Algemeen
Groot verlies voor Johan Derksen: ”Hij was op”
Johan Derksen neemt afscheid van zijn trouwe metgezel Cuby: “Het triootje is voorbij”
Voor televisiekijkend Nederland is hij de man met de sigaar, de scherpe tong en het onwrikbare oordeel. Maar achter de stoere façade van Johan Derksen schuilt ook een man met een groot hart. En dat werd deze week opnieuw pijnlijk duidelijk, toen hij openhartig sprak over het verlies van zijn hond Cuby. Een viervoeter die twaalf jaar lang onafscheidelijk aan zijn zijde stond – thuis, op de bank en zelfs in bed. “Hij was helemaal op,” verzuchtte Derksen bij Shownieuws. De stilte in huis voelt voor hem en zijn vrouw als een klap.
Een onvoorwaardelijke band
De band tussen mens en dier is soms moeilijk uit te leggen aan buitenstaanders. Maar voor wie ooit een huisdier had, voelt het verlies ervan als een mokerslag. Zo ook voor Derksen, die in zijn vaste rol bij Vandaag Inside zelden zijn emoties toont, maar nu zichtbaar geraakt was. De afgelopen weken ging het al niet goed met Cuby, die kampt met lichamelijke problemen en zichtbaar achteruitging. Toen de hond uiteindelijk niet meer kon lopen en het leven hem zwaarder viel dan het hem lief was, besloten Johan en zijn vrouw dat het tijd was om afscheid te nemen.
Meer dan een hond
Cuby was geen gewone hond. Hij was een volwaardig lid van het gezin Derksen. “Hij lag twaalf jaar lang tussen ons in,” vertelt Johan. Het stel had speciaal een extra groot bed aangeschaft, zodat er genoeg plek was voor hun harige gezinslid. Dat klinkt misschien vreemd voor wie Johan enkel kent van zijn strenge uitspraken over voetbal, media of politiek. Maar in zijn privéleven is hij verrassend toegewijd, en soms zelfs ontroerend teder.
Met een knipoog naar zijn eigen ironie voegde hij eraan toe: “Het triootje is voorbij.” Een uitspraak die bij veel kijkers voor een glimlach zorgde, maar waarin ook de pijn en het gemis doorklonk.
Cuby vernoemd naar muzieklegende
De naam Cuby is niet zomaar gekozen. Derksen, die naast zijn televisiecarrière bekendstaat als fervent muziekliefhebber, vernoemde zijn hond naar de legendarische Nederlandse bluesband Cuby + Blizzards. Voor Johan staat muziek symbool voor emotie, herinnering en karakter – en precies dat zag hij ook in zijn hond. Cuby was een trouwe metgezel, een constante factor in zijn leven, zeker nadat de kinderen het huis uit waren en de rust neerdaalde over het gezin.
“We sloegen een beetje door,” geeft hij toe over hun leven met de hond. “De kinderen waren de deur uit en dan neem je een hond als je met pensioen gaat. En voor je het weet centreer je je hele dagritme rond zo’n beest.” Maar Johan zegt het met liefde en geen greintje spijt. Want wie Cuby kende, wist dat hij voor zijn baas leefde.
Afscheid met respect en dankbaarheid
De beslissing om Cuby te laten inslapen kwam niet lichtzinnig. “We hebben hem eerst nog naar de dierenarts gebracht vanwege zijn poot,” vertelt Johan. Maar daar bleek al snel dat er veel meer aan de hand was. De klachten bleken ernstiger dan gedacht, en de artsen gaven aan dat de hond leed.
Entertainmentdeskundige Bart Ettekoven bevestigde bij Shownieuws dat Johan en zijn vrouw na lang overleg tot het besluit kwamen dat verder leven voor Cuby geen kwaliteit meer bood. “Hij was op,” herhaalde Derksen. Een kort maar veelzeggend zinnetje, waarin aanvaarding, verdriet en liefde samenkomen.
De leegte in huis
Sinds Cuby er niet meer is, voelt het huis van de familie Derksen anders aan. “Het bed is leeg, het huis klinkt stiller,” vertelde Johan. Wie ooit afscheid moest nemen van een geliefd huisdier, herkent die leegte meteen. Geen blaffende begroeting bij de deur, geen gewoontes meer die het leven ritme gaven.
Voor Derksen en zijn vrouw is het een nieuwe fase in hun leven, eentje zonder de aanwezigheid van het dier dat twaalf jaar lang voor zoveel warmte zorgde. Toch klinkt er in zijn woorden ook dankbaarheid door: “Hij heeft een goed leven gehad.” En dat is misschien het mooiste afscheid dat je een huisdier kunt geven.
Publieke rouw, persoonlijke pijn
Het 0verlijden van een hond is voor veel mensen iets privés. Maar voor een publieke figuur als Johan Derksen blijft zo’n verlies zelden binnenskamers. Al snel werd het nieuws opgepikt door media, fans en volgers. En hoewel Derksen geen man is die snel op sociale media zijn gevoelens uit, kwamen er wel veel steunbetuigingen van kijkers binnen bij Shownieuws en Vandaag Inside.
“Mensen zien Johan vaak als de keiharde man die nergens om maalt,” vertelde Ettekoven. “Maar dit laat zien dat ook hij gewoon een mens is, met gevoelens, herinneringen en pijn.”
Hondenliefde in de spotlights
Het is niet voor het eerst dat bekende Nederlanders openhartig vertellen over het verlies van een huisdier. In de afgelopen jaren deelden ook andere prominenten hun verdriet over 0verleden viervoeters, van zangers tot acteurs. Voor velen is een hond méér dan gezelschap; het is familie. Iemand die er altijd is, zonder oordeel, zonder verwachtingen. Die liefde laat een diepe indruk achter.
Bij Johan Derksen was die band duidelijk en zichtbaar. In interviews en televisiefragmenten was Cuby soms zelfs te zien. Voor wie goed oplette, werd duidelijk dat hij niet zomaar ‘een hond’ was, maar een maatje.
Wat blijft
Het verlies van een huisdier is iets waar je niet zomaar overheen stapt. Zeker niet wanneer je er zo’n sterke band mee hebt als Johan en zijn vrouw hadden met Cuby. Maar net zoals bij elk afscheid, blijven ook de herinneringen – aan wandelingen, kleine rituelen, en die blik in de ogen die alleen een hond kan geven.
Johan sprak eerder al over het belang van kameraadschap, zowel in de voetballerij als in het leven. “Echte trouw is zeldzaam,” zei hij eens. En dat is precies wat hij in Cuby vond: onvoorwaardelijke trouw.
Een nieuw hoofdstuk
Of er ooit een nieuwe hond komt in huize Derksen, is nog onbekend. Voor nu lijkt het gemis te vers. Cuby was een uniek dier, en een nieuw huisdier zou waarschijnlijk nog niet de juiste plek in hun hart kunnen innemen.
“Je kunt geen viervoeter vervangen zoals je een paar schoenen vervangt,” zei Derksen. En daarmee raakt hij een snaar bij velen. Liefde voor een dier is uniek, en het afscheid verdient dezelfde emotionele ruimte als dat van een mens. Zeker na twaalf jaar intens samenzijn.
Een stil bed, een warm hart
Cuby’s mand is leeg, maar zijn plek in het hart van Johan Derksen blijft onverminderd groot. Voor een man die bekendstaat om zijn harde oordelen, is het verlies van zijn hond een moment van zachte introspectie. De scherpe kantjes verdwijnen even naar de achtergrond, en wat overblijft is een beeld van liefde, trouw en herinnering.
Johan, bedankt dat je jouw Cuby met ons deelde. En sterkte, voor jou en je vrouw, in deze stille, nieuwe fase.
De zaak rond de verdwijning en het tragische lot van de kleine Émile Soleil blijft Frankrijk en ver daarbuiten diep bezighouden. Wat begon als een verm!ssingsmelding in een rustig berggehucht groeide uit tot een van de meest aangrijpende en raadselachtige dossiers van de afgelopen jaren. Nieuwe forensische bevindingen werpen nu opnieuw een schaduw over het verhaal en zorgen voor een pijnlijke heropleving van vragen die tot op de dag van vandaag onbeantwoord blijven.
Een zomerdag die alles veranderde
Op 8 juli 2023 bracht de toen 2,5-jarige Émile Soleil een zomerse dag door bij zijn grootouders in Le Haut-Vernet, een klein en afgelegen dorpje in de Franse Alpen. Het gehucht telt slechts enkele tientallen inwoners en staat bekend om zijn rust, natuur en hechte gemeenschap. Niemand kon vermoeden dat deze rustige omgeving het decor zou worden van een drama dat het hele land zou raken.
Volgens de laatste bevestigde waarnemingen speelde Émile in de namiddag rond 17.00 uur in een steegje nabij het huis van zijn grootouders. Zij waren op dat moment bezig met de voorbereidingen voor een uitje en hadden niet meteen door dat de peuter uit het zicht was verdwenen. Toen de stilte te lang duurde en Émile nergens te vinden was, sloeg de paniek toe.
Een z0ektocht zonder precedent
Vrijwel direct na de verm!ssingsmelding werd een grootschalige z0ekactie op touw gezet. Honderden mensen, waaronder p0litieagenten, gendarmes, vrijwilligers en redd!ngswerkers, doorzochten het bergachtige gebied. Speurh0nden werden ingezet, helikopters met warmtecamera’s cirkelden boven het dorp en elk pad, ravijn en bosrand werd zorgvuldig uitgekamd.
De omstandigheden waren moeilijk: steile hellingen, dichte begroeiing en wisselende weersomstandigheden bemoeilijkten het werk. Ondanks de enorme inzet bleef elke dag zonder resultaat. Wat aanvankelijk werd gezien als een mogelijke verdwaling of ongeluk, veranderde langzaam in een mysterie dat steeds zwaarder begon te wegen.
Nationale en internationale aandacht
Na weken en maanden zonder duidelijkheid groeide de zaak uit tot een nationaal symbool van onmacht en verdriet. Posters met de foto van de blonde peuter verschenen in dorpen en steden door heel Frankrijk. Media besteedden dagelijks aandacht aan de z0ektocht, terwijl ook internationale nieuwsorganisaties het verhaal oppikten.
Geruchten deden volop de ronde: was Émile verdwaald en ten prooi gevallen aan de natuur, was er sprake van een ongeval, of was er iets anders aan de hand? Officiële instanties hielden zich op de vlakte en benadrukten dat alle scenario’s openbleven.
Een schokkende vondst
Eind maart 2024 kwam er onverwacht een doorbraak. Een wandelaar stuitte tijdens een tocht op menselijke resten op een steil bergpad, op ongeveer 25 minuten lopen van het dorp. Forensisch onderzoek bevestigde later dat het ging om de schedel van Émile. In de omgeving werden ook andere botten, een T-shirt en ondergoed aangetroffen.
Opvallend was dat de resten niet begraven waren, maar bloot hadden gelegen aan weer en wind. Daarnaast vertoonde de kleding geen tekenen van langdurige blootstelling aan de elementen. Dit voedde de hypothese dat het lichaam mogelijk elders was geweest en pas later op deze plek was neergelegd.
Nieuwe forensische inzichten
Nu, ruim een jaar na de vondst, zijn er nieuwe details bekend geworden uit forensisch onderzoek, zo meldt de Franse zender BFMTV op basis van bronnen dicht bij het onderzoek. Deskundigen hebben letsel vastgesteld aan de schedel van Émile dat niet overeenkomt met een val, een aanrijding of een mogelijke confrontatie met dieren.
Volgens de onderzoekers wijst het letsel op een doelgerichte harde klap met een voorwerp. Daarmee wordt een ongeluk steeds minder waarschijnlijk en komt de mogelijkheid van menselijk ingrijpen nadrukkelijker in beeld. Officiële instanties blijven voorzichtig in hun formuleringen, maar erkennen dat deze bevinding het onderzoek in een andere richting duwt.
Focus op de directe omgeving
In maart 2025 werden de grootouders van Émile, samen met een oom en tante, aangehouden voor verhoor. Zij werden verdacht van mogelijke betrokkenheid bij d00dslag en het verbergen van een lichaam. Na intensieve ondervragingen werden zij echter weer vrijgelaten, bij gebrek aan voldoende bewijs om hen vast te houden.
Een buurman, die geldt als belangrijke getuige, verklaarde dat hij Émile kort voor zijn verdwijning nog had gezien. Hij zou ook familieleden in dezelfde richting hebben zien lopen. Tegenstrijdigheden in verklaringen over tijdstippen en gebeurtenissen hebben ervoor gezorgd dat justitie de directe kring rond het kind nauwlettend blijft volgen.
Een zaak die blijft knagen
Hoewel er momenteel niemand wordt vervolgd, is het onderzoek nog altijd gaande. Justitie houdt rekening met het scenario dat Émile het dorp nooit levend heeft verlaten. Een van de hypotheses is dat zijn lichaam gedurende langere tijd in een afgesloten ruimte, zoals een schuur of bijgebouw, heeft gelegen voordat het uiteindelijk op de vindplaats terechtkwam.
Deze veronderstelling roept veel vragen op binnen en buiten Frankrijk. Hoe kon zoiets plaatsvinden in een klein en hecht dorp? Wie wist wat, en wanneer? En waarom is er na al die tijd nog geen definitieve duidelijkheid?
Collectief verdriet en onmacht
De zaak rond Émile Soleil raakt aan iets universeels: de kwetsbaarheid van kinderen en het diepe gevoel van onrecht wanneer een jong leven abrupt eindigt. Voor veel mensen staat het dossier symbool voor onbeantwoorde vragen en het pijnlijke besef dat sommige mysteries misschien nooit volledig zullen worden opgelost.
Tegelijkertijd is er hoop dat de waarheid, hoe moeilijk ook, ooit alsnog aan het licht komt. Elk nieuw detail, elk forensisch inzicht en elke verklaring kan bijdragen aan een beter begrip van wat er die zomerdag in 2023 is gebeurd.
Blijvende impact
Meer dan twee jaar na de verdwijning blijft de naam van Émile Soleil verbonden aan een van de meest aangrijpende zaken van Frankrijk. De affaire blijft het publieke debat voeden en laat zien hoe groot de behoefte is aan duidelijkheid, gerechtigheid en afsluiting.
Of die er ooit volledig zullen komen, blijft onzeker. Wat vaststaat, is dat het verhaal van Émile diepe sporen heeft nagelaten en dat velen blijven hopen op antwoorden die recht doen aan het korte leven van een jongetje dat nooit vergeten zal worden.