Algemeen
Voormalig VTwonen-kandidaat vertelt wat kijkers niet weten over het programma
Oud-deelneemster Fleurie over VTWonen: Weer verliefd op je huis: “Je hebt echt meer inspraak dan mensen denken”
Morgenavond staat er weer een nieuwe aflevering van VTWonen: Weer verliefd op je huis op de planning. Het populaire woonprogramma zorgt steevast voor hoge kijkcijfers én voor de nodige gespreksstof. Zo ook vorige week, toen deelnemers Denise en René openlijk hun teleurstelling uitten over het eindresultaat van hun make-over.
Maar niet iedereen kijkt met dezelfde gevoelens terug op het programma. Oud-deelneemster Fleurie deed vier jaar geleden mee met haar partner John en heeft een heel andere ervaring. In gesprek met Veronica Superguide vertelt ze eerlijk over de selectieprocedure, de kosten en de rol van de deelnemers zelf.
Een make-over met lef
Fleurie en John wonen samen met hun twee kinderen in Aalsmeer. Toen ze zich vier jaar geleden aanmeldden voor het programma, woonden ze al geruime tijd in hun huidige woning, maar hun interieur voelde niet meer inspirerend aan.
“Het kon allemaal wel wat frisser en gezelliger,” vertelt Fleurie. “We hadden zelf niet de tijd en inspiratie om het goed aan te pakken, dus toen we zagen hoe mooi het bij onze buren was geworden, dachten we: waarom niet?”
Hun buren waren namelijk eerder te zien geweest in VTWonen: Weer verliefd op je huis, en het eindresultaat had grote indruk gemaakt.
“Het was zó mooi geworden dat we de stoute schoenen aantrokken,” lacht ze.
Waarom kiezen voor televisie in plaats van een stylist?
Veel mensen vragen zich af waarom stellen niet gewoon een interieurstylist inhuren in plaats van op televisie te gaan. Fleurie begrijpt die vraag wel, maar voor haar was het verrassingselement juist de reden om mee te doen.
“Het idee dat je pas op het einde je nieuwe huis ziet, is zó spannend. Dat maakt het ook bijzonder,” legt ze uit. “Je laat het los en vertrouwt erop dat het team er iets prachtigs van maakt.”
Volgens Fleurie hadden ze achteraf dan ook geen moment spijt van hun deelname. Hun ervaring was zelfs zó positief dat ze het programma warm aanbeveelt aan anderen.
“Het was een geweldig avontuur. We hebben er echt een thuisgevoel aan overgehouden.”
“Ik snap niet hoe René door de selectie is gekomen”
Fleurie volgde met verbazing de aflevering van vorige week, waarin deelnemers Denise en René zich teleurgesteld toonden over hun verbouwing. Vooral René uitte stevige kritiek op het resultaat.
“Ik vraag me eerlijk gezegd af hoe iemand als René door de screening is gekomen,” zegt Fleurie. “Hij komt over als iemand die graag alles onder controle houdt. En dat werkt niet goed bij een programma waarin je een groot deel van de regie moet loslaten.”
Volgens haar zou het programma tijdens de selectieprocedure beter kunnen inschatten wat kandidaten verwachten.
“Ze zouden eigenlijk moeten vragen: Wat verwacht u precies? Wanneer bent u tevreden? Als dat helder is, kun je ook beter bepalen of het programma bij iemand past.”
Meer inspraak dan mensen denken
Hoewel veel kijkers denken dat deelnemers nauwelijks iets te zeggen hebben over het eindresultaat, vertelt Fleurie dat het tegendeel waar is.
“Je hebt echt behoorlijk wat inspraak,” benadrukt ze. “We mochten allebei een moodboard maken met onze favoriete stijlen, kleuren en materialen. En je geeft ook door welke spullen belangrijk voor je zijn.”
Bij Fleurie stonden de piano en het lampje van haar oma hoog op de lijst.
“Dat lampje heeft voor mij emotionele waarde, en het team heeft daar rekening mee gehouden. Het stond gewoon weer in de kamer na de make-over.”
Daarnaast mochten ze aangeven wat ze wilden verbeteren.
“Onze woonkamer was vrij donker. We wilden meer licht en rust, omdat we er ook vaak werkten. Dat is precies gelukt.”
Grenzen aangeven hoort erbij
Volgens Fleurie mag je ook duidelijk zeggen wat je absoluut níet wilt.
“Wij hebben meteen gezegd: geen laminaat, alsjeblieft,” zegt ze lachend. “En daar hielden ze zich netjes aan.”
Ze vertelt dat de gesprekken met het team uitgebreid zijn en dat er goed wordt geluisterd.
“Mensen denken dat het een kwestie is van: je geeft de sleutel af en wacht af. Maar in werkelijkheid heb je veel contact. Ze willen echt weten wat bij jou past.”
Keuzevrijheid in stylisten
Bij Fleurie en John kwam styliste Marianne over de vloer — een bewuste keuze. Deelnemers mogen namelijk zelf een voorkeur opgeven voor de stylist die hun huis gaat aanpakken.
“Wij kozen voor Marianne omdat haar stijl goed paste bij ons jaren ’30-huis,” vertelt Fleurie. “Ze combineert klassiek en modern op een rustige manier. Dat sprak ons aan.”
De styliste die bij René en Denise langskwam, was Fietje. Volgens Fleurie zou dat deels de verklaring kunnen zijn voor het verschil in tevredenheid.
“Elke stylist heeft zijn eigen handtekening. Frans, bijvoorbeeld, is veel gedurfder in zijn keuzes. Dat zou ik zelf niet aandurven, maar anderen vinden dat juist geweldig.”
Kosten en bijdrage
Een veelgestelde vraag is hoeveel deelnemers zelf moeten betalen. Fleurie is daar open over.
“Wij betaalden destijds 7.500 euro,” vertelt ze. “Dat was omdat de keuken niet werd aangepakt. Alleen de woonkamer kreeg een make-over.”
Voor dat bedrag kregen ze nieuwe meubels, schilderwerk, accessoires, een maatwerkbureau en zelfs kunst aan de muur.
“Alles bij elkaar genomen zijn wij er eigenlijk nog best goedkoop vanaf gekomen,” zegt ze nuchter.
Tegenwoordig ligt het minimumbedrag voor deelname hoger. Uit het huidige aanmeldformulier blijkt dat kandidaten minstens 15.000 euro moeten bijdragen aan de verbouwing.
“Dat vind ik eerlijk,” zegt Fleurie. “Het is een grote productie, en je krijgt professionele begeleiding, vakmensen en meubels van hoge kwaliteit. Daar hangt nu eenmaal een prijskaartje aan.”
Over de klacht van Denise en René, die naar verluidt 40.000 euro betaalden, wil ze zich niet uitspreken.
“Iedere verbouwing is anders. Wat de een veel vindt, is voor de ander een investering waar je jaren plezier van hebt.”
Een ervaring om nooit te vergeten
Als Fleurie terugdenkt aan hun deelname, overheerst vooral trots.
“Het was zó leuk om dat moment te hebben waarop je voor het eerst binnenstapt. De camera’s, de spanning, de geur van verf — en dan dat gevoel: dit is óns huis, maar dan mooier dan ooit.”
Ze kijkt de afleveringen van het programma nog steeds graag terug.
“Je ziet mensen die soms voor het eerst in jaren weer blij zijn met hun huis. Dat is toch prachtig? Ik snap dat het niet altijd voor iedereen perfect uitpakt, maar voor ons was het een van de leukste ervaringen ooit.”
Spannende aflevering op komst
Of de nieuwe aflevering van morgenavond weer tot discussie zal leiden, is nog maar de vraag. Het programma blijft populair omdat het emoties losmaakt — van bewondering tot verbazing.
Voor Fleurie is er één duidelijke les:
“Als je meedoet, moet je durven loslaten. Vertrouw op het team en onthoud: ze willen het écht mooi voor je maken. Dan wordt het vaak beter dan je zelf had kunnen bedenken.”
Algemeen
Vlaardingse pleegzorg-zaak legt pijnlijke systeemfouten bloot: Hoe hebben deze mensen kinderen in huis mogen nemen?
Wat begon als een verhaal van hoop, zorg en de wens om kinderen een veilige plek te bieden, eindigde in een van de meest ingrijpende pleegzorgzaken van de afgelopen jaren. De zaak rond het Vlaardingse pleeggezin heeft Nederland aan het denken gezet over toezicht, verantwoordelijkheid en de kwetsbaarheid van het pleegzorgsysteem. Hoewel de gebeurtenissen pijnlijk en complex zijn, biedt de zaak ook waardevolle lessen over hoe het anders kan. In dit artikel kijken we naar het verloop van de gebeurtenissen, de achtergronden van de betrokkenen, en vooral: wat Nederland hiervan kan leren.
De droom om een gezin te vormen
Daisy van den B. stond bekend als iemand die altijd een gezin wilde stichten. Haar omgeving omschreef haar als zorgzaam en betrokken. Toen het niet lukte om op natuurlijke wijze een kind te krijgen, besloot ze haar wens op een andere manier te vervullen: via pleegzorg. Die stap leek aanvankelijk positief. Het eerste pleegkind bracht rust in huis en leek haar droom dichterbij te brengen. Kort daarna werd Daisy zelf moeder. Het gezin groeide, en voor buitenstaanders leek het een stabiele, liefdevolle omgeving. Toch begonnen al snel de eerste signalen van spanning te verschijnen. Volgens mensen in haar omgeving raakte Daisy steeds meer gefocust op de ideale gezinsdroom — een droom waarin weinig ruimte was voor tegenslag of onzekerheid.
(Via TikTok @dutchcrimenews.nl)
De invloed van haar partner
In die periode kreeg Daisy een relatie met John, een man die zich naar eigen zeggen verantwoordelijk voelde voor haar welzijn en dat van de kinderen. Hij hielp mee in het huishouden en bij de opvoeding, maar volgens deskundigen veranderde de dynamiek in het gezin zodra hij meer invloed kreeg. De relatie werd steeds hechter, maar ook complexer. John zag zichzelf als iemand die problemen moest oplossen en grenzen moest stellen, terwijl Daisy juist afhankelijker werd van zijn steun. Deskundigen omschreven hun band later als “ongezond versterkend”: twee persoonlijkheden die elkaar niet in balans hielden, maar juist versterkten in ongunstige patronen.
Signalen van zorg en toezicht
Na verloop van tijd kwamen er vanuit instanties en scholen zorgen over de situatie in huis. Er werden meldingen gedaan over spanningen, onduidelijke regels en mogelijke overbelasting. Toch bleef het gezin deel uitmaken van het pleegzorgsysteem. In de praktijk bleek dat toezicht en begeleiding regelmatig onder druk stonden door personeelswisselingen en communicatieproblemen tussen instanties. De signalen bereikten de juiste personen, maar werden niet altijd tijdig opgevolgd. Dat gebrek aan samenhang in de zorgketen is volgens deskundigen een belangrijk leerpunt in deze zaak.
(Via TikTok @dutchcrimenews.nl)
De escalatie
Wat zich achter de voordeur afspeelde, werd pas duidelijk nadat een van de kinderen ernstig gewond raakte en naar het ziekenhuis werd gebracht. Vanaf dat moment kwam de zaak in een stroomversnelling. Het onderzoek bracht ernstige tekortkomingen aan het licht: binnen het gezin waren vormen van streng en onveilig opvoedgedrag aanwezig. Zowel Daisy als haar partner werden aangehouden en onderzocht. Deskundigen spraken van een complexe combinatie van persoonlijke problematiek, stress en een gebrek aan toezicht.
Psychologisch onderzoek en conclusies
Tijdens het onderzoek werden beide verdachten langdurig geobserveerd in het Pieter Baan Centrum. De deskundigen concludeerden dat er sprake was van ernstige persoonlijkheidsproblemen bij zowel Daisy als John. Zij zouden elkaar hebben beïnvloed op manieren die de stabiliteit in huis ondermijnden. Daisy werd omschreven als iemand die moeite had met zelfreflectie en grenzen, terwijl John juist de neiging had om de controle te willen behouden. In die wisselwerking verdween de balans en daarmee de veiligheid in het gezin.
@dutchcrimenews.nl
♬ origineel geluid – DutchCrimeNews
Moeder Syrische jongetjes: ‘Ik ben boos’. De biologische moeder vlucht in Nederland een tweede keer, voor haar huwelijk vol geweld. Dan worden de kinderen uit huis geplaatst naar ‘wat uiteindelijk de meest onveilige plek is gebleken’. ,,De plek waar mijn kinderen het meest beschadigd zijn, waar zij de meeste littekens hebben opgelopen. Littekens op hun lijf maar vooral op hun ziel.’’
Reacties en maatschappelijke impact
De zaak leidde tot grote verontwaardiging in Nederland. Niet alleen vanwege de aard van de gebeurtenissen, maar vooral omdat de betrokkenen jarenlang deel uitmaakten van een systeem dat bedoeld is om kinderen te beschermen. De vraag “hoe kon dit gebeuren?” domineerde wekenlang het publieke debat. Oud-pleegouders, jeugdzorgmedewerkers en beleidsmakers riepen op tot meer controle, betere samenwerking tussen instanties en een realistischer kijk op wat gezinnen aankunnen. Tegelijkertijd klonk ook de oproep om niet alle pleegouders over één kam te scheren. Duizenden gezinnen in Nederland bieden dagelijks liefdevolle zorg aan kinderen die elders niet kunnen wonen. De zaak uit Vlaardingen mag volgens experts geen reden zijn om dat vertrouwen te verliezen, maar wel om het systeem te verbeteren.
@dutchcrimenews.nl
♬ origineel geluid – DutchCrimeNews
De biologische moeder van het Vlaardingse pleegmeisje maakt gebruik van haar spreekrecht. Ze benadrukt geen wraak maar rechtvaardigheid te willen voor wat haar kinderen zijn aangedaan.
Lessen voor de toekomst
Na afloop van het proces is de pleegzorgsector begonnen met evaluaties en verbetertrajecten. Belangrijke lessen zijn onder meer:
-
Betere screening en nazorg: Pleegouders moeten niet alleen aan het begin worden beoordeeld, maar ook regelmatig worden geëvalueerd.
-
Meer samenwerking: Instanties, scholen en hulpverleners moeten sneller informatie delen wanneer er signalen zijn van onveiligheid.
-
Ondersteuning bij stress en overbelasting: Veel pleeggezinnen hebben behoefte aan praktische hulp en emotionele begeleiding.
-
Deskundigheid bij plaatsingen: Het matchen van kinderen met gezinnen vraagt om kennis van trauma, gedrag en opvoedingscapaciteit.
Deze verbeteringen zijn niet alleen bedoeld om herhaling te voorkomen, maar ook om pleegouders beter te ondersteunen in hun belangrijke taak.
Breder perspectief: het belang van veilig opgroeien
De zaak-Vlaardingen is een pijnlijk voorbeeld van wat er kan gebeuren wanneer toezicht, begeleiding en communicatie niet goed op elkaar aansluiten. Toch is het ook een kans om het systeem structureel te versterken. Kinderrechtenexperts benadrukken dat elk kind recht heeft op een veilige en stabiele leefomgeving. Dat vraagt om constante alertheid van iedereen die betrokken is bij pleegzorg: van instanties tot beleidsmakers, maar ook van de samenleving als geheel. Veiligheid begint bij vroegtijdige signalering en bij het durven ingrijpen wanneer iets niet goed gaat.
Conclusie
De pleegzorgzaak uit Vlaardingen laat zien hoe groot de gevolgen kunnen zijn wanneer goede bedoelingen en systeemfouten elkaar kruisen. Wat begon als een wens om liefde en zorg te bieden, eindigde in een tragedie die Nederland aan het denken heeft gezet. De komende jaren zal blijken of de lessen die hieruit zijn getrokken, voldoende zijn om de pleegzorg sterker en veiliger te maken. Eén ding is zeker: de bescherming van kinderen moet altijd voorop staan. En Nederland heeft daar nog veel in te verbeteren.