Algemeen
Puppy wordt 7 keer teruggebracht naar asiel – dan beseft personeel wat er aan de hand is
In de wereld van dierenasielen is het een veelvoorkomend scenario: honden wachten geduldig op een liefdevol, permanent thuis. Voor Benji, een vierjarige hond met een zachte uitstraling en een vriendelijke kwispel, leek dit echter een onbereikbare droom.
Zijn verhaal, dat zich afspeelt tussen de muren van het asiel en het huis van een jonge studente, is er een van onverwachte uitdagingen, ontdekkingen en uiteindelijk, hoop.
Benji’s verhaal begint in een lokaal dierenasiel, waar ondanks zijn liefdevolle karakter, hij maar liefst zeven keer werd geadopteerd en vervolgens weer teruggebracht.
Dit raadsel raakte het hart van Clara, een jonge studente die deeltijds werkte in het asiel. Vastbesloten om de ware reden achter Benji’s constante terugkeer te achterhalen, nam ze hem mee naar haar huis, in de hoop meer te begrijpen over zijn gedrag in een huiselijke omgeving.
Eenmaal thuis bij Clara, toonde Benji een totaal ander gedrag. Wanneer andere huisdieren in de buurt kwamen, vertoonde hij agressief gedrag. Clara begreep al snel dat dit de ontbrekende schakel was in Benji’s verhaal.
Alle vorige adoptiegezinnen hadden andere huisdieren, en Benji’s agressie jegens hen was de reden voor zijn herhaalde terugkeer. Deze informatie was echter nooit gedeeld met het asiel, waarschijnlijk in de hoop dat Benji uiteindelijk een geschikt thuis zou vinden.
Met een hart vol vastberadenheid zette Clara zich in om Benji’s gedrag te veranderen. Door geduldige training en veel liefde begon Benji te wennen aan de aanwezigheid van andere dieren.
Het was een lang proces, maar Clara’s inspanningen wierpen vruchten af. Benji transformeerde van een hond die als een risico werd beschouwd tot een liefhebbend lid van haar dierenfamilie.
Uiteindelijk besloot Clara Benji officieel te adopteren, hem het stabiele en liefdevolle thuis te bieden waar hij zo wanhopig naar verlangde.
Dit verhaal is een krachtig voorbeeld van hoe geduld, begrip en toewijding het leven van een dier volledig kunnen veranderen.
Het bewijst ook dat honden met gedragsproblemen niet moeten worden opgegeven, maar eerder de kans moeten krijgen om te leren en te groeien in een ondersteunende omgeving.
In de wereld van televisie draait het allang niet meer alleen om wat er wordt gezegd — het gaat net zo goed om wie het zegt en vooral hoe die persoon eruitziet. De verpakking van de boodschap is minstens zo belangrijk als de inhoud, en in het oog van het grote publiek wegen stijl, uitstraling en lichaamstaal vaak zwaarder dan de feiten. Het is een ongeschreven regel die vooral vrouwelijke presentatoren raakt. Zij worden keer op keer beoordeeld op hun uiterlijk, hun kledingkeuze en hun voorkomen, veel meer dan hun mannelijke collega’s.
Een van de bekendste voorbeelden hiervan in Nederland is Dionne Stax. Jarenlang was zij een vertrouwd gezicht bij het NOS Journaal en inmiddels heeft ze haar plek veroverd in de bredere mediawereld. Dionne is geliefd om haar rustige manier van presenteren, haar heldere uitleg en de professionele rust die ze uitstraalt. Toch is haar uiterlijk al die tijd een vast onderwerp van gesprek gebleven. Niet omdat het schreeuwerig of opzichtig is, maar juist omdat het altijd nét genoeg opvalt om aandacht te trekken.
Dionne staat bekend om haar stijlvolle, ingetogen garderobe. Ze kiest voor goed gesneden blouses, klassieke jurken en neutrale kleuren die haar uitstraling van betrouwbaarheid versterken. Haar kleding is verzorgd, modern en professioneel — precies wat je zou verwachten van een presentator die serieus genomen wil worden. Toch blijkt dat zelfs deze ingetogen stijl de aandacht trekt, en dan niet alleen op positieve wijze.
Zo ontstond er recent nog ophef toen Dionne op televisie verscheen in een eenvoudige, aangesloten trui. Geen opzienbarend kledingstuk, geen extravagante kleuren of opvallende patronen — gewoon een nette trui. Toch leidde dit tot een stortvloed aan reacties op sociale media. De meningen waren verdeeld. Sommige kijkers prezen haar uitstraling en vonden het verfrissend dat ze zich niet krampachtig aan ouderwetse kledingnormen hield. Anderen vonden het “onprofessioneel” en vroegen zich af of de trui wel passend was voor een serieuze nieuwsuitzending.
Deze discussie zegt meer over ons als samenleving dan over Dionne. Waarom is het bij vrouwen in de media nog altijd zo moeilijk om uiterlijk los te koppelen van professionaliteit? Waarom zien we een man in een strak pak als de norm, terwijl een vrouw in een keurig aansluitend kledingstuk al snel ‘te’ wordt gevonden? Het laat een diepgeworteld patroon zien waarin vrouwen structureel worden beoordeeld op basis van hun uiterlijk — vaak voordat er ook maar één woord is gesproken.
Toch laat Dionne zich niet van de wijs brengen. In interviews heeft ze meerdere keren aangegeven dat ze zich kleedt op een manier die bij haar past. Niet om te provoceren, niet om aandacht te trekken, maar gewoon omdat het goed voelt. En die houding maakt haar juist zo krachtig. Ze kiest bewust, maar laat zich niet leiden door de grillen van het publiek. Daarmee laat ze zien dat je je eigen koers kunt varen — ook in een wereld waarin iedereen altijd iets van je vindt.
Deze discussie is overigens niet nieuw. Andere presentatrices hebben zich in het verleden ook uitgesproken over de oneerlijke aandacht voor hun uiterlijk. Astrid Kersseboom, voormalig NOS-nieuwslezer, gaf ooit aan dat vrouwen het op televisie nooit goed kunnen doen: “Als je opvalt, is het niet goed. Als je onopvallend bent, is het saai.” Die dubbelheid maakt het lastig voor vrouwelijke mediaprofessionals om gewoon hun werk te doen zonder voortdurend onderwerp van gesprek te zijn.
Toch speelt kleding in de media een belangrijke rol — niet als afleiding, maar als onderdeel van iemands persoonlijke presentatie. Ook voor Dionne is het een vorm van expressie, zonder dat het ten koste gaat van de inhoud. Haar stijl is subtiel, krachtig en doordacht. Ze kiest voor kleding die haar persoonlijkheid versterkt, niet overschaduwt. En juist daardoor komt haar boodschap sterker over.
Het probleem zit hem dus niet in wat Dionne draagt, maar in hoe wij als kijkers naar haar — en andere vrouwen op televisie — kijken. Er ligt een collectieve verantwoordelijkheid om die blik te verruimen. Om niet te blijven hangen in oppervlakkige oordelen, maar door te vragen: waar gaat het écht om? Wat zegt iemand, hoe zegt iemand het, en welke impact heeft dat? Dát zou de kern moeten zijn van ons oordeel over presentatoren, ongeacht hun geslacht.
De mediawereld verandert langzaam, maar er is nog een lange weg te gaan. Zolang vrouwelijke presentatoren op hun kleding worden afgerekend en mannelijke collega’s daar vrij spel in hebben, blijft het een ongelijke strijd. Maar vrouwen als Dionne Stax laten zien dat je die strijd ook op je eigen manier kunt voeren. Niet door de confrontatie op te zoeken, maar door standvastig te blijven in wie je bent en wat je uitstraalt.
Als kijkers hebben we de kans om die verandering mee vorm te geven. Door verder te kijken dan kleding, door meer waarde te hechten aan inhoud dan aan uitstraling. En door te erkennen dat stijl en professionaliteit prima hand in hand kunnen gaan.
Dionne Stax is daar het levende bewijs van. Ze is stijlvol én inhoudelijk sterk. Ze laat zien dat je als vrouw op televisie niet hoeft te kiezen tussen ernst en elegantie. Haar kledingkeuzes zijn nooit bedoeld om te choqueren, maar om te ondersteunen wie ze is: een professional met hart voor haar vak. Een vrouw die weet wat ze doet — en dat met overtuiging brengt.
