Algemeen
Waar Is Mijn Erfenis-kijkers zeggen allemaal hetzelfde over Viviane
‘Waar Is Mijn Erfenis’ raakt kijkers diep: het aangrijpende verhaal van Viviane laat niemand onberoerd
De nieuwste aflevering van Waar Is Mijn Erfenis heeft diepe indruk gemaakt op het Nederlandse publiek. Vooral het verhaal van Viviane zorgde voor een golf van emoties en medeleven. Op sociale media reageren kijkers massaal op de schrijnende gebeurtenissen die zij in haar leven heeft doorgemaakt. Eén reactie vat het gevoel van velen samen: “Of ze nu recht heeft op een erfenis of niet, wat heb ik een medelijden met haar. Dit is meer dan een mens aankan.”
Een moeilijke start in het leven
Viviane’s levensverhaal begon al met een moeilijke start. Ze werd geboren in Brazilië, waar haar vader Willem op dat moment met haar moeder en zus woonde. Kort na haar geboorte besloot het gezin naar Nederland te verhuizen om daar een nieuw bestaan op te bouwen.
Maar het nieuwe leven waar haar ouders zo op hoopten, liep anders dan verwacht. Viviane’s moeder kon haar draai in Nederland niet vinden en voelde zich niet thuis. Alsof dat nog niet genoeg was, ontdekte de politie dat het gezin illegaal in het land verbleef. Het gevolg was dat ze moesten terugkeren naar Brazilië — een ingrijpende gebeurtenis die het gezin voorgoed zou veranderen.
Terug naar Nederland, maar zonder moeder
Niet lang na hun terugkeer sloeg het noodlot toe: Viviane verloor haar moeder op jonge leeftijd. Haar vader besloot daarop opnieuw naar Nederland te vertrekken, vastbesloten om zijn dochter daar een betere toekomst te geven.
De eerste tijd woonde Viviane bij haar tante, de zus van haar vader. Vier jaar lang vond ze daar een vorm van stabiliteit, maar toen haar tante de zorg niet langer aankon, moest ze verhuizen. Viviane ging terug naar haar vader — een periode die voor haar moeilijk werd.
Een stiefmoeder zonder warmte
Thuis kreeg Viviane te maken met een stiefmoeder die haar niet accepteerde. “Ze moest mij niet,” vertelde Viviane in tranen. “Ik voelde me ongewenst en werd voortdurend afgewezen.”
De kille sfeer in huis zorgde ervoor dat ze op jonge leeftijd besloot om haar eigen pad te kiezen. Ze droomde van een warme thuis, een gezin waarin liefde en veiligheid wél vanzelfsprekend zouden zijn.
De geboorte van haar zoon Luuk
Toen Viviane moeder werd van haar zoon Luuk, leek die droom eindelijk uit te komen. “Ik wilde niets liever dan moeder zijn,” vertelt ze in de uitzending. “Luuk was mijn alles.”
Maar het geluk was van korte duur. Luuk werd ernstig ziek. “Het was een ziekte die eigenlijk niet met het leven te verenigen was,” vertelt Viviane zichtbaar geëmotioneerd. Uiteindelijk verloor ze haar zoon toen hij pas acht jaar oud was.
Het verlies van Luuk betekende een breekpunt in haar leven. Toch probeerde ze, ondanks het immense verdriet, overeind te blijven. “Je leert met het gemis leven, maar het stopt nooit. Hij blijft mijn kind.”
Dit bericht op Instagram bekijken
De stilte van haar vader
Tijdens deze moeilijke periode hoopte Viviane op steun van haar vader. Maar tot haar pijn en teleurstelling bleef die uit. “Hij liet niets van zich horen,” zegt ze. “Toen ik hem het hardst nodig had, was hij er niet.”
Na zijn overlijden dacht Viviane dat er eindelijk ruimte zou komen voor antwoorden — maar die hoop werd ruw verstoord toen ze ontdekte dat Willem niet haar biologische vader was. Alsof dat niet genoeg was, besloot haar stiefmoeder vervolgens ook nog om haar uit te sluiten van de erfenis.
Een leven vol verliezen
Het nieuws over haar afkomst kwam voor Viviane als een schok. In één klap verloor ze niet alleen haar vaderfiguur, maar ook haar gevoel van identiteit. “Ik wist niet meer wie ik was,” zei ze in de uitzending. “Alles wat ik dacht te weten, bleek ineens niet waar.”
Kijkers reageerden massaal op haar verhaal. De emotionele rollercoaster van verlies, verraad en veerkracht raakte velen diep.
Kijkers vol medeleven
Op sociale media stroomden de reacties binnen na de uitzending. Het X-account @dreamsunset schreef:
“Wow, wat een heftig verhaal is dit zeg…”
Een andere kijker reageerde vol bewondering op Viviane’s kracht:
“Wat een uniek sterke vrouw. Van alle tegenslagen die ze heeft meegemaakt, zou ieder ander al gebroken zijn. Ik gun haar alle warmte en liefde.”
Weer iemand anders schreef:
“Of ze nu recht heeft op een erfenis of niet, wat heb ik een medelijden met Viviane. Dit is meer dan een mens aankan.”
De reacties tonen een zeldzame eenheid onder kijkers: ongeacht het juridische aspect van de erfenis, overheerst vooral mededogen en respect voor de vrouw die ondanks alles overeind bleef.
Meer dan een juridisch conflict
Hoewel Waar Is Mijn Erfenis vaak draait om familieruzies en nalatenschappen, voelde deze aflevering anders. Viviane’s verhaal ging niet over geld, maar over identiteit, verlies en overleven. Het was een inkijkje in het leven van iemand die keer op keer moest beginnen met niets, en toch bleef vechten voor haar waardigheid.
De makers van het programma kregen veel lof voor de zorgvuldige manier waarop haar verhaal werd verteld. “Eindelijk een aflevering die niet draait om conflict, maar om menselijkheid,” schreef een kijker.
Een vrouw die blijft vechten
Ondanks alles straalt Viviane in de uitzending rust en waardigheid uit. Ze zegt dat ze niet uit is op wraak of medelijden, maar op erkenning. “Ik wil gewoon weten wie ik ben. En begrijpen waarom dingen zijn gelopen zoals ze zijn gelopen,” zegt ze.
Haar verhaal toont dat zelfs in de diepste pijn, veerkracht mogelijk is. “Ik heb veel verloren,” besluit ze. “Maar ik heb ook geleerd dat je altijd weer kunt opstaan — hoe moeilijk het ook is.”
Een aflevering die nog lang bijblijft
De aflevering van Waar Is Mijn Erfenis werd een van de meest besproken van het seizoen. Niet alleen vanwege de tragiek van Viviane’s leven, maar vooral door haar vermogen om ondanks alles empathie, rust en kracht uit te stralen.
Een kijker verwoordde het treffend: “Viviane heeft misschien geen erfenis gekregen in geld, maar ze heeft iets veel waardevollers — kracht, eerlijkheid en een hart dat nooit opgeeft.”
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”