Verdriet bij opa Wim: “Ik mis
mijn kleindochter Sieneke in deze laatste fase van mijn leven”
Voor veel mensen is de band met
een kleindochter iets om te koesteren, zeker in kwetsbare tijden.
Zo ook voor Wim,
de opa van zangeres Sieneke
Peeters. Hij kampt met ernstige gezondheidsproblemen en
leeft met de wetenschap dat zijn tijd beperkt is. In alle openheid
vertelt hij over zijn verdriet in deze laatste levensfase: het
gemis van contact met zijn dierbare kleindochter, met wie hij ooit
zo’n hechte band had.
Een moeilijke diagnose, een
moeilijke periode
Wim lijdt aan
uitgezaaide
slokdarmk*nker, en de prognose is weinig hoopgevend. De
behandelingen bieden mogelijk geen uitkomst meer, en hij voelt zijn
krachten afnemen. “De afgelopen twee maanden ben ik voor mijn
gevoel met vijftig procent achteruit gegaan,” vertelt hij in een
interview met het weekblad Story.
In deze periode van
onzekerheid en fysieke achteruitgang snakt Wim naar nabijheid van
zijn dierbaren. Zijn grootste wens? Tijd doorbrengen met zijn
familie, en in het bijzonder met Sieneke, zijn oudste kleindochter.
Een stille afstand
Wat Wim het meest raakt, is
het uitblijven van contact. “Ik heb tot op heden niets van Sieneke
of haar ouders vernomen,” vertelt hij. “Ze zijn niet langs geweest.
Dat doet ontzettend veel pijn. Sieneke is mijn eerste kleinkind, en
ik heb haar altijd gesteund. Ik ben zo trots op haar carrière
geweest, op hoe ze zich als zangeres heeft ontwikkeld.”
De pijn in zijn stem is
voelbaar. Wim zoekt niet naar schuldigen, maar spreekt uit wat hem
raakt: het gevoel dat hij er op dit kwetsbare moment alleen voor
staat, zonder een simpel berichtje of bezoekje van een van de
mensen die hem het meest dierbaar zijn.
Een breuk in de
familieband?
In het interview geeft Wim
aan dat er in het verleden spanningen zijn geweest binnen de familie, met name
tussen hem en Sienekes vader. “Kijk, ik snap dat kinderen vaak de
kant van hun ouders kiezen. Dat is menselijk. Maar nu ik in deze
situatie zit… dan hoop je toch dat er iets van menselijk contact
overblijft.”
Hij spreekt zijn verdriet uit
zonder harde woorden, maar wel met duidelijk gemis. “Het gaat me
niet om het verleden. Het gaat me om nu. Om het moment. Om de
verbinding.”
Steun aan anderen, gemis
dichtbij
Wat het voor Wim extra
verwarrend maakt, is het feit dat hij ziet hoe Sieneke zich wel
betrokken toont bij anderen in soortgelijke situaties. Zo liet ze
onlangs via Instagram weten mee te leven met het nieuws over
Freek Rikkerink
van het muzikale duo Suzan & Freek, bij wie uitgezaaide longk*nker is
vastgesteld.
“Ze schreef onder een post
van Freek hoe erg ze het vond, en wenste hen kracht en sterkte toe.
En dat siert haar,” zegt Wim. “Het is mooi dat ze zo meevoelt. Maar
ik begrijp dan niet waarom ze mij niet even een berichtje stuurt.
Ik ben toch haar opa?”
Zijn woorden zijn niet
bedoeld als verwijt, maar als verwondering. Een zacht uitgesproken
vraag die blijft hangen: hoe kan je wél meeleven met mensen die je
van een afstand kent, maar zwijgen tegenover iemand uit je eigen
familie?
De kracht van een
knuffel
Wim benadrukt dat hij niet
veel verlangt. Geen grote gebaren, geen eindeloze gesprekken.
Alleen het gevoel dat hij er niet helemaal alleen voor staat. “Een
bezoekje. Een knuffel. Een hand op mijn schouder. Dat is toch waar
familie voor is?”
Hij hoopt dat er alsnog
contact komt. Dat er een kans is op een moment van erkenning. “Ik
zou het geweldig vinden als Sieneke gewoon even langs zou komen.
Even zou laten weten dat ze aan me denkt.”
Geen dreiging, maar een
grens
Op de vraag of hij er vrede
mee zou hebben als het contact uitblijft tot het allerlaatste
moment, klinkt hij verdrietig. “Ik weet hoe mijn vrouw en andere
zoon erin staan. Als het stil blijft tot het moment dat ik écht
stervende ben, dan zullen zij het moeilijk vinden als er dan ineens
contact gezocht wordt.”
Het is geen dreigement, maar
eerder een weergave van
de kwetsbaarheid die zich opstapelt als relaties te lang
onbeantwoord blijven. Als stilte te luid wordt.
Een verhaal dat verder
reikt
Het verhaal van Wim is niet
uniek. In veel families speelt er onuitgesproken spanning, zijn er
oude wonden die het contact bemoeilijken. En toch, juist in tijden
van z!ekte of afscheid, wordt de wens om verbinding vaak groter.
Niet alleen bij de z!eke, maar ook bij familieleden die mogelijk
met twijfels of ongemak zitten.
Sieneke heeft zich tot nu toe
niet publiekelijk uitgelaten over de situatie met haar opa. Wat er
aan haar kant speelt, weten we niet. Misschien is het verdriet,
misschien is het complexer. Zoals dat in families vaak het geval
is. Maar het is goed om ook het perspectief van iemand als Wim te
horen: een man die weet dat zijn tijd beperkt is, en die vooral
verlangt naar een paar momenten van nabijheid.
Liefde hoeft geen perfect
verleden
Het verhaal van Wim herinnert
ons eraan hoe belangrijk het is om in het nu verbinding te zoeken. Ook als het
verleden hobbelig was. Ook als het contact verwaterd is. Want de
behoefte aan liefde, erkenning en aanwezigheid blijft bestaan — tot
het allerlaatste moment.
Misschien leest Sieneke dit
ooit. Misschien niet. Maar wat Wim in zijn woorden laat zien, is
universeel: de wens om gehoord en gezien te worden door de mensen
van wie je houdt.
Hoop op een brug
Of het contact nog hersteld
wordt, is onzeker. Maar de deur lijkt van Wims kant
nog altijd op een
kier te staan. Niet voor een gesprek over het verleden,
maar voor een knuffel in het nu. Voor het uitspreken van liefde,
zonder voorwaarden.
Zijn verhaal roept op tot
reflectie. Niet alleen voor Sieneke, maar voor iedereen die
worstelt met familiebanden. Want soms zijn het juist de kleine
gebaren die in de laatste hoofdstukken van iemands leven de meeste
betekenis dragen.
Conclusie: kwetsbaarheid
verdient nabijheid
In een periode waarin Wim
afscheid moet nemen van zijn gezondheid en mogelijk van het leven
zelf, is zijn grootste wens verrassend eenvoudig:
verbinding met zijn
kleindochter. Niet vanuit verwijt, maar vanuit
liefde.
Zijn woorden zijn een zachte
oproep aan ieder van ons: laat trots, verleden en misverstanden
niet in de weg staan van menselijkheid. Want als de tijd schaars
is, worden de momenten samen onbetaalbaar.
