Algemeen
Yolanthe zwaar onder vuur: ´Waarom Los Angeles? Ze had ook gewoon naar België kunnen gaan!´
De nieuwe Netflix-realityserie over Yolanthe Cabau is nog maar net verschenen, maar roept nu al flink wat vragen op. Vooral haar beslissing om met zoon Xess Xava naar Los Angeles te verhuizen – ver bij vader Wesley Sneijder vandaan – zorgt voor opgetrokken wenkbrauwen. Volgens critici biedt de serie weinig echte antwoorden en lijkt het vooral een zorgvuldig geregisseerde imago-promo.
Een leven zonder vaderfiguur
De inmiddels 9-jarige Xess Xava groeit grotendeels op zonder dagelijkse aanwezigheid van zijn vader. Dat is een keuze geweest van Yolanthe, die enkele jaren geleden Nederland verruilde voor het zonnige Californië. De reden: de voortdurende media-aandacht werd haar te veel. Maar was een verhuizing naar de andere kant van de wereld echt de enige oplossing? Of had een tussenweg, zoals België of Spanje, niet veel meer voor de hand gelegen?
Tina Nijkamp: ‘Het bleef allemaal heel vaag’
Tv-deskundige Tina Nijkamp nam de serie onder de loep in haar podcast Tina’s TV Update en is kritisch. Volgens haar is Yolanthe in haar uitspraken vooral afstandelijk, met veel ingestudeerd klinkende oneliners en weinig oprechte emotie. “Ik had het gevoel dat ik naar een reclamespotje zat te kijken, geen openhartige docuserie. De echte kwetsbaarheid kwam van haar familieleden, niet van Yolanthe zelf.”
Vooral over haar breuk met Wesley en de redenen voor haar emigratie blijven de antwoorden vaag. “Ze zegt dingen als: ‘Er gebeurden dingen die we niet hadden afgesproken,’ maar legt nergens concreet uit wat er dan misging. Dat laat de kijker achter met meer vragen dan antwoorden.”
‘Waarom geen België?’
Wat vooral wringt bij veel kijkers en volgers, is dat de keuze voor Los Angeles ook betekent dat Wesley Sneijder zijn zoon veel minder ziet. Nijkamp stelt: “Waarom moest het per se L.A. zijn? Waarom niet gewoon een rustiger leven opbouwen in België of Zuid-Frankrijk? Dan was de vader van het kind op z’n minst in de buurt gebleven.” Die vraag komt in de serie simpelweg niet aan bod.
Visum en geldvraag blijft onbeantwoord
Ook op andere vlakken mist de serie transparantie. Hoe Yolanthe, als Nederlandse burger, jaar in jaar uit in de Verenigde Staten kan wonen zonder green card of Amerikaans paspoort, blijft onduidelijk. “Als gewone Europeaan mag je maar drie maanden blijven. Tenzij je een visum hebt of veel geld investeert,” legt Tina uit. Yolanthe beweert zelf dat ze het allemaal zelfstandig bekostigt met haar bedrijf Cabau Lifestyle, maar daar blijven de cijfers uit.
Imago versus echtheid
Hoewel Yolanthe zich in de media steeds positioneert als sterke, zelfstandige vrouw, lijkt haar imago in de serie belangrijker dan echte zelfreflectie of kwetsbaarheid. “Er wordt te veel gestuurd en geregisseerd,” zegt Tina. “Als kijker krijg je niet de indruk dat je een inkijkje in haar ware leven krijgt, eerder een gepolijste versie van wie ze zou willen zijn.”
Eindconclusie: vragen blijven hangen
Met haar docuserie had Yolanthe de kans om zich van haar meest menselijke kant te laten zien en de vele geruchten rond haar privéleven recht te zetten. In plaats daarvan blijft de kijker achter met clichés, halve antwoorden en een hoop vraagtekens. Waarom moest haar zoon werkelijk mee naar Los Angeles? En wat betekent dat voor de band met zijn vader?
Het blijft gissen. Eén ding is wel duidelijk: Yolanthe’s verhaal roept meer discussie op dan ooit tevoren.
Op 37-jarige leeftijd heeft Sarah al meer levenslessen geleerd dan de meeste mensen. Na het 0verlijden van haar moeder, nam haar vader, een gerenommeerd advocaat met een aanzienlijk vermogen, de rol van beide ouders op zich.
Hij was niet alleen een advocaat, maar ook een meester in de rechtszaal, bekend om zijn scherpzinnigheid en het vermogen om complexe juridische uitdagingen aan te gaan.
Hij koos ervoor om Sarah op te voeden met de waarden van bescheidenheid en hard werken, in plaats van haar te overladen met rijkdom. De lessen die hij onderwees waren gericht op zelfredzaamheid en ethiek, die hij essentieel vond voor succes.
Sarah’s opvoeding was verre van een typische rijke jeugd. Haar vader, diep betrokken bij zijn werk en vaak een ‘genie’ genoemd, stelde hoge eisen aan haar.
Toen het tijd was voor haar toelatingsexamens, weigerde hij elke vorm van hulp, vastberaden dat Sarah haar eigen capaciteiten zou ontwikkelen.
Dit strekte zich uit tot haar professionele leven; ondanks haar academische prestaties bood hij haar geen positie binnen zijn advocatenkantoor.
Hij geloofde dat succes bereikt moest worden door onafhankelijke inspanningen, een les die Sarah door ervaring leerde.
Tijdens haar studie ontmoette ze Bradd, een medestudent die een grote rol in haar leven speelde. Haar vader was echter sceptisch over hem, hem ziende als een opportunist.
Deze perceptie werd bevestigd toen Bradd, kort na het 0verlijden van haar vader, begon te informeren naar haar erfenis, in plaats van steun te bieden.
Het was een schok voor Sarah om te ontdekken dat ze uit het testament van haar vader was weggelaten. Toen Bradd dit ontdekte, reageerde hij met een vraag naar scheiding.
Maar Sarah was voorbereid op een laatste openbaring: een clausule in het testament stelde dat Bradd recht had op de helft van de erfenis als hij vijf jaar met haar getrouwd bleef. Zo niet, dan zou alles naar Sarah gaan. Dit onthulde Bradd’s ware aard.
Reflecterend op deze gebeurtenissen, voelt Sarah gerechtigdheid en voldoening. De vooruitziende planning van haar vader had zijn wens vervuld: gerechtigheid verzekeren en zijn dochter beschermen.
Zijn nalatenschap was niet alleen zijn fortuin, maar ook de wijsheid en maatregelen om zijn dochter te beschermen.