Algemeen
Romy heeft voor het eerst acht uur gewerkt en vertelt huilend hoe zwaar dat is
Romy deelt emotionele video na eerste werkdag: “Ik ben helemaal kapot”
Voor veel jongeren is het een
herkenbaar scenario: na school of studie begint het échte werkende
leven. De overgang van vrije dagen en onregelmatige roosters naar
een vaste baan van acht uur per dag kan echter zwaarder vallen dan
verwacht.
Dat ondervond ook Romy, die onlangs haar allereerste dag in loondienst
achter de rug had en daar zichtbaar door geëmotioneerd raakte.
Van schoolbanken naar werkvloer: een grote stap
Het idee is voor de meesten
duidelijk: je gaat naar school, kiest een vervolgopleiding en vindt
daarna een baan die bij je past.
Maar de praktijk is vaak ingewikkelder. Niet iedereen vindt direct
een passende baan of ontdekt dat een vaste werkweek toch heel
anders voelt dan verwacht.
Voor jongeren die gewend zijn aan flexibele roosters of vakantiewerk kan de eerste volledige werkdag voelen als een enorme verandering. De vermoeidheid, het vroege opstaan en het wennen aan een nieuwe omgeving vragen veel energie.
De emotionele eerste dag van Romy
Romy besloot haar ervaring te
delen via een korte video op social media.
Met een vermoeid gezicht en tranen in haar ogen zei ze:
“Dag één in loondienst… en ik ben helemaal kapot. En ik moet nog naar huis.”
De opmerking kwam niet alleen luchtig over; de emotie was duidelijk voelbaar. Ze sloot af met de vraag die veel kijkers deed glimlachen maar ook meeleven:
“Dit kan toch niet de bedoeling zijn?”
De beelden tonen hoe groot de overgang kan zijn voor iemand die net begint met een vaste baan.
Van enthousiasme naar realiteit
Veel jongeren beginnen vol
goede moed aan hun eerste werkdag. Het vooruitzicht van een vast
inkomen en een nieuwe routine klinkt aantrekkelijk.
Toch kan de eerste dag tegenvallen: nieuwe collega’s, veel nieuwe
informatie en het gevoel dat er direct moet worden gepresteerd.
Bij Romy sloeg de vermoeidheid snel toe. Na acht uur werken voelde ze zich zo uitgeput dat ze haar emoties niet kon verbergen. Haar video laat zien dat zo’n eerste dag vaak meer vraagt dan verwacht.
Reacties op social media: humor en herkenning
De video werd veel gedeeld en
riep uiteenlopende reacties op.
Sommigen reageerden met een knipoog en wezen op hun eigen eerste
werkdag: “Wacht maar tot je
een week achter de rug hebt!”
Anderen toonden juist begrip en deelden dat ook zij na hun eerste
dag doodmoe waren.
De mix van humor en empathie maakte dat het fragment snel viral ging. Het werd een gespreksonderwerp over de kloof tussen verwachtingen en de realiteit van een werkweek.
Waarom de eerste dagen zo zwaar zijn
Arbeidsdeskundigen leggen uit dat vermoeidheid bij de start van een nieuwe baan heel normaal is. Het lichaam en de geest moeten wennen aan een ander ritme, nieuwe taken en langere concentratieperiodes.
Daarbij komt de spanning om nieuwe indrukken te verwerken en goed te willen presteren. Deze combinatie kan ervoor zorgen dat starters zich na één dag al uitgeput voelen.
Tips voor een soepele start in loondienst
Om de overgang gemakkelijker te maken, geven coaches en HR-professionals enkele adviezen:
-
Neem voldoende rust vooraf: probeer de dagen voor de eerste werkdag op tijd te slapen.
-
Plan geen drukke activiteiten na het werk: gun jezelf tijd om bij te komen.
-
Eet gezond en drink genoeg water: energiepeil schommelt minder als je goed voor jezelf zorgt.
-
Stel vragen op het werk: zo voorkom je onnodige stress.
-
Geef jezelf tijd: het duurt vaak enkele weken voor je gewend bent aan het nieuwe ritme.
Deze praktische tips helpen niet alleen starters zoals Romy, maar ook iedereen die van baan wisselt.
Een herkenbaar generatiegesprek
Romy’s video heeft ook een bredere discussie losgemaakt. Oudere generaties reageerden met opmerkingen als “Wij deden dit vroeger zonder te klagen”, terwijl jongere kijkers zich juist herkenden in het gevoel dat de eerste werkweek overweldigend kan zijn.
Het fragment laat zien dat er vaak een generatieverschil is in hoe men naar werk kijkt. Toch kan dit gesprek leiden tot meer begrip tussen collega’s van verschillende leeftijden.
De balans tussen werk en welzijn
Steeds meer werkgevers zien in
dat een goede start cruciaal is voor het welzijn van nieuwe
medewerkers.
Door starters rustig te laten wennen en aandacht te besteden aan
een warm welkom, kan de overgang soepeler verlopen en neemt de kans
op uitval of stress af.
Romy’s ervaring benadrukt dat naast professionaliteit ook empathie op de werkvloer belangrijk is. Een eerste dag vol nieuwe indrukken kan immers mentaal en fysiek zwaar zijn.
Leren van Romy’s ervaring
Hoewel Romy’s video een vleugje humor heeft, zit er een serieuze boodschap achter: de stap naar fulltime werk is groot en vraagt om geduld en aanpassing.
Veel kijkers deelden hun eigen ervaringen en benadrukten dat het na enkele weken vaak makkelijker wordt. De eerste dag is zelden representatief voor hoe het werk uiteindelijk zal voelen.
Dit bericht op Instagram bekijken
Conclusie: een les voor iedereen die begint
De huilvideo van Romy laat zien dat de overgang van school of een flexibel bijbaantje naar een vaste baan pittig kan zijn. Het is een herinnering dat nieuwe uitdagingen tijd kosten om aan te wennen.
Met steun van collega’s, begrip van werkgevers en een gezonde dosis zelfzorg wordt de stap naar een stabiele werkweek voor de meeste mensen uiteindelijk een succes.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”