Algemeen
Wat niemand zag aankomen: Marco Borsato (58) en ex-vrouw Leontine geven hun relatie een tweede kans
Niemand had dit scenario vooraf durven schetsen. Na jaren van stilte, afstand en zichtbaar verdriet lijkt er voorzichtig opnieuw beweging te komen tussen Marco Borsato en zijn ex-vrouw Leontine Ruiters. Niet als groot publiek gebaar, niet met verklaringen of interviews, maar in stilte, ver weg van camera’s en headlines.
Volgens bronnen uit hun omgeving hebben Marco en Leontine besloten om opnieuw met elkaar in gesprek te gaan. Niet om het verleden uit te wissen of te herschrijven, maar om te onderzoeken of er – na alles wat er is gebeurd – nog ruimte is voor wederzijds begrip, menselijk contact en misschien zelfs verzoening op een andere manier dan voorheen.
Van breuk naar voorzichtig contact
De breuk tussen Marco en Leontine was jarenlang een van de meest besproken relatie-eindes in Nederland. Niet alleen vanwege hun bekendheid, maar vooral omdat hun leven samen plotseling onder een vergrootglas kwam te liggen. Waar ze ooit samen symbool stonden voor stabiliteit en gezin, volgden jaren van afstand, afzondering en persoonlijke worstelingen.
Na Marco’s recente vrijspraak in een langlopende juridische kwestie koos hij zichtbaar voor rust. Geen interviews, geen media-optredens, geen publieke uitleg. Volgens mensen in zijn omgeving lag de focus volledig op herstel: mentaal, emotioneel en menselijk. Juist in die periode zou het contact met Leontine langzaam zijn hersteld.
Niet als romantische toenadering, zo benadrukken insiders, maar als een gesprek tussen twee mensen die een groot deel van hun leven hebben gedeeld – en daar ook de littekens van dragen.
“Het was geen romantisch moment,” vertelt iemand die hen goed kent.
“Het was gewoon menselijk. Twee mensen die veel hebben meegemaakt en elkaar opnieuw probeerden te begrijpen.”
Leontine’s rol: afstand én nabijheid
Dat Leontine nu weer voorzichtig dichterbij lijkt te komen, roept vragen op. Zij koos de afgelopen jaren bewust voor afstand, niet alleen van Marco, maar ook van de publieke discussie rondom hem. Haar focus lag op bescherming: van haar kinderen, van haar eigen mentale balans en van haar privéleven.
Juist die houding maakte haar keuze om nu opnieuw contact toe te laten des te opvallender. Volgens ingewijden spreken Marco en Leontine elkaar inmiddels regelmatig. Niet dagelijks, niet intensief, maar wel open en zonder verwijten.
Er zijn geen afspraken, geen verwachtingen, geen labels. Alleen gesprekken.
“Ze willen niets forceren,” klinkt het.
“Maar ze sluiten ook niets uit.”
Geen sprookje, geen ontkenning
Wie bij dit verhaal denkt aan een romantische comeback of een groots herenigingsmoment, wordt bewust afgeremd. Dit is geen sprookje, geen publieke verzoening en zeker geen poging om het verleden te ontkennen of te minimaliseren.
Integendeel: volgens mensen rondom het duo wordt juist erkend dat het verleden altijd onderdeel zal blijven van wie ze zijn – individueel én samen. Dat maakt deze nieuwe fase kwetsbaar, maar ook eerlijker dan ooit.
“Ze kijken vooruit,” zegt een bekende,
“maar ze doen dat mét het verleden, niet ondanks.”
Het contact zou daarom vooral draaien om begrip, respect en het opnieuw afstemmen van wat mogelijk is binnen de realiteit van nu.
Publieke verdeeldheid
Zoals te verwachten valt, zorgen de berichten over hernieuwd contact voor verdeeldheid onder het publiek. Op sociale media lopen de reacties sterk uiteen. Sommigen zien het als een logisch gevolg van alles wat Marco en Leontine samen hebben gedeeld: een huwelijk, een gezin, een geschiedenis die niet zomaar verdwijnt.
Anderen reageren juist kritisch en emotioneel. Zij vinden het idee van toenadering moeilijk te begrijpen en spreken over wonden die volgens hen nooit volledig helen.
“Liefde kent geen rechtbank,” schrijft een volger.
“Maar sommige littekens blijven,” reageert een ander.
Die uiteenlopende meningen lijken Marco en Leontine echter nauwelijks te beïnvloeden. Volgens insiders kiezen ze juist bewust voor stilte en afstand tot de buitenwereld, om te voorkomen dat publieke opinie hun persoonlijke proces stuurt.
Rust boven alles
Wat in alle verhalen terugkomt, is de nadruk op rust. Geen interviews, geen gezamenlijke optredens, geen publieke verklaringen. Alles wat gebeurt, gebeurt buiten beeld. Dat is een bewuste keuze, zeggen mensen uit hun omgeving.
Na jaren waarin elk detail werd geanalyseerd, lijkt juist de afwezigheid van aandacht ruimte te creëren voor iets nieuws – of in elk geval iets oprechter.
Of deze hernieuwde band uiteindelijk zal uitgroeien tot een diepere verzoening, een blijvende vriendschap of simpelweg een respectvolle verstandhouding, is op dit moment onmogelijk te voorspellen. Zelfs voor henzelf.
Een open einde
Wat vaststaat, is dat het feit dat Marco na alles opnieuw contact zoekt met Leontine geen toeval is. Het wijst op de kracht van gedeelde geschiedenis, maar ook op de menselijke behoefte aan begrip en erkenning, juist na zware jaren.
Dit verhaal is nog lang niet afgerond. Misschien groeit het uit tot iets blijvends, misschien blijft het bij voorzichtig contact. Wat de uitkomst ook wordt, één ding is duidelijk: dit proces verloopt langzaam, kwetsbaar en zonder garanties.
En misschien is dat, na alles wat er is gebeurd, precies zoals het moet zijn.
Heel Vlaanderen is opnieuw geraakt door een emotioneel bericht van Jean-Marie Pfaff. De voormalige topkeeper en geliefde tv-persoonlijkheid liet met hoorbare emotie weten dat hij afscheid moet nemen van een plek die decennialang het kloppende hart van zijn leven vormde. Geen afscheid van een mens, maar van een thuis dat voor hem symbool staat voor familie, herinneringen en een tijdperk dat onlosmakelijk met zijn naam verbonden is.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij,” zei Jean-Marie, zichtbaar aangeslagen. Het zijn woorden die bij veel Vlamingen meteen iets losmaakten. Want wie opgroeide met de realityreeks De Pfaffs, weet dat het iconische familiehuis veel meer was dan een decor. Het was een plek waar gelachen werd, waar ruzies werden bijgelegd, waar kinderen opgroeiden en kleinkinderen hun eerste stappen zetten. Dat juist dát huis nu verkocht wordt, voelt voor velen als het sluiten van een hoofdstuk.
Een huis vol geschiedenis en emoties
Na jaren van twijfelen, uitstellen en wikken en wegen heeft de familie uiteindelijk de moeilijke knoop doorgehakt: het bekende familiehuis gaat in de verkoop. Voor Jean-Marie is dat geen rationele beslissing, maar een emotionele breuk. “Ik heb hier mijn kinderen zien opgroeien,” liet hij weten. “Dit huis is meer dan bakstenen en muren. Het is mijn leven.”
Die woorden raken een gevoelige snaar. Het huis was jarenlang een vaste waarde, niet alleen voor de familie zelf, maar ook voor het publiek. De camera’s volgden het dagelijkse leven, met al zijn kleine en grote momenten. Voor kijkers voelde het alsof ze een stukje mee mochten leven in het gezin Pfaff. Dat maakt het afscheid voor velen bijna persoonlijk.
Waarom nu, na al die jaren?
Volgens mensen uit de omgeving van de familie speelde er niet één duidelijke reden, maar een combinatie van factoren. Het onderhoud van het grote huis werd steeds zwaarder. De kinderen wonen inmiddels allemaal elders en het huis staat vaker leeg dan vol leven. Daarbovenop komen de stijgende kosten en de praktische realiteit dat het leven verandert.
Toch blijft het voor Jean-Marie een verscheurende beslissing. “Hij wilde nog jaren blijven,” vertelt een naaste. “Maar op een bepaald moment moet je erkennen dat het niet meer haalbaar is.” Dat besef kwam niet plots, maar groeide langzaam. En toch doet het pijn, juist omdat het afscheid voelt alsof het te vroeg komt.
Een laatste rondgang vol herinneringen
Volgens ingewijden maakte Jean-Marie onlangs nog een laatste, bewuste wandeling door het huis. Van de keuken, waar Carmen jarenlang de maaltijden bereidde, tot de tuin waar de kleinkinderen speelden: elke ruimte bracht herinneringen terug. Het was geen vluchtige rondgang, maar een afscheid met aandacht.
Toen hij de oude trofeeënkamer betrad, zou het hem te veel zijn geworden. “Hier begon het allemaal voor mij,” fluisterde hij. “Hoe laat je zoiets los?” Het is een vraag die veel mensen herkennen. Want wie afscheid neemt van een huis dat zo’n groot deel van zijn leven omvat, neemt ook afscheid van een stuk identiteit.
De familie achter de beslissing
Binnen de familie heerst vooral steun, maar ook schuldgevoel. Kelly Pfaff liet weten hoe moeilijk haar vader het ermee heeft. “Papa wil sterk blijven, maar dit raakt hem diep,” zei ze. “We proberen hem gerust te stellen, maar we zien hoe zwaar dit voor hem is.” Ook Dorien gaf aan dat het moment liever was uitgesteld. “We hadden dit graag nog even laten duren, maar dat kon niet meer.”
Die openheid maakt duidelijk dat deze beslissing niet lichtvaardig is genomen. Het is geen zakelijke transactie, maar een emotioneel proces waarin iedereen zijn eigen tempo heeft.
Vlaanderen leeft massaal mee
Op sociale media stroomden de reacties binnen. Veel mensen spreken van “het einde van een tijdperk” en delen herinneringen aan De Pfaffs. Anderen steken Jean-Marie een hart onder de riem en bedanken hem voor de jaren van plezier en herkenbaarheid die hij Vlaanderen gaf.
Tegelijkertijd is er ook discussie. Sommigen vragen zich af of het huis niet behouden had moeten blijven als een soort cultureel erfgoed. Anderen begrijpen juist dat het leven verdergaat en dat herinneringen niet vastzitten aan stenen. Die verdeeldheid is tekenend voor de impact die de familie Pfaff altijd heeft gehad: ze roept emoties op, meningen, betrokkenheid.
Wat betekent dit voor Jean-Marie?
Voor Jean-Marie zelf betekent dit afscheid vooral tijd nemen om te verwerken. Vrienden beschrijven hem als een vechter, iemand die veel heeft meegemaakt en altijd recht bleef staan. Maar dit raakt hem op een andere manier. “Dit komt recht in het hart,” zei een oude ploegmaat.
Jean-Marie zelf verwoordde het eenvoudig, maar veelzeggend: “Ik had nog niet willen vertrekken… maar soms beslist het leven voor jou.” Het is een zin die blijft hangen, omdat ze zo herkenbaar is. Iedereen kent momenten waarop je liever nog even blijft, maar moet loslaten.
Een hoofdstuk dat sluit, maar niet verdwijnt
Met de verkoop van het familiehuis verdwijnt geen geschiedenis. Die leeft voort in herinneringen, beelden en verhalen. Voor Jean-Marie, voor zijn familie en voor de vele kijkers die zich verbonden voelen met dat stukje televisiegeschiedenis.
Het voelt alsof Vlaanderen afscheid neemt van meer dan een huis. Het is het loslaten van een periode die voor velen vertrouwd was. En misschien is dat precies waarom de woorden van Jean-Marie zo hard binnenkomen.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij.”
Het zijn woorden die blijven nazinderen. En heel Vlaanderen lijkt ze te voelen.