Algemeen
Tina Nijkamp trekt beerput open: ´Deze BN´ers zijn achter de schermen een ware verschrikking!´
In Hilversum struikel je over de Bekende Nederlanders die zichzelf onmisbaar achten. Maar wie echt wil weten hoe ze zich gedragen zodra het rode lampje uitgaat, moet luisteren naar iemand die jarenlang in de coulissen meekeek. Tina Nijkamp, ooit stagiaire bij De 5 Uur Show en later tv-baas bij SBS 6, doet in haar podcast Tina’s TV Update een boekje open over de ware aard van onze nationale beroemdheden.
Ilse DeLange als onbenaderbare diva
Een van de grootste verrassingen? Ilse DeLange. Op tv komt ze over als de vriendelijke, goedlachse zangeres met een country-vibe. Maar volgens Tina is dat slechts het beeld dat het grote publiek voorgeschoteld krijgt. Achter de schermen toont Ilse zich naar verluidt als een onbenaderbare diva. “Bij een optreden bij Koffietijd werd ze compleet afgeschermd door beveiligers,” aldus Tina. Alsof er staatsgeheimen gedeeld moesten worden in plaats van een gezellig tv-gesprek.
Een bloemetje van Connie Witteman
Daar tegenover staat Connie Witteman, beter bekend als Vanessa. Zij weet volgens Tina wél hoe je een goede indruk achterlaat. “Ze kwam altijd met een bloemetje de redactie op,” vertelt ze. En dat was niet alleen voor de presentator, maar ook voor de koffiejuffrouw, de stagiaire en de redacteur. Een simpel, vriendelijk gebaar waarmee ze zich blijvend in het geheugen van velen nestelde.
Willeke Alberti en Max Moszkowicz senior
Andere positieve uitzonderingen? Willeke Alberti. “Altijd superaardig,” zegt Tina. En ook Max Moszkowicz senior maakte indruk. Niet alleen vanwege zijn naam en reputatie, maar ook door zijn correcte, vriendelijke houding. Zulke BN’ers zijn zeldzaam, stelt Tina. “Veel anderen hadden de uitstraling van een natte dweil zodra de camera uit was.”
De schijn van televisie
Wat Tina vooral duidelijk maakt: de magie van televisie is bedrieglijk. Wie thuis naar een vrolijke, warme persoonlijkheid kijkt, heeft vaak geen idee wat er buiten beeld gebeurt. Achter de glimlach en charme schuilt soms een heel andere realiteit. En die ervaring krijgt vooral het studiopersoneel voor de kiezen.
Niet iedereen is wie je denkt
Tina herinnert zich haar tijd als stagiaire nog levendig. De ene BN’er gaf haar vriendelijk een hand, de ander keek dwars door haar heen. “Sommige mensen leken oprecht, maar vielen keihard tegen zodra het publiek weg was.” In de koffiekamer, waar camera’s niet komen, vallen de maskers blijkbaar sneller af dan je zou denken.
Namen die blijven hangen
Het is precies die ervaring die ervoor zorgt dat Tina niet snel vergeet wie zich netjes gedroeg en wie niet. Ze noemt geen uitgebreide zwarte lijst, maar het contrast tussen iemand als Ilse DeLange en Connie Witteman zegt al genoeg. “Je merkt het snel genoeg als iemand alleen aardig doet tegen de mensen met macht,” stelt ze nuchter.
Een kijkje achter de schermen
Tina’s onthullingen zijn niet bedoeld als sensatie, maar als inkijkje in een wereld waarin uiterlijk vertoon regeert. Haar ervaringen laten zien dat echte klasse niet zit in camera-aandacht of volgers, maar in hoe je omgaat met mensen die níet in de spotlights staan. En dat zegt uiteindelijk meer dan welke tv-uitzending dan ook.
Zoe’s zoektocht naar antwoorden: van vage klachten naar helderheid en hoop
In de zomer van 2024 begon voor Zoe Gardner-Lawson een onverwachte reis. Waar ze eerst dacht dat een simpele blaasontsteking de oorzaak was van haar ongemakken, bleek al snel dat er meer aan de hand was. Haar verhaal is een krachtig voorbeeld van hoe belangrijk het is om naar je lichaam te luisteren, door te vragen en je niet neer te leggen bij vage klachten.
De eerste signalen
Het begon onschuldig. Zoe merkte tijdens de warme zomermaanden dat er een lichte spanning in haar onderrug zat. Ze schonk er niet direct veel aandacht aan – ze had een druk gezin, drie kinderen en een volle agenda. Toen de klachten bleven terugkomen, besloot ze toch haar huisarts te bellen. Die stelde haar gerust en schreef een kuur van vijf dagen antibiotica voor, omdat het waarschijnlijk om een blaasontsteking ging.
Na afloop van de kuur voelde Zoe echter nauwelijks verbetering. Haar energie bleef laag en haar lichaam gaf kleine maar duidelijke signalen dat er iets niet klopte. Ze begon bewuster te letten op hoe ze zich door de dag heen voelde en hoe lang het duurde voordat ze herstelde van gewone taken.
Toenemende zorgen
Waar ze ooit een energieke en actieve moeder was, merkte Zoe dat ze nu vaker moest rusten. Haar kinderen vroegen waarom mama zoveel tussendoor ging liggen, en dat zette haar aan het denken. Ze besloot al haar klachten en ervaringen op te schrijven in een notitieboekje.
De pijn verplaatste zich langzaam naar haar buik, wat haar extra ongerust maakte. Ondanks de vermoeidheid bleef ze liefdevol aanwezig voor haar gezin: koken, knutselen en samen spelen bleven belangrijk. Maar ze voelde dat ze meer duidelijkheid nodig had.
De volgende stap: opnieuw naar de dokter
In september plande Zoe een nieuwe afspraak. Deze keer nam haar huisarts uitgebreid de tijd en verwees haar door naar een medisch centrum voor verder onderzoek. Bij de spoedeisende hulp werd ze serieus genomen. Artsen onderzochten haar zorgvuldig en voerden een CT-scan uit. Hoewel er niets verontrustends werd gevonden, bleef Zoe’s intuïtie zeggen dat er meer aan de hand was.
Haar doorzettingsvermogen zorgde ervoor dat extra onderzoeken werden ingepland. Dat gaf haar een gevoel van controle – ze wist dat ze op de goede weg was.
Verhoogde bloedwaarden en een doorbraak
Een bloedonderzoek volgde en liet verhoogde ontstekingswaarden zien. Artsen legden uit dat haar CRP-waarden hoger waren dan normaal, een teken dat er ergens in het lichaam een ontstekingsproces gaande was. Ze kreeg rustig uitleg over mogelijke oorzaken en vervolgonderzoeken.
Door actief vragen te stellen en alles goed te willen begrijpen, bouwde Zoe een fijne samenwerking op met haar medische team. Ze voelde zich serieus genomen en begreep eindelijk beter wat er in haar lichaam gebeurde.
De ontdekking die alles veranderde
Op haar verzoek werd een uitgebreide scan gemaakt. Deze liet een kleine verdikking zien in haar buikstreek. Hoewel het spannend was om dit te horen, gaf het ook opluchting: er was eindelijk een duidelijke verklaring voor haar klachten.
De artsen stelden een nauwkeurig plan op, met regelmatige controles en mogelijke behandelingsopties. Zoe voelde zich opgelucht dat er nu een concreet pad lag. Haar kalme en open houding hielp om stap voor stap vooruit te kijken.
Het behandelplan: zorg op maat
Er werd gekozen voor een op maat gemaakt behandeltraject. Zoe begon aan een chemotherapie die was afgestemd op haar persoonlijke situatie en energieniveau. Het medische team hield nauw contact met haar thuissituatie, zodat de behandeling zo draaglijk mogelijk bleef.
Samen met haar gezin maakte ze schema’s voor rust, lichte beweging en ontspanning. Ze wandelde waar mogelijk, at gezond en probeerde haar energie bewust te verdelen. Deze structuur gaf haar houvast en kracht om de behandeling vol te houden.
Hoop en perspectief
De eerste resultaten van de behandeling waren positief. Artsen bespraken de mogelijkheid van een aanvullende ingreep om haar herstel verder te ondersteunen. Zoe kreeg de ruimte om vragen te stellen en een weloverwogen keuze te maken.
Met hulp van een zorgcoördinator stelde ze een praktisch herstelplan op, inclusief advies over voeding en beweging. Ze werkte bewust aan spierversterking en leerde ontspanningstechnieken om mentaal veerkrachtig te blijven.
Pleidooi voor vroege screening
Zoe besloot haar ervaring te gebruiken om anderen te helpen. Ze pleit ervoor om de leeftijdsgrens voor preventieve darmonderzoeken te verlagen. Volgens haar zouden veel mensen baat hebben bij een vroegtijdige check, zodat mogelijke problemen sneller ontdekt kunnen worden.
Artsen reageerden positief op haar betrokkenheid. Haar oproep wordt inmiddels door veel mensen gedeeld op sociale media en heeft geleid tot meer bewustwording rondom darmgezondheid.
Een boodschap voor anderen
Zoe wil dat haar verhaal anderen aanmoedigt om alert te zijn op veranderingen in hun lichaam. Kleine signalen – zoals aanhoudende vermoeidheid of buikpijn – verdienen aandacht. Haar tip: houd een dagboek bij van je klachten, zodat je huisarts een duidelijk overzicht krijgt.
Ze ontdekte dat voldoende rust, gezonde voeding en steun van haar omgeving essentieel waren voor haar herstel. Vrienden en buren hielpen met praktische zaken, waardoor zij zich kon focussen op genezing.
Omringd door steun
Naast de medische zorg kreeg Zoe enorme steun van haar sociale netwerk. Familie, vrienden en zelfs onbekenden stuurden lieve berichten. Een online inzamelingsactie werd gestart om haar aanvullende behandelingen te financieren en kreeg veel respons.
Deze steun gaf Zoe een extra motivatie om door te gaan en haar verhaal te blijven delen. Door open te communiceren over haar proces, inspireert ze anderen om beter voor zichzelf te zorgen.
Conclusie
Zoe’s verhaal is er één van volharding, hoop en de kracht van luisteren naar je lichaam. Haar weg van vage klachten naar een duidelijk behandelplan laat zien hoe belangrijk het is om door te vragen en actief mee te denken over je gezondheid.
Ze is vastbesloten om anderen te inspireren en pleit voor bewustzijn, preventie en open communicatie met zorgverleners. Haar boodschap is duidelijk: stel je gezondheid nooit uit.