Algemeen
D66 verbreekt verkiezingsbelofte: ”Ongelooflijk”
Politieke rel rond Rob Jetten: “Kan je in een metafoor wonen dan?”
Nederland maakt zich op voor het eerste kabinet onder leiding van Rob Jetten, nadat D66 de verkiezingen overtuigend heeft gewonnen. Maar nog voordat het nieuwe kabinet officieel is gevormd, ligt de aanstaande premier al onder vuur. Een van zijn opvallendste verkiezingsbeloftes — het bouwen van tien nieuwe duurzame steden — blijkt volgens partijprominenten niet letterlijk bedoeld te zijn.
Die uitleg schiet bij politieke tegenstanders in het verkeerde keelgat. Vooral Mona Keijzer en Geert Wilders reageren fel. Volgens hen heeft Jetten zijn kiezers iets voorgespiegeld wat nu “slechts een metafoor” blijkt te zijn.
De belofte van tien nieuwe steden
Tijdens de verkiezingscampagne wist Rob Jetten met één boodschap veel jongeren te enthousiasmeren: hij beloofde het woningtekort aan te pakken door de bouw van tien nieuwe duurzame steden.
Deze steden moesten niet alleen woonruimte bieden, maar ook het toonbeeld worden van een moderne, groene samenleving. Jetten sprak over plekken met betaalbare woningen, scholen, zorgvoorzieningen, sportvelden en parken — duurzame gemeenschappen waar jong en oud samen konden leven.
Een van zijn meest besproken ideeën was de bouw van een “IJstad”: een volledig nieuwe stad op het water, tussen Amsterdam en Flevoland. Het plan was bedoeld als symbool van vooruitgang — en als oplossing voor het nijpende woningtekort.
Voor veel Nederlanders klonk dat als een frisse wind in de politiek. Jongeren, die vaak al jarenlang op wachtlijsten staan voor een woning, zagen eindelijk perspectief.
“Niemand wil op zolder blijven wonen tot zijn dertigste,” zei Jetten destijds in een campagnevideo. “We moeten durven dromen én bouwen.”
De boodschap sloeg aan. De belofte van tien nieuwe steden werd een van de meest geciteerde speerpunten van de D66-campagne.
De woningnood als centraal thema
De timing van Jettens belofte was niet toevallig. Nederland kampt al jaren met een ernstig tekort aan betaalbare woningen. In veel steden staan jongeren tien jaar of langer ingeschreven voordat ze in aanmerking komen voor een huurwoning.
Volgens recente cijfers van het CBS is het tekort opgelopen tot ruim 390.000 woningen. Daardoor blijven veel twintigers noodgedwongen thuis wonen, of moeten ze genoegen nemen met dure tijdelijke oplossingen.
Tijdens de campagne beloofde D66 de impasse te doorbreken met een combinatie van innovatieve bouwprojecten, ruimtelijke spreiding en duurzame investeringen. Het plan van de “tien nieuwe steden” moest daarvan het symbool worden — een groot, visionair idee dat liet zien dat Jetten groots durfde te denken.
Van droom naar ‘metafoor’
Die droom kreeg echter een koude douche tijdens de uitzending van WNL op Zondag, waar oud-minister en D66-prominent Roger van Boxtel een opmerkelijke uitspraak deed. Volgens hem was het plan van Jetten nooit letterlijk bedoeld.
“Wat hij daarmee wilde aangeven, is dat we vernieuwend moeten durven denken als het gaat om volkshuisvesting,” zei Van Boxtel. “Het was geen concreet bouwplan, maar veel meer een metafoor voor hoe je een probleem wilt aanpakken in de samenleving.”
Met andere woorden: er zouden geen echte steden komen, maar het idee moest inspireren tot creatief beleid.
Van Boxtel probeerde de uitspraak te nuanceren door te benadrukken dat Jetten breder wil denken dan partijpolitiek.
“Rob Jetten wil niet alleen een D66-premier zijn, maar iemand die er is voor alle Nederlanders,” verklaarde hij. “Dat vraagt om symbolische taal, om vergezichten.”
De verontwaardiging barst los
Die uitleg viel bij veel mensen verkeerd. Vooral op sociale media werd massaal gereageerd op het “metafoor”-verhaal.
Mona Keijzer, voormalig minister en partijleider van BBB, liet via X (voorheen Twitter) weten dat ze de uitleg van D66 onbegrijpelijk vindt. Ze deelde het fragment uit de uitzending met de bijtende tekst:
“Kan je in een metafoor wonen dan?”
Haar opmerking kreeg binnen enkele uren duizenden likes en reacties. Veel gebruikers deelden de boodschap met eigen variaties, zoals:
“Probeer maar eens een hypotheek te krijgen op symboliek.”
“Metaforen lossen de woningnood niet op.”
Ook Geert Wilders, leider van de PVV, greep het moment aan om uit te halen naar Jetten en zijn partij.
“Tien nieuwe steden bouwen was vóór de verkiezingen een belofte van D66,” schreef Wilders. “En nu ineens is het een metafoor. Ongelooflijk. Schaamteloos. Politiek maffia.”
Zijn reactie werd breed gedeeld en zorgde ervoor dat de hashtag #tiennieuwesteden trending werd.
Verwarring onder kiezers
Niet alleen politieke tegenstanders, maar ook veel D66-stemmers reageerden teleurgesteld. Tijdens de campagne was het plan herhaaldelijk gepresenteerd als een concrete ambitie, inclusief visuals en toelichtingen.
Volgens politicoloog Tom van der Meer (Universiteit van Amsterdam) is dit precies het risico van symbolische politiek.
“Politici gebruiken graag grootse beelden om kiezers te inspireren,” legt hij uit. “Maar zodra die beelden niet overeenkomen met concrete plannen, voelen mensen zich misleid.”
Van der Meer wijst erop dat het verschil tussen visie en belofte cruciaal is: “Een metafoor kan inspireren, maar een belofte schept verwachtingen. En die verwachtingen lijken hier te zijn geschonden.”
Reactie van D66
D66 zelf probeert de gemoederen te bedaren. In een korte verklaring laat de partij weten dat het idee van de “tien nieuwe steden” nog steeds symbool staat voor ambitieus woonbeleid.
“De woorden van de heer Van Boxtel zijn bedoeld om te benadrukken dat het niet gaat om exacte locaties of bouwtekeningen, maar om het lef om groot te denken,” aldus een partijwoordvoerder. “We blijven werken aan grootschalige woningbouwprojecten, met duurzaamheid en betaalbaarheid als kern.”
De partij benadrukt dat de aanpak van de woningnood één van de prioriteiten blijft van het komende kabinet-Jetten I.
“We willen dat iedereen een plek kan vinden om te wonen. Daar werken we hard aan — in samenwerking met gemeenten, provincies en projectontwikkelaars.”
Toch lijkt de schade al deels te zijn aangericht. Politieke tegenstanders grijpen de uitspraak aan om D66 neer te zetten als een partij van “mooie woorden en weinig daden”.
Een lastige start voor Jetten
Voor Rob Jetten, die nog niet eens officieel beëdigd is als premier, vormt deze rel een ongemakkelijke start van zijn nieuwe rol. Waar hij hoopte zijn kabinet te lanceren met optimisme en daadkracht, wordt nu vooral gesproken over zijn geloofwaardigheid.
Volgens politiek verslaggevers in Den Haag zal Jetten zich snel publiekelijk moeten uitspreken om duidelijkheid te scheppen. Doet hij dat niet, dan kan de kwestie uitgroeien tot een hardnekkig imago-probleem — vergelijkbaar met eerdere beloftes van politici die later “figuurlijk” bleken.
Een Haagse insider vat het samen:
“In een tijd van woningnood kun je beter geen metaforen gebruiken. Mensen willen bakstenen, geen beeldspraak.”
De balans tussen droom en daad
De discussie rond de “tien nieuwe steden” toont aan hoe dun de lijn is tussen idealisme en realisme in de politiek. Dromen mag, maar kiezers willen dat dromen ook handen en voeten krijgen.
Of Rob Jetten erin slaagt om dat vertrouwen terug te winnen, zal afhangen van zijn eerste beleidsdaden. Eén ding is zeker: de lat ligt hoog, zeker nu zijn woorden tot op de letter worden gewogen.
💬 Wat vind jij? Was het plan van Jetten een inspirerend idee of een misleidende belofte? En kan een “metafoor” ooit een dak boven je hoofd vervangen? Deel je mening in de reacties.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”