarvoor kleiner te worden, zeker bij sporters met een groot bereik en een bekend privéleven.
Extra aandacht door privécontext
Dat Leerdam extra onder een vergrootglas ligt, heeft ook te maken met haar bekendheid buiten de sport. Haar relatie met Jake Paul zorgt ervoor dat internationale ogen op haar gericht zijn. Tijdens de wedstrijd was Paul aanwezig op de tribune, zichtbaar betrokken en meeleven.
Die combinatie van topsport, media-aandacht en een bekend privéleven maakt dat elk moment – sportief of emotioneel – sneller viraal gaat. Voor Leerdam betekent dat dat fouten, teleurstellingen en emoties zelden alleen van haarzelf blijven.
Sportieve toekomst blijft leidend
Ondanks alle ophef blijft voor Leerdam één ding centraal staan: haar sportieve toekomst. De valpartij betekent niet automatisch het einde van haar Olympische droom. Ze kan nog hopen op een aanwijsplek, afhankelijk van prestaties, vorm en beslissingen van de bond.
Dat perspectief vraagt focus, rust en herstel – fysiek én mentaal. De dagen na de wedstrijd zullen in het teken staan van evaluatie, training en vooruitkijken, niet van sociale media.
Een bredere discussie
Het incident roept ook een bredere vraag op: hoeveel ruimte geven we topsporters om mens te zijn? Verwachten we altijd voorbeeldgedrag, zelfs in momenten van pijn en teleurstelling? En hoe eerlijk is het om iemand te beoordelen op een vermeend woord, terwijl de sportieve prestatie en context ondergesneeuwd raken?
Steeds vaker lijken sporters zich niet alleen te moeten verantwoorden voor wat ze doen, maar ook voor hoe hun emoties eruitzien, klinken of geïnterpreteerd worden.
Tot slot
Voor Jutta Leerdam was Tweede Kerstdag vooral een sportief drama. Een val, tranen en een onzeker vervolg richting Milaan. Dat dat moment werd overschaduwd door discussie over taalgebruik, zegt misschien meer over het huidige medialandschap dan over haarzelf.
Met haar korte reactie heeft ze geprobeerd de rust te herstellen. Of dat lukt, zal de komende dagen blijken. Eén ding is duidelijk: de focus mag dan even verschoven zijn, voor Leerdam zelf draait het nog altijd om het ijs, de stopwatch en de volgende kans.