Algemeen
Heftig moment bij Suzan & Freek: zanger barst in tranen uit na aangrijpend verhaal
Suzan & Freek breken stil bij Jinek: een avond vol emotie, liefde en hoop
Tijdens een indrukwekkend optreden bij Eva Jinek konden Suzan & Freek hun emoties niet langer verbergen. Voor het eerst vertelden ze openhartig over de periode waarin hun leven plotseling veranderde — een gesprek dat miljoenen kijkers raakte en de kracht van liefde en muziek liet zien.
Een telefoontje dat alles veranderde
Het was een gewone dag na een
reeks concerten toen Suzan & Freek thuiskwamen en drie gemiste
oproepen zagen van het Antoni van Leeuwenhoek Medisch
Centrum.
“Toen wist ik: dit is belangrijk,” vertelt Suzan
rustig.
De volgende ochtend zaten ze samen tegenover de arts. Nog voordat
er iets werd gezegd, voelden ze dat het gesprek hun leven zou
veranderen.
Freek herinnert zich: “Je zag
het aan zijn ogen. Hij zei: ‘Freek, Suzan, ik heb niet het nieuws
waarop we hoopten.’”
De diagnose — longproblemen met uitzaaiingen — kwam als een klap. Toch besloten ze vanaf dat moment om zich niet te laten leiden door angst, maar door liefde, vertrouwen en dankbaarheid.
Een periode van ongeloof en aanpassing
De dagen na het gesprek
voelden onwerkelijk. “Het was alsof de wereld even stilstond,”
vertelt Suzan. “Alles wat vanzelfsprekend leek, kreeg ineens een
andere betekenis.”
Freek probeerde direct duidelijkheid te krijgen over de
mogelijkheden. De artsen legden uit dat er geen genezende
behandeling was, maar dat therapie de z!ekte kon vertragen en de
kwaliteit van leven behouden.
Die boodschap kwam hard binnen, maar gaf ook richting. Samen besloten ze om te leven met aandacht — met kleine dagelijkse rituelen: koken, wandelen, zingen. “We wilden niet alleen vechten tegen iets, maar ook leven voor iets,” zegt Suzan.
De eerste signalen
Voordat de diagnose kwam, had Freek wekenlang signalen dat er iets niet goed zat. Hij voelde steken in zijn zij, was sneller moe en had een aanhoudend hoestje. “Ik dacht dat het stress was,” zegt Suzan, die toen zes weken zwanger was. “Tot hij kleine knobbeltjes in zijn nek voelde. Toen zijn we naar de dokter gegaan.”
Volgens deskundigen van Longfonds.nl is alertheid bij lichamelijke veranderingen cruciaal. In dit geval leidde dat tot verder onderzoek en een tijdige start van behandeling. “We waren dankbaar dat we er op tijd bij waren,” vertelt Suzan.
Behandeling en vooruitgang
In het Antoni van Leeuwenhoek
startte Freek kort na de diagnose met een gerichte therapie. Die
richt zich op het vertragen van de z!ekte en het versterken van de
weerstand.
Freek vertelt: “Er zijn plekjes gevonden in mijn longen,
lymfeklieren en bij de bijnieren. Gelukkig niet in mijn hoofd — dat
gaf ons een sprankje opluchting.”
Sindsdien voelt hij zich lichamelijk sterker. Hij leeft gezonder, beweegt veel en neemt meer tijd om te rusten. Suzan kookt dagelijks verse maaltijden. “Het klinkt misschien simpel,” lacht Freek, “maar samen koken is een vorm van therapie geworden.”
De artsen spreken voorzichtig positief over de resultaten. Hoewel het traject zwaar blijft, merken ze vooruitgang. “Elke stap vooruit is winst,” aldus Suzan.
Samen sterk door de zwangerschap
Toen het nieuws kwam, was Suzan zwanger van hun eerste kindje. Dat maakte alles nog emotioneler. “Het was dubbel: vreugde en angst tegelijk,” zegt ze. “Maar dat nieuwe leven gaf ons ook hoop.”
De voorbereidingen op het ouderschap hielpen hen om vooruit te blijven kijken. Freek werkte aan zijn conditie, terwijl Suzan de babykamer inrichtte. “We wilden dat ons kind in een huis vol liefde zou komen, niet vol angst,” vertelt Freek.
Volgens psychologen helpt een positieve verwachting bij het versterken van mentale veerkracht. Voor Suzan & Freek werd die verwachting letterlijk tastbaar: elke echo, elke schop herinnerde hen aan het leven dat verder ging.
Nachtelijke gesprekken en nabijheid
De eerste weken na de diagnose waren zwaar. De nachten waren lang en stil, gevuld met gesprekken over het leven, de toekomst en alles daartussen. “Soms zaten we uren wakker,” zegt Suzan. “Dan luisterden we naar elkaars ademhaling en hielden elkaars hand vast.”
Freek probeerde optimistisch te blijven. Hij verdiepte zich in verhalen van mensen die ondanks hun z!ekte bleven genieten. “Dat gaf me perspectief. Ik dacht: als zij het kunnen, dan wij ook.”
Ze vonden rust in muziek, wandelen en stilte. Volgens MindfulnessFonds.nl helpt ontspanning bij het omgaan met stress — iets wat Suzan & Freek in de praktijk brachten. “We leerden dat geluk niet in grote plannen zit, maar in kleine momenten samen,” zegt Suzan.
De kracht van muziek
Hun nieuwe single
‘Niemand’ werd
geschreven in de weken na de diagnose. Het nummer beschrijft hoe ze
elkaar vasthouden als alles even wankelt.
“Het lied was onze manier om alles te verwerken,” zegt Freek. “We
zongen wat we niet konden zeggen.”
Toen ze het nummer live speelden bij Jinek, werd het muisstil in de studio. Binnen een paar uur stond ‘Niemand’ bovenaan de hitlijsten. De videoclip, eenvoudig gefilmd in zwart-wit, werd miljoenen keren bekeken.
Volgens AD.nl werd het optreden één van de meest bekeken muziekfragmenten van het jaar. Kijkers noemden het “oprecht”, “rauw” en “moedig”. Voor Suzan & Freek voelde het als een nieuw begin.
Landelijke steun en verbondenheid
Sinds hun verhaal openbaar
werd, ontvangen ze dagelijks honderden berichten. Fans schrijven
dat hun openheid helpt om zelf met moeilijke situaties om te
gaan.
Ook collega-artiesten reageerden massaal. Ilse DeLange, Snelle en Maan stuurden persoonlijke berichten van
steun. Radiostations draaiden hun muziek als eerbetoon, en
televisieprogramma’s besteedden aandacht aan hun veerkracht.
“Die warmte uit het hele land
doet iets met je,” zegt Suzan. “Mensen die je niet kent, sturen
kaarten met woorden die recht uit het hart komen.”
Freek vult aan: “Het voelt alsof iedereen met ons meeleeft. Dat
geeft kracht, juist op dagen dat het moeilijker is.”
Een hoopvolle toekomst
Ondanks alles kijken ze met vertrouwen vooruit. Freek voelt zich sterker en werkt aan nieuwe liedjes. “Ik wil laten zien dat er altijd licht is, hoe donker het ook wordt,” zegt hij.
Suzan straalt terwijl ze vertelt over hun baby. “We leven bewuster dan ooit. Elke dag samen is een zegen.” Hun wens is om anderen te blijven inspireren met muziek — niet door perfectie, maar door echtheid.
Hun verhaal is inmiddels meer dan een nieuwsfeit; het is een symbool van veerkracht, liefde en menselijkheid geworden. Ze tonen dat zelfs in de moeilijkste tijden verbinding mogelijk is — tussen geliefden, vrienden en een heel land dat meeleeft.
Een avond die bijblijft
Het optreden bij Jinek eindigde met stilte, gevolgd door een minutenlang applaus. Eva Jinek sloot af met de woorden: “Jullie laten zien wat echte liefde is.”
Terwijl de camera’s uitgingen, omhelsden Suzan & Freek elkaar. Geen woorden, alleen een blik die alles zei.
Hun verhaal raakt, omdat het zo menselijk is. Het vertelt over vallen en opstaan, over de kracht van samen verdergaan, en over muziek als balsem voor het hart.
En misschien is dat wel de mooiste boodschap van allemaal: dat liefde, in welke vorm dan ook, altijd de sterkste melodie blijft.
Kernpunten:
-
Freek kreeg in mei 2024 een ernstige longdiagnose.
-
De behandeling in het Antoni van Leeuwenhoek verloopt positief.
-
Hun nieuwe single ‘Niemand’ werd live gepresenteerd bij Jinek.
-
Hun aanstaande ouderschap geeft hoop en kracht.
-
Fans en collega’s tonen massale steun en waardering.
De ochtend erna: het verhaal van een nacht die nét iets te gezellig werd
Iedereen kent het wel: zo’n avond die begint met een simpele “we doen er eentje” en eindigt met een hele reeks momenten die je later alleen nog in fragmenten terug kunt halen. Wat eerst onschuldig lijkt, verandert al snel in een film vol onverwachte wendingen. En precies dat overkwam een jonge vrouw die — zonder dat ze het doorhad — de hoofdrol speelde in haar eigen komedie.
De volgende ochtend zou ze wakker worden in een situatie die haar leven voorlopig van genoeg gespreksstof zou voorzien. Want waar de meeste mensen wakker worden naast één persoon, opende zij haar ogen en zag… twee gezichten.
Een avond zonder plan
Het begon allemaal onschuldig: een vrijdagnacht die nergens heen hoefde te gaan, behalve richting ontspanning. Een paar vriendinnen, een nieuwe bar in de stad en een cocktailkaart die te verleidelijk was om te negeren. De sfeer zat er direct in. Er werd gelachen, gedanst en gezongen alsof het weekend nooit zou eindigen.
In haar woorden: “Het was
gewoon gezellig. Geen verwachtingen, geen plannen. Gewoon even
alles loslaten.”
De muziek werd harder, de gesprekken intenser en voor ze het wist,
werd de dansvloer haar podium. Iedereen leek op dat moment vrienden
voor het leven.
De charme van het moment
Er zijn van die avonden waarop de tijd niet meer lijkt te bestaan. Het ene moment sta je nog aan de bar, het volgende praat je met mensen die je een uur geleden nog niet kende. Zo’n avond waarop je vergeet te kijken hoe laat het is — en eerlijk gezegd, het maakt ook niet uit.
Wat volgt zijn spontane keuzes. Een grap die uitmondt in een toost, een dans die langer duurt dan gepland, een blik die net iets langer blijft hangen. Niemand dacht aan morgen; iedereen leefde in het nu.
Een nacht vol fragmenten
De rest van de avond is voor
haar grotendeels een waas. Er zijn flarden van herinneringen — een
karaokeversie van Dancing
Queen, een verloren schoen, en een moment waarop iemand
voorstelde om “nog één drankje te doen”.
Dat laatste bleek, zoals zo vaak, niet het laatste drankje te
zijn.
Ze weet nog dat er gelachen werd, dat iemand een verkeerde taxi bestelde, en dat de nacht uiteindelijk ergens tussen de stad en de sterren eindigde. Daarna: zwart.
De ochtend die volgde
Toen ze haar ogen opende, was
het eerste wat ze dacht: “Waar ben ik?” Het tweede: “Waarom is het
hier zo stil?”
Ze keek opzij — en zag twee mensen liggen. Even was er pure
verwarring. Daarna begon ze te lachen. Niet uit ongemak, maar uit
dat soort ongeloof dat je alleen voelt als het leven zelf de regie
overneemt.
De situatie was eerder komisch dan dramatisch. Niemand leek in paniek, niemand wist precies wat er gebeurd was, en eigenlijk maakte dat het alleen maar grappiger. “We lagen daar met z’n drieën, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik dacht alleen maar: oké, dit wordt een verhaal voor later.”
Zelfspot als superkracht
In plaats van zich te schamen, besloot ze het met humor te benaderen. Want ja — wat kun je anders doen? Ze vertelde later dat ze vooral moest lachen om haar eigen naïviteit. “Ik dacht dat ik gewoon even een drankje zou doen. Blijkbaar dacht het universum daar anders over.”
Zelfspot is in zulke situaties
een redder in nood. Ze pakte haar spullen, trok haar schoenen aan
(die gelukkig wél bij elkaar hoorden) en liep de deur uit alsof ze
op weg was naar een belangrijke afspraak.
“Gewoon hoofd omhoog, alsof je precies weet wat je doet. Dat is de
truc,” vertelde ze later lachend.
De kracht van onverwachte momenten
Wat dit verhaal bijzonder
maakt, is niet zozeer wat er gebeurde, maar hoe ze ermee omging. Ze
had net zo goed kunnen verdwijnen in schaamte of ongemak. Maar in
plaats daarvan koos ze voor relativering.
“Het was een les in loslaten,” zegt ze. “Soms loopt het leven niet
volgens plan — en dat is prima. Juist die onverwachte momenten
zorgen voor de mooiste verhalen.”
Iedereen kent het gevoel: iets loopt anders dan je dacht, maar achteraf ben je dankbaar dat het gebeurde. Omdat het je mens maakt. Omdat het laat zien dat perfectie overschat is.
Humor als geheugenanker
Dagen later werd ze natuurlijk
overstelpt met berichten van vrienden. “Dus… hoe was je
weekend?”
Ze wist precies wat ze bedoelden. “Laat ik het zo zeggen,”
antwoordde ze droog, “ik heb veel geleerd over logistiek.”
Het verhaal ging rond, zoals dat altijd gaat. Binnen een week werd het een soort legende in haar vriendengroep — met elke keer net iets andere details. Maar ze kon er alleen maar om lachen. “Als je er niet zelf om kunt lachen, doet iemand anders het wel voor je,” zei ze met een knipoog.
Een ode aan de imperfectie
In een tijd waarin iedereen zijn leven zorgvuldig filtert op sociale media, is dit soort eerlijkheid verfrissend. Geen perfect weekendje weg, geen zorgvuldig geënsceneerde foto — gewoon een avond die uitliep in chaos, maar eindigde in een goed verhaal.
Het is precies dat soort onvoorspelbaarheid dat het leven kleur geeft. En laten we eerlijk zijn: de meeste mensen onthouden niet de rustige avonden, maar juist die waarop alles even misging. De verkeerde afslag, de onverwachte ontmoeting, of in dit geval — het ontwaken naast twee onbekende gezichten.
De moraal van het verhaal
Iedereen heeft weleens van die
momenten waarop je denkt: hoe
ben ik hier terechtgekomen?
Voor de één is het een verkeerd nummer, voor de ander een verloren
sleutelbos, en voor deze dame was het een iets te druk bed. Maar
elk van die momenten leert ons iets belangrijks: dat controle een
illusie is, en dat het oké is om het leven soms gewoon te laten
gebeuren.
Ze vatte het zelf het best samen: “Ik heb geen spijt. Alleen een goed verhaal — en een reminder dat ik volgende keer wat minder cocktails neem.”
Leren lachen om jezelf
Er is een zekere vrijheid in
het accepteren dat niet alles volgens plan hoeft te verlopen. Door
te lachen om haar eigen avontuur, herwon ze iets veel waardevollers
dan trots: zelfvertrouwen.
“Het leven is een beetje als een improvisatieshow,” zei ze later.
“Je weet nooit wat de volgende scène brengt, maar zolang je blijft
lachen, komt het goed.”
De volgende ochtend — en alle ochtenden daarna
Sindsdien is ze voorzichtiger geworden met late avonden, maar niet minder spontaan. “Ik heb geleerd dat ik het leven niet te serieus moet nemen,” vertelde ze. “Zolang ik niemand pijn doe en mezelf kan blijven, mag het af en toe best een beetje chaotisch zijn.”
En ergens, diep vanbinnen, weet ze dat dit verhaal ooit weer opduikt. Misschien op een verjaardag, of tijdens een etentje. En elke keer zal ze opnieuw lachen — niet om wat er precies gebeurde, maar om het simpele besef dat het leven soms het mooiste schrijft als je het zelf even loslaat.
Kortom: wat begon als een onschuldige borrel, eindigde als een herinnering vol humor, zelfspot en levenslessen. Een klein avontuur dat laat zien dat het soms niet erg is om even de controle kwijt te raken — zolang je daarna maar weet hoe je erom kunt lachen.