Algemeen
Kijkers Massa is Kassa worden misselijk na zien van deze beelden: “Wat een varken”
Ondanks alle tegenslagen en controverses waarmee Peter Gillis in het nieuws is gekomen, blijft Talpa het programma Massa is Kassa uitzenden waarin hij verschijnt. De vakantieparkenmiljonair, die steeds minder parken onder zijn hoede heeft, verscheen onlangs weer op televisie. Dit heeft opnieuw voor de nodige opschudding gezorgd.
Honderdduizenden kijkers hadden afgestemd op SBS6 en reageerden
vol afschuw toen ze Peter en Wendy een crompouche zagen eten. Het
bewuste fragment heeft voor veel ophef gezorgd en kijkers hebben
hun verontwaardiging geuit op sociale media. In het fragment is te
zien hoe Peter en Wendy van een crompouche genieten, maar het is
vooral het moment waarop Peter drie worstenbroodjes naar binnen
werkt dat bij veel kijkers de grens bereikt.
Op Twitter hebben kijkers met verbazing gereageerd op dit
eetgedrag. Een van hen schreef: “Oh nee, daar gaan de
worstenbroodjes weer naar binnen. Dat gaat Peter niet afleren, die
vreetgewoonte.” Een andere reactie was nog scherper: “De man eet
drie worstenbroodjes en een crompouche. Wat een varken is het ook.
Die krijgt binnenkort een hartaanval.”
Eerder veroorzaakte Peter Gillis ook al ophef onder de kijkers
toen hij voor het eerst zijn schoonouders ontmoette bij hen thuis.
De kennismaking begon al bizar toen Peter als een bezetene begon
aan te bellen. Daarna besloot hij de ouders van Wendy herhaaldelijk
te beledigen, wat bij veel kijkers voor verbazing en
verontwaardiging zorgde.
De herhaalde controverse rondom Peter Gillis lijkt het publiek
te verdelen, waarbij sommigen zijn gedrag als vermakelijk
beschouwen en anderen het als beledigend en ongepast ervaren. Het
blijft een onderwerp van discussie, maar één ding is zeker: de
aanwezigheid van Peter Gillis op televisie blijft de gemoederen
bezighouden.
De voortdurende aanwezigheid van Peter Gillis op televisie heeft
veel mensen verdeeld en heeft geleid tot een voortdurende discussie
over zijn gedrag en optredens in de media. Sommige kijkers vinden
zijn gedrag vermakelijk en genieten van de controverse die hij
veroorzaakt, terwijl anderen zijn gedrag als beledigend en ongepast
beschouwen.
De controverse rondom Peter Gillis is niet nieuw; hij heeft
herhaaldelijk de krantenkoppen gehaald vanwege verschillende
schandalen en incidenten. Ondanks de kritiek en verontwaardiging
lijkt hij echter nog steeds een vaste plaats te hebben in de
programmering van Talpa, wat bij sommige kijkers tot frustratie
leidt.
Het feit dat Peter Gillis in de schijnwerpers blijft staan,
roept vragen op over de verantwoordelijkheid van mediabedrijven en
programmamakers. Moeten zij meer zorg dragen voor de keuze van hun
gasten en de impact van hun gedrag op het publiek? Of moeten
kijkers zelf beslissen wat zij wel of niet willen zien?
Het is een dilemma dat niet alleen geldt voor Peter Gillis, maar
voor de bredere media-industrie. Televisieprogramma’s en reality-tv
trekken vaak kijkers met controversiële persoonlijkheden en
situaties, in de hoop op hogere kijkcijfers en meer
reclame-inkomsten. Dit kan echter leiden tot morele en ethische
vraagstukken over wat wel of niet geschikt is voor uitzending.
Terwijl sommige kijkers pleiten voor meer verantwoordelijkheid
en ethisch bewustzijn in de media, blijft de discussie voortduren.
De zaak van Peter Gillis is slechts een voorbeeld van een groter
debat over de rol van de media en de verantwoordelijkheden van
programmamakers.
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.