Algemeen
HIERDOOR trok vermeend slachtoffer Marco Borsato niet eerder aan de bel
Waarom de aangifte tegen Marco Borsato pas jaren later kwam: de ingewikkelde weg naar erkenning
De eerste zittingsdag in de zaak tegen Marco Borsato riep niet alleen vragen op over wat er precies is gebeurd, maar ook over het tijdsverloop. Veel mensen vroegen zich af: waarom kwam de aangifte pas jaren later?
Uit verklaringen in de rechtbank en uit documenten die inmiddels zijn besproken in de media, blijkt dat deze late stap niet ongewoon is bij dit soort zaken. Achter de beslissing om aangifte te doen schuilt een ingewikkeld proces van emotie, vertrouwen, schaamte en angst.
Een hechte vertrouwensband
De vrouw die aangifte deed tegen Marco Borsato kende hem al van jongs af aan. In de periode dat haar vader overleed, was Borsato volgens haar iemand die steun en troost bood. Ze omschreef hem als een belangrijke volwassene in haar leven — iemand die ze vertrouwde en bewonderde.
Juist die vertrouwensband maakte het voor haar moeilijk om te herkennen dat bepaald gedrag niet gepast was. Volgens haar verklaring voelde ze zich verward en wist ze niet goed hoe ze moest reageren.
“Ik vond het vies wat hij deed, maar ik durfde me niet te verzetten omdat ik bang was voor de gevolgen,” zei ze in haar verklaring.
Die woorden laten zien dat ze niet alleen met afkeer, maar ook met angst en loyaliteit worstelde. In relaties waar sprake is van afhankelijkheid en bewondering, is het vaak lastig om grenzen te trekken.
Schaamte en afhankelijkheid
De drempel om aangifte te doen wordt hoger wanneer de betrokkene een publiek figuur is. Marco Borsato was destijds een van de bekendste artiesten van Nederland. Binnen het gezin waar het meisje opgroeide, was hij een graag geziene gast — een superster die hun familie kende, met een bijna vaderlijke rol.
De jonge vrouw omschreef hem later zelfs als haar ‘peetvader’. Die emotionele afhankelijkheid zorgde ervoor dat ze zich niet durfde uit te spreken.
“Slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag voelen vaak schaamte, zelfs als ze rationeel weten dat ze niets verkeerd hebben gedaan,” zegt psycholoog Mireille van der Steen. “Die schaamte wordt nog sterker als de dader iemand is die ze vertrouwen of bewonderen.”
Volgens Van der Steen speelt ook schuldgevoel een grote rol. “Slacht0ffers vragen zich af: heb ik iets verkeerd gedaan? Heb ik het uitgelokt? Dat zijn irrationele gevoelens, maar ze zijn er wel.”
De tijd tussen gebeurtenis en aangifte
De aangifte tegen Borsato werd pas gedaan in december 2021, terwijl de gebeurtenissen volgens het 0penbaar Ministerie dateren van 2014 tot 2015. Dat tijdsverschil is groot, maar verklaarbaar.
In de rechtszaal werd duidelijk dat de jonge vrouw destijds niet goed wist hoe ze wat er gebeurde moest duiden. De momenten waarop het gedrag plaatsvond, verliepen volgens haar geleidelijk, in een setting waarin ze zich veilig waande.
“Het was iets wat langzaam veranderde,” zou ze hebben verklaard. “Eerst voelde het als een gebaar van troost, pas later begon ik te beseffen dat het niet klopte.”
Ze hield haar ervaringen jarenlang voor zichzelf, tot haar moeder een dagboek van haar vond. In dat dagboek beschreef ze wat er volgens haar was gebeurd. Pas daarna kwam het gesprek op gang dat uiteindelijk leidde tot een aangifte.
Moeilijk te herkennen als grensoverschrijdend
In haar verklaring benadrukte de vrouw dat het gedrag van Borsato niet onmiddellijk als seksueel overkwam. Volgens haar waren er aanvankelijk aanrakingen op andere delen van het lichaam, die pas later als ongepast werden herkend.
Dergelijke situaties zijn juridisch en emotioneel moeilijk te definiëren. Grensoverschrijding is vaak geen momentopname, maar een opeenstapeling van subtiele handelingen die pas achteraf betekenis krijgen.
“Het probleem is dat slacht0ffers vaak pas jaren later de taal vinden om te beschrijven wat ze hebben meegemaakt,” zegt gedragsdeskundige Renate Vos. “Dat maakt het moeilijk om direct naar buiten te treden.”
De omgeving waarin de gebeurtenissen plaatsvonden speelde ook een rol. Volgens verklaringen zou er binnen het gezin van het meisje sprake zijn geweest van een opvallend open houding over seksualiteit. Daardoor vervaagden de grenzen nog verder.
Angst voor de gevolgen
De jonge vrouw verklaarde tijdens het onderzoek dat ze niet uit was op geld of wraak. Ze wilde vooral erkenning: dat wat er volgens haar was gebeurd, werd gezien en serieus genomen.
Ze gaf aan dat ze jarenlang bang was dat haar verhaal niet geloofd zou worden. Die angst bleek niet ongegrond: sinds de zaak openbaar is, krijgt ze veel negatieve reacties op sociale media.
Volgens experts maakt die publieke druk het voor slacht0ffers nog moeilijker om aangifte te doen.
“We noemen dat victim blaming,” zegt mediadeskundige Saskia Lanting. “Wanneer iemand beschuldigt, wordt ze vaak zélf ter discussie gesteld. Dat vergroot de schaamte en remt anderen af om naar voren te treden.”
In de media was er bovendien veel aandacht voor de kant van Borsato, wat bij sommige kijkers de indruk wekte dat het slacht0ffer niet serieus werd genomen. “Dat maakt de drempel nog hoger,” aldus Lanting.
Marco Borsato’s verklaring
Tijdens de zitting in Utrecht kwam ook Marco Borsato’s kant van het verhaal uitgebreid aan bod. Hij erkende dat er binnen het gezin een bijzondere sfeer heerste, waarin volgens hem “grenzen anders werden beleefd”.
De zanger vertelde dat er vaak openlijk over s*ksualiteit werd gesproken, ook in het bijzijn van kinderen. Volgens hem droeg die sfeer eraan bij dat sommige situaties achteraf verkeerd konden worden begrepen.
“Ik heb daar achteraf veel over nagedacht,” verklaarde hij in de rechtszaal. “Ik had meer afstand moeten nemen. Het was een omgeving waarin dingen normaal werden gevonden die dat eigenlijk niet waren.”
Hij gaf toe dat hij sommige gebeurtenissen nu anders ziet dan toen. “Er werden gesprekken gevoerd over onderwerpen die ik vreemd vond, maar ik dacht toen dat het bij hun manier van doen hoorde. Nu zie ik dat dat naïef was.”
Borsato benadrukte dat hij nooit de intentie had om grenzen te overschrijden, maar dat hij wel begrijpt waarom er achteraf anders naar gekeken wordt.
Een omgeving vol verwarring
De zanger beschreef ook hoe hij zich ongemakkelijk voelde bij bepaalde situaties, zoals gesprekken over intieme onderwerpen of grapjes waar hij zich geen raad mee wist. Volgens hem zorgde die omgeving voor een verwarring van rollen: hij was zowel een vertrouwenspersoon als een bekende artiest, en dat maakte afstand houden moeilijk.
“Ik dacht dat ik er goed aan deed om er voor hen te zijn,” zei hij. “Nu zie ik dat dat niet altijd de juiste keuze was.”
Zijn verklaring laat zien hoe complex de situatie was, waarin grenzen en loyaliteit door elkaar liepen.
De tweede zittingsdag in zicht
De zaak tegen Marco Borsato wordt donderdag voortgezet. Dan krijgt zijn verdediging, geleid door Gert-Jan en Carry Knoops, de kans om hun betoog te doen.
Rechtbankverslaggever Saskia Belleman verwacht dat de verdediging zich zal richten op de betrouwbaarheid van de verklaringen en de context van het dagboek dat als belangrijk bewijsstuk geldt.
“De verdediging zal proberen twijfel te zaaien over de interpretatie van de feiten,” aldus Belleman. “Ze hebben al aangegeven zeker vier uur nodig te hebben voor hun pleidooi.”
De uitspraak in de zaak wordt begin december verwacht.
Samenvatting
-
De aangifte tegen Marco Borsato kwam pas jaren later door een combinatie van schaamte, afhankelijkheid en angst.
-
Het slacht0ffer kende Borsato goed en beschouwde hem als een vertrouwenspersoon.
-
Pas na het lezen van een oud dagboek kwam het besef wat er was gebeurd.
-
Borsato ontkent de beschuldigingen en zegt dat grenzen binnen het gezin vervaagd waren.
-
Donderdag volgt de tweede zittingsdag, waarin de verdediging uitgebreid zal reageren.
Nino van der Meijde, bekend als dj en inmiddels ook als gezicht in de realityserie Andy en Melisa, heeft voor het eerst uitgebreid gesproken over een onderwerp dat bij veel mensen vragen oproept: wie is zijn biologische vader, en hoe ziet die relatie eruit? Hoewel de informatie al jaren online te vinden is, blijkt dat het grote publiek dit verhaal nauwelijks kent. In een openhartig gesprek met radiozender FunX besloot Nino er nu zelf duidelijkheid over te geven.
Een vraag die blijft terugkomen
Voor Nino is het geen nieuw onderwerp. Hij krijgt al jaren vragen over zijn afkomst, vooral op sociale media. Toch koos hij er meestal voor om er niet op in te gaan. Niet omdat het een geheim is, benadrukt hij, maar omdat hij zijn privéleven niet voortdurend wil toelichten. Nu hij vaker in de publieke belangstelling staat, voelt hij zich wel comfortabeler om zijn verhaal in zijn eigen woorden te vertellen.
“Mijn biologische vader is Okkie Durham,” vertelt Nino zonder omwegen. “Dat staat al jaren online, dus iedereen kan het vinden. Maar Andy voelt gewoon als mijn vader.” Met die ene zin schetst hij direct het onderscheid dat voor hem essentieel is: biologisch vaderschap en emotioneel vaderschap zijn niet altijd hetzelfde.
Wie zijn vaderfiguur écht is
Andy van der Meijde, oud-international en voormalig profvoetballer, is al sinds Nino’s jeugd een vaste waarde in zijn leven. Hij voedde hem op, was aanwezig in belangrijke momenten en speelde de rol die Nino associeert met ‘vader zijn’. “Andy heeft mij opgevoed,” legt hij uit. “Dus zo zie ik hem ook. Dat gevoel verandert niet.”
Dat betekent niet dat er geen contact is met zijn biologische vader. Integendeel: Nino spreekt openlijk over een goede band. “Ik heb contact met mijn vader en dat is ook goed,” zegt hij. “We spreken elkaar en er is geen ruzie of afstand.” Toch benadrukt hij dat het vaderschap voor hem niet alleen draait om bloedbanden, maar vooral om wie er daadwerkelijk voor je was.
Twee werelden naast elkaar
Het verhaal van Nino laat zien dat familie soms complexer is dan het klassieke plaatje. Hij staat met één been in de wereld van entertainment en reality-tv, en met het andere in een persoonlijk verleden dat door velen met nieuwsgierigheid wordt bekeken. Juist daarom kiest hij nu voor openheid: niet om te choqueren, maar om misverstanden weg te nemen.
“Het is geen geheim en ook geen drama,” lijkt zijn boodschap te zijn. “Het is gewoon hoe mijn leven is gelopen.” Die nuchtere benadering past bij de manier waarop hij zich ook in andere interviews presenteert: recht door zee, zonder sensatie.
Reality-tv brengt alles dichterbij
Nino is momenteel regelmatig te zien in Andy en Melisa, een realityserie die het dagelijks leven van Andy van der Meijde en zijn gezin volgt. De camera’s draaien mee tijdens alledaagse momenten, maar schuwen ook de moeilijkere onderwerpen niet. Juist daardoor leren kijkers het gezin van een andere kant kennen.
Binnen de serie wordt duidelijk hoe hecht de familieband is. Nino maakt daar vanzelfsprekend deel van uit. De kijker ziet niet alleen de vrolijke kanten, maar ook hoe familieleden met elkaar omgaan tijdens spanningen of persoonlijke uitdagingen. Het onderwerp van zijn biologische vader komt in de serie niet expliciet naar voren, maar zijn plaats binnen het gezin is onmiskenbaar.
De naam die nieuwsgierigheid oproept
Dat Nino’s biologische vader Okkie Durham is, maakt het verhaal voor veel mensen extra beladen. Durham, voluit Octave Durham, werd begin jaren 2000 een bekende naam door een kunstroof die internationaal de aandacht trok. Samen met een handlanger wist hij twee schilderijen uit het Van Gogh Museum in Amsterdam weg te nemen: Zeegezicht bij Scheveningen en Het uitgaan van de hervormde kerk te Nuenen.
De roof zorgde wereldwijd voor opschudding. Jarenlang bleef onduidelijk waar de schilderijen waren gebleven. Pas in 2016, veertien jaar later, werden ze teruggevonden in Italië, in handen van de Napolitaanse Camorra. Inmiddels zijn de werken weer veilig terug in Nederland.
Een verleden dat niet alles bepaalt
Hoewel die geschiedenis onlosmakelijk verbonden is aan de naam Durham, benadrukt Nino dat dit niet definieert wie hij zelf is. Hij heeft zijn eigen pad gekozen, los van de reputatie of daden van anderen. “Ik ben gewoon mezelf,” lijkt hij daarmee te zeggen. Zijn focus ligt op muziek, creativiteit en het opbouwen van zijn eigen carrière.
Als dj timmert hij al geruime tijd aan de weg en heeft hij een groeiende fanbase. Muziek is voor hem een manier om zichzelf te uiten, los van labels of familiegeschiedenis. Dat hij daarnaast nu ook op televisie te zien is, ziet hij vooral als een extra platform, niet als zijn kernidentiteit.
Loyaliteit en dankbaarheid
Wat in het gesprek met FunX vooral opvalt, is de loyaliteit die Nino uitspreekt richting Andy van der Meijde. Hij spreekt met respect en dankbaarheid over de rol die Andy in zijn leven heeft gespeeld. “Hij was er,” zegt hij impliciet, “en dat is wat telt.”
Die houding laat zien dat familie voor Nino draait om nabijheid, zorg en betrokkenheid. Biologische banden zijn belangrijk, maar niet doorslaggevend. Het is een boodschap die voor veel mensen herkenbaar is, zeker in samengestelde gezinnen.
Openheid zonder sensatie
Met zijn verhaal kiest Nino niet voor drama, maar voor helderheid. Hij maakt duidelijk hoe de verhoudingen liggen, zonder iemand te veroordelen of te verheerlijken. Die balans maakt zijn openheid geloofwaardig en respectvol.
Voor kijkers en luisteraars biedt het gesprek vooral inzicht in hoe iemand met een bijzondere achtergrond daar zelf tegenaan kijkt. Geen groot conflict, geen schokkende onthullingen, maar een persoonlijke uitleg die rust brengt in plaats van vragen oproept.
Een eigen toekomst
Nino van der Meijde lijkt vastberaden om zijn eigen koers te blijven varen. Met muziek, media-optredens en een duidelijke kijk op familie bouwt hij aan een toekomst die niet wordt bepaald door het verleden van anderen. Zijn verhaal laat zien dat identiteit meer is dan afkomst alleen.
Door nu zelf het woord te nemen, sluit hij een hoofdstuk af dat voor buitenstaanders misschien mysterieus leek, maar voor hem al lang helder was. En juist die nuchtere eerlijkheid maakt zijn verhaal krachtig en menselijk.