Algemeen
Bizar nieuws: Maxime Meiland vertelt dochter dat Leroy niet haar vader is
Maxime Meiland deelt emotioneel moment met dochter Claire: ‘Ze wilde weten hoe het echt zat’
Voor Maxime Meiland en haar dochter Claire (8) was het een ontroerend en tegelijk moeilijk moment. De realityster heeft haar dochter eindelijk verteld wie haar biologische vader is — een onderwerp dat ze jarenlang bewust uit de media en uit Claires wereld hield.
In haar nieuwe boek Au Revoir beschrijft Maxime openhartig hoe ze het gesprek voerde en waarom ze er zolang mee gewacht heeft. “Ik wilde wachten tot ze oud genoeg was om het te begrijpen,” vertelt ze.
Een groot geheim dat ze lang meedroeg
Sinds de geboorte van Claire, in 2015, is Leroy Molkenboer de stabiele factor in haar leven. Voor Claire is hij haar vader — degene die haar naar school brengt, grapjes maakt en altijd bij haar is. Maar biologisch gezien ligt dat anders.
De meeste fans van de Meiland-familie wisten het allang: Claires biologische vader is Jaap, een ex-vriend van Maxime uit haar jonge jaren. Toch besloot Maxime die waarheid nog even voor zich te houden, om haar dochter te beschermen.
“Ze was nog te klein,” legt Maxime uit in haar boek. “Ik wilde niet dat ze in de war zou raken of zich onzeker zou voelen. Leroy is al zo lang in haar leven, en hij is echt een vaderfiguur voor haar.”
Pas onlangs voelde ze dat het juiste moment was aangebroken.
‘Ze wilde een foto zien’
Maxime vertelt dat het gesprek rustig verliep, maar niet zonder emotie. Claire reageerde vol kinderlijke nieuwsgierigheid en wilde meteen meer weten.
“Ze weet sinds een tijdje hoe het zit,” schrijft Maxime. “Later vroeg ze om een foto. Dus die hebben we haar laten zien. Daarna hebben we het er nog een paar keer over gehad.”
De realityster benadrukt dat ze het belangrijk vond dat haar dochter zich veilig voelde tijdens het gesprek. “Kinderen voelen feilloos aan wanneer iets oprecht is. Ik wilde dat ze wist dat de liefde tussen ons altijd hetzelfde blijft.”
Volgens Maxime stelde Claire weinig vragen, maar haar blik sprak boekdelen. “Ze is slim en gevoelig. Ze begrijpt meer dan ik dacht.”
Een ingewikkelde familiegeschiedenis
Dat Maxime het onderwerp zolang uitstelde, heeft ook te maken met haar verstoorde relatie met Jaap. De twee gingen uit elkaar in een periode waarin Maxime nog volop zoekende was naar haar eigen identiteit.
Ook Martien en Erica Meiland waren destijds niet te spreken over Jaap en zijn familie. In een van de eerdere Meiland-boeken beschreef Martien een ongemakkelijke ontmoeting:
“Zijn vader had een dwarslaesie gehad. Het was alleen maar negativiteit met die mensen,” schreef hij destijds.
Na dat moment besloot Martien dat hij geen contact meer wilde. “Er hing gewoon een rare sfeer. We wilden rust.”
De andere kant van het verhaal
Nu, jaren later, reageert opa Jan, de vader van Jaap, in weekblad Story. Hij is opgelucht dat Claire eindelijk weet wie haar biologische familie is.
“Het gaat om Claire, niet om de rest van de wereld,” zegt hij. “Ze heeft recht op de waarheid.”
Ook grijpt hij de kans om een oud misverstand recht te zetten over Martiens uitspraak.
“Ik heb geen dwarslaesie en zit niet in een rolstoel,” legt hij uit. “Ik heb wel een zwaar auto-ongeluk gehad, maar ben daar goed uitgekomen.”
Toch is hij mild over de Meilandjes:
“We maken allemaal de wereld soms wat mooier of anders dan hij is. Ik neem Martien en Erica niets kwalijk. Je bent altijd de held in je eigen verhaal.”
Zijn woorden tonen een opvallende rust — iets wat volgens kenners typerend is voor hoe de familie Jaap nu in het leven staat.
Liefde is meer dan biologie
Ondanks de ingewikkelde voorgeschiedenis blijft voor Maxime één ding boven alles duidelijk: Claire heeft een liefdevol gezin, en dat is wat telt.
“Leroy is haar vader in alle opzichten,” schrijft Maxime. “Hij was er vanaf het begin bij, heeft haar opgevoed, getroost, en is haar veilige haven. Dat verandert niet door wat ik haar nu heb verteld.”
Volgens mensen in de omgeving van de familie was het gesprek voor Maxime een emotionele opluchting. Ze wilde eerlijk zijn tegenover haar dochter, maar ook zorgvuldig omgaan met haar gevoelens.
“Maxime is heel beschermend,” vertelt een goede vriendin. “Ze wil dat Claire met vertrouwen kan opgroeien, zonder verwarring of spanningen. Daarom koos ze ervoor het op haar eigen moment te vertellen.”
De steun van Leroy
Ook Leroy Molkenboer, met wie Maxime inmiddels een sterk en stabiel gezin vormt, stond volledig achter de beslissing. Hij heeft Claire altijd als zijn eigen dochter gezien, en dat zal volgens Maxime nooit veranderen.
“Hij is een fantastische vader,” zegt ze. “Hij stond naast me toen ik het vertelde, en dat gaf me zoveel kracht.”
In eerdere interviews vertelde Leroy dat het vaderschap voor hem “natuurlijk” voelt. “Vanaf dag één voelde het alsof ze mijn kind was,” zei hij destijds.
Die band is inmiddels onbreekbaar — en dat maakt het gesprek voor Claire waarschijnlijk juist makkelijker te verwerken.
Een nieuwe fase vol openheid
Met deze openbaring sluit Maxime een hoofdstuk af dat jarenlang in stilte bestond. Ze heeft geleerd dat eerlijkheid, hoe moeilijk ook, altijd de beste weg is.
“Je kunt kinderen niet alles besparen,” zegt ze. “Maar je kunt ze wel leren dat liefde nooit verandert, wat er ook gebeurt.”
De Meiland-familie, die gewend is om hun leven met miljoenen kijkers te delen, laat hiermee zien dat sommige gesprekken beter privé plaatsvinden — maar ook dat openheid helend kan zijn.
Een boodschap over liefde en waarheid
De manier waarop Maxime het gesprek met haar dochter heeft gevoerd, raakt veel mensen. Op sociale media stromen de reacties binnen van volgers die haar moed prijzen.
“Wat knap dat ze dit op zo’n eerlijke manier heeft aangepakt,” schrijft een fan. “Ze laat zien dat liefde belangrijker is dan DNA.”
Anderen herkennen zich in haar verhaal. “Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn kind,” reageert iemand. “De waarheid vertellen was moeilijk, maar het gaf zoveel rust.”
Wat overblijft, is een verhaal over liefde, moed en volwassenheid. Maxime heeft gedaan wat elke ouder hoopt te kunnen doen: haar kind de waarheid vertellen, met zachtheid en vertrouwen.
“Claire is en blijft mijn kleine meisje,” schrijft ze tot slot. “Wie haar vader ook is, ze is volledig van ons allemaal.”
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”