Algemeen
Glennis Grace (47) schokt heel Nederland en haalt alle kranten met totaal onverwacht besluit
Glennis Grace (47) spreekt openhartig over haar kinderwens: “We gaan het gewoon proberen”
Zangeres Glennis Grace (47) staat deze week groot op de cover van het weekblad Privé. De reden? Een persoonlijke onthulling die veel reacties oproept: ondanks haar leeftijd wil ze graag nog een keer moeder worden. Samen met haar nieuwe partner Eddy (31) droomt ze van gezinsuitbreiding. “Ik zou het dolgraag nog eens meemaken.”
Een nieuw hoofdstuk
Glennis Grace kennen we als een van de meest herkenbare stemmen van Nederland. Met een indrukwekkende carrière, optredens op nationale én internationale podia en een karakteristieke uitstraling is ze al jaren een vertrouwd gezicht in de entertainmentwereld. Maar waar ze eerder vooral bekendstond om haar muzikale prestaties, komt ze deze week met een persoonlijke boodschap: ze koestert een diepe wens om nog een kindje te krijgen.
De zangeres is al moeder van Anthony, die inmiddels 18 jaar is. Hun band is sterk, en Glennis heeft in meerdere interviews laten weten hoe belangrijk het moederschap voor haar is geweest. Toch voelt ze dat haar gezin nog niet compleet is.
Liefde op latere leeftijd
De aanleiding voor deze wens ligt in haar nieuwe relatie. Tijdens een sportieve sessie leerde ze personal trainer Eddy kennen. De klik was er meteen, en van daaruit groeide een hechte band. Inmiddels vormen ze een stel, ondanks het leeftijdsverschil van zestien jaar. “Eddy is geweldig,” vertelt Glennis. “Hij is lief, zorgzaam en staat met beide benen op de grond.”
Volgens de zangeres voelen ze zich veilig bij elkaar, en dat vertrouwen zorgt ervoor dat ze serieus nadenkt over een gezamenlijke toekomst. “In deze relatie zie ik mogelijkheden die ik eerder niet zag. Ik wil dit samen met hem ontdekken.”
Kinderwens op 47-jarige leeftijd
In het interview met Privé vertelt Glennis dat haar kinderwens al langer bestaat. “Ik roep al jaren dat ik nog een keer moeder wil worden. Alleen kwam het er nooit meer van. Maar in deze relatie zou ik het nog wel willen.” Haar ogen stralen hoop, maar ook realisme. Ze weet dat haar leeftijd geen vanzelfsprekende basis vormt voor een nieuwe zwangerschap.
“Ja, ik ben 47. Maar ik voel me gezond, energiek en sterk. En Eddy is jong en wil graag een gezin. Dat geeft me vertrouwen. We weten natuurlijk niet of het lukt, maar we willen het gewoon proberen.”
Inspiratie uit haar omgeving
Glennis laat zich inspireren door andere vrouwen die op latere leeftijd moeder worden. “Kijk naar Jasmine Sendar,” zegt ze. “Zij is net zo oud als ik en in verwachting van een dochter. Dat geeft hoop. Ik gun het iedereen die dat gevoel nog in zich draagt. En misschien is het mij ook nog gegund.”
De zangeres benadrukt dat haar wens niet voortkomt uit impuls of publiciteit, maar uit een oprechte behoefte. “Het moederschap heeft me veel geleerd. Anthony is mijn alles. Maar ik voel dat ik nog iets te geven heb.”
Een samengesteld gezin
Wat het extra bijzonder maakt, is de band tussen haar zoon en haar partner. “De klik tussen Eddy en Anthony is fantastisch. Ze kunnen goed met elkaar opschieten. Dat maakt het voor mij nog mooier. Eigenlijk vormen we nu al een klein gezin.”
Mocht het krijgen van een tweede kind niet lukken, dan weet Glennis wat ze wél heeft: liefde. “Ik heb mijn zoon, mijn partner, mijn werk… Ik ben dankbaar. Maar als het ons gegund is, zou dat een prachtige toevoeging zijn.”
Positief en realistisch
Hoewel de zangeres optimistisch is, blijft ze ook nuchter. “Je weet het nooit op mijn leeftijd. Het zou heel mooi zijn, en als het niet lukt, dan is dat ook goed. Maar het idee alleen al dat het misschien kan, geeft hoop.”
Ze beseft dat het onderwerp gevoelig ligt. “Sommigen vinden het misschien onhandig dat ik dit zo openlijk deel, maar ik geloof in eerlijkheid. Als vrouwen elkaar kunnen inspireren met hun verhaal, waarom zou je het dan niet doen?”
Glennis over media-aandacht: “Soms moet je je hart volgen”
De timing van het interview is opvallend, maar Glennis lijkt zich daar niet druk om te maken. “Natuurlijk weet ik dat alles wat ik zeg besproken wordt. Maar daar heb ik mee leren leven. Dit is mijn leven, mijn gevoel. En als dat mensen raakt of inspireert, dan ben ik daar alleen maar blij om.”
Ze benadrukt dat haar keuze niet draait om publiciteit. “Sommige mensen denken: daar is ze weer. Maar dit gaat niet om de buitenwereld. Dit gaat om mij, om Eddy, om liefde en hoop.”
Tot slot: “Alles is mogelijk”
Glennis sluit het interview af met een krachtige boodschap: “We gaan het gewoon proberen. Ik weet dat het niet vanzelfsprekend is, maar alles is mogelijk. Als je gezond bent, liefde voelt en steun krijgt van je omgeving, dan mag je dromen blijven koesteren.”
Of ze daadwerkelijk opnieuw moeder wordt, weet niemand. Maar één ding is zeker: haar openheid over haar verlangen laat zien dat hoop, liefde en toekomstdromen nooit aan leeftijd gebonden zijn.
Glennis Grace (47) haalt cover Privé met babywens: 'Is niet te laat!' – https://t.co/hEL1Dx5APZ
— Mediacourant.nl (@Mediacourant) August 6, 2025
Wil je dit verhaal delen met anderen? Klik dan op ‘delen’ en verspreid dit hoopvolle verhaal.
Na bijna twintig jaar debat, politieke omwegen en halfslachtige compromissen lijkt Nederland opnieuw op een kruispunt te staan in een van de meest gevoelige maatschappelijke dossiers van de afgelopen decennia. Het demissionaire kabinet zet stappen richting een uitbreiding van het huidige boerkaverbod, waarmee gezichtsbedekkende kleding niet langer alleen in specifieke gebouwen verboden zou zijn, maar ook in alle openbare ruimtes.
Dat betekent: niet alleen in het openbaar vervoer, zorginstellingen, scholen en overheidsgebouwen, maar ook op straat, in winkels, op markten en andere publiek toegankelijke plekken. De aankondiging zorgt direct voor felle discussies, maar tegelijkertijd klinkt bij veel mensen ook opluchting. Het gevoel overheerst dat de politiek eindelijk een knoop wil doorhakken die al veel te lang vooruit is geschoven.
Van gedeeltelijk verbod naar één duidelijke regel
Sinds 2019 geldt in Nederland een gedeeltelijk boerkaverbod. Gezichtsbedekkende kleding is sindsdien verboden in een beperkt aantal publieke instellingen, maar in de openbare ruimte bleef het toegestaan. Die constructie was destijds bedoeld als compromis, maar heeft in de praktijk juist geleid tot onduidelijkheid.
Voor burgers is het vaak onbegrijpelijk waarom iets in een tram verboden is, maar een paar meter verderop op het perron weer wel mag. Voor handhavers is het minstens zo ingewikkeld. Zij moeten ter plekke inschatten of een locatie onder de wet valt, wat regelmatig leidt tot discussies, spanningen en terughoudend optreden.
Wat bedoeld was als nuance, werd zo door velen ervaren als een halfslachtige oplossing die niemand echt tevreden stelt.
Kabinet wil helderheid en uniformiteit
Het kabinet onderzoekt nu hoe het verbod kan worden uitgebreid naar alle openbare ruimtes, met als doel één uniforme regel te creëren. Daarbij wordt benadrukt dat dit moet gebeuren binnen de kaders van de Grondwet en internationale verdragen.
Hoewel de toon voorzichtig is, is de politieke boodschap duidelijk: het huidige systeem werkt niet. Meerdere partijen pleiten al jaren voor een heldere norm zonder uitzonderingen. Niet om te provoceren, maar om duidelijkheid te scheppen.
Het uitgangspunt dat nu centraal staat is eenvoudig: wie zich in de openbare ruimte begeeft, moet herkenbaar zijn. Ongeacht overtuiging, afkomst of reden.
Waarom zichtbaarheid zo’n kernpunt is
Zichtbaarheid speelt een fundamentele rol in het dagelijks samenleven. In een open samenleving is het normaal dat mensen elkaar kunnen zien, aanspreken en herkennen. Dat vormt de basis voor vertrouwen, veiligheid en sociale interactie.
Wanneer iemand volledig onherkenbaar is, verandert die dynamiek. Cameratoezicht verliest effect, communicatie wordt lastiger en het gevoel van veiligheid kan afnemen. Dit speelt niet alleen bij toezicht, maar ook bij hulpverlening en noodsituaties.
In een tijd waarin maatschappelijke spanningen en polarisatie toenemen, zien veel mensen zichtbaarheid als een minimale voorwaarde voor wederzijds respect.
Vrijheid versus sociale druk
Tegenstanders van een volledig verbod wijzen op individuele vrijheid en religieuze expressie. Dat argument is belangrijk en raakt aan fundamentele rechten. Tegelijkertijd roept het ook vragen op.
Hoe vrij is een keuze wanneer die onder sociale, culturele of religieuze druk wordt gemaakt? Uit verhalen van vrouwen die afstand namen van gezichtsbedekkende kleding blijkt regelmatig dat zij zich beperkt of gecontroleerd voelden.
Voorstanders van een verbod stellen daarom dat vrijheid niet alleen gaat over mogen, maar ook over bescherming tegen dwang. In die redenering is het stellen van grenzen juist een manier om autonomie te versterken.
Internationale voorbeelden als referentie
Nederland staat niet alleen in deze discussie. Verschillende Europese landen, waaronder Frankrijk, België, Denemarken, Oostenrijk en Zwitserland, voerden al eerder een algemeen verbod op gezichtsbedekkende kleding in de openbare ruimte in.
In al deze landen werd dezelfde afweging gemaakt tussen individuele rechten en maatschappelijke belangen zoals veiligheid, gelijkwaardigheid en openheid. De wetten hielden stand bij juridische toetsing, wat ook in Nederland meeweegt bij de huidige overwegingen.
Veiligheid en gelijkheid voor de wet
Een belangrijk punt in het debat is dat een uitgebreid verbod niet exclusief religieus is. Het zou ook gelden voor andere vormen van gezichtsbedekking, zoals maskers en bivakmutsen.
Het uitgangspunt is gelijkheid voor de wet: geen uitzonderingen op basis van overtuiging. Dat maakt beleid eenvoudiger, eerlijker en beter handhaafbaar. Voor toezichthouders en hulpdiensten betekent het duidelijkheid, voor burgers voorspelbaarheid.
Vrijheid heeft grenzen in de publieke ruimte
Vrijheid is een kernwaarde in Nederland, maar geen absolute. In de publieke ruimte gelden regels die het samenleven mogelijk maken. Geluidsnormen, verkeersregels en identificatieplicht zijn daar voorbeelden van.
Volledige anonimiteit past voor veel mensen niet binnen dat kader. Elkaar kunnen zien en herkennen wordt gezien als een minimale voorwaarde voor wederzijds vertrouwen.
Het debat over gezichtsbedekkende kleding gaat daarmee niet alleen over religie of kleding, maar over de vraag hoe een open samenleving eruitziet.
Eindelijk een besluit na jaren debat
Het boerkadebat loopt al sinds het midden van de jaren 2000. In die tijd passeerden talloze commissies, wetsvoorstellen en compromissen de revue. Toch bleef de maatschappelijke spanning bestaan.
De huidige stap van het kabinet wordt door voorstanders gezien als een poging om eindelijk duidelijkheid te scheppen. Niet langer eindeloos uitstellen, maar een norm formuleren die voor iedereen geldt.
Dat zal ongetwijfeld leiden tot stevige reacties, maar juist dat hoort bij een democratie die moeilijke keuzes niet blijft vermijden.
Een signaal over Nederlandse kernwaarden
Voorstanders zien de uitbreiding van het verbod als een bevestiging van kernwaarden als openheid, gelijkwaardigheid en veiligheid. Niet als een aanval op geloof, maar als een afbakening van wat thuishoort in de publieke ruimte.
Door duidelijke grenzen te stellen, blijft samenleven mogelijk. Een samenleving zonder regels is immers geen vrije samenleving, maar een onduidelijke.
Conclusie: duidelijkheid boven onzekerheid
Met deze stap lijkt Nederland afscheid te nemen van halfslachtig beleid. Of het volledige boerkaverbod er daadwerkelijk komt, hangt af van juridische toetsing en politieke steun, maar één ding is duidelijk: de tijd van wegkijken en uitstellen lijkt voorbij.
Voor veel mensen voelt deze ontwikkeling niet als een beperking van vrijheid, maar juist als bescherming ervan. De komende periode zal uitwijzen of Nederland kiest voor één heldere regel in de openbare ruimte – en daarmee voor duidelijkheid boven voortdurende onzekerheid.