Algemeen
Hartverscheurend: Laatste woorden overleden Delivio Misiedjan (Manu uit GTST) bekendgemaakt
Afscheid van Delivio Misiedjan (12): jonge GTST-acteur laat diepe indruk achter
Met veel verdriet is bekendgemaakt dat Delivio Misiedjan, bekend van zijn rol als Manu Mauricius in de populaire soapserie Goede Tijden, Slechte Tijden, is heengegaan. De jonge acteur, die pas 12 jaar oud was, kampte met een zeldzame en agressieve vorm van lymfeklier*nker. Zijn familie deelde deze week zijn laatste woorden – vol liefde en kracht – met het publiek.
Een opkomend talent
Delivio Misiedjan maakte in 2019 en 2020 indruk met zijn rol als Manu, de oudste zoon van Bing Mauricius, gespeeld door Everon Jackson Hooi. Ondanks zijn jonge leeftijd wist hij zich op de set te gedragen als een echte professional. Zijn speelse energie en natuurlijke talent vielen niet alleen op bij de kijkers, maar ook bij de cast en crew van de langstlopende soapserie van Nederland.
“Hij had een bijzondere uitstraling,” zo klinkt het binnen de televisiewereld. “Delivio bracht meer dan alleen tekst tot leven; hij bracht warmte.”
Een zeldzame diagnose
In 2023 begon Delivio last te krijgen van zijn arm en schouder. Zoals zoveel ouders zouden doen, brachten zijn familieleden hem naar een fysiotherapeut. In eerste instantie leek er weinig aan de hand, maar toen de klachten aanhielden, werd er verder onderzoek gedaan. Uiteindelijk volgde een ingrijpende diagnose: non-hodgkin T-cel-lymfoom, een zeldzame en agressieve vorm van lymfeklierk*nker.
Artsen gaven aan dat het om een uitzonderlijk zeldzaam subtype ging, waardoor het moeilijk was om een duidelijke prognose te stellen. Ondanks die onzekerheid bleef Delivio hoopvol. “Hij vocht met alles wat hij had, met de kracht en de glimlach van een kind dat eigenlijk nog een heel leven voor zich had,” aldus een familievriend.
Omringd door liefde
Delivio’s familie maakte onlangs via een emotionele verklaring bekend dat hij deze week, omringd door zijn dierbaren, is heengegaan. In datzelfde bericht werden ook zijn laatste woorden gedeeld. Woorden die getuigen van liefde, verbondenheid en een groot hart:
“Ik hou van jullie allemaal. Ik ben altijd met jullie. Jullie moeten sterk blijven.”
Deze boodschap raakt veel mensen diep. Het toont de innerlijke kracht van een jonge jongen die, ondanks alles, bleef denken aan de mensen om hem heen.
Reacties van GTST en collega’s
De makers van Goede Tijden, Slechte Tijden reageerden aangeslagen op het nieuws. Op hun sociale media-account stond het volgende:
“Voor cast en crew blijft Delivio het lieve kind dat op zo’n jonge leeftijd al ontzettend professioneel was op de set. Het is hartverscheurend dat zijn leven door deze verschrikkelijke z!ekte zo vroeg is beëindigd. Wij wensen zijn familie en nabestaanden veel sterkte toe in deze zware tijd.”
Acteurs Marly van der Velden (Nina) en Everon Jackson Hooi (Bing) – die in de serie zijn ouders spelen – deelden het bericht op hun eigen accounts. Marly plaatste er een hartje bij. Soms zegt een eenvoudig symbool meer dan duizend woorden.
Veel steun uit de mediawereld
De d00d van Delivio raakt niet alleen de GTST-gemeenschap, maar ook veel mensen in de media en het publiek. Op sociale media delen fans massaal herinneringen aan zijn optredens. “Wat een lichtpuntje was hij op het scherm,” schrijft iemand. Een ander zegt: “Je voelt het verdriet van een toekomst die er had kunnen zijn.”
Ook andere televisiepersoonlijkheden hebben hun steun uitgesproken. Onder meer presentatoren, jeugdsterren en regisseurs uitten hun medeleven. Het verlies van een kind raakt iedereen – ongeacht bekendheid of status.
Aandacht voor zeldzame z!ekte
Delivio’s z!ekte, non-hodgkin T-cel-lymfoom, is een zeer zeldzame variant van lymfeklierk*nker. Deze vorm komt vooral voor bij volwassenen en wordt zelden gezien bij kinderen. De behandeling is vaak intensief en kent veel onzekerheden. De familie hoopt dat er door zijn verhaal meer aandacht komt voor deze vorm van k*nker, zodat er in de toekomst sneller herkend en gehandeld kan worden.
Z!ekenhuizen en organisaties die zich inzetten voor zeldzame z!ekten hebben inmiddels steunbetuigingen gedeeld. Sommige instellingen overwegen zelfs een speciale fondsenwervingsactie ter nagedachtenis aan Delivio.
Een herinnering die blijft
Delivio was nog jong, maar zijn impact is groot. Zijn glimlach, zijn toewijding op de set, zijn liefdevolle karakter – het zijn allemaal herinneringen die blijven bestaan in de harten van zijn familie, vrienden en collega’s.
De familie vraagt om rust en privacy in deze moeilijke tijd, maar bedankt iedereen voor de overweldigende steun en liefde die ze ontvangen. “Hij was een jongen om van te houden. En dat zullen we voor altijd blijven doen.”
Namens ons: heel veel sterkte aan iedereen die van Delivio hield. 🕊️
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.