Algemeen
Emma Kok (17) deelt vreselijk nieuws vanuit het ziekenhuis
Emma Kok deelt emotionele update over gezondheidsklachten: “Ik voel me niet gehoord”
Zangeres Emma Kok (17) heeft via haar Instagram Stories een aangrijpende update gedeeld over haar gezondheid. De jonge artiest, die bij het grote publiek vooral bekend werd door haar indrukwekkende optredens bij André Rieu, laat weten al wekenlang te kampen met hevige buikklachten. Hoewel ze eerder ervaring had met pijn door haar chronische z!ekte gastroparese, voelt deze pijn anders — en haar onbegrip over hoe zorgverleners daarmee omgaan, is groot.
Stekende pijn: “Dit is anders dan normaal”
In haar bericht beschrijft Emma hoe de klachten begonnen met steken in haar borstkas, ribben en rug, waarna de pijn zich uitbreidde naar haar hele buikregio. “Ik herken mijn gastroparesepijn, maar dit was nieuw,” schrijft ze. De intense pijn maakte het voor haar nagenoeg onmogelijk om nog normaal te eten of drinken. “Zelfs drinken maakte me misselijk.”
Uit voorzorg werd in het z!ekenhuis een echo gemaakt van haar buik. “Die echo liet gelukkig niets verontrustends zien, en daar was ik uiteraard blij mee,” aldus Emma. Maar wat daarop volgde, stemde haar allerminst gerust.
“Hypnosetherapie?!”
Volgens de arts zou er mogelijk niets lichamelijks aan de hand zijn. De verklaring: haar hersenen zouden pijnsignalen sturen naar haar buik, waardoor ze pijn ervaart zonder dat er een directe lichamelijke oorzaak is. De oplossing? Hypnosetherapie.
Emma reageert openlijk verontwaardigd. “SERIEUS?! HYPNOSETHERAPIE?!” schrijft ze in hoofdletters, waarmee ze haar onbegrip en frustratie uit. “Op de een of andere manier hebben ze het alweer voor elkaar dat ik boos en ongehoord het z!ekenhuis uitloop. Ik voel me achterlijk. Ik voel me dom.”
“Wij worden niet serieus genomen”
Emma is niet de enige die zich onbegrepen voelt binnen het medische systeem. Ze maakt van de gelegenheid gebruik om aandacht te vragen voor andere mensen die met gastroparese leven. “Wij worden niet gehoord. Dit moet veranderen.”
De zangeres wijst erop dat er nog altijd veel onbekendheid heerst rondom deze aandoening, ook onder zorgverleners. Ze ervaart regelmatig dat haar klachten worden gebagatelliseerd of verkeerd geïnterpreteerd, terwijl ze juist behoefte heeft aan empathie, begrip en effectieve medische hulp.
Wat is gastroparese?
Emma lijdt aan gastroparese, ook wel maagverlamming genoemd. Bij deze aandoening werkt de maag niet goed samen met de rest van het spijsverteringskanaal. Het voedsel blijft daardoor veel langer in de maag dan normaal, wat leidt tot misselijkheid, braken, een opgeblazen gevoel en ondervoeding.
Voor Emma betekent dit dat ze dagelijks is aangesloten op een sondevoedingspomp, die haar lichaam van essentiële voedingsstoffen voorziet. Dat doet ze ongeveer 22 uur per dag. Ondanks die beperking probeert ze haar leven zo normaal mogelijk te leiden – en vooral: te blijven zingen.
Zingen als uitlaatklep
Voor Emma is muziek méér dan een hobby. Zingen biedt haar niet alleen afleiding, maar ook vrijheid. “Wanneer ik van de pomp af ben, voel ik me compleet vrij. Misschien dat ik daarom alleen gezonde spanning voel bij grote optredens,” vertelde ze eerder in een interview.
Inmiddels heeft ze duizenden fans in binnen- en buitenland. Dankzij optredens met onder andere André Rieu en haar winst bij Ministars is haar bekendheid razendsnel gegroeid. En die aandacht gebruikt ze nu om ook haar stem te laten horen over een andere strijd: die tegen onbegrip rondom chronische aandoeningen.
“In het begin was ik bang dat het alleen daarover zou gaan”
Emma vertelde eerder openhartig dat ze aanvankelijk bang was dat haar z!ekte haar carrière zou overschaduwen. “In het begin dacht ik dat het alleen nog maar over mijn z!ekte zou gaan, en niet over mijn muziek,” gaf ze toe. “Maar inmiddels gaat het gelukkig steeds vaker over mijn zang én over mijn verhaal. Dat maakt me blij.”
Ze is dankbaar voor de steun die ze ontvangt van haar volgers. In de reacties onder haar post stromen de betekenisvolle berichten binnen. Fans spreken hun steun uit, delen herkenbare ervaringen en prijzen haar moed om zich uit te spreken. “Jij bent een licht voor zovelen,” reageert iemand. “Jouw verhaal maakt een verschil.”
Reacties op sociale media
Op Instagram, X (voorheen Twitter) en TikTok zijn inmiddels honderden berichten verschenen van mensen die zich herkennen in Emma’s verhaal. Vooral mensen met zeldzame aandoeningen of chronische pijn delen hun frustraties over niet serieus genomen worden in de zorg.
Een volger schrijft: “Ik heb fibromyalgie en kreeg ook jarenlang te horen dat het tussen mijn oren zat. Je bent niet alleen, Emma.” Een ander reageert: “Zorgverleners moeten echt beter luisteren. Niemand verzint zulke pijn. Sterkte, dappere meid!”
Weg naar erkenning
Hoewel Emma’s gezondheidssituatie nog altijd onzeker is, laat ze met haar boodschap zien hoe belangrijk het is om je uit te spreken — ook als je je onbegrepen voelt. Haar ervaring staat niet op zichzelf. Haar oproep tot meer bewustwording over gastroparese en psychologisering van fysieke klachten raakt velen.
Emma blijft ondanks alles vastberaden. “Het is zwaar, maar ik geef niet op,” liet ze eerder weten. En met haar krachtige stem, zowel op het podium als online, blijft ze strijden voor erkenning — voor zichzelf én voor anderen in een soortgelijke situatie.
Over Emma Kok
Emma Kok (17) werd in 2021 landelijk bekend door haar deelname aan
het programma Ministars.
Haar indrukwekkende zangtalent viel op bij grote namen in de
muziekwereld, waaronder André Rieu. Sindsdien treedt ze regelmatig
op tijdens grote evenementen. Tegelijkertijd deelt ze op
openhartige wijze haar leven met een chronische z!ekte, waarmee ze
inmiddels ook een boegbeeld is geworden voor jonge mensen met
onzichtbare aandoeningen.
Wil je Emma steunen?
Laat een bemoedigende reactie achter op haar Instagram of deel haar
verhaal. Want zoals ze zelf zegt: “Wij worden niet gehoord. Dit
moet veranderen.” Samen kunnen we zorgen voor meer begrip en
erkenning – in de zorg, in de media, én in de maatschappij.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.