Algemeen
Moeder dumpt baby vanwege zijn hoofdje, 4 jaar later klopt iemand aan bij het weeshuis
Dit is Dima Kalekin uit Oekraïne. Hij herinnert zich zijn biologische ouders niet. Bij zijn geboorte werd bij Dima hydrocefalus vastgesteld, ook wel waterhoofd genoemd. Toen zijn ouders hem voor het eerst zagen, namen ze een harteloze beslissing.
Ze verlieten het ziekenhuis zonder hem en keken nooit meer terug. Dima moest zijn leven beginnen in een weeshuis voor gehandicapte kinderen in Krematorsk, Oost-Oekraïne, schrijft de Oekraïense krant Fakty i Kommentarii.
Vier jaar later kon Dima nog steeds geen simpele dingen doen, zoals met bestek eten of lopen. Het personeel van het weeshuis betwijfelde of hij zich normaal zou ontwikkelen in de toekomst. Maar ze waren verrast dat hij het zo lang had overleefd en zelfs een paar woorden kende.
Maar dat zou niet de laatste keer zijn dat Dima de wereld verraste. Toen de oorlog uitbrak in Oost-Oekraïne begin 2014, kwam Dima ineens oog in oog te staan met een nieuw gevaar. Het weeshuis stond middenin het oorlogsgebied. Dus net zoals alle andere kinderen in het weeshuis, moest Dima evacueren en ergens anders onderdak zoeken. Een week lang moesten de kinderen en het personeel van de ene plek naar de andere verhuizen, zonder water, eten of medicijnen.
Uiteindelijk was er een groep separatisten die doorhad dat sommige kinderen op het randje van de dood balanceerden, en zij brachten de kinderen naar de Oekraïense autoriteiten.
De kinderen eindigden in een ziekenhuis in Charkiv, de op een na grootste stad van het land. Toen de artsen Dima voor het eerst zagen, moesten ze even slikken. Het proberen te ontvluchten van de oorlog had zijn tol geëist.
De artsen dachten dat Dima geen kans zou hebben om te overleven in het door oorlog verscheurde land. En ze waren zo wanhopig dat ze contact opnamen met een priester om te bidden voor een familie die de jongen wilde adopteren, schrijft Hefty.
De gebeden van de priester werden snel verhoord. Eerst kwamen Dima en zijn vrienden in een nieuw weeshuis. En een paar weken later kwamen Ernest en Ruth Chaves uit Vermont in de Verenigde Staten. Ze hadden over de oorlog gehoord en wilden een kind adopteren uit de door oorlog verwoeste regio.
En zodra ze Dima zagen, wisten Ernest en Ruth dat ze hem wilden adopteren. Ze besloten Dima te adopteren en de kleine jongen zijn leven veranderde weer – maar dit keer positief. Ernest en Ruth hadden al zeven kinderen geadopteerd en waren gewend aan de rol van ouder. Daarnaast hadden ze veel ervaring met al het nodige papierwerk, waardoor Dima zich relatief snel bij hen kon voegen in Vermont.
Twee maanden nadat zijn adoptieouders hem hadden bezocht in het weeshuis in Oekraïne, reisde Dima samen met hen naar zijn nieuwe huis in de Verenigde Staten om al zijn nieuwe broertjes en zusjes te ontmoeten.
Dima kreeg ook een nieuwe naam, Zebediah Chaves. Het leven met zijn nieuwe familie was veruit het beste wat de kleine jongen ooit was overkomen. Hij boekte vooruitgang zodra hij in Vermont was aangekomen. Slechts een paar dagen nadat hij in zijn nieuwe thuis was, ontdekten zijn ouders dat hij met een lepel kon eten!
Een jaar later, was de jongen die op het randje van de dood balanceerde toen hij Oekraïne verliet een heel nieuw persoon. Zebediah kan nu praten en hij begrijpt Engels en Oekraïens. En hij kan lopen. Over vooruitgang gesproken!
Amerikaanse artsen hebben Zebediah zijn brein onderzocht en zijn ervan overtuigd dat het niet te veel heeft geleden onder de ziekte. Ze zeggen dat er een goede kans is dat hij normaal ontwikkelt.
Hoewel hij verschillende operaties heeft moeten ondergaan, is hij een geweldige vechter. Zijn ouders zeggen dat je in het ziekenhuis versteld staat van zijn snelle herstel, na zijn operatie in september 2020.
In februari 2022 publiceerden zijn ouders deze foto van het jongetje met de vlag van zijn Oekraïne, om zijn geboorteland te steunen. Wat een inspirerende kleine vechter! Zebediah heeft nog een lang weg te gaan en moet meerdere operaties ondergaan, maar hij heeft de wereld al laten zien hoe sterk hij is en hoe graag hij wil leven! Ik denk dat Zebediah zijn toekomst er goed uitziet en wens hem en zijn familie het allerbeste! Deel als jij dat ook doet!
Algemeen
Beelden: Woeste Frans Timmermans verliest zelfbeheersing op partijcongres en begint ineens te schreeuwen
Frans Timmermans emotioneel op partijcongres: “Laat elkaar nooit los”
Tijdens het partijcongres van GroenLinks-PvdA heeft partijleider Frans Timmermans zondag op indringende wijze een beroep gedaan op zijn achterban om de eenheid binnen de partij te bewaren, ook bij gevoelige onderwerpen zoals het conflict in het Midden-Oosten. Zijn toespraak was emotioneel, krachtig en riep gemengde reacties op – zowel in de zaal als op sociale media.
Spanningen binnen de partij over Israël-motie
De directe aanleiding voor Timmermans’ felle oproep was de motie van Tweede Kamerlid Kati Piri om een tijdelijke stop op wapenleveranties aan Israël in te stellen. De motie werd ondertekend door 35 leden van GroenLinks-PvdA en veroorzaakte zowel binnen als buiten de partij discussie. De motie kreeg geen meerderheid, maar bracht wel bestaande spanningsvelden binnen de partij scherp in beeld.
Onder andere prominente partijleden als Lodewijk Asscher, Job Cohen en Ad Melkert uitten hun zorgen. Zij vinden dat Israël het recht moet behouden zich te verdedigen tegen aanvallen, en vrezen dat een wapenstop contraproductief kan zijn. Die zorgen worden breed gedeeld onder leden en kiezers die vrezen dat het standpunt van GroenLinks-PvdA te ver doorschiet.
“Nederland mag geen wapens leveren aan een land dat oorlogsmisdaden pleegt”
Timmermans verdedigde op het congres met vuur het principe achter de motie. Volgens hem moet Nederland, als voorvechter van het internationaal recht, consequent zijn in zijn handelen. “Als we vaststellen dat er oorlogsmisdaden worden gepleegd, dan mogen we geen wapens leveren. Ook geen defensieve.”
Hij voegde daar echter meteen aan toe dat hij begrijpt dat dit pijn en verdeeldheid veroorzaakt. “De redenering voor beide standpunten is sluitend,” aldus Timmermans. “Daarom moeten we het gesprek blijven voeren. We moeten elkaar blijven zien, ook als we het oneens zijn.”
Een emotionele oproep tot eenheid
Het moment dat het congres het meest raakte, was toen Timmermans zijn toon verhoogde en zichtbaar geëmotioneerd zijn oproep deed:
“Wij zijn de sociale meerderheid in Nederland. Houd elkaar vast en laat elkaar nooit los!”
Die woorden, uitgesproken met krachtige stem, werden door het publiek met gemengd gevoel ontvangen. Sommigen zagen het als een oprechte poging om bruggen te bouwen binnen een partij die worstelt met uiteenlopende visies. Anderen vonden het te emotioneel, of zelfs onhandig.
Reacties op sociale media: verdeeld en fel
De toespraak van Timmermans bleef ook buiten het congres niet onopgemerkt. Op sociale media werd zijn optreden breed besproken. Kritische geluiden waren er volop. Sommigen noemden zijn optreden “dramatisch” of “politiek onhandig”, en uitten hun zorgen over het electorale effect. Anderen vonden juist dat hij leiderschap toonde door zich kwetsbaar op te stellen en de discussie niet uit de weg te gaan.
Op X (voorheen Twitter) schreven verschillende gebruikers:
-
“Dit soort retoriek kost hem zetels. Veel mensen haken af bij zo’n toon.”
-
“Timmermans is dapper dat hij zijn rug recht houdt in zo’n gevoelig dossier.”
-
“Emotie is prima, maar dit was eerder verwarrend dan verbindend.”
