Algemeen
René van der Gijp: ”Overlijden Joke Bruijs geen toeval”
René van der Gijp: “Het is geen toeval dat Joke Bruijs zo kort na Gerard Cox is gegaan”
Het nieuws over het 0verlijden van Gerard Cox en Joke Bruijs in dezelfde week raakt Nederland diep. Waar de geliefde zanger en cabaretier Gerard Cox afgelopen zondag op 85-jarige leeftijd zijn laatste adem uitblies, volgde slechts drie dagen later het bericht dat ook Joke Bruijs – zijn ex-vrouw en jarenlang creatieve partner – is heengegaan. Zij werd 73 jaar.
Tijdens de uitzending van Vandaag Inside bespraken de analisten en presentatoren dit verdrietige nieuws. René van der Gijp sprak daar de overtuiging uit dat het geen toeval kan zijn dat Bruijs zo kort na Cox is 0verleden. Volgens hem heeft ze dit zo gewild, omdat hun levens al sinds de jaren zeventig onafscheidelijk met elkaar verbonden waren.
Twee iconen kort na elkaar
De tijdlijn van hun heengaan is opvallend. Gerard Cox maakte vorige maand bekend dat hij slokdarmkanker had. De z!ekte verliep snel, en afgelopen zondag werd zijn 0verlijden in zijn woonplaats Mijnsheerenland (Zuid-Holland) bekendgemaakt.
Nog geen drie dagen later volgde het nieuws dat ook Joke Bruijs is heengegaan. Zij kampte al jarenlang met de z!ekte van Parkinson, die haar gezondheid steeds verder beperkte. Volgens haar management had Bruijs vooraf bepaald dat haar lichaam ter beschikking van de wetenschap zou worden gesteld. Daarmee koos ze voor een betekenisvolle nalatenschap, al betekent dit ook dat er geen traditionele uitvaart zal plaatsvinden.
Een huwelijk en een creatieve erfenis
Gerard Cox en Joke Bruijs leerden elkaar kennen in de jaren zeventig en trouwden in 1977. Hun huwelijk duurde tien jaar, maar ook na hun scheiding bleven de twee intensief samenwerken. Hun samenwerking was soms zelfs bepalender dan hun liefdesrelatie.
Zo stonden ze samen op het toneel en voor de camera. Tussen 1989 en 1993 schitterden ze in de televisieserie Vreemde Praktijken, waarin hun chemie onmiskenbaar was. Daarnaast had Bruijs gastrollen in series als Goede Tijden, Slechte Tijden, waarmee ze een breed publiek bereikte.
Hun meest iconische samenwerking was zonder twijfel de langlopende televisieserie Toen Was Geluk Heel Gewoon, waarin Cox de rol van Jaap Kooiman vertolkte en Bruijs regelmatig opdook in gastrollen. Het duo wist elkaar altijd professioneel te vinden, zelfs toen hun persoonlijke relatie al tot het verleden behoorde.
“Dat wilde ze” – de woorden van Van der Gijp
Tijdens Vandaag Inside werd uitgebreid stilgestaan bij de bijna gelijktijdige 0verlijdens. René van der Gijp liet zich ontvallen dat hij het geen toeval vond. “Dat wilde ze,” zei hij beslist, doelend op de nauwe band tussen Cox en Bruijs. Volgens hem voelde het voor Joke alsof haar taak erop zat nu Gerard er niet meer was.
Presentator Wilfred Genee reageerde verbaasd en vroeg of Van der Gijp bedoelde dat ze eigenlijk samen wilden gaan. Van der Gijp knikte: “Het komen te 0verlijden als het voor hem ook voorbij was.” Hij suggereerde daarmee dat hun verbondenheid zo groot was dat Bruijs het niet meer wilde of kon opbrengen om zonder Gerard verder te leven.
Derksen: “Ze was al zo z!ek”
Ook Johan Derksen mengde zich in het gesprek. Hij herinnerde eraan dat Joke Bruijs al langere tijd ernstig z!ek was en daardoor niet eens in staat zou zijn geweest om een uitvaart bij te wonen. “Zij was toch al zo z!ek dat ze niet eens meer naar de begrafenis kon?” merkte hij op.
Van der Gijp bevestigde dit en onderstreepte de emotionele band die tot het einde bleef bestaan. Ondanks hun scheiding bleven Gerard en Joke elkaars steun en toeverlaat.
Een liefde die bleef
Wat hun band bijzonder maakte, was dat deze zich niet liet beperken tot de periode van hun huwelijk. Zelfs na hun scheiding zochten ze elkaar vaak op. Gerard Cox vertelde in april van dit jaar nog in een interview dat hij regelmatig bij Joke op bezoek ging, ondanks haar z!ekte.
Hij nam dan soms de rol van entertainer op zich: “Dan doe ik halverwege alsof ik de tekst van een lied niet meer weet, en dan herinnert ze zich het ineens allemaal.” Deze kleine, intieme momenten lieten zien hoe hun vriendschap en wederzijdse steun altijd aanwezig bleven.
Publieke reacties vol emotie
Het 0verlijden van zowel Gerard Cox als Joke Bruijs binnen zo’n korte periode heeft veel losgemaakt bij het publiek. Op sociale media stromen de reacties binnen. Veel mensen benadrukken dat twee van de meest geliefde artiesten van Nederland zijn weggevallen.
Fans noemen hen een “gouden duo” dat door hun nuchtere humor, muzikale talent en warmte een unieke plek in de Nederlandse cultuur heeft verworven. Hun gezamenlijke werk wordt nu nog meer gezien als een monument voor de Nederlandse kleinkunst en televisiegeschiedenis.
Geen uitvaart, maar een erfenis voor de wetenschap
Dat Joke Bruijs haar lichaam ter beschikking stelde van de wetenschap, is een keuze die bewondering oproept. Veel mensen zien het als een laatste daad van betekenis, passend bij iemand die tijdens haar leven ook altijd betrokken en maatschappelijk bewust was.
Hoewel er daardoor geen traditionele uitvaart zal plaatsvinden, betekent dit niet dat haar nagedachtenis verdwijnt. Integendeel: haar carrière, haar optredens en haar rol in het leven van mensen zoals Gerard Cox en hun gezamenlijke vriendenkring blijven springlevend.
De woorden die blijven hangen
Tijdens Vandaag Inside sloot Van der Gijp zijn reflectie af met een bijna filosofische gedachte: het 0verlijden van Joke zo kort na Gerard is volgens hem een bevestiging van de diepe band die de twee altijd hebben gehad. “Dat was vroeger zo’n leuk stel,” zei hij met een mengeling van melancholie en bewondering.
Het gesprek liet zien hoezeer de levens van Cox en Bruijs vervlochten waren, niet alleen voor henzelf, maar ook in de ogen van het publiek dat hen jarenlang samen op televisie en in het theater zag.
Twee grootheden, één verhaal
Met het afscheid van Gerard Cox en Joke Bruijs in dezelfde week lijkt een heel hoofdstuk in de Nederlandse cultuurgeschiedenis afgesloten. Zij waren niet alleen artiesten, maar ook symbolen van een tijd waarin humor, muziek en nuchtere levenswijsheid hand in hand gingen.
Hun nalatenschap is groot: van de liedjes van Gerard tot de rollen van Joke, van hun gezamenlijke optredens tot hun persoonlijke vriendschap die ook na hun scheiding nooit verdween.
Conclusie: een innige band tot het einde
De woorden van René van der Gijp hebben de discussie geopend over hoe sterk de band tussen Gerard Cox en Joke Bruijs werkelijk was. Of het toeval was of niet, feit is dat ze slechts drie dagen na elkaar zijn gegaan. Het voelt voor velen alsof ze samen hun laatste hoofdstuk hebben afgesloten.
Wat rest, is bewondering voor hun levenswerk en ontroering over hun verbondenheid. Nederland neemt afscheid van twee grootheden die niet alleen hun talent deelden, maar ook hun menselijkheid. Hun verhaal blijft een symbool van liefde, vriendschap en de kracht van kunst.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.