Algemeen
John de Mol blijft 3,5 jaar na The Voice-schandaal zwijgen: ´Doofpot is nu helemaal dicht´
Het is inmiddels 3,5 jaar geleden dat het BOOS-schandaal rondom The Voice of Holland losbarstte en John de Mol zich in een interview met Tim Hofman voor het eerst publiekelijk uitsprak. Die reactie, waarin hij de bal deels bij de slachtoffers leek te leggen, werd door velen als kil en onbegrijpelijk ervaren. Sindsdien is het opvallend stil gebleven rondom de mediamagnaat.
Geen vervolg, geen verantwoording
Waar velen hoopten op een tweede, verhelderend gesprek met Hofman of een ander medium, kwam dat nooit. John weigerde verdere medewerking aan BOOS en liet via zijn woordvoerders weten dat een vervolg slechts zou ontaarden in een ‘welles-nietesdiscussie’. Daarmee werd elke kans op opheldering vakkundig afgesneden. Sindsdien lijkt De Mol zich teruggetrokken te hebben uit het publieke debat.
Mediabubbel bewust gemeden
Voor iemand die jarenlang het gezicht was van mediareuzen als Talpa en SBS6, is zijn afwezigheid des te schrijnender. Terwijl beschuldigingen tegen betrokkenen als Ali B, Jeroen Rietbergen en Marco Borsato breed werden uitgemeten, bleef John in zijn schulp. Volgens showbizzkenner Evert Santegoeds wacht hij tot alle rechtszaken zijn afgerond. Maar critici vinden dat te makkelijk.
Angela de Jong uit haar frustratie
Een van die critici is AD-columniste Angela de Jong. In een interview met haar krant stelt ze harde vragen. “Sinds de hele rel bij The Voice horen we maar weinig van hem. Hij was het brein achter dat programma. Onder zijn leiding is de boel ontspoord. Wat is er allemaal onder het tapijt geschoven?” Haar woorden klinken fel, maar weerspiegelen de gevoelens van veel kijkers.
Onaangeroerde onderste steen
De Jong vraagt zich hardop af wat John werkelijk wist over het gedrag van zijn zwager Jeroen Rietbergen, die jarenlang als bandleider aan het programma verbonden was. “Heeft hij hem écht aangepakt? En hoe zit het met de andere mannen?” Volgens haar zal de waarheid nooit volledig aan het licht komen. “Die onderste steen blijft voor altijd liggen.”
Ook Linda de Mol blijft stil
Niet alleen John, ook zijn zus Linda de Mol kiest al jaren voor de weg van de stilte. Hoewel ze zelf erkende dat ze op de hoogte was van meldingen over Ali B, gaf ze John daar niet van op de hoogte. Haar reden? Dat was op verzoek van de slachtoffers. Maar critici vinden dat een zwakke uitleg. “Een discrete waarschuwing had toch wel gekund?”
Open eindjes zonder antwoorden
Het feit dat zowel John als Linda zich blijven onttrekken aan inhoudelijke verantwoording, zorgt voor frustratie in de media. Veel mensen willen weten wie wat wist, wanneer en waarom er niet is ingegrepen. In plaats daarvan blijven de hoofdrolspelers zwijgen, terwijl slachtoffers en klokkenluiders openheid gaven in de hoop op verandering.
De tijd tikt verder, maar het zwijgen blijft
Ondanks het verstrijken van de jaren en de afwikkeling van verschillende rechtszaken, is de behoefte aan transparantie nog steeds groot. Zolang John de Mol zijn versie van het verhaal niet vertelt, zal het gevoel blijven bestaan dat er zaken zijn weggemoffeld. En zoals Angela de Jong het treffend samenvat: “Die onderste steen komt nooit boven.”
Frans Timmermans open over jeugdtrauma: “Vergeven was de weg naar bevrijding”
In het NPO1-programma Een buitengewoon gesprek heeft Frans Timmermans zich van een zeldzaam persoonlijke kant laten zien. De GroenLinks-PvdA-leider vertelde openhartig over een ingrijpende ervaring uit zijn jeugd en over de manier waarop hij leerde omgaan met woede, vergeving en zelfbescherming.
De aflevering, waarin Timmermans samen met Mirjam Bikker (ChristenUnie) en Rob Jetten (D66) te gast was, werd gevoerd met een groep van 32 mensen met autisme. De gesprekken waren oprecht en soms confronterend, maar vooral menselijk.
Een moeilijke vraag over vergeving
Tijdens het programma kreeg Timmermans de vraag of hij ooit iemand heeft moeten vergeven, en of dat moeilijk was. Wat volgde, was een stilte — gevolgd door een bekentenis die zichtbaar indruk maakte op de hele groep.
“Ik denk dat jouw vraag over vergeving te maken heeft met wat mij als kind is overkomen,” begon hij. “Toen ik dertien was, ben ik misbruikt door een priester. Ik heb dat heel lang weggestopt. Je brein beschermt je op een vreemde manier. Ik was het totaal vergeten.”
Hij vertelde dat de herinneringen pas terugkwamen toen de misbruikschandalen binnen de kerk in de media verschenen. “Toen kwam het als een golf over me heen,” zei hij. “Ik kon ineens begrijpen waar mijn boosheid vandaan kwam. Er was iets dat ik jarenlang had weggedrukt.”
De zoektocht naar de waarheid
Volgens Timmermans kwam de gebeurtenis pas echt in een ander licht te staan toen een journalist van NRC de betreffende priester wist op te sporen. Uit dat onderzoek bleek dat de man meerdere keren grensoverschrijdend gedrag had vertoond.
“Het bleek dat hij zeven keer in de fout was gegaan met kinderen,” vertelt Timmermans. “Toen men mij vroeg of ik hem wilde ontmoeten, moest ik daar heel lang over nadenken.”
Dat denkproces leidde uiteindelijk tot een keuze die hem, naar eigen zeggen, innerlijke rust bracht.
“Ik besloot dat ik hem moest vergeven. Aanvankelijk dacht ik dat ik dat voor hem deed, maar uiteindelijk deed ik het voor mezelf. Het moment dat ik hem vergeven had, voelde ik me bevrijd.”
Zijn woorden raakten zichtbaar veel mensen in het publiek. Enkelen veegden tranen weg terwijl Timmermans vertelde hoe die stap hem hielp om vrede te vinden met zijn verleden.
De kracht van vergeving
De politicus benadrukte dat vergeving niet betekent dat je goedpraat wat er is gebeurd, maar dat het een manier kan zijn om jezelf los te maken van pijn.
“Vergeven is niet iets wat je voor een ander doet, maar voor jezelf,” zei hij. “Je bevrijdt jezelf van iets wat je vasthoudt. Dat heb ik toen echt ervaren. En ik hoop dat jij dat, op jouw manier, ook kunt doen.”
Het moment werd gezien als een van de meest eerlijke televisiemomenten van het jaar. Niet alleen omdat Timmermans iets zeer persoonlijks deelde, maar omdat hij liet zien hoe veerkracht eruit kan zien na verdriet en onrecht.
Jeugd vol strijdlust
Naast de moeilijke herinneringen sprak Timmermans ook met humor en zelfspot over zijn schooltijd. Hij vertelde dat hij “niet altijd de makkelijkste” was en regelmatig in vechtpartijen terechtkwam.
“Ik kwam iets te vaak in knokpartijen terecht,” lachte hij. “Als je als puber op een nieuwe school komt, moet je soms letterlijk je plek bevechten. Er waren jongens die je op het schoolplein angst wilden aanjagen.”
Die ervaringen leerde hem hoe belangrijk het is om voor jezelf op te komen.
“Pestkoppen zijn helemaal niet moedig,” zei hij. “Als ze merken dat je je niet laat intimideren, dan stopt het vaak vanzelf. En soms moest ik dat laten zien. Daar had ik later spijt van, maar het hielp me wel mijn plek te vinden.”
Volgens hem was die les belangrijk voor zijn verdere leven — ook in de politiek. “Als je laat zien waar je voor staat, krijg je respect. Niet door te schreeuwen, maar door duidelijk te zijn.”
Een moment van menselijkheid
De uitzending van Een buitengewoon gesprek werd geprezen om zijn openheid en empathie. Op sociale media schreven kijkers dat ze geraakt waren door de eerlijkheid van Timmermans. “Wat een moed om dit zo te delen,” klonk het veelvuldig.
Ook anderen wezen op het belang van zulke gesprekken in de politiek: “Dit laat zien dat politici ook mensen zijn, met littekens, maar ook met veerkracht.”
Een voorbeeld van kracht en kwetsbaarheid
Met zijn verhaal liet Frans Timmermans zien dat zelfs diepe wonden niet hoeven te bepalen wie je bent. Zijn woorden over vergeving en loslaten raakten een gevoelige snaar bij velen.
“Het moment dat ik hem vergeven had, voelde ik me bevrijd,” herhaalde hij aan het einde van het gesprek. “Dat is wat vergeving uiteindelijk doet: het maakt je vrij.”
De aflevering eindigde in stilte, gevolgd door applaus van het publiek — niet voor de politicus, maar voor de mens achter het publieke gezicht.
