Algemeen
Tina Nijkamp deelt onuitsprekelijk verdriet
Tina Nijkamp herdenkt haar zus Gea: ‘Zusjes voor altijd’
Het is een emotionele dag voor Tina Nijkamp. Waar ze haar Instagram normaal gebruikt om kijkcijfers en televisienieuwtjes te delen, kiest ze vandaag voor een heel persoonlijk bericht. De voormalig televisiemaker en mediadeskundige staat stil bij het verlies van haar zus Gea, die vandaag precies vijftien jaar geleden 0verleed.
Een liefdevolle herinnering
Bij een reeks ontroerende foto’s uit het familiearchief schrijft Tina de woorden:
“Zusjes voor altijd. Vijftien jaar geleden kwam je uit de tijd. Zo onuitsprekelijk verdrietig dat je het leven dat je zo ontzettend lief had, los moest laten — zo jong. Je bent altijd en overal bij me, liefste Gea.”
De foto’s tonen vrolijke momenten uit hun jeugd: samen lachend, met zon in het gezicht en herkenbare warmte in de blik. Het is een eerbetoon vol tederheid, waarin Tina haar gemis deelt met de duizenden volgers die haar dagelijks volgen.
Steun en medeleven
Binnen enkele uren na het
plaatsen van haar bericht stromen de reacties binnen. Velen steken
Tina een hart onder de riem met woorden van troost en
begrip.
“Gea is altijd bij je, nu als jouw beschermengel,” schrijft een
volger. Een ander herinnert zich de band die de zussen hadden: “Ik
weet nog hoe je altijd met haar belde op de redactie van
Koffietijd, zo gezellig
en lief.”
De reacties laten zien dat het verdriet om Gea, zelfs na vijftien jaar, nog voelbaar is — niet alleen bij Tina, maar ook bij mensen die haar zus ooit kenden of over haar gehoord hebben.
Een jong leven vol warmte
Gea zou in maart van dit jaar 56 jaar oud zijn geworden. Ze 0verleed op 9 oktober 2010, op 41-jarige leeftijd. Tina beschrijft haar zus vaak als “zacht, grappig en vol levenslust”. In eerdere interviews vertelde ze dat Gea altijd degene was die de sfeer maakte binnen de familie.
Hoewel Tina niet vaak over haar privéleven praat, vormt de herinnering aan Gea een terugkerend thema in haar posts. “Soms hoor ik een liedje, ruik ik een geur of zie ik een kleur — en dan is ze er gewoon even weer,” vertelde ze ooit in een televisiegesprek.
Een dag vol herinneringen
Voor Tina is deze dag niet
alleen verdrietig, maar ook een moment van dankbaarheid. Ze noemt
het “een dag om stil te staan bij wat er was, maar ook bij wat
blijft.”
Het delen van zulke persoonlijke momenten toont een andere kant van
de doorgaans nuchtere mediaprofessional. Waar haar online
aanwezigheid meestal draait om kijkcijfers, televisieformats en
entertainmentnieuws, laat ze nu haar kwetsbaarheid zien.
Die openheid raakt veel mensen. Het herinnert eraan dat achter de bekendheid ook gewoon iemand schuilgaat die rouwt, mist en herinnert.
De kracht van verbinding
Het is opvallend hoeveel
warmte er loskomt bij een bericht als dit. De reacties tonen dat
sociale media niet alleen een plek zijn voor meningen en nieuws,
maar ook voor menselijkheid.
Onder de vele reacties staat steeds dezelfde toon: begrip, liefde
en verbondenheid. “Wat een mooie woorden, Tina,” schrijft iemand.
“Je zus zou trots zijn dat je haar zo eert.”
De boodschap van Tina maakt duidelijk hoe belangrijk het is om geliefden te blijven herdenken — niet alleen op moeilijke dagen, maar juist ook in het gewone leven van alledag.
Een blijvende aanwezigheid
Hoewel Gea al vijftien jaar niet meer fysiek in haar leven is, spreekt Tina over haar alsof ze nooit ver weg is. “Ze is er altijd, in gedachten en gevoel,” schreef ze eerder. “Soms voelt het alsof ze nog steeds met me meeloopt.”
Die woorden tonen de bijzondere band tussen de twee zussen. Hun relatie ging dieper dan alleen familieband — het was een vriendschap, een wederzijds begrip dat de tijd niet heeft kunnen breken.
Zusjes voor altijd
Met haar eerlijke bericht raakt Tina veel mensen, juist omdat ze haar verdriet niet wegduwt maar deelt. Ze laat zien dat rouw niet verdwijnt, maar langzaam verandert in iets zachts — een blijvende vorm van liefde.
Haar woorden, eenvoudig maar vol gevoel, vatten het misschien het best samen:
“Zusjes voor altijd.”
Een korte zin die alles zegt over een band die niet wordt verbroken door tijd, afstand of verlies.
Dit bericht op Instagram bekijken
Samenvatting:
-
Tina Nijkamp staat op Instagram stil bij het 0verlijden van haar zus Gea, die vijftien jaar geleden 0verleed.
-
Ze deelt ontroerende foto’s en schrijft: “Zusjes voor altijd.”
-
Volgers reageren massaal met steun en warme woorden.
-
Gea zou dit jaar 56 jaar zijn geworden; ze 0verleed op 41-jarige leeftijd.
-
Tina laat zien dat liefde en herinnering blijven, ook na jaren van gemis.
Kortom: een persoonlijk en ontroerend eerbetoon van een zus die laat zien dat liefde de tand des tijds doorstaat — in herinnering, in woorden en in hart.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”