Algemeen
Groot nieuws over coronaprik: Wat artsen ontkenden staat nu zwart op wit
Twee vrouwen vinden in Amerika bevestiging voor hun klachten na coronavaccinatie: “Eindelijk zwart op wit”
De verhalen van Magdalena Dzambo en Iris de Boer maken opnieuw veel los. Beide vrouwen kregen na hun coronavaccinatie ernstige neurologische klachten, maar stuitten in Nederland jarenlang op ongeloof. Artsen zeiden dat hun symptomen van psychische aard waren en spraken van een zogeheten functionele neurologische stoornis (FNS).
Omdat hun klachten niet verdwenen, besloten ze zelf onderzoek te laten doen in de Verenigde Staten. Daar kregen ze voor het eerst bevestiging van wat ze al die tijd vermoedden: er zijn zichtbare afwijkingen in hun hersenen gevonden.
Jarenlang niet serieus genomen
Magdalena Dzambo kreeg in 2021 haar coronavaccinatie. Kort daarna begon ze te trillen en kreeg ze epileptische aanvallen. In Nederland liet ze zich onderzoeken in het Erasmus MC, maar kreeg daar te horen dat er “niets ernstigs” aan de hand was.
“De professor zei dat het onschuldig was en dat een hersenscan niet nodig was,” vertelt ze.
De klachten bleven echter aanhouden. Dzambo besloot daarop naar de Verenigde Staten te reizen, waar ze wél verder werd onderzocht. Uit een hersenscan bleek dat er sprake was van ontstekingen en lichte beschadigingen in het hersenweefsel.
Zichtbare afwijkingen op hersenscan
Volgens het verslag dat Dzambo op haar eigen platform The Long Shot deelde, tonen de scans kleine vlekjes in het witte stof van de hersenen. Dat wijst volgens haar op ontstekingen in de bloedvaten van de hersenen. Ook werd volumeverlies vastgesteld in de rechter hippocampus, het hersengebied dat belangrijk is voor geheugen en oriëntatie.
“Sinds de vaccinatie is mijn geheugen vreselijk achteruitgegaan. Mijn hoofd is nu echt een zeef,” zegt ze.
Ze stuurde het Amerikaanse onderzoeksrapport naar het Erasmus MC met de boodschap dat haar klachten wél een lichamelijke oorzaak hebben:
“Vier jaar lang geloofde niemand mij. Nu kan ik laten zien dat er echt iets aan de hand is.”
Nederlandse diagnose: FNS
Zowel Dzambo als Iris de Boer kreeg in Nederland de diagnose functionele neurologische stoornis (FNS) — een aandoening waarbij de hersenen wel signalen verkeerd verwerken, maar geen aantoonbare schade laten zien op standaardscans.
“Ze noemden het een softwarefoutje,” zegt Dzambo. “Maar in mijn geval is er gewoon sprake van fysieke schade.”
Ook De Boer kreeg na haar tweede vaccinatie klachten zoals tintelingen, hoofdpijn en concentratieproblemen. Haar neuroloog zei destijds:
“Ik geloof niet in vaccinatieschade, waarschijnlijk is het een onderliggend trauma.”
Voor De Boer voelde dat als een klap in het gezicht. “Alsof het allemaal tussen mijn oren zat.”
Nieuwe scans tonen afwijkingen
Omdat de klachten bleven, liet De Boer in het buitenland een nieuwe MRI-scan maken. Daar werd schade vastgesteld die niet past bij iemand van haar leeftijd.
“Ze zeiden letterlijk: dit hoort bij hersenverval van een honderdjarige, niet bij een gezonde vrouw van veertig.”
Beide vrouwen benadrukken dat Nederlandse z!ekenhuizen vaak gebruikmaken van MRI-scanners met een lagere resolutie (Tesla 3). Volgens hen kunnen subtiele afwijkingen daardoor onzichtbaar blijven.
“Voor de kleine witte puntjes op mijn scan heb je een Tesla 7 nodig,” zegt Dzambo. “Die zijn in Nederland nauwelijks beschikbaar.”
De scans in Amerika lieten volgens hen zien wat eerdere onderzoeken niet konden vastleggen.
Hoge kosten en beperkte mogelijkheden
De vrouwen bekostigden de buitenlandse onderzoeken zelf. Omdat dergelijke scans niet worden vergoed, moesten ze duizenden euro’s betalen.
“Mensen met minder geld kunnen dit gewoon niet doen,” zegt De Boer. “Die blijven met hun klachten zitten zonder antwoorden.”
De situatie heeft de vrouwen doen beseffen hoe groot de kloof kan zijn tussen patiëntenervaringen en medische erkenning.
Verschil tussen longcovid en vaccinatieklachten
De Boer wijst erop dat er volgens haar inmiddels duidelijker onderscheid wordt gemaakt tussen longcovid en vaccinatiegerelateerde klachten.
“Bij longcovid ontstaan problemen vanuit de longen, bij vaccinatieschade juist vanuit het zenuwstelsel,” zegt ze. “Dat verklaart waarom zoveel mensen met vaccinatieklachten ontstekingen in de hersenen hebben gehad.”
Hoewel de medische wereld nog verdeeld is over deze verklaringen, zien de vrouwen de Amerikaanse resultaten als bewijs dat verder onderzoek noodzakelijk is.
Behoefte aan erkenning
Voor zowel Dzambo als De Boer gaat het niet alleen om hun eigen situatie, maar om het bredere probleem dat veel mensen zich niet gehoord voelen.
“Artsen zeiden dat het stress was, maar ik voelde dat er iets lichamelijks misging,” aldus Dzambo. “Nu blijkt dat er inderdaad afwijkingen zichtbaar zijn. Waarom moest ik daarvoor helemaal naar Amerika?”
De vrouwen hopen dat hun verhaal leidt tot meer openheid in de medische wereld en dat patiënten met vergelijkbare klachten sneller serieus worden genomen.
Zorgen over de toekomst
Hoewel de bevestiging van hun vermoedens enig gevoel van opluchting geeft, blijven de vrouwen ongerust. Ze weten niet wat de gevonden afwijkingen op lange termijn betekenen.
“De hersenen zijn het laatste orgaan waar je ontstekingen wilt,” zegt De Boer. “We weten niet welk effect dit over tien jaar kan hebben. Dat is angstig.”
De zorgen gaan vooral over mogelijke cognitieve achteruitgang of risico’s op aandoeningen als Alzheimer of Parkinson.
Hoop op verandering
Met hun verhaal hopen de vrouwen een groter gesprek op gang te brengen over zorg, onderzoek en erkenning. Ze vinden dat klachten na een medische behandeling, of die nu door vaccinatie of een andere oorzaak komen, altijd serieus moeten worden onderzocht.
“We willen geen gelijk halen, we willen begrip,” besluit Dzambo. “Niemand kiest ervoor om z!ek te worden. Maar iedereen verdient het om gehoord te worden.”
Samenvatting
-
Magdalena Dzambo en Iris de Boer kregen na hun vaccinatie neurologische klachten.
-
In Nederland werden hun symptomen bestempeld als psychisch of functioneel.
-
In de Verenigde Staten toonden hoge-resolutie scans lichte hersenafwijkingen aan.
-
De vrouwen voelen zich eindelijk gehoord, maar blijven bezorgd over hun toekomst.
-
Ze hopen dat hun verhaal leidt tot meer onderzoek en erkenning voor mensen met onbegrepen klachten.
Kortom: na jaren van ongeloof hebben Magdalena Dzambo en Iris de Boer eindelijk tastbaar bewijs voor wat ze voelden — maar hun strijd voor begrip is nog lang niet voorbij.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”