Algemeen
Dilan Yesilgoz gaat helemaal uit de kleren
Dilan Yesilgöz deelt sportieve selfie: “Discipline is meer dan politiek alleen”
Dilan Yesilgöz staat bekend als een krachtige stem binnen de Nederlandse politiek. Als leider van de VVD en voormalig minister van Justitie weet ze zich moeiteloos staande te houden in het vaak felle debatklimaat van het Binnenhof. Maar begin dit jaar liet ze op sociale media zien dat haar discipline zich niet beperkt tot vergaderzalen en Kamerstukken. Op Instagram deelde Yesilgöz namelijk een sportieve selfie die direct veel aandacht trok.
Politica in sportmodus
Op de foto, genomen in een sportschool, is Yesilgöz te zien in een sportoutfit die haar van een heel andere kant laat zien. Geen formele blazer of nette blouse, maar een strak sporttopje en een ontspannen uitstraling. Ze lacht naar de camera, zichtbaar blij om weer in beweging te zijn. “Goed begin van het jaar,” schrijft ze erbij. Het beeld straalt niet alleen energie uit, maar ook toewijding — precies wat velen herkennen in haar politieke werk.
Sport als levensstijl
Dat Yesilgöz sport belangrijk vindt, is al vaker gebleken. Op haar socialemediakanalen deelt ze met regelmaat updates over haar actieve levensstijl. Van hardlopen tot krachttraining, de politica maakt duidelijk dat beweging voor haar meer is dan een goede gewoonte: het is een manier om balans te houden in een druk bestaan. Voor iemand met een intensieve baan in de politiek is dat geen overbodige luxe.
“Het is mooi om te zien dat ze zichzelf ook fysiek fit houdt,” schrijft een volger. “Dat geeft vertrouwen. Iemand die goed voor zichzelf zorgt, kan ook goed voor een land zorgen.” Anderen prijzen haar toegankelijkheid: “Ze laat zien dat ze gewoon een mens is, net als wij.”
Een andere kant van Yesilgöz
De post werd al snel opgepikt door verschillende media en zorgde voor veel positieve reacties. Niet alleen vanwege het sportieve plaatje, maar vooral omdat het een andere, meer persoonlijke kant van Yesilgöz laat zien. In een tijd waarin politici vaak als afstandelijk worden ervaren, laat zij zien dat ook zij haar momenten van ontspanning en zelfzorg nodig heeft.
De reacties onder de foto zijn dan ook overwegend warm en enthousiast. “Wat een krachtige vrouw,” reageert iemand. “Zowel in het parlement als in de sportschool een voorbeeld.” Een ander schrijft: “Mooie mix van vastberadenheid en menselijkheid.”
Discipline als rode draad
Wie Dilan Yesilgöz al langer volgt, weet dat discipline een rode draad vormt in haar leven. Van haar jeugd als dochter van een gevluchte vader tot haar opmars binnen de landelijke politiek: ze weet wat doorzetten betekent. Diezelfde vastberadenheid vertaalt zich ook in haar persoonlijke keuzes, waaronder sport en gezondheid.
“Sport helpt me scherp te blijven,” vertelde ze eerder in een interview. “Het geeft me energie én rust. Dat is essentieel als je in zo’n veeleisende functie zit.” Die combinatie van kracht en kwetsbaarheid maakt haar voor veel mensen herkenbaar — en inspirerend.
De balans tussen werk en welzijn
Yesilgöz is niet de enige politicus die laat zien dat lichamelijke gezondheid hand in hand kan gaan met een politieke carrière. Toch weet ze haar boodschap op een frisse en eigentijdse manier over te brengen, waarbij ze haar volgers op een natuurlijke manier meeneemt in haar dagelijkse leven. Zonder pretentie, zonder filters — maar met een duidelijke boodschap: zorg goed voor jezelf, óók als je veel verantwoordelijkheid draagt.
De sportieve kant van de VVD-leider sluit bovendien aan bij een bredere trend: steeds meer publieke figuren doorbreken het beeld van de ‘altijd-serieuze politicus’ en tonen ook hun menselijkheid. En dat wordt door velen gewaardeerd.
Positieve reacties en publieke impact
De Instagram-post werd duizenden keren bekeken en kreeg honderden likes en reacties. Van fans die haar bewonderen tot collega’s die haar sportieve inzet prijzen: de steun was unaniem positief. “Een voorbeeld van kracht en balans,” schreef een andere volger. “Precies wat leiderschap nodig heeft in deze tijd.”
Ook op X (voorheen Twitter) werd de foto veel gedeeld. Sommige gebruikers merkten op hoe prettig het is om eens een ‘andere’ politicus te zien: iemand die zichzelf niet alleen serieus neemt in het werk, maar ook in zelfzorg en gezondheid.
Geen pose, maar een boodschap
Hoewel sommige selfies van politici vooral bedoeld lijken om de aandacht te trekken, oogt de sportfoto van Yesilgöz vooral als een oprecht moment van trots. Trots op haar inzet, haar gezondheid en haar motivatie om het nieuwe jaar goed te beginnen. En precies dát maakt haar voorbeeld krachtig.
In plaats van zich te beperken tot de politieke arena, laat Dilan Yesilgöz zien dat discipline en leiderschap ook buiten het Kamergebouw betekenis hebben. In de sportschool, in het dagelijks leven en in hoe je met jezelf omgaat.
Conclusie:
Dilan Yesilgöz blijft verrassen — niet alleen met haar politieke
scherpte, maar ook met haar persoonlijke uitstraling en discipline.
Haar sportieve selfie is meer dan alleen een plaatje: het is een
boodschap over balans, gezondheid en doorzettingsvermogen. En juist
dat maakt haar als politicus én mens alleen maar sterker.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.