Algemeen
Creatieve huisvestingsoplossingen voor grote gezinnen in Limburg
De Uitdaging van Huisvesting voor Grote Gezinnen
In Limburg is er een aanzienlijke uitdaging voor gemeenten om geschikte woningen te vinden voor grote gezinnen van statushouders. Deze gezinnen, vaak met meerdere kinderen, ervaren veel moeilijkheden bij het vinden van een passend huis. Vooral in Weert is er met succes een oplossing gevonden voor het gezin van Qasim Sid en Dhaahin Madoobe. Zij wonen samen met hun vijftien kinderen in een voormalige woongroepwoning, wat hen de nodige ruimte biedt om hun leven in Nederland voort te zetten.
Twee Woningen Samengevoegd tot Eén
Qasim Sid en Dhaahin Madoobe hebben hun onderkomen gevonden in twee samengevoegde woningen, elk met een oppervlakte van honderd vierkante meter. Oorspronkelijk waren deze woningen bedoeld voor mensen met een beperking, maar ze boden een uitstekende oplossing voor het grote gezin van Sid en Madoobe. Ondanks de ruime opzet van de woningen, was het een uitdaging om voldoende leefruimte te creëren voor hun vijftien kinderen. Qasim legt uit dat het inrichten van het huis een uitdagende taak was, maar dat het nu beter beheersbaar is geworden.
Het samenvoegen van de woningen was een noodzakelijke stap om het gezin te kunnen huisvesten. Dankzij deze aanpassing heeft het gezin nu de ruimte die ze nodig hebben om comfortabel te kunnen leven. Dit soort creatieve oplossingen zijn essentieel in een tijd waarin de vraag naar geschikte woningen voor grote gezinnen hoog is.
Verbetering van de Leefsituatie
Qasim Sid herinnert zich hoe druk het vroeger was, toen alle kinderen nog thuis woonden. Er waren stapelbedden nodig in drie van de zeven slaapkamers om iedereen een slaapplaats te geven. Inmiddels zijn vijf van hun kinderen uit huis gegaan, wat meer ruimte heeft gecreëerd voor de anderen. Ondanks het beperkte aantal vierkante meters, klaagt Qasim niet. Hij vertelt dat het gezin zich goed heeft aangepast en dat ze gelukkig zijn met hun huidige leefsituatie.
Het is bewonderenswaardig hoe het gezin erin geslaagd is om zich aan te passen aan de omstandigheden. Ondanks de drukte en de uitdagingen van het dagelijks leven, blijven ze positief en veerkrachtig.
Van Somalië naar Nederland: Een Nieuw Begin
Het gezin Sid arriveerde in 2010 vanuit Somalië in Nederland. Ze brachten anderhalf jaar door in een asielzoekerscentrum in Winterswijk, samen met hun twaalf kinderen. Uiteindelijk vond het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) een woning voor hen in Weert, waar ze hun nieuwe leven in Nederland konden beginnen.
Het voormalige woongroepgebouw waar ze nu wonen, werd speciaal omgebouwd om het gezin te huisvesten. Qasim kijkt met een glimlach terug op de drukte die hun grote gezin met zich meebracht. Vooral de ochtend- en avondspits waren hectisch, waarbij de oudere kinderen hielpen met de zorg voor hun jongere broers en zussen.
Schaarste aan Geschikte Woningen voor Grote Gezinnen
In Limburg is er een opmerkelijke schaarste aan woningen die geschikt zijn voor grote gezinnen. Gezinnen met meer dan zeven leden moeten vaak lang wachten op een passende woning. Uit recente cijfers blijkt dat er op 1 oktober nog achttien grote gezinnen op de wachtlijst stonden. Sinds 2020 hebben 107 grote gezinnen een woning gekregen, maar vaak waren er creatieve aanpassingen nodig om genoeg ruimte te bieden.
Gemeenten werken nauw samen met woningcorporaties zoals Wonen Limburg om geschikte huisvesting te creëren. Een van de oplossingen is het samenvoegen of verbouwen van woningen, wat mogelijk wordt gemaakt door een subsidieregeling van de rijksoverheid. Deze aanpak is essentieel om ervoor te zorgen dat alle gezinnen een plek kunnen vinden die aan hun behoeften voldoet.
Toekomstige Onzekerheid voor de Familie Sid
Voor de familie Sid is de toekomst echter nog onzeker. Wonen Limburg overweegt om de muur tussen de twee woningen terug te plaatsen, wat zou betekenen dat het gezin zich moet splitsen of verhuizen. Deze mogelijkheid baart vooral de jongere kinderen zorgen. Faadhumo, een van de dochters, legt uit dat het verdelen over twee huizen een optie is, maar dat verhuizen als een grote uitdaging wordt gezien.
De familie heeft zich goed geïntegreerd in de buurt en heeft sterke banden opgebouwd met hun omgeving. Ze hechten veel waarde aan de contacten die ze hebben gelegd en de school waar hun kinderen naartoe gaan. Het zou een grote verandering zijn als ze hun huidige woonplek moeten verlaten.
Verlies van Verbinding met de Gemeenschap
Faadhumo maakt zich vooral zorgen over haar jongere broers en zussen. Ze hebben sterke banden met hun school en vriendjes in de buurt. “Verhuizen zou vervelend zijn, want we hebben hier onze plek gevonden,” zegt ze. Het gezin heeft zich goed kunnen aanpassen en voelt zich verbonden met de gemeenschap waarin ze wonen.
Daarnaast is Faadhumo actief bezig met haar studie hbo-verpleegkunde en prijst ze de inzet van haar ouders. Ondanks de drukte van hun grote gezin, blijven zij maatschappelijk betrokken. Er werd zelfs voorgesteld dat het gezin kinderen uit problematische gezinnen zou opvangen, maar Dhaahin lacht: “Daar hebben mijn ouders vriendelijk voor bedankt, genoeg is genoeg.”
De Weg Vooruit voor Grote Gezinnen
De familie Sid heeft het geluk gehad dat ze in Weert een woning konden vinden, maar de voortdurende onzekerheid over hun toekomst blijft een zorg. De schaarste aan geschikte woningen voor grote gezinnen is een groot probleem in Limburg, en hoewel gemeenten creatieve oplossingen proberen te vinden, zoals het samenvoegen van huizen, is dit niet altijd een blijvende oplossing.
De familie Sid hoopt dat ze in hun huidige woning kunnen blijven wonen. Ze hebben zich goed geïntegreerd in de gemeenschap en hun leven in Nederland heeft langzaam maar zeker een stabiele basis gekregen. Het is belangrijk dat er meer structurele oplossingen worden gevonden, zodat gezinnen zoals dat van Sid niet constant in onzekerheid hoeven te leven.
Het verhaal van de familie Sid benadrukt de noodzaak voor een breder beleid dat inspeelt op de specifieke behoeften van grote gezinnen in Nederland. Door samen te werken en creatieve oplossingen te blijven ontwikkelen, kunnen gemeenten en woningcorporaties een verschil maken voor deze gezinnen.
Martijn Krabbé heeft dinsdagavond bij RTL Tonight een van de meest openhartige interviews uit zijn carrière gegeven. Niet als presentator, maar als mens. Samen met zijn vrouw Deborah zat hij aan de keukentafel en sprak hij over zijn z!ekte, zijn angsten en de manier waarop hij probeert om het leven, ondanks alles, zo vol mogelijk te blijven leven. De 57-jarige televisiepersoonlijkheid kampt met een ongeneeslijke vorm van longk*nker met uitzaaiingen, een realiteit die zijn blik op alles voorgoed heeft veranderd.
Geen angst voor het einde, wel voor wat achterblijft
Wat direct opvalt in het gesprek, is de kalme manier waarop Martijn spreekt over iets wat voor veel mensen onuitspreekbaar is. Hij benadrukt dat zijn grootste angst niet ligt bij wat hem zelf te wachten staat, maar bij de mensen die hij straks moet achterlaten. Zijn vrouw Deborah en hun kinderen staan daarbij centraal.
“Mijn angst gaat eigenlijk altijd over hen,” vertelt hij. Vooral ’s nachts komen die gedachten hard binnen. “In de nacht ben je alleen. Dan is er geen afleiding, geen drukte, geen gesprekken. Dan kunnen zorgen zich opstapelen en kan ik echt wakker liggen.” Toch weigert Martijn om zich door die angst te laten verlammen. “Je wordt weer wakker, je staat op en je maakt er iets van. Elke dag telt.”
Leven met scherpte en dankbaarheid
Sinds duidelijk is dat genezing niet meer mogelijk is, leeft Martijn met een andere intensiteit. Hij noemt het confronterend, maar ook verhelderend. Waar het leven vroeger soms aan hem voorbij leek te razen, staat hij nu bewuster stil bij kleine momenten. “Je bent altijd bezig, altijd onderweg. En dan ineens word je gedwongen om te kijken. En dan zie je pas hoe mooi alles eigenlijk is.”
Die scherpte zit niet alleen in grote inzichten, maar juist in alledaagse dingen: samen ontbijten, een gesprek voeren zonder haast, lachen om kleine absurditeiten. Martijn spreekt over het belang van geen enkele dag als vanzelfsprekend te beschouwen. “Geen dag zomaar verspillen,” zegt hij resoluut. “Elke dag is er één.”
De wens om zijn gezin ‘goed’ achter te laten
Een terugkerend thema in het gesprek is Martijns diepe wens om zijn gezin zo goed mogelijk achter te laten. Hij weet dat hij hen niet kan behoeden voor verdriet, maar wil wel alles doen om hen zo sterk mogelijk te maken voor wat komt. “Ik zou ze het liefst gelukkig achterlaten,” zegt hij eerlijk. “Maar dat is misschien te veel gevraagd. Wat ik wel kan doen, is er nu zijn. Praten. Dingen zeggen die anders misschien nooit gezegd zouden worden.”
Die openheid typeert het gesprek aan tafel. Er is ruimte voor emotie, maar ook voor realisme. Martijn en Deborah vermijden grote woorden, maar laten zien hoe belangrijk eerlijkheid is, juist in moeilijke tijden.
Deborah als houvast in de nacht
Deborah speelt een cruciale rol in hoe Martijn met zijn z!ekte omgaat. Hij noemt haar zonder aarzeling zijn houvast. “Ik mag haar altijd wakker maken,” vertelt hij. “Ook midden in de nacht. Al is het elke nacht.” Deborah knikt en glimlacht. “Als dat geen echte liefde is,” zegt Martijn zacht.
Deborah bevestigt dat die gesprekken soms zwaar zijn, maar benadrukt dat ze proberen er niet in te blijven hangen. “We willen het leven zo normaal mogelijk blijven leven,” zegt ze. Dat betekent ook: blijven lachen, blijven plannen maken, blijven kijken naar wat wél kan.
Praten over het ondenkbare
Een van de meest aangrijpende momenten in het interview is wanneer Martijn vertelt dat hij samen met zijn familie zijn laatste rustplaats heeft uitgezocht. Dat klinkt zwaar, maar ook hier weet hij het verhaal te laden met menselijkheid en zelfs humor. Samen met zijn vader, Jeroen Krabbé, bezocht hij de plek waar hij uiteindelijk begraven zal worden.
“Het is misschien gek om te zeggen,” vertelt Martijn, “maar ik heb nog nooit zo gelachen.” Zijn vader maakte zelfs grapjes tijdens het regelen. “Hij vroeg of hij nog een annuleringsverzekering kon afsluiten.” Het moment was intens, maar ook verbindend. De plek ligt vast: naast zijn oma.
Humor als familietrek
Volgens Martijn zegt dat veel over zijn familie. “Mijn vader stond letterlijk met één been in mijn toekomstige graf en met het andere in het graf van zijn moeder,” vertelt hij. “En als je dan nog kunt lachen, dan kom je uit een heel bijzonder gezin.” Die combinatie van ernst en luchtigheid zit diep verankerd in wie ze zijn.
Het bezoek aan de begraafplaats werd zo geen moment van louter verdriet, maar ook van verbondenheid. “Ik dacht alleen maar: wat heb ik toch geweldige ouders,” zegt Martijn dankbaar.
Openheid als nalatenschap
Wat Martijn vooral wil nalaten, is geen groots statement, maar eerlijkheid. Hij praat openlijk met zijn kinderen, niet om hen bang te maken, maar om hen mee te nemen in wat er gebeurt. “Ik wil dat ze weten wat er speelt. Dat ze niet achteraf denken: had ik dit maar gevraagd, had ik dat maar gezegd.”
Die openheid geldt ook voor het publiek. Door zijn verhaal te delen, hoopt Martijn iets los te maken bij anderen. Niet medelijden, maar bewustwording. “Sta vaker stil,” lijkt hij te zeggen. “Niet pas als het moet.”
Geen slachtofferrol, wel kwetsbaarheid
Opvallend is dat Martijn zich nergens als slachtoffer neerzet. Hij ontkent de zwaarte niet, maar weigert zich erin te verliezen. Zijn toon is rustig, soms zelfs licht. Dat maakt het gesprek des te indringender. Het is geen televisie voor effect, maar een inkijk in hoe iemand probeert om waardig en bewust om te gaan met iets wat niemand ooit wil meemaken.
Dankbaarheid als rode draad
Aan het einde van het gesprek overheerst geen wanhoop, maar dankbaarheid. Voor zijn gezin. Voor zijn ouders. Voor de liefde die hij voelt en ontvangt. “We hebben er echt iets van gemaakt,” zegt hij over het bezoek aan zijn laatste rustplaats. Die zin lijkt symbool te staan voor hoe hij nu leeft: niet wegkijken, maar er iets van maken.
Martijn Krabbé laat met dit gesprek zien dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar kracht. Dat praten over angst niet betekent dat je opgeeft, maar dat je durft te leven met alles wat erbij hoort. En misschien is dat wel zijn grootste nalatenschap: laten zien dat zelfs in de moeilijkste fase van het leven ruimte blijft voor liefde, humor en betekenis.