Iedere ouder probeert zijn kind zo goed als mogelijk op te voeden. De moeder in dit vertaal zegt enorm bang te zijn voor haar eigen zoon.

Romy is een 39-jarige alleenstaande moeder van twee kinderen. Haar jongste Ella is 10 en haar oudste Mark is 13. In een interview met Famme vertelt ze dat ze echt ten einde raad is.

“Sinds Mark klein was, gedroeg hij zich al rebels. Hij kent het woord ‘nee’ niet en ik ken het telefoonnummer van de school waar hij op zit inmiddels uit mijn hoofd.”

“Meer dan regelmatig word ik namelijk gebeld, met het verzoek of ik even langs kan komen. Ik schaam me behoorlijk als ik weer moet aanhoren wat hij nu weer heeft gedaan.”

“Als peutertje bezat hij al veel kracht. Schoppen, slaan en bijten, hij deed het allemaal. Toch wist ik hem te overmeesteren. Dan zette ik hem op zijn kamer.”

“Of ik sprak hem streng toe. Een keer heb ik hem teruggebeten. Daar ben ik niet trots op, maar ik zag geen andere uitweg meer.”

“Ik liep toen samen met mijn kinderen door de supermarkt, toen Mark het winkelwagentje van zijn zus inpikte. Toen Ella begon te huilen, beet hij haar.”

“Mijn hart brak toen ik de paniek in Ella’s ogen zag en ik heb Mark daarna gebeten. Niet hard, maar hij schrok er heel erg van.”

“Sinds die dag bijt hij niet meer, maar hij is nog steeds heel erg agressief. Als hij zijn zin niet krijgt, mept hij erop los. Hij wordt ouder en ik kan hem steeds moeilijker onder controle houden.”

“Hij lijkt met de dag sterker te worden. Nu ben ik zelf niet de slankste, maar toch kan ik hem bijna niet meer houden.”

“Recent explodeerde de boel. Rond kerst hadden we een discussie over de cadeautjes. Toen ik hem vertelde dat ik hem geen Playstation 5 zou geven, duwde hij me op de grond.”

“Daar stopte het niet, want hij beet me toe dat hij me in mijn slaap zou verm00rden. Ik neem zijn woorden niet altijd even serieus, maar schrok me rot.”

“Vanaf dat moment doe ik mijn slaapkamerdeur op slot. Ik heb er zelfs twee extra sloten bijgekocht zodat hij niet binnen kan komen.”

“Mijn kinderen hebben geen contact meer met hun vader. Mijn eigen ouders leven inmiddels niet meer. Ik moet dus alles altijd maar alleen doen.”

Ze legt uit dat het als alleenstaande moeder heel moeilijk is om alles alleen te moeten doen. Daarbij komt nog dat ze constant op haar hoede moet zijn voor haar rebelse zoon.

“Om de meest simpele dingen kan hij kwaad worden. Als ik hem vraag om de tafel te dekken, gooit hij alle borden kapot.”

“Ik weet dat het zo niet verder kan. Ik zal professionele hulp moeten inschakelen, maar ik vind het ontzettend moeilijk. Ik moet mezelf over een drempel heenzetten want wij kunnen als gezin zo niet verder.”

Als het zo verder blijft gaan, overweegt de moeder zelfs om haar zoon uit huis te laten plaatsen. Zijn zus en zijzelf hebben zwaar te lijden onder zijn gedrag.