Algemeen
Johan Derksen clasht snoeihard met Talpa-collega: ´K*tprogramma´
Johan Derksen heeft in zijn podcast Groeten uit Grolloo fel uitgehaald naar Dyantha Brooks, de presentatrice van het geflopte programma De Volgers op SBS 6. Volgens Derksen stelt Brooks zich veel te volgzaam op en laat ze zich te gemakkelijk inzetten voor flutsformaten, zoals de realityshow waarin influencers streden om wie de langste volger had of wie het meeste huisdier kon tonen. Dit programma werd al na één aflevering van de buis gehaald, maar Derksen heeft zijn mening niet onder stoelen of banken gestoken.
Het debacle van De Volgers
De show De Volgers werd snel van de buis gehaald, wat voor veel kritiek zorgde. Het programma ging over influencers die in onzinnige uitdagingen streden om “de langste volger” of “de meeste huisdieren” te tonen. Het werd algemeen gezien als een flutprogramma, zonder inhoud en weinig diepgang. Zelfs mensen die de show niet hadden gezien, konden het niet helpen te lachen om het mislukte format.
Johan Derksen zelf gaf aan het programma niet te hebben gekeken, maar zijn mening was al snel gevormd. “Zo snel van de buis gehaald, dat is dodelijk voor een tv-programma,” zei hij. Hij gaf echter wel toe dat Dyantha Brooks het goed had opgelost door zichzelf weer op tv te presenteren, met een flinke dosis zelfspot. Toch vond hij dat Brooks niet geheel onschuldig was aan de situatie.
De schuld van de programmamakers
Hoewel Derksen Dyantha niet de volledige schuld gaf van het mislukte programma, vond hij wel dat ze zich veel te gemakkelijk had laten gebruiken. Volgens hem was het de schuld van de programmamakers van Talpa, die een dergelijk “kutformat” hadden bedacht en Dyantha erin hadden gezet. “Ze realiseren zich niet dat ze de carrière van zo’n meisje ernstig beschadigen,” zei Derksen. Hij benadrukte dat Dyantha geen schuld had aan het concept van het programma, maar dat ze zich wel had moeten afvragen of ze hierin wilde stappen.
Derksen wees erop dat iedereen in de tv-wereld graag een eigen programma wil hebben en daardoor niet kritisch genoeg is over de inhoud van dat programma. Dit had ook voor Dyantha kunnen gelden, maar de presentatrice had volgens Johan beter moeten nadenken over de keuze om het programma te presenteren.
Vergelijking met Leonie ter Braak
Om zijn punt te maken, trok Derksen een parallel met Leonie ter Braak, een voormalige collega bij RTL die later bij een ander tv-netwerk werkte. Leonie werd volgens Derksen ook “opgezadeld” met een programma dat haar carrière geen goed deed. In dit geval ging het om een programma waarin deelnemers ballonnen moesten opblazen om er een hondje van te maken. Derksen vindt het belachelijk dat zo’n format überhaupt bedacht werd, maar hij vindt het nog erger dat Leonie ermee instemde om het te presenteren.
Derksen is van mening dat tv-sterren te vaak verslaafd raken aan tv en daardoor moeilijk in staat zijn om keuzes te maken die in hun eigen belang zijn. “Als je eenmaal op tv bent, wil je niet meer weg, en dat kan een gevaarlijk patroon worden,” voegde hij eraan toe. Dit zou voor zowel Leonie als Dyantha het geval zijn.
Kritisch zijn en durven weigeren
Wat Derksen eigenlijk wil zeggen, is dat presentatoren kritischer moeten zijn op de programma’s waarvoor ze kiezen. Volgens hem zouden ze meer moeten durven weigeren, zelfs als het betekent dat ze tijdelijk uit de schijnwerpers verdwijnen. Hij gaf als voorbeeld hoe hij zelf zou reageren als John de Mol hem een programma voorstelt waarvan hij vindt dat het zijn imago zou schaden. “Dan doe ik het toch niet,” zei Derksen.
Derksen vindt het belangrijk om jezelf niet te laten gebruiken voor programma’s die je geloofwaardigheid kunnen schaden, zelfs als ze lucratief zijn. Het gaat er volgens hem om dat presentatoren hun integriteit bewaren en zich niet te makkelijk inlaten met alles wat hen wordt voorgesteld.
Conclusie: Dyantha en de tv-wereld
Johan Derksen’s kritiek op Dyantha Brooks komt neer op de boodschap dat tv-persoonlijkheden niet zomaar moeten instemmen met programma’s, vooral als het om minderwaardige formats gaat. In plaats van blindelings mee te werken aan alles wat hen wordt voorgeschoteld, zouden ze meer moeten denken aan hun eigen carrière en imago. Derksen waarschuwt dat tv-sterren snel kunnen vervallen in een patroon van “verslaving” aan de schijnwerpers, wat hen kan dwingen om keuzes te maken die ze anders misschien niet zouden maken.
Dyantha Brooks lijkt in deze situatie een voorbeeld van iemand die de tv-industrie niet durft te weigeren, zelfs als dat betekent dat ze in een programma belandt dat haar carrière schade kan berokkenen. De vraag blijft of ze, net als Leonie ter Braak, haar kansen in de toekomst zal moeten heroverwegen, of dat ze zich blijft richten op het presenteren van programma’s die meer inhoud hebben.
Angela de Jong reageert fel op vrijspraak Marco Borsato: “Ik zet zijn muziek niet meer op”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in heel Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Waar sommigen opgelucht ademhaalden, klonken er ook veel kritische geluiden. Een van de meest uitgesproken reacties kwam van Angela de Jong, die in RTL Tonight uitgebreid stilstond bij de uitspraak én bij haar persoonlijke gevoel bij de zaak.
De Jong, die de laatste tijd opvallend vaak aanschuift bij het programma, gebruikte de studio opnieuw als plek om haar scherpe analyses en stevige standpunten te delen. Dat is opvallend, omdat ze RTL Tonight in eerdere jaren juist geregeld kritisch beoordeelde in haar columns. Toch lijkt ze in deze fase de talkshow bewust te gebruiken om haar visie op gevoelige maatschappelijke thema’s te duiden.
“Geen bewijs, maar dat maakt het niet minder pijnlijk”
Angela de Jong opende haar betoog met een duidelijke nuancering: zij respecteert de uitspraak en het functioneren van de Nederlandse rechtsstaat.
“Natuurlijk, we hebben een rechtsstaat en die functioneert,” zei ze. “Dat moeten we altijd vooropstellen.”
Maar onmiddellijk daarna maakte ze duidelijk dat het juridische oordeel volgens haar niet betekent dat de zaak emotioneel of moreel ineens eenvoudig wordt.
Ze wijst op een bredere zorg die zij al langer heeft: slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag lopen vaak vast in het juridische systeem.
“Uiteindelijk is het netto uitlekgewicht dat je als vermeend slacht0ffer, man of vrouw, altijd aan het kortste eind trekt. Je hebt gewoon geen poot om op te staan.”
De Jong benadrukt dat dit probleem niet uniek is voor deze zaak, maar structureel is binnen situaties waarin bewijs ontbreekt.
Volgens haar komen veel incidenten voor in omstandigheden waar geen getuigen aanwezig zijn en waar communicatie via berichten of mondeling contact plaatsvindt.
“Het komt altijd neer op jouw woord tegen dat van de ander,” stelt ze. Dat maakt de drempel voor slacht0ffers hoog, en de kans op juridische erkenning laag.
“De verklaring ging door merg en been”
De opiniedeskundige verwijst vervolgens naar de inhoud van de aangifte en de verklaring van de aangeefster, die tijdens de rechtszaak voorgelezen werd.
“Het ging door merg en been, vond ik,” zegt ze.
Volgens Angela legde de jonge vrouw helder, consistent en indringend uit welke emotionele gevolgen grensoverschrijdend gedrag kan hebben.
“Ze legt precies uit wat een slacht0ffer van zulk gedrag allemaal doormaakt. Die schaamte, dat schuldgevoel, die angst… dat kwam allemaal heel dichtbij.”
De Jong benadrukt dat een vrijspraak níet automatisch betekent dat iemand fantasie heeft, overdrijft of niets heeft meegemaakt.
“Zij wilde erkenning,” zegt Angela, “en ze staat nu weer met lege handen.”
Hoewel de uitspraak juridisch gezien helder is, laat ze zien dat morele en emotionele perspectieven veel ingewikkelder kunnen zijn.
Muziek van Borsato? “Voor mij niet meer”
Toen presentator Humberto Tan haar vroeg of zij na de vrijspraak nog naar de muziek van Marco Borsato kan luisteren, kwam er geen moment van twijfel.
“Nee.”
Ze licht haar antwoord toe met een duidelijke persoonlijke grens.
“Hij is vrijgesproken voor ontucht,” zegt ze, “maar alles wat hij wél heeft toegegeven over wat zich in dat gezin heeft afgespeeld, én de appjes die gestuurd werden door een man van vijftig naar een meisje van zestien of zeventien… dat vond ik echt om te kotsen.”
Ze zegt erbij dat ze jarenlang met plezier naar zijn muziek luisterde, maar dat haar gevoel nu veranderd is.
“Hoe leuk ik zijn muziek ook vind, ik zal het zelf niet meer opzetten.”
Het is een persoonlijk besluit, maar wel een dat past bij Angela’s rol: iemand die haar mening niet alleen vormt, maar ook uitspreekt, ook als die meningen kritiek oproepen.
Een bredere discussie over grensoverschrijdend gedrag
Wat Angela de Jong zegt, gaat verder dan één zaak of één artiest. Ze spreekt een bredere zorg uit die al jaren door de entertainmentwereld en de media zweeft.
De afgelopen jaren kwamen er meerdere dossiers aan het licht waarbij meldingen van ongewenst gedrag centraal stonden. Elke keer weer laait dezelfde discussie op:
-
Hoe bewijs je iets dat vaak achter gesloten deuren gebeurt?
-
Hoe werkt het rechtssysteem in situaties zonder getuigen?
-
Wat betekent een vrijspraak voor het gevoel van slacht0ffers?
-
Hoe scheidt het publiek iemands werk van iemands privégedrag?
Angela de Jong blijft een uitgesproken stem in dat debat. Niet omdat ze zichzelf boven de feiten plaatst, maar omdat ze vanuit haar perspectief spreekt namens een groep mensen die zich herkent in wat vaak verborgen blijft.
Reacties in de studio en daarbuiten
De sfeer tijdens de uitzending was voelbaar gespannen. Humberto Tan luisterde aandachtig en stelde vragen die ruimte boden voor nuance. Co-hosts keken zichtbaar alert toe hoe Angela haar verhaal deed.
Ook op sociale media leidde haar optreden tot duizenden reacties:
-
Sommigen prezen haar voor haar empathie en moed.
-
Anderen vonden dat ze te hard oordeelt over iemand die juridisch onschuldig is verklaard.
-
Weer anderen benadrukten dat beide perspectieven naast elkaar kunnen bestaan: een juridische vrijspraak én moreel ongemak.
In talkshows, podcastfragmenten en opiniestukken keerde haar uitspraak regelmatig terug. Niet alleen omdat zij een bekende naam is, maar vooral omdat haar boodschap aansluit op discussies die al langer spelen rondom machtsdynamiek, vertrouwen en veilige werkomgevingen.
De spanning tussen recht en gevoel
Angela’s woorden herinneren eraan dat het juridische systeem werkt volgens strikte regels, terwijl menselijke emoties veel complexer zijn.
In de rechtszaal draait het om
bewijs.
In het dagelijks leven draait het om vertrouwen, intuïtie en
persoonlijke grenzen.
Daarom kunnen mensen verschillend reageren op dezelfde uitspraak:
-
Voor sommigen betekent een vrijspraak letterlijk: onschuldig.
-
Voor anderen betekent een vrijspraak vooral: niet bewezen.
En in dat grijze gebied vindt Angela haar standpunt.
Een heldere conclusie: respect voor het recht, maar geen ruimte in haar playlist
Angela sluit haar betoog af zoals ze begon: met respect voor de rechterlijke beslissing, maar ook met een scherpe persoonlijke grens.
Voor haar is dit geen kwestie van muziek alleen. Het gaat over waardigheid, bescherming van kwetsbare mensen en de gevoeligheid van situaties waarin machtsverschillen een rol spelen.
“Ik zal het zelf niet meer opzetten,” zegt
ze nog eens.
Niet kwaad, niet schreeuwend, maar vastberaden.
Het gesprek dat daarop volgt, laat zien dat Nederland voorlopig nog niet klaar is met de discussie rond deze zaak — juridisch, emotioneel en maatschappelijk.