Algemeen
Angela de Jong eindelijk eerlijk over bizarre verslaving: ´Spannender wordt het niet´
Na vijftien jaar lang televisieavonden te hebben gevuld met scherpe observaties en pittige meningen over BN’ers, heeft Angela de Jong haar vaste tv-column in het AD neergelegd. Ze stond bekend als de meest gevreesde mediamening van Nederland. Vanaf nu richt ze haar pijlen op een breder terrein: de algemene column. Daarmee laat ze de dagelijkse dosis tv achter zich — of toch niet helemaal?
Minder schermtijd, andere focus
Angela heeft jarenlang letterlijk voor haar werk voor de buis gezeten, zowel ’s avonds als overdag. Haar blik op tv-land was allesbepalend voor hoe programma’s in de media besproken werden. Maar die tijd is voorbij. “Ik ga me nu richten op het grotere plaatje. Minder showbizz, meer politiek en samenleving,” verklaart ze. Dat betekent dat ze het zapperige bestaan grotendeels achter zich laat.
Geen M&M’s op de bank
Bij het beeld van een fulltime televisiekijker denken veel mensen aan iemand die met een zak chips of M&M’s op de bank hangt. Maar Angela moet daar niets van hebben. Toen Veronica Superguide haar vroeg wat ze zoal snackte tijdens ochtendprogramma’s, reageerde ze fel: “Wat eet jij om 10 uur op kantoor? Ik ben gewoon aan het werk hoor! Ja, ik drink een kop thee, misschien met een koekje, maar verder niks spannends.”
Verslaafd aan talkshows
Hoewel ze geen dagelijkse tv-recensies meer schrijft, blijft Angela verslaafd aan talkshows. “Zelfs op vakantie heb ik behoefte om talkshows te kijken,” geeft ze toe. Programma’s als Eva Jinek, Renze en Vandaag Inside staan nog steeds op haar kijklijstje. Minder enthousiast was ze dit jaar over Bar Laat, dat ze meer als een verplichting zag.
Televisie die haar irriteert
Waar Angela echt op afknapt, zijn programma’s die volgens haar nergens over gaan. Ze spaart haar kritiek niet: “Iedere variant van Ik Hou Van Holland, panelshows op SBS6, dat soort formats irriteren me mateloos.” Volgens haar straalt het ervan af dat makers ook niet precies weten waarom het programma gemaakt wordt.
BN’er-vermoeidheid
Angela’s overstap naar algemene columns is ook een manier om wat afstand te nemen van het wereldje waarin BN’ers alles lijken te domineren. “Er zijn er zóveel die overal ja op zeggen, dat je op een gegeven moment dezelfde koppen ziet in elk tv-format. Daar werd ik een beetje moe van.” Dat verklaart ook haar scherpe oordeel over shows die volgens haar slechts zendtijdvulling zijn.
Toch nog af en toe streamen
Hoewel ze vooral lineaire televisie keek voor haar werk, kijkt Angela soms ook naar streamingdiensten. “Ik kijk nauwelijks naar streamers, maar onlangs hebben we Eén grote familie op Videoland gebinged. Die serie met Chantal Janzen was heerlijk,” bekent ze. Dus helemaal afscheid nemen van het scherm doet ze toch niet.
Nieuwe koers, zelfde scherpte
Met haar overstap naar algemene columns breekt er een nieuw tijdperk aan voor Angela de Jong. Ze mag dan minder televisie kijken voor haar werk, haar scherpe pen blijft. Nu richt ze zich op onderwerpen buiten de BN’er-bubbel, maar haar lezers kunnen nog altijd rekenen op vlijmscherpe observaties — dit keer over politiek, maatschappij en alles wat er echt toe doet.
Frans Timmermans open over jeugdtrauma: “Vergeven was de weg naar bevrijding”
In het NPO1-programma Een buitengewoon gesprek heeft Frans Timmermans zich van een zeldzaam persoonlijke kant laten zien. De GroenLinks-PvdA-leider vertelde openhartig over een ingrijpende ervaring uit zijn jeugd en over de manier waarop hij leerde omgaan met woede, vergeving en zelfbescherming.
De aflevering, waarin Timmermans samen met Mirjam Bikker (ChristenUnie) en Rob Jetten (D66) te gast was, werd gevoerd met een groep van 32 mensen met autisme. De gesprekken waren oprecht en soms confronterend, maar vooral menselijk.
Een moeilijke vraag over vergeving
Tijdens het programma kreeg Timmermans de vraag of hij ooit iemand heeft moeten vergeven, en of dat moeilijk was. Wat volgde, was een stilte — gevolgd door een bekentenis die zichtbaar indruk maakte op de hele groep.
“Ik denk dat jouw vraag over vergeving te maken heeft met wat mij als kind is overkomen,” begon hij. “Toen ik dertien was, ben ik misbruikt door een priester. Ik heb dat heel lang weggestopt. Je brein beschermt je op een vreemde manier. Ik was het totaal vergeten.”
Hij vertelde dat de herinneringen pas terugkwamen toen de misbruikschandalen binnen de kerk in de media verschenen. “Toen kwam het als een golf over me heen,” zei hij. “Ik kon ineens begrijpen waar mijn boosheid vandaan kwam. Er was iets dat ik jarenlang had weggedrukt.”
De zoektocht naar de waarheid
Volgens Timmermans kwam de gebeurtenis pas echt in een ander licht te staan toen een journalist van NRC de betreffende priester wist op te sporen. Uit dat onderzoek bleek dat de man meerdere keren grensoverschrijdend gedrag had vertoond.
“Het bleek dat hij zeven keer in de fout was gegaan met kinderen,” vertelt Timmermans. “Toen men mij vroeg of ik hem wilde ontmoeten, moest ik daar heel lang over nadenken.”
Dat denkproces leidde uiteindelijk tot een keuze die hem, naar eigen zeggen, innerlijke rust bracht.
“Ik besloot dat ik hem moest vergeven. Aanvankelijk dacht ik dat ik dat voor hem deed, maar uiteindelijk deed ik het voor mezelf. Het moment dat ik hem vergeven had, voelde ik me bevrijd.”
Zijn woorden raakten zichtbaar veel mensen in het publiek. Enkelen veegden tranen weg terwijl Timmermans vertelde hoe die stap hem hielp om vrede te vinden met zijn verleden.
De kracht van vergeving
De politicus benadrukte dat vergeving niet betekent dat je goedpraat wat er is gebeurd, maar dat het een manier kan zijn om jezelf los te maken van pijn.
“Vergeven is niet iets wat je voor een ander doet, maar voor jezelf,” zei hij. “Je bevrijdt jezelf van iets wat je vasthoudt. Dat heb ik toen echt ervaren. En ik hoop dat jij dat, op jouw manier, ook kunt doen.”
Het moment werd gezien als een van de meest eerlijke televisiemomenten van het jaar. Niet alleen omdat Timmermans iets zeer persoonlijks deelde, maar omdat hij liet zien hoe veerkracht eruit kan zien na verdriet en onrecht.
Jeugd vol strijdlust
Naast de moeilijke herinneringen sprak Timmermans ook met humor en zelfspot over zijn schooltijd. Hij vertelde dat hij “niet altijd de makkelijkste” was en regelmatig in vechtpartijen terechtkwam.
“Ik kwam iets te vaak in knokpartijen terecht,” lachte hij. “Als je als puber op een nieuwe school komt, moet je soms letterlijk je plek bevechten. Er waren jongens die je op het schoolplein angst wilden aanjagen.”
Die ervaringen leerde hem hoe belangrijk het is om voor jezelf op te komen.
“Pestkoppen zijn helemaal niet moedig,” zei hij. “Als ze merken dat je je niet laat intimideren, dan stopt het vaak vanzelf. En soms moest ik dat laten zien. Daar had ik later spijt van, maar het hielp me wel mijn plek te vinden.”
Volgens hem was die les belangrijk voor zijn verdere leven — ook in de politiek. “Als je laat zien waar je voor staat, krijg je respect. Niet door te schreeuwen, maar door duidelijk te zijn.”
Een moment van menselijkheid
De uitzending van Een buitengewoon gesprek werd geprezen om zijn openheid en empathie. Op sociale media schreven kijkers dat ze geraakt waren door de eerlijkheid van Timmermans. “Wat een moed om dit zo te delen,” klonk het veelvuldig.
Ook anderen wezen op het belang van zulke gesprekken in de politiek: “Dit laat zien dat politici ook mensen zijn, met littekens, maar ook met veerkracht.”
Een voorbeeld van kracht en kwetsbaarheid
Met zijn verhaal liet Frans Timmermans zien dat zelfs diepe wonden niet hoeven te bepalen wie je bent. Zijn woorden over vergeving en loslaten raakten een gevoelige snaar bij velen.
“Het moment dat ik hem vergeven had, voelde ik me bevrijd,” herhaalde hij aan het einde van het gesprek. “Dat is wat vergeving uiteindelijk doet: het maakt je vrij.”
De aflevering eindigde in stilte, gevolgd door applaus van het publiek — niet voor de politicus, maar voor de mens achter het publieke gezicht.
