-

Algemeen

Op mijn trouwdag rende ik huilend weg van het altaar vanwege twijfels en onzekerheid, en de volgende ochtend heb ik besloten om officieel scheiding aan te vragen

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Van droombruiloft naar een nieuw begin: mijn reis naar echte liefde

Mijn trouwdag was alles wat ik me ooit had gewenst. De zaal was prachtig versierd met zachte pastelkleuren, de bloemen stonden tot in de kleinste hoekjes, en de muziek gaf de hele dag een magische gloed. Het diner was voortreffelijk en de glimlachen van onze gasten gaven me een gevoel van diepe dankbaarheid. Ik had alles zelf geregeld, van de bloemist tot de gastenlijst, en voelde me trots toen ik zag hoe elk detail samenkwam. Het leek de perfecte start van een nieuw hoofdstuk in mijn leven.

Maar naarmate de tijd verstreek, begon ik te merken dat het sprookje barstjes kreeg. Het leven na de bruiloft was niet zo harmonieus als ik had gehoopt.


Een relatie die goed leek

Peter en ik waren drie jaar samen voordat hij me ten huwelijk vroeg. We hadden onze routines, zoals samen pannenkoeken eten op zondagochtend en lange wandelingen maken door het park. Hij was de grappenmaker, ik de rustige denker. Zijn humor voelde soms misplaatst, maar ik wuifde dat weg. Liefde is immers geven en nemen, dacht ik toen.


Alles zelf in handen

Toen de trouwdatum vastlag, stortte ik me volledig op de organisatie. Ik hield een notitieboekje bij met alle leveranciers, afspraken en budgetten. Peter liet me begaan en deed alleen de uitnodigingen. Soms had ik gewild dat hij wat meer betrokken was, maar ik was vooral trots op hoe we dit samen deden.


De perfecte dag

De trouwdag zelf voelde als een droom. Mijn moeder hielp me met mijn haar en de zorgvuldig gekozen pareltjes gaven een extra glans aan het moment. De ceremonie was ingetogen en krachtig. Toen ik Peter aankeek, voelde ik een diepe verbinding. Alles klopte.

De receptie was feestelijk en licht. Er werd gelachen, gedanst en genoten. Totdat het tijd was om de taart aan te snijden.


De taart en de stilte

Ik liep naar voren, pakte het mes en net toen ik me voorover boog, verloor ik mijn evenwicht. Mijn gezicht belandde midden in de taart. Het werd even stil, daarna klonk er een golf van gelach. Voor de gasten was het een luchtig moment, maar voor mij voelde het kwetsbaar.

Peter stond naast me en lachte mee. Maar hij wist hoe belangrijk dit voor me was. Ik had hem vaker verteld dat ik niet van grappen hield tijdens belangrijke momenten.


Alleen in de drukte

Een jonge ober gaf me een servet en zijn rustige blik gaf me een moment van steun. Ik trok me terug uit de zaal om even adem te halen. Buiten voelde de frisse lucht als een opluchting.

Die avond, nog in mijn trouwjurk, zat ik op de rand van het bed. Peter kwam binnen, maar in plaats van troost kreeg ik verwijten. Volgens hem had ik de sfeer verpest. Toen hij zei: “Het was toch maar taart”, wist ik dat er iets fundamenteels ontbrak.


Het besef en de keuze

De volgende ochtend vroeg ik rustig of we ons huwelijk konden afronden. Hij stemde direct toe. Er volgde geen ruzie, geen drama. Het voelde als de juiste beslissing. Mijn ouders stonden aan mijn zijde en hielpen me deze periode door.


De weg naar herstel

In de weken daarna koos ik bewust voor stilte. Ik pakte mijn oude hobby schilderen weer op, vulde mijn huis met bloemen en maakte avondwandelingen. Langzaam vond ik mijn ritme terug. Ik leerde opnieuw genieten van de kleine dingen en vond de kracht om een nieuw begin te maken.


Een onverwachte boodschap

Een paar maanden later ontving ik een bericht via Facebook van de ober die me die avond had geholpen. “Je verdient beter dan hoe dat ging”, schreef hij. Zijn woorden raakten me.

We raakten aan de praat en ontdekten een gedeelde liefde voor boeken en films. Zijn naam was Chris, hij studeerde psychologie en werkte af en toe op evenementen. Onze gesprekken werden langer en persoonlijker, tot we besloten af te spreken voor koffie. Het voelde warm en veilig.


Tien jaar later

Vandaag vieren Chris en ik ons tienjarig jubileum. We wonen samen in een huisje met een vrolijke gele voordeur en een tuin vol zelfgekweekte tomaten. Op regenachtige avonden kijken we oude films, dicht tegen elkaar aan.

Soms fluistert hij: “Je bent nog steeds mooier dan die taart.” Dan glimlach ik. Want ik weet nu hoe het voelt om echt geliefd te zijn – precies zoals ik ben.

Algemeen

Heftig moment bij Suzan & Freek: zanger barst in tranen uit na aangrijpend verhaal

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Suzan & Freek breken stil bij Jinek: een avond vol emotie, liefde en hoop

Tijdens een indrukwekkend optreden bij Eva Jinek konden Suzan & Freek hun emoties niet langer verbergen. Voor het eerst vertelden ze openhartig over de periode waarin hun leven plotseling veranderde — een gesprek dat miljoenen kijkers raakte en de kracht van liefde en muziek liet zien.

Een telefoontje dat alles veranderde

Het was een gewone dag na een reeks concerten toen Suzan & Freek thuiskwamen en drie gemiste oproepen zagen van het Antoni van Leeuwenhoek Medisch Centrum.
“Toen wist ik: dit is belangrijk,” vertelt Suzan rustig.
De volgende ochtend zaten ze samen tegenover de arts. Nog voordat er iets werd gezegd, voelden ze dat het gesprek hun leven zou veranderen.
Freek herinnert zich: “Je zag het aan zijn ogen. Hij zei: ‘Freek, Suzan, ik heb niet het nieuws waarop we hoopten.’”

De diagnose — longproblemen met uitzaaiingen — kwam als een klap. Toch besloten ze vanaf dat moment om zich niet te laten leiden door angst, maar door liefde, vertrouwen en dankbaarheid.

Een periode van ongeloof en aanpassing

De dagen na het gesprek voelden onwerkelijk. “Het was alsof de wereld even stilstond,” vertelt Suzan. “Alles wat vanzelfsprekend leek, kreeg ineens een andere betekenis.”
Freek probeerde direct duidelijkheid te krijgen over de mogelijkheden. De artsen legden uit dat er geen genezende behandeling was, maar dat therapie de z!ekte kon vertragen en de kwaliteit van leven behouden.

Die boodschap kwam hard binnen, maar gaf ook richting. Samen besloten ze om te leven met aandacht — met kleine dagelijkse rituelen: koken, wandelen, zingen. “We wilden niet alleen vechten tegen iets, maar ook leven voor iets,” zegt Suzan.

De eerste signalen

Voordat de diagnose kwam, had Freek wekenlang signalen dat er iets niet goed zat. Hij voelde steken in zijn zij, was sneller moe en had een aanhoudend hoestje. “Ik dacht dat het stress was,” zegt Suzan, die toen zes weken zwanger was. “Tot hij kleine knobbeltjes in zijn nek voelde. Toen zijn we naar de dokter gegaan.”

Volgens deskundigen van Longfonds.nl is alertheid bij lichamelijke veranderingen cruciaal. In dit geval leidde dat tot verder onderzoek en een tijdige start van behandeling. “We waren dankbaar dat we er op tijd bij waren,” vertelt Suzan.

Behandeling en vooruitgang

In het Antoni van Leeuwenhoek startte Freek kort na de diagnose met een gerichte therapie. Die richt zich op het vertragen van de z!ekte en het versterken van de weerstand.
Freek vertelt: “Er zijn plekjes gevonden in mijn longen, lymfeklieren en bij de bijnieren. Gelukkig niet in mijn hoofd — dat gaf ons een sprankje opluchting.”

Sindsdien voelt hij zich lichamelijk sterker. Hij leeft gezonder, beweegt veel en neemt meer tijd om te rusten. Suzan kookt dagelijks verse maaltijden. “Het klinkt misschien simpel,” lacht Freek, “maar samen koken is een vorm van therapie geworden.”

De artsen spreken voorzichtig positief over de resultaten. Hoewel het traject zwaar blijft, merken ze vooruitgang. “Elke stap vooruit is winst,” aldus Suzan.

Samen sterk door de zwangerschap

Toen het nieuws kwam, was Suzan zwanger van hun eerste kindje. Dat maakte alles nog emotioneler. “Het was dubbel: vreugde en angst tegelijk,” zegt ze. “Maar dat nieuwe leven gaf ons ook hoop.”

De voorbereidingen op het ouderschap hielpen hen om vooruit te blijven kijken. Freek werkte aan zijn conditie, terwijl Suzan de babykamer inrichtte. “We wilden dat ons kind in een huis vol liefde zou komen, niet vol angst,” vertelt Freek.

Volgens psychologen helpt een positieve verwachting bij het versterken van mentale veerkracht. Voor Suzan & Freek werd die verwachting letterlijk tastbaar: elke echo, elke schop herinnerde hen aan het leven dat verder ging.

Nachtelijke gesprekken en nabijheid

De eerste weken na de diagnose waren zwaar. De nachten waren lang en stil, gevuld met gesprekken over het leven, de toekomst en alles daartussen. “Soms zaten we uren wakker,” zegt Suzan. “Dan luisterden we naar elkaars ademhaling en hielden elkaars hand vast.”

Freek probeerde optimistisch te blijven. Hij verdiepte zich in verhalen van mensen die ondanks hun z!ekte bleven genieten. “Dat gaf me perspectief. Ik dacht: als zij het kunnen, dan wij ook.”

Ze vonden rust in muziek, wandelen en stilte. Volgens MindfulnessFonds.nl helpt ontspanning bij het omgaan met stress — iets wat Suzan & Freek in de praktijk brachten. “We leerden dat geluk niet in grote plannen zit, maar in kleine momenten samen,” zegt Suzan.

De kracht van muziek

Hun nieuwe single ‘Niemand’ werd geschreven in de weken na de diagnose. Het nummer beschrijft hoe ze elkaar vasthouden als alles even wankelt.
“Het lied was onze manier om alles te verwerken,” zegt Freek. “We zongen wat we niet konden zeggen.”

Toen ze het nummer live speelden bij Jinek, werd het muisstil in de studio. Binnen een paar uur stond ‘Niemand’ bovenaan de hitlijsten. De videoclip, eenvoudig gefilmd in zwart-wit, werd miljoenen keren bekeken.

Volgens AD.nl werd het optreden één van de meest bekeken muziekfragmenten van het jaar. Kijkers noemden het “oprecht”, “rauw” en “moedig”. Voor Suzan & Freek voelde het als een nieuw begin.

Landelijke steun en verbondenheid

Sinds hun verhaal openbaar werd, ontvangen ze dagelijks honderden berichten. Fans schrijven dat hun openheid helpt om zelf met moeilijke situaties om te gaan.
Ook collega-artiesten reageerden massaal. Ilse DeLange, Snelle en Maan stuurden persoonlijke berichten van steun. Radiostations draaiden hun muziek als eerbetoon, en televisieprogramma’s besteedden aandacht aan hun veerkracht.

“Die warmte uit het hele land doet iets met je,” zegt Suzan. “Mensen die je niet kent, sturen kaarten met woorden die recht uit het hart komen.”
Freek vult aan: “Het voelt alsof iedereen met ons meeleeft. Dat geeft kracht, juist op dagen dat het moeilijker is.”

Een hoopvolle toekomst

Ondanks alles kijken ze met vertrouwen vooruit. Freek voelt zich sterker en werkt aan nieuwe liedjes. “Ik wil laten zien dat er altijd licht is, hoe donker het ook wordt,” zegt hij.

Suzan straalt terwijl ze vertelt over hun baby. “We leven bewuster dan ooit. Elke dag samen is een zegen.” Hun wens is om anderen te blijven inspireren met muziek — niet door perfectie, maar door echtheid.

Hun verhaal is inmiddels meer dan een nieuwsfeit; het is een symbool van veerkracht, liefde en menselijkheid geworden. Ze tonen dat zelfs in de moeilijkste tijden verbinding mogelijk is — tussen geliefden, vrienden en een heel land dat meeleeft.

Een avond die bijblijft

Het optreden bij Jinek eindigde met stilte, gevolgd door een minutenlang applaus. Eva Jinek sloot af met de woorden: “Jullie laten zien wat echte liefde is.”

Terwijl de camera’s uitgingen, omhelsden Suzan & Freek elkaar. Geen woorden, alleen een blik die alles zei.

Hun verhaal raakt, omdat het zo menselijk is. Het vertelt over vallen en opstaan, over de kracht van samen verdergaan, en over muziek als balsem voor het hart.

En misschien is dat wel de mooiste boodschap van allemaal: dat liefde, in welke vorm dan ook, altijd de sterkste melodie blijft.


Kernpunten:

  • Freek kreeg in mei 2024 een ernstige longdiagnose.

  • De behandeling in het Antoni van Leeuwenhoek verloopt positief.

  • Hun nieuwe single ‘Niemand’ werd live gepresenteerd bij Jinek.

  • Hun aanstaande ouderschap geeft hoop en kracht.

  • Fans en collega’s tonen massale steun en waardering.

Lees verder