Algemeen
7-jarig meisje met kinderdementie – Deze kerst kan haar laatste zijn: “We moeten onze dochter begraven”
Deze kerst zal hoogstwaarschijnlijk de allerlaatste zijn voor de zevenjarige Addy. Ze lijdt aan de zeldzame z!ekte van Batten, die ook wel bekendstaat als ‘kinderdementie’, en haar vermogen om te lopen, te eten en te praten vervaagt snel.
Haar moeder, Hayley, deelde met verslagenheid dat haar dochter
langzaam aan het verdwijnen is. “Onze dochter vervaagt voor onze
ogen,” vertelde ze aan de Daily Mirror.
Elk jaar worden vijf Britse kinderen gediagnosticeerd met de
z!ekte van Batten, een genetische aandoening die het zenuwstelsel
aantast. Helaas is de 7-jarige Addy een van de slachtoffers van
deze verwoestende z!ekte, en haar familie staat machteloos
tegenover de genadeloze progressie ervan. Ze vrezen dat dit hun
laatste kerst samen zal zijn, maar ze ontvangen nu steun van een
kinderhospice.
Het feit dat Addy niet meer zelfstandig kan lopen of eten, en
haar gezichtsvermogen verliest, is hartverscheurend voor haar
ouders, Hayley en Dave. Haar mobiliteit verslechtert met de dag, en
elke nieuwe dag lijkt een strijd te zijn.
Hayley, de moeder van Addy, benadrukte: “We zijn ons terdege
bewust dat deze kerst waarschijnlijk de laatste zal zijn waarin
Addy nog kan zien. Onze dochter vervaagt voor onze ogen.”
De diagnose van de z!ekte van Batten kwam toen Addy slechts vier
jaar oud was, nadat ze een reeks aanvallen had ondergaan. Deze
meedogenloze z!ekte rooft elke vaardigheid die kinderen ooit hebben
verworven. Hayley legde uit dat de hersenen van Addy krimpen omdat
haar lichaam niet in staat is om zich te ontdoen van celafval.
De emotionele tol voor het gezin is onbeschrijflijk. Hayley
voegde eraan toe: “Deze vreselijke z!ekte heeft de Addy gestolen
die we kenden. Het voelt alsof het kleine meisje op de foto’s aan
mijn muur niet langer mijn kind is. Ik herinner me nog dat mijn man
in tranen uitbarstte en zei dat we onze dochter moeten
begraven.”
Voor Addy de z!ekte van Batten kreeg, leefde ze het leven van
een typische vierjarige. Ze was vol energie, scheurde rond op haar
scooter en bouwde zandkastelen in het park. Het contrast met haar
huidige situatie kan niet schrijnender zijn.
In een hartverwarmende poging om andere gezinnen te helpen die
met vergelijkbare uitdagingen worden geconfronteerd, zijn Addy’s
familieleden bezig met het inzamelen van geld voor het plaatselijke
kinderhospice. Ze hopen dat het geld dat voor Kerstmis wordt
opgehaald, zal bijdragen aan het creëren van onvergetelijke
herinneringen voor kinderen en enige verlichting zal brengen voor
families zoals die van Addy.
Deze tragedie is ongelooflijk aangrijpend en een ware
nachtmerrie voor het hele gezin. We kunnen alleen maar hopen dat
Addy een liefdevolle en vreugdevolle kerst mag beleven met haar
ouders en haar broer Samuel, en dat ze samen kostbare herinneringen
kunnen maken in deze moeilijke tijd.
De situatie van Addy en haar familie raakt diep in het hart en
herinnert ons aan de kwetsbaarheid van het leven en de kracht van
onvoorwaardelijke liefde. Terwijl ze zich voorbereiden op wat
mogelijk hun laatste kerst samen kan zijn, proberen ze het meeste
te halen uit de tijd die ze nog hebben.
De steun van het lokale kinderhospice is een welkome zegen voor
Addy’s familie. Het biedt niet alleen praktische hulp en zorg, maar
ook een plek waar ze kostbare momenten kunnen delen en waardevolle
herinneringen kunnen creëren. In een wereld van pijn en verdriet
proberen ze lichtpuntjes te vinden, hoe klein die ook mogen
zijn.
Addy’s verhaal brengt ook bewustzijn over de z!ekte van Batten,
die relatief zeldzaam is maar verwoestende gevolgen heeft. Het
benadrukt de noodzaak van onderzoek en middelen om te begrijpen en
te behandelen wat voor velen een onbekende en angstaanjagende
z!ekte is.
De kracht en moed van Addy en haar familie zijn
bewonderenswaardig. Ze staan voor onvoorstelbare uitdagingen, maar
ze blijven vechten voor Addy en proberen de kwaliteit van haar
leven te verbeteren. Hun vastberadenheid om te genieten van de
momenten die ze nog hebben, ondanks de duisternis die hen omringt,
is inspirerend.
In een wereld die soms onrechtvaardig en wreed lijkt, kunnen we
van Addy’s verhaal leren om dankbaar te zijn voor de tijd die we
hebben met onze dierbaren, en om liefde en medeleven te tonen aan
degenen die lijden. Het herinnert ons eraan dat elke dag een
geschenk is, en dat we het moeten koesteren en delen met
anderen.
Terwijl Addy en haar familie zich voorbereiden op deze kerst,
hopen we dat ze momenten van vreugde en liefde kunnen ervaren te
midden van de uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd. Hun
verhaal herinnert ons aan de kracht van menselijke verbondenheid en
de hoop die zelfs in de moeilijkste tijden kan schijnen. We wensen
Addy en haar familie vredige en liefdevolle dagen toe, vol kostbare
herinneringen die ze voor altijd in hun harten zullen dragen.
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.