Algemeen
Kijkers The Tribute herkennen twee deelnemers en nu ziet iedereen het
Oud-deelnemers van The Voice en Idols schitteren in nieuw seizoen van The Tribute: Battle of the Bands
Het langverwachte nieuwe seizoen van The Tribute: Battle of the Bands is gisteren van start gegaan, en dat bleef niet onopgemerkt. Vanaf de eerste minuten zat de sfeer er goed in, met indrukwekkende optredens, enthousiaste juryleden en vooral veel herkenbare gezichten.
Tussen de nieuwe tributebands die hun debuut maakten, herkenden oplettende kijkers plots twee deelnemers die ze ergens van kenden. En inderdaad: het bleken oud-bekenden uit twee andere populaire talentenjachten — Idols en The Voice of Holland.
Bekende gezichten op het podium
De openingsaflevering van The Tribute stond bol van de energie. Bands uit heel Nederland brachten eerbetonen aan legendarische artiesten, variërend van internationale iconen als Destiny’s Child en The Beach Boys tot nationale favorieten als Doe Maar en Ramses Shaffy.
Een van de meest besproken optredens van de avond kwam van de formatie Child of Destiny, een eerbetoon aan de wereldberoemde meidengroep Destiny’s Child. Al bij de introductie merkte presentator Johnny de Mol op dat de dames wellicht bekend konden voorkomen.
“Als je thuis zit te kijken en denkt: hé, die ken ik ergens van… dan klopt dat!” grapte hij.
En inderdaad: de groep bestaat uit Raffaëla Paton, Sharon Doorson en Altagracia — drie vrouwen met indrukwekkende muzikale achtergronden.
Raffaëla Paton: van Idols tot The Tribute
Voor kijkers die al langer muziekprogramma’s volgen, was de verschijning van Raffaëla Paton een feest van herkenning. De zangeres won in 2006 het derde seizoen van Idols en werd destijds razend populair met haar krachtige stem en open uitstraling.
Tijdens The Tribute vertelde Raffaëla met een glimlach over die tijd:
“Het is alweer twintig jaar geleden. Ik was zwanger toen ik won, en mijn kind van negentien zit nu in het publiek.”
Haar woorden zorgden voor een warm moment in de studio — een mix van nostalgie en trots. De zangeres, die sindsdien in diverse muziekprojecten actief bleef, keerde met zichtbaar plezier terug op het podium.
Sharon Doorson: bekend van Popstars en The Voice
Ook Sharon Doorson riep bij velen herinneringen op. Zij brak in 2004 door als lid van de meidengroep Raffish, gevormd in het tv-programma Popstars: The Rivals. De groep scoorde destijds grote hits als Plaything en Thursday’s Child.
Na haar tijd bij Raffish deed Sharon in 2011 mee aan The Voice of Holland, waar ze met haar krachtige performance indruk maakte op zowel de jury als het publiek.
Nu, jaren later, staat ze samen met Raffaëla en Altagracia opnieuw in de spotlights. En de drie vrouwen bewezen meteen waarom ze ooit tot de beste zangeressen van Nederland werden gerekend.
Een gouden eerbetoon aan Destiny’s Child
Child of Destiny koos in de eerste aflevering voor een gedurfde maar logische klassieker: “Survivor.” De hit, die symbool staat voor kracht en doorzettingsvermogen, bleek een perfecte keuze.
Vanaf de eerste tonen was duidelijk dat de drie zangeressen niet zomaar meededen — dit was pure professionaliteit. Hun stemmen vulden elkaar feilloos aan, de choreografie zat strak in elkaar en de energie spatte van het podium.
De jury was lovend.
“Dit was wereldniveau,” zei een jurylid zichtbaar onder de indruk. “Jullie hebben niet alleen gezongen, maar ook echt een show neergezet.”
De dames kregen twee keer een 8,5 en één keer een 9,0 van de jury, terwijl het publiek in de studio een gemiddelde van 8,4 gaf. Daarmee haalden ze een totaal van 34,4 punten — ruim voldoende om door te gaan naar de tweede aflevering.
Kijkers onder de indruk
Op sociale media stroomden de reacties binnen. Veel kijkers prezen niet alleen de uitvoering, maar ook het feit dat de zangeressen zich van een nieuwe kant lieten zien.
“Wat een power op dat podium! Zo goed gezongen, helemaal kippenvel,” schreef iemand op X.
“Sharon Doorson en Raffaëla Paton samen, dat is gewoon goud,” reageerde een ander.
Velen waren het erover eens dat Child of Destiny een van de hoogtepunten van de avond was. “Ze verdienen de Ziggo Dome,” klonk het in talloze reacties.
The Beach Boys’ Best blaast het dak eraf
Toch waren niet alleen de dames van Child of Destiny onderwerp van gesprek. De band The Beach Boys’ Best zorgde eveneens voor een golf van enthousiasme, zowel in de zaal als online.
Hun vertolking van Good Vibrations werd door veel kijkers omschreven als “bijna beter dan het origineel.” De harmonieën, energie en zomerse sfeer riepen herinneringen op aan de jaren zestig en brachten de zaal volledig in beweging.
“Wat een heerlijke nostalgie,” schreef een kijker. “Ik voelde me weer even aan het strand van Californië.”
Het optreden van The Beach Boys’ Best werd al snel trending onderwerp op X, met honderden positieve reacties van kijkers die hun optreden “pure feelgood-televisie” noemden.
Niet iedereen haalde de volgende ronde
Naast het enthousiasme was er ook teleurstelling voor één van de bands. The Dutch Boy George, die een eerbetoon brachten aan de iconische zanger Boy George, wisten de jury helaas niet te overtuigen.
Hun optreden viel wat vlak in vergelijking met de rest van de avond, en de jury vond dat “de performance iets te weinig verrassing” had.
“Het is lastig om een artiest als Boy George te evenaren,” aldus een jurylid. “De stijl is zó uniek dat het snel een imitatie wordt in plaats van een eerbetoon.”
De band verlaat na deze aflevering het programma en maakt plaats voor een nieuwe tributeband — ditmaal eentje die de legendarische Golden Earring zal eren.
Een veelbelovende start van het seizoen
Met zulke uiteenlopende optredens is duidelijk dat dit seizoen van The Tribute: Battle of the Bands opnieuw een muzikale reis gaat worden.
Van soul tot surfrock, van pure emotie tot spektakel: het programma biedt een podium aan talentvolle muzikanten die hun idolen met passie eren. De kwaliteit lijkt bovendien hoger dan ooit.
“Wat een seizoen gaat dit worden,” schreef een fan. “Je merkt dat de lat steeds hoger ligt. De tributes zijn niet alleen muzikaal sterk, maar ook visueel spectaculair.”
De magie van herkenning
Wat The Tribute zo bijzonder maakt, is de herkenbaarheid. Oud-deelnemers van Idols en The Voice die nu samen een nieuw hoofdstuk schrijven, laten zien hoe sterk muziek mensen blijft verbinden.
Zowel Raffaëla als Sharon symboliseren de ontwikkeling van Nederlandse artiesten die blijven groeien en vernieuwen. En hun deelname bewijst dat talent nooit verdwijnt — het krijgt gewoon een ander podium.
“Het voelde als thuiskomen,” zei Raffaëla na afloop. “We doen dit uit liefde voor muziek, en dat voel je in alles.”
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.